Wellicht zijn hier al meerdere topics over maar ik open er toch nog even één. Mijn zoontje is 9 maanden en sliep altijd gelijk s'avonds als ik hem in bed legde. Maar nu sinds een week is het anders. Ik leg hem rond 19.15uur na de laatste fles op bed en dan slaapt hij ongeveer 3 kwartier tot een uurtje. Dan wordt hij wakker en hoor ik hem huilen waar hij rechtop in bed staat. De 1e 2/3 dagen hebben we hem steeds weer neergelegd, dekentje erover heen, aai over de bol en dan zachtjes weglopen. En dat ongeveer 3 uur achter elkaar. De daaropvolgende avonden was hij helemaal uit zijn doen en krijste de hele boel bij elkaar. Zodra ik weer bij hem was was het weer goed, maar zodra ik dan weer wegloop... Ik wist me geen raad en heb hem tegen mijn principes is bij me in bed genomen. Daar is hij uiteindelijk in slaap gevallen en heb hem langzaam opgepakt en in zijn eigen bedje gelegd. Magoed, toen was het inmiddels ook 01.00uur. Nu ook weer, hij ligt boven in bed te huilen. Heb hem net maar even naar beneden gehaald (mischien heel dom) maar ik weet het echt niet meer. Toen weer terug in bed gelegd maar hij wilt maar niet gaat slapen. s'Nachts slaapt hij goed en hoor ik hem ook niet. Hij slaapt dan tot s'morgens een uur of 07.00uur/07.30uur. Heb hem al een paar keer een flesje van 90cc gegeven maar dit doet 't hem ook niet. Wie herkent dit en wie heeft er tips voor mij?
ja toch blijven volhouden en hem neer leggen want denk dat je de 15 minute regel moet in nemen als die huil 5 minuten gaan kijken dan na 10 minuten dan na 15 minuten ik kirjg het idee dat hij je uit probeer zo was het hier ook anders gewoon wat andere drinken proberen een sapje ofzo diksap? hij wacht net zolang tot jij hem er uit komt halen groetjes
Hij is op de leeftijd dat ie dingen uit gaat proberen. Laten huilen, zou ik zeggen, hoe moeilijk dat ook is. Of wat misschien ook helpt: ik weet niet of je al knuffels in zijn bedje hebt liggen? Ik heb ze aan het hoofdeind liggen. Als Alexandra wakker wordt en er komt niemand, pakt ze haar knuffels en gaat daarmee 'spelen' tot ze weer in slaap valt.
Bij je nemen en wachten tot hij wel wil gaan slapen of bij je in bed nemen... Het is een fase die vanzelf weer voorbij gaat... Je kindje heeft z'n mama gewoon even heel hard nodig!
Tja....ik moet eerlijk zeggen dat wij haar als ze echt onrustig blijft bij ons in bed leggen. Dat is deels omdat wij graag willen slapen (het is een ontzettende doorzetter) en deels omdat het ook goed voelt haar die bescherming te bieden als ze dat nodig heeft. Ik was overigens wel bang dat ze hier te veel aan ging wennen, maar merk echt dat dit telkens korte fasen zijn (sprongetjes?) en dat het na een paar dagen dan weer over is met de onrust en ze weer heerlijk in haar eigen bedje de hele nacht doorslaapt. Nou is mijn dochter wel wat jonger, maar ik denk wel dat het een fase is en ook dat het echt geen kwaad kan hem dan lekker bij je te nemen.
Heel herkenbaar hoor. Ik denk niet dat je hem nu al wat aanleert, wat je niet meer ongedaan kan maken. Onze dochter heeft soms ook zo'n fase. Kan ze niet slapen? Nou dan proberen we het later nog eens. Of ze slaapt in op schoot. Bij ons in bed zou ook prima zijn, maar dat vind ze erg gezellig en dan wordt er helemaal niet meer geslapen. 't Zijn allemaal fases, en de ervaring leert dat het met een weekje vaak weer prima of anders gaat. Mijn gevoel zegt dat wanneer als ik mijn baby laat huilen, ze vooral leert dat ik niet kom om hem te helpen, en dat ik niet betrouwbaar ben. Ze zijn maar eventjes klein, 't is wel pittig, maar ik ben maar eventjes zo nodig, dat heb ik er wel voor over. En het is wel vlijend toch ? Gaat vanzelf weer over, hij heeft je even wat meer nodig! *Geen expert, maar wel moeder* Mijn dochter is nu overigens 1 jaar en 1 maand.
