Onze oudste zoon is een kind dat vaak uitgaat van 'het glas is half leeg' principe. Ik loop er de laatste tijd steeds meer tegenaan dat hij zo verschrikkelijk vaak ontevreden en ondankbaar is. Hij zegt netjes dank je wel hoor. Maar bijvoorbeeld vrijdag is hij met papa naar de bioscoop geweest (lego film). Dan zegt hij dank je wel en is heel blij. Maar zaterdagochtend is het alweer "Ik wil naar de dierentuin." "Ik wil naar opa en oma." Dat ging niet: we moesten wat andere klusjes doen, o.a. naar Ikea. Dus dan gaan we wel lekker bij ikea lunchen en even op de kinderafdeling spelen. Dat vinden onze kinderen altijd leuk. En op dat moment zelf, vind hij op dat dan ook leuk. Maar er waren ook zat momenten dat we wat minder aandacht voor ze hadden en ze gewon 'saai' bij ons in de buurt moesten blijven. We zijn nog even bij mijn ouders geweest; ook volop van genoten. We zitten in de auto naar huis, horen we (weer) zo'n zielig zeurstemmetje achter ons "Ik vond het vandaag helemaal geen leuke dag." Als zoiets een keer is, vind ik het niet erg. Maar zo gaat het dus constant. Zeuren om 'uitjes'. Als je een poosje met hem hebt gespeeld, geknuffeld, voorgelezen whatever en even later moet hij zichzelf vermaken, klaagt hij over een gebrek aan aandacht. Ik moet haast met een stopwatch timen of ik ze allebei wel even lang knuffel. Het maakt z'n broertje niet uit. Maar die opmerkingen van de oudste. "Ik wil net zo lang als X." en 😢 X mocht langer OF 😁 Ik mocht lekker langer. Broertje is trouwens compleet het tegenovergestelde. Dat is echt een opvallend vrolijk en blij kind. Lacht altijd. Als hij al een keer huilt of boos is, is het ook zo weer over. Dat contrast helpt natuurlijk ook niet mee. Onze oudste ziet dat ook. Hij heeft dat wel eens gezegd "X is altijd blij en ik ben altijd verdrietig." Dat is niet helemaal waar, natuurlijk is hij ook vaak genoeg blij. Alleen hij lijkt zijn blije momenten zo snel te vergeten, terwijl hij echt kan blijven hangen in wat mis ging. En dat dan ook nog eens enorm kan aandikken. Oké, ik heb in ieder geval al lekker van me af geschreven. Dank je wel als je dit lange verhaal tot het einde hebt gelezen. Mocht je herkenning zien, andere inzichten hebben, tips.... Graag! We doen al wel wat dingetje om te proberen hem hierbij te helpen. Maar het blijft lastig. En ik weet dat er hier allemaal verschillende ouders zijn met heel veel verschillende ideeën over opvoeden. Ik kan echt even wat 'verse blikken' gebruiken om weer verder te kunnen!
Ja wel deels herkenbaar ja. Vaak lukt het me nog wel om het om te draaien, dan benoemen we samen de leuke dingen en draait de stemming wel weer om. Oh ja, dat was toch wel erg leuk ja. Wat ik nu ook weleens doe is ze bewust zich laten vervelen. Vaak (ook niet altijd nee en dan is het een best vervelende middag ) lossen ze dit zelf op en bedenken ze zelf wat ze kunnen doen. Vaak werkt dit beter dan dat ik een uitje voor ze verzin. Maar soms heb ik het ook gehad en verzanden we in de 'weet je wel hoe goed je het hebt'-preek. Sorry, ben ook maar een mens.
Heb er hier 3 van zulke kinderen vreselijk Soms denk ik ga gewoon niks meer doen Altijd klagen achteraf Ontevreden
Bij volwassenen die gaan generaliseren helpt het om de goede punten te benoemen en op een rij te laten zetten. Ik weet niet vanaf welke leeftijd die techniek werkt. Misschien zou je met hem om en om de positieve dingen kunnen proberen te benoemen. Er eventueel een vast bedtijd ritueeltje van maken om samen even positief de dag samen te vatten.
