Hallo, Ik zou graag even mijn verhaal doen, mijn man en ik hebben een eigen bedrijf. We zijn dus letterlijk 24/7 bij elkaar. Toen onze dochter nog heel klein was, was dit ideaal. We konden onze eigen tijd indelen en hadden veel tijd voor haar en elkaar. Omdat het nooit de bedoeling was dat we dit werk altijd zouden blijven doen, ben ik ondertussen gaan uitkijken naar een andere baan. Ik solliciteer regelmatig, tot nu zonder echt resultaat helaas. Vorig jaar hebben we een huis gekocht en mijn man heeft zich helemaal beziggehouden met de renovatie. Ik moest toen de administratie en het werk thuis opvangen, net als onze dochter. Dit was zwaar, maar ik dacht dat ik het redde. Dacht... want nu die druk over is en we in ons nieuwe maar nog lang niet afgewerkte huis zitten, ben ik in een gat gevallen. Ik ben doodmoe (ook zwanger, dus dat verklaart een hoop), neerslachtig en erger me aan mijn man, die, net als altijd, bij me is en thuis werkt. Ik vind dit niet eerlijk van mezelf maar kan er weinig aan doen. Als hij zich nou bezig zou houden met het werk en mij een beetje 'vrijheid' kon geven, maar nee. Als ik zeg dat ik even boodschappen ga doen, is het direct: Waarom, wat hebben we nodig? Dat zul je wel zien, als ik zeg dat ik boodschappen ga doen hebben we iets nodig, want ik wil op tijd beginnen met koken! Maar hij wil het liefst ook de keuken en alles in eigen hand houden. Op zich is dat lief, maar ik voel me een beetje verstikt en niet thuis in mijn eigen huis. Ik krijg altijd goedbedoeld commentaar, of ik nu de was doe, koffie zet, stofzuig, of onze dochter een schone luier geef. Ondertussen verwacht hij ook 100% inzet op het werk, terwijl we hadden afgesproken dat ik een stapje terug zou doen. Net heeft hij me weer een groot document gegeven en is nu kwaad dat het niet voor 16 uur af is, terwijl ik had gezegd dat het veel werk is. Deze spanningen slaan over naar ons prive-leven. Het feit dat werk en prive helemaal door elkaar lopen heb ik nooit makkelijk gevonden, maar nu is het wel heel erg. Ook al spreek ik mijn ergenis uit, het feit is dat de situatie nu zo is dat we hier niets aan kunnen veranderen, behalve dat ik moet doorgaan met solliciteren. Ondertussen ben ik de hele dag gespannen, moet ik veel huilen en kan ik niet echt genieten van de nieuwe zwangerschap. Ook ben ik niet de leukste moeder voor mijn dochter (snel geprikkeld, weinig geduld) en voel ik me daar weer schuldig over. We hebben wat grote sprongen gemaakt (huis gekocht en gerenoveerd) waardoor we financieel wat onder druk staan. Ik begrijp mijn man heel goed, zijn zorgen zijn ook de mijne, maar hij geeft me vaak de indruk dat ik overal te licht over denk en me alleen maar bezighoud met bijzaken. Hij zegt vaak dat ik de realiteit niet wil aanvaarden en in een droomwereldje wil leven waar alles mooi en goed is, huizen afgewerkt zijn en het altijd schoon is. Dit is niet waar, maar dat ik hier wel naar streef is toch niet zo erg?
Wij hebben ook samen een eigen zaak (niet aan huis gelukkig) en ik herken wel dingen. Erg belangrijk is goed praten en duidelijke afspraken maken! Zorgen dat savonds de deur van de zaak dicht gaat en even tijd voor elkaar vrijmaken en leuke dingen doen, al is het maar een filmpje kijken of samen lekker koken. Juist omdat je collega's bent en partners is dit heel erg belangrijk!
