Hm, zou bijna denken dat hij vreemd gaat. Heel de tijd lachen tegen zn telefoon en appen? Zou idd ook één keer je gevoel uitspreken en kijken wat zijn reactie is Sterkte!
Eerlijk? Ik zou hem een serieuze wake-up call geven door gewoon es 2 dagen te vertrekken, samen met de kinderen. Als hij naar zijn werk vertrekt pak jij spullen in voor 2 of 3 dagen en je vertrekt. Ofwel naar familie of vrienden, ofwel desnoods op hotel. Hij kent je telefoonnummer, dus als hij 's avonds wil bellen, kan dat. Als hij daar niet op reageert met minstens een keer rond de tafel te willen gaan zitten en te praten ... eerlijk, dan geef ik weinig centen meer voor deze relatie.
Je klinkt alsof je daar helemaal buiten staat, maar het was toch ook jouw schoonmoeder, en wisseling van baan treft het hele gezin en als vrienden van jouw man hem laten vallen, dan kan dat ook in jullie relatie een rol spelen. Ik ken jullie niet, maar je klinkt alsof je het al hebt opgegeven en bezig bent met je koffer pakken. Er is een periode in jullie leven geweest dat jullie gelukkig waren (of het in ieder geval met elkaar konden vinden), jullie hebben immers 3 kinderen gekregen. Nogmaals, ga het gesprek met hem aan en wees eerlijk over wat je voelt en wilt. En zoek anders hulp, evt. via je huisarts.
Nee niemand weet ervan de kinderen ook niet. Ik ben eigenlijk geen prater tegen vrienden omdat ik vind dat mijn problemen mijn problemen zijn en ik me ervoor schaam denk ik. Gelukkig hebben we eigenlijk ook nooit ruzie. En als de kinderen erbij zijn gaat het ook goed. Als ik iets leuks regel is het ook goed maar ik kan moeilijk elke dag iets voor hem regelen of zorgen dat er iemand bij is de kinderen mogen sinds kort boven en buiten spelen dus ze zijn niet heel vaak beneden.
Hij appt met zijn collega's dat weet ik zeker gekke grappige vieze filmpjes foto's hij heeft geen tijd om vreemd te gaan mijn vader is zijn baas en ik weet dat hij vanuit zijn werk gelijk naar huis komt.
Hij kan ook virtueel vreemdgaan.... waarom krijg je anders zo'n reactie. Wij hebben ook wel eens een dip, maar tegen mannen moet je gewoon heel duidelijk zijn. Het moet alleen wel van 2 kanten komen anders loop je aan een dood paard te trekken. Succes en sterkte in ieder geval. En neem zelf ook iemand in vertrouwen zodat je in ieder geval je hart kan luchten.
Tuurlijk was het ook mijn schoonmoeder maar het was ZIJN moeder en treft het wisselen van baan het hele gezin maar er blijft geld binnen komen en IK zit niet ineens met andere mensen om me heen en dat zijn vrienden hem hebben laten vallen is voor hem erger want IK heb mijn vrienden nog allemaal en afgelopen tijd nog drie erbij gekregen. Voor hem is het erger als voor mij dus ik moet daarvoor gewoon hard voor mezelf zijn voor hem. Hoevaak dat hij met natte oogjes heeft gezeten kan ik ook niet gaan zitten janken. Maar zijn verdriet om deze dingen is velen malen erger als voor mij.
