Ik zit met iets behoorlijk in mijn maag. Mijn oma heeft mij iets heel persoonlijks verteld, en ik ben er helemaal van ondersteboven. Ik ben voor de tweede keer zwanger, heel pril nog allemaal, en we waren aan het fantaseren hoe fijn het zal zijn voor mijn zoontje, zo'n speelkameraadje. Terwijl we zo aan het praten waren vroeg ik of zij nooit een tweede kindje hadden overwogen, als speelkameraadje voor mijn vader. En wat ze me dan vertelde... ze zei dat mijn vader normaal gezien een broertje zou hebben gehad, maar dat het kindje overleed tijdens de bevalling. En NIEMAND weet dit! Mijn vader niet, niemand van de familie, alleen ik nu... Het kindje ligt begraven waar mijn opa (haar man en mijn vaders papa) begraven ligt. We hebben dit nooit geweten, zijn nooit bij het grafje geweest, en mijn oma vindt het goed zo. Ze heeft niet specifiek gevraagd het niet aan mijn vader te vertellen. Ergens wil ik het zo graag aan mijn vader vertellen, hij weet niet dat hij een broertje heeft! Maar anderzijds, doe ik er wel goed aan? Ze hebben hem al die tijd de pijn bespaard van het rouwen om een overleden broertje, zal hij alsnog door een rouwproces gaan als ik het hem vertel? Zal hij zijn moeder anders gaan bekijken? Is het dat waard? Anderzijds vind ik dat hij er recht op heeft om het te weten. Dames, ik weet niet waarom mijn oma mij dit verteld heeft, ik weet niet wat ik moet doen.
Wat lastig... Geen idee of ik het zou vertellen. Hij kan er niks mee maar verzwijgen is ook weer zoiets. Kun je het niet met je moeder overleggen? Ik denk dat het in die tijd normaal was het te verzwijgen. Bij ons in de familie kwamen ze erachter dat iemand meerdere baby's verloren was bij het opruimen van het huis na haar overlijden. Heel bizar.
Ik zou het met je oma overleggen voor je wat gaat zeggen. Omdat niemand het weet. Dat heeft vast een reden. Misschien te pijnlijk. Ik kan me voorstellen dat je zo'n groot geheim wil delen, maar dat zou ik zeker niet doen zonder te overleggen met je oma. Ze heeft je in vertrouwen genomen. Wel heftig zeg! Lijkt me schrikken als je dat hoort.
Als je oma jou dit in vertrouwen heeft verteld dan is het niet aan jou om dit met je vader te delen. Wat je wel kunt doen is met je oma bespreken of je dit met je vader mag delen.
Ik denk niet dat je vader nu nog gaat rouwen aangezien hij het helemaal niet heeft meegekregen dat je oma zwanger was. Mijn broertje is ook dood geboren toen ik 5 jaar oud was. Klinkt misschien heel hard maar ik heb geen rouw gehad, ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik een broertje heb gehad terwijl ik wel aan mijn mama's buik heb gevoeld etc. Voor mijn moeder was en is het natuurlijk anders. Als ik nu zo naar mijn moeder kijk dan zou het nooit in me opkomen om het in plaats van haar zelf aan iemand (aan wie dan ook) te gaan vertellen. Zij weet pas wat rouw om doodgeboren kindje is en als zij eindelijk iemand in vertrouwen heeft genomen dan is het niet aan degene om het verder te vertellen. Vind ik dan, hé ... als ik naar mijn moeder kijk.
Ik was zo ondersteboven van wat ze me vertelde, dat ik even niet wist wat te doen. Maar jullie hebben wel gelijk dat ik het eerst met haar moet bespreken. Dat ga ik dan ook zo snel mogelijk doen! En als ze wilt dat ik het niet vertel, dan ga ik dat respecteren.
Koester het vertrouwen wat je oma in jou heeft gesteld. Is prachtig toch dat ze zich kennelijk zo veilig bij jou voelt dat ze dit met jou heeft gedeeld.
Precies dit. Jou oma heeft er vast goed over nagedacht en het daarom niet tegen je vader verteld. Ok het zijn nu andere tijden. Maar ik zou het er bij laten. Dat is nu het geheim tussen jou en je oma.