Hey meis! Fay heeft dit ook gehad een maandje geleden, toen ze 9 maanden was. Ik heb eerst ook stug geprobeerd naar haar toe te gaan, aai over de bol en weer weggaan, maar dit werkte niet. Ik moet je eerlijk zeggen, ik heb haar bij me in bed genomen, dan sliep ze tenminste, ik had het idee dat ze zich gewoon even veilig wilde voelen en lekker bij papa en mama in de buurt wilde zijn, na ongeveer 1,5 week was het weer over en slaapt ze weer gelijk in! Dus komt helemaal goed, hoort erbij! XX
Ik heb in het andere topic al gereageerd, maar ik ben er in mee gegaan. Aaron heeft dit ook 2 weken lang elke avond gedaan en ik pakte hem gewoon bij me. Afgelopen week deed hij het maar 1 avond. Het is dus echt een fase waarin ze mamma heel hard nodig hebben. Laten huilen druiste tegen mijn gevoel in. Mijn gevoel zei dat hij me nodig had dus ik ben er geweest voor hem. En nu gaat het gewoon weer als vanouds goed. Doe wat je gevoel je ingeeft. Je weet zelf het beste of het aandacht trekken is of echt overstuur zijn en bij je willen zijn. Heel veel sterkte meis!
hier ook af en toe van die avonden. we leggen hem standaard om 7 uur op bed (dan begint ie ook te jengelen dus het is ook echt bedtijd) maar soms maakt ie er een potje van. we checken altijd zn luier, kijken of ie nog wat melk wil (als ie niet zn hele flesje op had) en daarna gaan we altijd welterusten zeggen tegen zn winnie the pooh afbeeldingen en dan zeg ik 'mama slapen, papa slapen en jamie slapen.' soms werkt dat en gaat ie braaf slapen, maar af en toe begint ie ineens weer te huilen. laten huilen werkt echt niet, dan word ie op een gegeven moment echt overstuur. dus ik probeer het altijd toch even een paar minuten, maar als ik hoor dat ie over de rooie gaat, ga ik er heen en pak hem op, geen hem een knuffel en begin het hele ritueeltje weer van voor af aan. soms moet ik dat wel 5 of 6 keer doen, maar uiteindelijk begrijpt ie het en valt ie in slaap. hij slaapt dan ook de hele nacht door. wat ik hier ook merk is dat meneertje soms vertikt om te gaan slapen omdat hij nog geen welterusten kus van papa heeft gehad. dan hoort ie zn vader beneden rommelen en begint ie naar de deur te wijzen en als ik dat negeer is het brullen, totdat papa naar boven komt en hem ook welterusten zegt. dit werkt echt! misschien dat dat nog een tip is?
Als mijn zoontje 's avonds niet wil slapen, haal ik hem er weer uit en laat ik hem een half uurtje op mijn bed spelen (zelf lig ik er dan lekker naast, tv te kijken). Als ik dan merk dat hij (weer) moe wordt, breng ik hem terug naar bed en gaat hij probleemloos slapen. Dat gedoe van drie uur lang een aai over de bol en verder in bed laten krijsen, dat heb ik nooit gedaan. Ik word daar zwaar gestrest van. Niet slapen? Prima, dan ga je maar spelen tot je wel moe bent. Hier werkt het, en het voelt voor mij veel relaxter aan. Na een paar dagen blijkt het dan altijd weer een fase te zijn geweest en gaat hij weer gewoon normaal slapen.
Heel herkenbaar, hier komen en gaan die fases ook met weken. Wij laten haar niet huilen, nemen haar even mee naar beneden, even spelen, knuffelen of 's nachts bij ons in bed. Na een tijdje gaat het steeds beter, gewoon vanzelf, en slaapt ze weer hele avonden en nachten door in haar eigen bed. Laten huilen doen we hier niet.