Mijn dochter heeft zo'n periode gehad, hier vlogen de zinnen "je moet dankbaar zijn voor wat je krijgt" en "er zijn heel veel kinderen op de wereld die het veel slechter hebben dan jij" ook over tafel. Hier hielp het vooral door er over te praten als ze niet in zo'n negatieve bui was, bijvoorbeeld als we onderweg waren naar de dierentuin benoemen dat we wel geluk hebben dat wij naar de dierentuin kunnen, en dat er ook kinderen zijn die daar nooit komen omdat ze daar bijvoorbeeld geen geld voor hebben. Zonder daar belerend over te doen, of met een vingertje te zwaaien, praten over hoe goed wij het als gezin hebben, hoe fijn we het hebben en hoe blij we mogen zijn met elkaar. Ook heb ik haar uitgelegd dat je er zelf voor een deel invloed op hebt hoe je je voelt, dat je er voor kiest om te denken "mijn glas is half leeg" ipv half vol. Over het algemeen heeft ze dit allemaal goed opgepakt. Zo kwam ze laatst bij een vriendinnetje vandaan en zei toen ze thuis was "mam, ik heb zo'n trek, mag ik alsjeblieft iets te eten want we kregen maar een half plakje cake om dat mijn vriendinnetje zo lang over haar plakje cake doet. Ik heb zo een hele op maar ik dacht, ik zeg er niets van want je moet dankbaar zijn voor wat je krijgt"
Ik herken t ook wel een beetje. Ik heb in elk geval ontdekt dat mijn oudste zich heel erg kan laten meeslepen door het moment. Dus als hij het naar zijn zin heeft, is het 'de leukste dag van zijn leven' en als iets even tegenzit, zegt hij 'Ik wil dit NOOOIT meer doen, echt NOOIT'. Kleine dramaqueen... In elk geval heb ik ontdekt dat ik hem 'in the heat of the moment' daar niet op aan kan spreken. Dus wat we nu als ritueel doen is dat ik aan het eind van de dag nog eens met hem de dag doorloop. Ik noem alle dingen die hij heeft gedaan, zowel fijn als minder fijn, en dan mag hij met zijn duim laten zien of hij het een topdag, een flopdag, of iets er tussenin vond. Terugkijkend heeft hij daar vaak een veel beter beeld van. Misschien is dat iets?
Onze oudste dochter durft dit ook te doen. Wij proberen het meestal naar het positieve te draaien, haar wijzen op alle momenten die ze leuk vond, zowel in het heden maar ook dingen die de dag ervoor gebeurd zijn. Zo vond ze het laatst niet eerlijk dat ik stickers gekocht had voor haar zus (we zijn bezig met potjestraining) toen was ze dus heel verdrietig want zij kreeg nooit eens iets leuks. Echter waren we 2 dagen daarvoor met haar gaan shoppen en had ze voor bijna 200 euro aan kleren gekregen die ze ook nog eens zelf had mogen uitkiezen. Door haar daarop te wijzen was het opeens van o ja, inderdaad.. Soms zit het ons/mij ook te hoog hoor en dan zeg ik ook gewoon dat ik ondankbare kindjes niet leuk vind en dat ze heel blij mag zijn met alles dat ze krijgt en doet. Dat het niet altijd alleen maar leuk kan zijn, en dat ze dat best jammer mag vinden, maar dat mokken niet zal helpen. Vaak is ze dan even boos, maar daarna komt ze dan toch weer bij ons en zegt ze vaak zelfs sorry.
Mijn oudste heeft het ook een tijdje gehad, maar ik ben dan vrij hard. Ok, jij vindt dat je niet genoeg krijgt, dan krijg je ook echt een tijdje niks hoor. En nu is het gelukkig weer helemaal over, misschien is het ook wel een leeftijdsdingetje.