Hele herkenbare situatie. Wij hebben samen een eigen bedrijf, maar ik werk nu nog parttime buiten de deur. Bij ons is het wel de bedoeling dat we hier samen in blijven zitten. Wij zijn anderhalf jaar geleden verhuisd, gelukkig geen bouwval, maar wel een klushuis. En we hebben twee kinderen gekregen, eentje een half jaar voor de verhuizing en de tweede een jaar erna. Ik vond de zwangerschap van de tweede de moeilijkste periode. Ik was moe, kon geen stapje terug nemen ondanks een zwangerschap die niet makkelijk was. Er moest nog van alles verbouwd worden, wat een eeuwigheid duurde. (En nog is niet alles af hoor) Maar het schoot niet op, want het werk ging door, de oudste wilde ook aandacht, of we moesten stil zijn omdat de oudste sliep. En dan waren er nog complicaties bij de zwangerschap, die tijd en energie vraten. Maar wat ik herken aan jouw verhaal is dat ik het gevoel had overal verantwoording over te moeten afleggen, zowel zakelijk als prive. Hij wilde graag veel uit mijn handen nemen, om me toch enige rust in een onrustige periode te geven. Met als gevolg dat ik het gevoel had dat hij continu op mijn nek zat en ik mijn ik een beetje kwijtraakte. Ik had echt geen flauw idee meer hoe we daar uit zouden komen. Eigenlijk zag ik het totaal niet meer zitten met hem. Sinds de jongste er is, gaat het trouwens een stuk beter. Ik heb weer meer energie, kan dingen ook gewoon beter hebben. De verbouwingen zijn grotendeels achter de rug. En mijn man heeft geleerd mij wat meer ruimte te geven, hij vind dat ook makkelijker nu ik niet meer zwanger ben. Hij voelt wat minder de drang om de hele tijd in de gaten te houden hoe ik er voor sta. En ik ben meer in staat, nu de hormonen wat afnemen, om op een rustige manier te communiceren met hem. En tja, het is nog steeds druk, misschien nog wel drukker met de baby erbij en het huis is nog steeds niet helemaal afgewerkt, maar goed, we doen allebei ons best en we zitten weer meer op 1 lijn. Oftewel, ik heb niet echt een oplossing voor je. Wel weet ik nu uit ervaring dat het een periode is geweest, die ook weer voorbij is gegaan. Ik was tijdens die drukke tijd gewoon te moe en geprikkeld, mijn man was te bezorgd en te pragmatisch door alles op te willen lossen met "dingen doen". Sterkte!
Wat een vervelende situatie. Als ik heel eerlijk ben denk ik dat je nog lang in deze situatie zit, want ik denk niet dat er een werkgever is die een zwangere vrouw aanneemt. Ik denk dat je meer kans maakt als de kleine er straks is. Misschien geeft het je ook meer rust als je na de bevalling verder solliciteert. Ik vind ook dat dat je man meer rekening met je moet houden, jij runt het huishouden, hij het bedrijf en daar waar je kunt help je hem. Misschien is het een optie om jullie dochter 1 dag in de week ergens anders te brengen? Ik hoop dat jullie gauw een goede oplossing vinden voor dit probleem.
Bedankt voor de reacties! Yuk, ik herken me heel erg in jouw verhaal. Mijn man is ook precies zo, hij voelt zich echt verantwoordelijk en wil veel doen om me te ontlasten, maar ondertussen zit hij echt op mijn nek. Ondertussen wil ik wel het huis aanpakken want bepaalde dingen moeten echt afgewerkt worden en dat kost ook weinig tijd, maar mijn man heeft daar nu echt geen zin in (wat ik hem ook niet kwalijk kan nemen). bonnie, ik solliciteer op functies met een lange looptijd (veel selectietesten afleggen, daar gaat maanden overheen). Dus voordat ik ergens binnen ben, ben ik al wel bevallen! Het ontspannen en samen leuke dingen doen konden we altijd heel goed, maar nu zijn we allebei een beetje van slag en van ons 'pad', zo voelt het. Onze dochter gaat sinds kort 3 dagen naar de creche en dat helpt wel, maar dan nog zitten we altijd bij elkaar.