Zo deden (en soms nog doen) wij dat hier ook. Als Robyn huilend wakker wordt gaan wij altijd even kijken. Soms werkt even lekker knuffelen op haar kamer heel goed en gaat ze daarna weer liggen, maar als dat niet werkt gaat ze of mee en op ons bed spelen, of we nemen haar gewoon mee naar beneden. Na een half uur weer terug in bed leggen en ze gaat weer slapen. Soms gebeurt dit 3x op een avond/nacht, en soms slaapt ze daarna de hele nacht door. Na een paar nachten slaapt ze weer prima.
Wij hebben ook zon periode gehad en ik heb toen gewoon mn gevoel gevolgd. Ze sliep altijd heel goed, tot ze een maand of 11 was. Toen zat ze in een sprong/tandjes en was het inderdaad elke avond raak: niet willen slapen. Ik heb dr toen niet laten huilen, maar gewoon meegenomen naar de woonkamer en lekker bij me op schoot gelegd tot dr ogen bijna dicht vielen. Zal niet pedogogisch verantwoord zijn, maar ik vond laten huilen zo verschrikkelijk. Nu slaapt ze weer zonder problemen en het was echt een fase. Ik denk inderdaad dat ze je gewoon heel hard nodig in deze periode.
Iedereen bedankt voor de reacties! Fijn dat het 'probleem' herkend wordt hier. Kreeg Ryan gisteravond pas om 23.00uur weer in slaap. Heb hem even beneden gehad, toen zijn wij ook maar naar bed gegaan en hebben hem maar even bij ons in bed gelegd. Nog even een klein flesje gegeven en toen naar zijn eigen bed. Heb hem niet meer gehoord . De 8,5-maanden sprong heeft ie er nu net opzitten na 5 weken dus ik denk dat dit gewoon een fase is.
Volgens mij is het juist wel pedagogisch verantwoord om je kindje niet te laten huilen! Wij hebben precies hetzelfde. Sinds een week of 2 wil mevrouw ook niet meer zelf gaan slapen. Dat ging daarvoor meestal wel goed. Ze gaat nu als ik haar neerleg meteen staan in haar bedje. En als ik haar laat staan, is het krijsen. Dus nu wieg ik haar gewoon in slaap. Lekker speentje in, in de schommelstoel. Lekker slapend weer in bed leggen. Werkt nu altijd, en over een weekje ofzo ga ik haar wel weer slaperig in bed leggen. En dan steeds iets wakkerder.
Hier zit er altijd wel één in de 'niet-willen-slapen' fase. En wij doen van alles. Bij Melisa werkt het om haar wat langer beneden te laten en dan in bedje te leggen en naast te blijven staan totdat ze slaapt. Bij Aldin werkt dit juist helemaal niet. Hij wil in bedje gelegd worden en daar een flesje krijgen, of in slaap worden gewiegd. Diyana wil een knuffeldoek om mee te spelen in bed, na een kwartiertje spelen valt ze vanzelf in slaap. Anders verzin ik weer wat anders
goh, hier is die fase ook net geweest, heeft wel even geduurd hoor. frustrerend, maar ook goed op te lossen. Ik heb hem maar veel geknuffeld. Die van mij zoekt dan vooral troost in de borst (geef nog steeds bv), maar dat wil ik niet teveel stimuleren anders slaap ik ook niet meer. Dus dan maar uit bed en bij mama of papa liggen. Dat werkt altijd prima en daarna gaat hij weer verder slapen in zijn bedje.
Zoey heeft ineens ook zo'n fase. Het is bij ons heel duidelijk dat ze in de fase van eenkennigheid is gekomen, waarbij verlatingsangst ook heel normaal is. Ze huilt ineens sinds een week elke keer. Inslapen gaat goed, maar als ze even wakker wordt ergens in de avond/nacht is het een drama. Ze beseft dat ze alleen is en ze vindt het letterlijk eng. Zo huilt ze ook....zo zielig. Wat wij doen is troosten, maar haar wel in haar kamertje laten. Als het nog niet zo laat is dan loop ik steeds iets meer weg. Zolang ze me ziet (ze kijkt dan ook iedere keer of ik er ben) gaat het goed, maar zodra ik weg ben voor de deur begint ze te huilen. Dan ga ik vaak liedjes zingen of extra hard iets doen, zodat ze hoort dat ik er nog wel ondanks dat ze me niet ziet. Ik heb gelezen dat ook spelletjes als kiekeboe en verstoppertje ook kunnen werken in deze periode. Je kindje leert dat je er nog bent, ook al kan het je niet zien.