Klinkt alsof hij een beetje de slachtofferrol aanneemt. Waar ik mee wil zeggen dat hij denk ik actief hier zelf iets aan moet doen en niet anderen de schuld geven. Het klinkt alsof hij een beetje tegen een soort overspannenheid aanzit. Hier kom je niet makkelijk zelf uit. Ik denk dat het echt praten praten praten wordt. Wellicht kan je hem vragen of met hem alles goed gaat? En wat hij het liefste zou willen. Ik herken deze verschijnselen en mijn vriend zei toen, ik wil rust en een jaar lang naar een zonnig warm strand. Tsja, toen werd voor mij duidelijk dat hij overliep. Het gaat nu beter ook doordat hij weer in rustiger vaarwater zit. Lang verhaal kort, hij moet iets aan de oorzaken van zijn stress/ongelukkigheid gaan doen. Ik zou gewoon een ultimatum stellen. Als je niet wat aan jezelf en je gedrag gaat doen en zorgen dat dit niet z'n weerslag heeft op onze relatie, dan.... vul zelf maar in.
Ik denk dat de 'pats boem' aanpak inderdaad het beste is. Als de kinderen op bed liggen gewoon ronduit zeggen dat je niet meer gelukkig bent met de relatie zoals die nu is en dat je het graag anders wilt zien en daar samen met hem aan wilt werken. Ik zou niet meteen beginnen met 'en anders ga ik weg' want ik denk dat je iemand die toch al niet goed in zijn vel zit daarmee onmiddelijk in standje 'weerstand' duwt. Ik zou er in ieder geval niet erg meewerkend en productief van worden als mijn man me gelijk meldt dat hij weg wilt. Als je al zo ver bent in je hoofd, vraag ik me af wat ik daar dan nog aan kan doen. Ik weet niet of ik het een goed idee vind om een paar dagen weg te gaan met de kinderen on hem te laten schrikken. Om te beginnen zijn de kinderen niet alleen van jou, dus waarom zou jij het recht hebben om ze zomaar mee te nemen en een paar dagen bij hem vandaan te houden. Vera is al zes, zie ik. Ik denk dat een zesjarige zich niet meer zo makkelijk voor de gek laat houden. Zonder afscheid te nemen ineens zonder papa weg? En wat denk je van de reactie als jullie weer terugkomen? Op zo'n manier maak je de kinderen een speelbal in jullie relatieproblemen. En mocht het uitlopen op een scheiding, is de toon al gezet.
Maar als je huilt laat je toch ook zien dat het je raakt. Dat jij ook van haar hield, hetzij op een andere manier. Schaam je niet voor je gevoelens en hou je niet groter voor, niet voor je man. Als je je gevoelens niet deelt, hoe weet je dan wat er in een ander omgaat. Praten doen jullie niet, maar laten zien dus ook niet. Als hij niet wil praten, zal je het moeten laten zien. Dat geldt ook voor andere emoties trouwens, zoals vertellen dat je het zat bent. Knal dat onderwerp op tafel en je krijgt geheid een reactie. Succes!
Ik ga niet met de kinderen weg ook al zijn ze gewend dat papa soms onverwachts twee weken weg is. En ik ga niet beginnen met anders ga ik weg stel nou dat hij zegt is goed ga maar zit ik toch met een probleem
Ja, inderdaad. Daarom zou ik echt met hem in gesprek gaan vanuit het idee 'samen er aan werken'. Ik bedoelde ook niet dat jij gelijk zou gaan roepen van "ik ga bij je weg" maar ik las wel van anderen een paar reacties dat je dat zou moeten doen als schrikeffect. Maar ik denk om te beginnen dat dit in de meeste situaties niet werkt (hoe harder jij aanvalt hoe harder de ander in de verdediging schiet. En dan sta je nog meer tegenover elkaar, terwijl je dit juist samen zou moeten oplossen.) Bovendien vind ik: als je iets zegt, moet je het waar kunnen maken. Geen loze dreigementen dus. Als je man trouwens blijft weglopen, ook als je echt zó duidelijk hebt gezegd dat je ongelukkig bent en in gesprek wilt om eraan te werken, zou