Bedankt voor de herkenning! Ik heb soms echt het gevoel dat wij een kleine verwende draak hebben gecreëerd. Terwijl een ander dat niet gauw zal zien hoor, net zoals ik de moeilijke momenten van andermans kinderen natuurlijk niet zie. Op school is onze zoon wel vrolijk, al klaagt hij dan thuis weer wel. En na een feestje of afspreken bedankt hij ook gewoon netjes. Dus een ander denkt dan 'Wat een leuk goed opgevoed kind.' @Eppo82 & Rappel: Die preek "Wees gewoon dankbaar voor wat je hebt" en "ondankbare kindjes krijgen niks meer" Jep! Guilty! Ook hier gewoon een mens. Maar ik probeer ze te vermijden, want het is volgens mij redelijk zinloos. Ja: even een verdrietig kind en een sorry. Maar volgens mij doet het op de lange termijn weinig. Op die leeftijd is het ook heel moeilijk om je dat te realiseren. Als volwassene is het soms al lastig. @MotherMary: De dag doornemen doen wij vaak ook wel, al is het moeilijk om er 'iets' uit te krijgen. Hij weet het vaak niet meer of heeft geen zin om antwoord te geven. En als hij in een negatieve spiraal zit, komt hij er moeilijk uit en dan maakt zo'n gesprek het eigenlijk alleen maar erger omdat hij dan alle andere ellende die ooit is gebeurd of ooit zou kunnen gebeuren er ook nog fijn bij haalt. Hoewel: vanochtend had ik wel een 'mooi' moment. We hadden hem aangesproken op een negatieve reactie richting zijn broertje en even naar zijn kamer gestuurd. Dikke tranen toen ik even later bij hem kwam. "Ik schaam me zo omdat ik iets verkeerd heb gedaan." We zijn eerst maar eens gaan knuffelen en toen hij rustiger werd, heb ik verwezen naar een prentenboek dat we in het verleden een aantal keer hebben gelezen. Een soort 'omdenken' op kinderniveau. ("Tijger Tijger is het waar?") Van daaruit ben ik gaan kijken of hij ook anders kon denken dan "Ik heb iets fout gedaan" waardoor hij schaamte voelt. Hoe zou het voelen als hij zou denken "Ik kan iets nog niet zo goed, maar als ik mijn best doe en papa en mama mij helpen, kan ik het over een poosje wel." Dat voelde wel wat beter. Dus die houden we er nu in ieder geval even in. Ik ga de komende dagen maar even heel bewust benoemen wanneer ik bij hem dankbaarheid / blijdschap zie. Of juist als ik het bij een ander zie en vragen hoe dat op hem overkomt. En natuurlijk zelf het goede voorbeeld geven. We werken al een poosje met een 'pareltjes pot'. Als er iets gebeurd waardoor één van ons trots is op de ander of als iemand ergens heel blij van is geworden, dan mag die persoon die iets goeds heeft gedaan een 'parel' in een glazen pot doen. Daar gebruik ik gewoon knikkers voor. We zijn begonnen met een héél klein potje. Toen die vol was zijn wel lekker pannenkoeken gaan eten. En ik heb de knikkers overgegooid in een wat grotere pot. We zijn inmiddels met onze derde pot bezig. Steeds een maatje groter. We kunnen dus altijd onze blije / trotse momenten zien. En af en toe vieren we dat als de pot vol is.
Wat een leuk idee die ga ik onthouden! Als je kind geen zin heeft of het te moeilijk vinden om te vertellen wat ze die dag leuk vinden zou je dat ook zelf kunnen doen. Lekker samen op de bank of in bed gezellig kletsen nou ja jij kletst dan en benoemd ook de kleinste dingen . Ik vond het vandaag zo fijn dat je me had geholpen met.... Het is even wennen maar soms vergeet je echt dat het toch fijn was. Misschien dat ze dan zelf ook met dingen komen. Als je kind het lastig vind met andere kinderen er bij gewoon dit lekker 1 op1 doen.
Dat zelf benoemen is ook wel iets waar we (man en ik) allebei weer even wat bewuster mee om moeten gaan. Net een verhuizing achter de rug. De rust komt nu weer terug, maar toch... Het was natuurlijk een hectische periode met gewoon minder tijd voor de kinderen. We vervallen dan zelf ook makkelijk in mopperen. En het is ook niet meteen klaar na zo'n verhuizing. Je blijft toch nog een tijd bezig. Fotolijsten ophangen, iets uitkiezen voor boven het dressoir, toch nog een nieuwe kast, lampje hier etc. Dus voor ons erg druk en voor de kinderen ook. Dan is iedereen minder gezellig. Nu speelt dit bij onze zoon echt al veel langer hoor. Daar kunnen we de verhuizing niet de schuld van geven. Maar het is er denk ik wel erger door geworden. Of doordat ik zelf gewoon even minder erbij kon hebben, is het me meer gaan ergeren. Waarschijnlijk beide. Die parelpot is inderdaad echt leuk. Ik zei een poosje, ik weet niet meer precies hoe lang maar we zijn er in ieder geval al voor de zomervakantie mee begonnen. Dus we zijn al heel wat maanden mee bezig. Het is gewoon mooi om te zien hoe blij ze zijn als ze een parel in de pot mogen doen. En je benoemt meteen weer iets positiefs samen. Het maakt het net wat concreter. En zorgt er ook voor dat je er wat bewuster mee bezig bent. Het is ook heel divers waarvoor die parels erin gaan. Gewoon, omdat ze lekker samen gespeeld hebben of omdat de jongste me (op zijn manier ) heeft geholpen met poetsen. Als beloning omdat de oudste het zo goed deed bij zwemles en ook na de sleuteloverdracht. Of gewoon omdat we een hele leuke dag hebben gehad. Meestal gaat er een parel in voor de kinderen. Maar we benoemen ook heel bewust regelmatig dingen waar we trots op zijn in onszelf of elkaar. En niet alleen dingen die goed gingen, maar ook wanneer iemand op een 'goede' manier reageerde toen er iets mis ging. Niet alleen omdat het resultaat goed was, maar de poging ('goed je best doen') telt ook.