De enige manier om er verbetering in te brengen is heel open en eerlijk praten. praten praten praten. Zonder verwijten, puur je eigen gevoel duidelijk maken. Ik denk dat het heel belangrijk is als partners (en niet collega's!) samen een dagje weg te zijn. Uit huis, uit de werksfeer, uit de papa/mama modus. Voor ons (ook eigen zaak waar we beiden in werken) is een dagje sauna ons rustpunt. Weer even de positieve dingen bekijken, wat je juist heel erg kan waarderen...waar er eventueel dingen moeten veranderen.. kortom (echt waar) praten....
Het probleem is ook deels dat mijn man op het moment dus helemaal geen idee heeft om leuke dingen te doen. Hij maakt zich zorgen over onze financien en dat is logisch. Maar aan de andere kant sta ik elke dag met tegenzin op en sta ik vaak huilend onder de douche. Als ik dit verdriet kenbaar maak, voelt hij wel mee maar "kunnen we uiteindelijk niet veel eraan doen, we moeten hier nu mee dealen". Wellicht heeft het gewoon tijd nodig. Maar ik voel me wel erg eenzaam af en toe.
Normaal gesproken zou ik ook zeggen dat het goed is om als partners even samen uit de sleur te breken, om niet collega of papa/mama te hoeven. Bij ons werkte dat alleen helemaal niet. Ik werd alleen maar nog nerveuzer van hem. Bij ons werkte het door af en toe juist afstand van elkaar te nemen. Ik ging zelf wat leuks doen met de peuter of ergens op visite, zodat hij even het huis vrij had en zijn dingen kon doen. (En ja, toen ging hij op een bepaald moment zelfs aan de klusjes in huis waar hij tegen op zag). En andersom ging hij af en toe even uit huis, met of zonder kind en had ik weer even mijn eigen huis beschikbaar. Zonder man naast me die oplette of ik me niet zou verbranden met koken, niet van het krukje af zou vallen met schoonmaken, niet proberen een wedstrijdje te doen wie de vuilniszak naar buiten mag dragen of juist de boodschappen naar binnen, etc. Ik wilde niet ontlast worden, ik wilde niet geleefd worden, ik wilde gewoon ruimte Natuurlijk deden we ook wel dingen samen, maar naast het samen werken, samen heel de dag in huis zijn, samen met je kind zijn, is het ook wel eens lekker om niet samen te zijn Voor ons had het echt geen nut om verplicht te gaan zitten ontspannen. We voelden ons allebei onrustig omdat we niet heel goed wisten hoe we met elkaar om moesten gaan en we vonden het allebei zonde van onze tijd en energie, want er moest nog dit en dat en zus en zo gebeuren, waardoor we ook niet konden ontspannen. Ik weet de gouden tip niet.
Dit klinkt zo herkenbaar! Ik ben meer diegene die dingen voorstelt om te ontspannen, maar als mijn man daar niet 100% achterstaat (soms doet hij dingen alleen voor mij) is er voor mij ook niet veel aan en ben ik continu gespannen. Ik moedig hem vaak aan om eens een avondje weg te gaan, een vriend op te zoeken, in het weekend iets alleen te doen, maar hij wil dat niet zo. Hij heeft er geen idee in. Hij is gewoon veel liever thuis bij ons, omdat daar zijn verantwoordelijkheid ligt. Heel erg lief, maar ik zou het toch graag een beetje anders zien. Vooral omdat de spanning zich ophoopt en ik het gevoel heb dat het elke dag erger wordt... Ik heb weleens een actie ondernomen om een vriendin op te zoeken midden in de week, maar achteraf gezien was hij daar echt niet blij mee omdat hij op dat punt juist echt mijn steun nodig had. En ik zag dat niet in. Tja, dan moeten we toch beter communiceren. Op een gegeven moment ben je wel altijd bij elkaar,maar heb je weinig echt contact. Dat frustreert me ook en maakt me ook wel bang. Hoe lang duurt dit nog...