ik een brief geven. Dus zorgen dat je die eventueel achter de hand hebt. Dat hij wegloopt betekent niet per se dat het hem niks kan schelen. Het kan ook zijn dat hij (ook) geen prater is en / of dat hij het nu gewoon te moeilijk vindt om in gesprek te gaan door alles wat er al is gebeurd het laatste jaar. Een brief waarin jij duidelijk maakt wat je voelt, kan dan misschien helpen. Hij kan dan na het lezen ook eerst even zijn eigen gedachten ordenen. En hij kan dan ook wat meer een moment kiezen in plaats van 'overvallen' te worden. Ik zou van zo'n brief trouwens geen boekwerk maken van 8 kantjes. Houd het kort en bij jezelf. (Jouw gevoel) Steek ook de hand in eigen boezem, want je zult vast ook zelf wel iets bijgedragen hebben aan de huidige situatie. Je mag best opschrijven wat je dwars wordt, maar pas op dat het geen hele waslijst van beschuldigingen wordt. Ik zou het zelf liever meteen bespreken. Maar omdat je aangeeft dat hij steeds wegloopt, zou ik dan zo'n brief wel achter de hand willen hebben. Als plan B zeg maar: ik zie dat je wegloopt maar daarmee lossen we het probleem niet op. Ik wil graag dat je deze brief leest zodat je weer hoe ik me voel. Dan kunnen we het er later deze week over hebben. Dreigen om weg te gaan is denk ik niet slim. Maar je kunt in zo'n brief wel aangeven dat je dit gewoon niet meer wilt en dat je niet weet hoe het verder moet als jullie op deze voet door blijven gaan. Dat zo doorgaan voor jou eigenlijk geen optie is. Hij zal dan misschien wel vragen of je wil scheiden. Als je dat wilt, moet je dat natuurlijk ook zeggen. Maar als je dat niet wilt, zou je kunnen zeggen dat je niet wilt scheiden maar wel wilt veranderen. Als hij zegt dat hij niet kan / wil veranderen, zou ik de bal terugleggen: wil hij dan scheiden? Zo ja: dan is dat natuurlijk erg naar en moeilijk maar tenminste wel duidelijk. En dan zullen jullie dus alsnog dingen moeten gaan regelen. Als hij aangeeft niet te willen scheiden, is de conclusie dus dat er iets miet veranderen omdat jij niet op dezelfde voet verder kunt en wilt.
Heeft hij niet een of andere stoornis die nu naar buiten gekomen is door alle veranderingen? Mijn neef heeft dit. Naar buiten toe, met 'vreemden' erbij altijd het gepaste gedrag maar thuis is het gewoon niks. Dan zit hij in zijn eigen wereldje. Hij had dit al een beetje als kind maar niet zo duidelijk. En ja hij werd ook een beetje te veel bemoederd dus wij (als in zijn leeftijdsgenootjes) dachten er niks geks over. En eens volwassen ging het ook nog redelijk goed (ik had toen nog amper contact met dat deel van de familie door andere redenen) maar toen dingen ineens ingrijpend veranderden of helemaal anders gingen dan hij had gepland is hij ook ongeveer zo geworden. Het heeft redelijk wat jaren gekost maar uiteindelijk hebben mensen hem kunnen overhalen om toch een gesprek aan te gaan met de huisarts en die heeft hem doorverwezen.
Een brief is voor een plan B een heel goed idee. Maar: let heel goed op hoe je de brief formuleert. Omdat de woorden geschreven staan, en niet worden uitgesproken, kan het makkelijk verkeerd opgevat worden. Dat hij dingen leest, die jij niet zo bedoeld hebt. De reden waarom ik dit zeg? Een heel raar voorbeeld misschien, maar toch. Ik heb een hele tijd slecht met mijn vader op kunnen schieten. Ik was toen ook depressief, dat maakte het niet zo makkelijk. Ik had altijd het gevoel dat m'n vader nooit luisterde, dus toen zei iemand dat ik een brief moest schrijven over hoe ik me voelde. Had de brief op z'n kussen gelegd. Het resultaat? Ik werd het huis uit getrapt. Dus wees zeer voorzichtig in je woordkeuze.