Wat een mooi idee die pot. Ik vermoed wel dat we er hier heel duidelijke regels over zouden moeten maken. Wanneer er nu precies een pareltje in mag. Oudste is nogal strikt in die dingen. Overdat verwende gedrag. Herkenning! 100 spelletjes op de tablet hebben, maar wel elke week een nieuwe willen. Liefst elke dag, maar daar hebben we dus een regel voor gemaakt. Mijn zus heeft het financieel wat ruimer, dus die gaan regelmatig op speciale vakanties Marocco, IJsland, Zweden. En elke kerstvakantie een week in een luxe park en de zomervakantie kamperen in Frankrijk. Tja... Wij dus alleen dat kamperen en in de carnavals antiek dat park. En die dit jaar ook niet omdat ik minder ben gaan werken. Dat vind oudste dus ook niet eerlijk. Ik heb hem verteld dat ik ook wel een beetje jaloers ben. En dat ik ook heel graag vaker op vakantie zou willen. Maar dat dat helaas niet kan. Dat ik ook echt zo. En juist daarom accepteerde hij het ook. Ik zie het trouwens ook bij zijn vriendjes. Dan gaat het er vaak over wie er wanneer en hoe lang bij zoon mag spelen. En liefst ook alleen. Rivaliteit om de aandacht van zoon dus. Daar heeft hij ook nog weleens last van. Dat hij een keuze moet maken, terwijl hij al zijn vrienden te vriend wil houden.
Oef! Lastig, zou bij mij ook de verkeerde knop zijn. Zelf zie ik dat niet zo terug bij de kinderen. Ik ben ook niet zo van de vele uitjes of luxe vakanties. En ben iemand die echt van het kleine kan genieten (koffie drinken in de voorjaarszon). Dit benoem ik ook naar de kinderen. Ik heb ook niet de behoefte om de kinderen te vermaken in het weekend. En dat wordt ook niet verwacht volgens mij. Ja, samen een spelletje doen of even naar het winkelcentrum. Hoe gaan jullie daarmee om? Heb je bijvoorbeeld een schuldgevoel omdat, je veel aan het klussen bent (geweest)? En zijn uitstapjes en activiteiten voor jullie belangrijk? Hoeveel praat je erover? Met beide dochters neem ik de dag door voor het slapen gaan. Met oudste heb ik een schrift waarin we de vervelende en de leuke dingen opschrijven van die dag. Dat helpt ook. Ze noemt vaak momenten of dingen om dankbaar voor te zijn. En daar kan je weer over door praten. Zo, even wat ideeen 🙂.
