Wel een rustige slaper en hij sliep tussen ons in. In een slaapzak en bovenop ons dekbed en wij onze hoofdkussens zo ver mogelijk bij hem vandaan. Was toen hij zo klein was heel bang dat hij onder ons dekbed terecht zou komen. Hij is nu 9 jaar en ik vind het heerlijk mijn bed weer terug te hebben maar het was altijd wel smeltmomentje als je je bed instapte en hij in zijn slaap naar je toedraaide en je 2 kleine armpjes om je nek heen voelde! Wat mis ik dat!
Bijna 2,5 jaar. Maar dat wilde je niet weten denk ik . (En we hebben van alles geprobeerd met slaapcoach adviezen etc). Maar hij slaapt nu sinds een paar maanden door in eigen bedje. (Wel sinds de zomervakantie ook over naar groot bed en speen weg, maar dit hebben we gedaan nadat hij al een paar weken goed doorsliep.)
Het gaat gelukkig alweer veel beter! Wel met een hoop nieuwe rituelen erbij haha. Ze ligt nog in haar ledikant, wel met hoofdkussen en deels afgeschermd want zo lijkt het een tent volgens haar en dat vindt ze fijn. Nachtlampje gaat altijd aan, deur moet open blijven en voor ze gaat slapen vraagt ze altijd; 'kom je zo bij mij slapen?' De ene nacht slaapt ze goed door, andere nacht is ze vroeg wakker en komt ze bij ons in bed gekropen. Zo ook afgelopen nacht, ze stond ineens naast ons bed, ik was in diepe slaap. Hoor ik 'hallo mama'. Ik schrok me wild hahah en daar schrok ze zelf ook weer van.
Ik denk dat het ze op deze leeftijd haarfijn door hebben dat ze het voor elkaar kunnen krijgen om bij jullie in bed te komen. En de vraag is natuurlijk hoe erg je dat zelf vindt. Zelf meerdere keren meegemaakt met onze kinderen. Eerst worden ze om 5 uur wakker, zijn niet helemaal fit, nou prima bij ons in bed dan maar. Dag later is het 4 uur, nou vooruit nog niet helemaal beter dus kom dan maar. Dag later is het 3 uur, kind is niet meer ziek maar oke weg van de minste weerstand, dag later is het 2 uur, kind huilend in bed, je gaat er naartoe waarna het huilen overgaat in een soort gniffeltje en je beseft jaaa hoor ik ben er weer ingetuind. Zulke patronen kunnen zo snel ontstaan. Dus wat wij dan deden is maar door de zure appel heen. Niet meer uit bed halen, 100 keer erheen om te troosten maar niet hem eruit halen. Oke, je hebt dan een hele slechte nacht en je kind ook, maar dan ben je er wel het snelst doorheen is mijn ervaring. Als je tenminste wil dat je niet permanent bij je slaapt. Ik wil dat iig niet. Als je dat wel wil prima, dan is mijn advies/ervaring niet van toepassing
Begrijpelijk hoor, dat heb ik ook liever.. Maar onze zoon slaapt in de kamer naast haar en het was gewoon geen optie om haar niet uit bed te halen of telkens terug te leggen. Ze huilde echt héél hard en klom paniekerig haar ledikant uit telkens, haar broer werd daar ook wakker van. Gelukkig gaat het nu weer beter. Ze heeft nog steeds dat ze niet wil gaan slapen in eigen bed, maar ze klimt er niet meer uit en gaat gewoon liggen. Vaak ga ik nog even wat was opruimen boven of douchen, zodat ze mij hoort. Voor ik naar beneden ga, is ze al in slaap gevallen.
Fijn dat het toch wel beter gaat @Spectre, ze zal die rituelen wel nodig hebben nu. Onze peuter maakte er nadat hij een paar dagen niet lekker was ook een drama van. Deur op een kiertje is nu opeens heel belangrijk, hij benoemt het bij het avondeten al