Het aantal uitstapjes verschilt per seizoen. In principe gaan we één keer per jaar op vakantie (twee weken in de zomer) en een lang weekend weg in het voorjaar. Soms komt het voor dat we ergens nog een midweekje boeken, als er iets te vieren is. Maar dat is natuurlijk niet elk jaar. In de zomervakantie doen we meestal wat uitstapjes, bijvoorbeeld 1 dierentuin en 1 museum. En dan natuurlijk bij het park zelf naar het zwembad en binnen / buiten speeltuin. In het voorjaar gaan we meestal ook een keer naar een dierentuin. En ook buiten de vakantie om nog 1 of 2 keer per jaar naar een museum. In het winter gaan we meestal wel een keertje naar de binnenspeeltuin. En over het hele jaar (buiten het vakantiepark) misschien een keer of 10 zwemmen. In elk seizoen een keer naar bos / heidegebied en één keer per jaar naar het strand. En in de zomer hebben we de laatste jaren steeds een abonnement op de grote buitenspeeltuin, dus daar gaan we dan bijna wekelijks heen. Ook hebben we hier een gratis kinderboerderij in de buurt. In de winter kan het zijn dat we er maanden niet komen. Maar in de 'mooi weer periode' gaan we daar ook wel een paar keer per maand naartoe. Eén of twee keer per jaar naar intratuin is hier ook echt een uitje voor de kinderen, vooral rondom kerst. Alles bij elkaar kom ik, buiten onze zomervakantie om, op een stuk of 30 grote en kleine uitjes per jaar. Op zich is dat best veel, denk ik. Maar daar zit dus ook veel bij wat ik zelf niet altijd echt als een 'uitje' beschouw omdat het gratis en dichtbij is. (Kinderboerderij, bos e.d.) Ik voel me zeker niet schuldig dat het een poosje minder is geweest door de verhuizing. Het is nu eenmaal zo. De kinderen hebben er ook een mooier huis met meer ruimte voor terug gekregen. We hebben een maand of twee nauwelijks uitjes gehad. Maar in een periode dat dit soort dingen toch altijd al op een laag pitje staan. En wij hadden wat minder intensieve aandacht voor ze en ze moesten wat vaker naar hun grootouders. Maar die hebben ons gebrek aan tijd en aandacht meer dan goedgemaakt. Ik denk soms wel eens: we zouden minder met ze moeten doen, misschien gaat hij de dingen die we doen dan meer waarderen. Maar weet je: om te beginnen vind ik dat zonde voor de jongste. Bij hem is het geen probleem. Buiten dat is het ook niet zo dat we elke week in een tropisch zwembad of bij de Efteling staan ofzo. Het zijn vooral kleine gratis of goedkope uitjes, die ik ook gewoon bij de opvoeding vind horen.
Mijn dochter van 7 blijft vaak het liefst thuis om te spelen, ook in de vakantie. Ze kan zich heel goed alleen vermaken. In de zomervakantie belde ze na een hele dag thuis met oma en vertelde ze dat ze zo'n leuke dag had gehad, ze had zo leuk gespeeld. Als we weggaan voor een uitje vraagt ze vaak of het echt moet want dan is ze net zo leuk aan het spelen.
Hier beginnen nu de speelafspraakjes, en het probleem is, dochter wil niet mee naar huis. Afgelopen zaterdag heeft ze de hele middag bij een vriendinnetje mogen spelen, tot en met samen eten aan toe. Haar moeder kwam haar brengen, heeft ze gewoon stampij gemaakt omdat ze niet naar huis wilde! Op zich een goed teken, maar ze moet ook leren dat als iets af is, het af is. En dat als ze zo blijft doen, we geen speelafspraken meer zullen maken. Ik heb dit aan haar uitgelegd en ik weet niet of ze het al kan bevatten op 4 jaar. Maar ze moet toch leren dat het zo niet werkt, dat ze na een heel leuke middag helemaal omslaat en zelfs een enorme driftbui krijgt omdat ze naar huis moet.
Nee Belize, dat vind ik eigenlijk ook niet. Maar doordat onze oudste vaak zo verwend reageert, ga ik dan toch twijfelen.
Wij beginnen elke morgen voor het ontbijt met een dank zegging. Om ons er aan te herinneren waar we dankbaar voor kunnen zijn. Zo begin je positief. Dingen die hier vaak langskomen zijn. Dat het mooi weer is, dat iedereen gezond is, dat ze kunnen fietsen, dat we elkaar steunen etc. Soms doet een van ons het hele gebed, maar meestal noemen we allemaal 1 ding waar we dankbaar voor zijn. En zoals onze pastoor zei: Er is altijd iets waar je dankbaar voor kunt zijn, al is het maar voor het feit dat je 10 vingers hebt. Het hoeft natuurlijk niet in gebedsvorm je kan ook zeggen: Ik ben blij dat... Ofzo.
Wat mij een beetje triggerde in je verhaal is dat je oudste zegt: x is altijd blij en ik ben altijd verdrietig. Ik zou dat wellicht een keer wat meer verkennen met hem. Hoe het komt dat hij dat zo voelt en of hij er misschien meer over kan vertellen. verder zou je misschien met hem een dankbaarheidsdagboekje kunnen starten waarin hij kan opschrijven wat hij fijn vond die dag. Als hij zich dan verdrietig voelt, kan hij dat ook bekijken en zien wat er allemaal is waar hij blij van wordt. Misschien is het idd gewoon dat hij zich leuke dingen minder goed kan herinneren, dat kan komen doordat hij zich in het algemeen wellicht minder blij voelt.