Dit denk ik ook. Het is ook al zo lang geleden allemaal en waarschijnlijk wist je vader niet eens dat je oma zwanger was..
Even plaatsen in de tijdgeest: voor die tijd is dit niet zo heel bijzonder. Sterker nog, veel generatiegenoten van jouw oma zijn er nog steeds niet helemaal aan gewend hoe openhartig er tegenwoordig met zwangerschap en geboorte wordt omgegaan. Ik heb een miskraam en een missed abortion gehad en dit was binnen de familie 'gewoon' bekend. Maar langs beide kanten heb ik van mijn oma's ook wel begrepen dat dit in hun tijd echt onbespreekbaar was. Dat wil niet zeggen dat vrouwen er toen geen verdriet om hadden! Maar het was taboe om erover te praten. Misschien ergens wel met het idee dat dit nu eenmaal bij het leven hoort, bij je lot om dat verdriet alleen te dragen. Misschien dat je oma enerzijds weet dat het nu wel bespreekbaar is en eindelijk ook haar ervaring wil delen met iemand. Maar anderzijds ook wel vasthoudt aan het idee dat het niet iets is dat je aan de grote klok hangt. Wat fijn dat ze in jou blijkbaar het vertrouwen heeft om dit geheim mee te delen! Wat bereik je ermee als je dit met je vader bespreekt? Ik snap dat het jou een soort verlichting kan bieden om dit geheim niet meer bij je te moeten dragen. Maar hoe is het voor je vader? Zal hij dit een plek kunnen geven en hier goed mee om kunnen gaan? Of zal het toch een soort schaduw over zijn jeugd werpen? Is jouw gemoedsrust de prijs waard die je vader er misschien voor betaalt? ALS je het vertelt, zou ik het wel nu doen nu je oma nog leeft. Dan kan jouw vader tenminste nog met vragen bij haar terecht. Ik zou het dus in ieder geval niet stilhouden tot na haar overlijden ofzo. En voorda je het vertelt, zou ik wel met je oma praten. Eerst eens vragen hoe zij het destijds allemaal ervaren heeft. Heeft ze het verdriet goed kunnen verwerken? Was het moeilijk om het geheim te houden of had ze daar vrede mee? Wat heeft haar doen besluiten het nu alsnog aanhou te vertellen? Hoe denkt zij dat jouw vader -haar zoon- zal reageren als hij het nu alsnog te weten zou komen? Dat zijn toch wel vragen waar ik antwoord op zou willen hebben, voordat ik zou besluiten dit door te vertellen.
Vroeger was het heel gebruikelijk dat er nooit werd gesproken over een doodgeboren kindje of kind wat direct na de geboorte is komen te overlijden. Omdat de zorg voor zwangere vrouwen etc nog niet zo best was en een goede dokter niet in de buurt woonde gebeurde dit heel regelmatig. Ik heb stamboomonderzoek gedaan en twee generaties terug kwam het in elke familie voor. Ik zou het koesteren dat je oma dit met jou deelt en ik zou er nog eens wat over vragen als jullie samen zijn. Waarschijnlijk heeft ze er jaren niet over gesproken, wat zal ze haar verdriet ver weggestopt hebben. En vraag haar dan of je het met je vader mag delen. Ik weet uit eigen ervaring dat het nieuws niet als iets geel schokkend wordt ervaren omdat je pa zich waarschijnlijk ook realiseert dat de tijden vroeger echt heel anders waren. Juist naarmate mensen ouder worden, komt er verdriet van vroeger naar boven. Heel bijzonder dus dat je oma dit met jou deelt!
Dit dus. Ik vroeg me bij het lezen ook af welk nut het heeft het om dit aan je vader te vertellen. Je oma heeft dit in vertrouwen verteld. Maak het eerst een onderwerp waar je oma met jou over kunt praten en vraag of er een reden is dat ze het nooit met je vader heeft besproken. Luister naar haar en accepteer haar wens hierin. En: het is niet zo dat je vader jaren een broertje heeft gehad en dag die ineens verdwenen is. Het betreft een doodgeboorte. En hoe vreselijk dat ook is.... vroeger gebeurde dit vaker. En was het gewoon ook zoals het was. Weet je hoe oud je vader toen was? Ook in mijn familie is dit twee maal (oma eenmaal) voorgekomen. Bij ons in de familie is dit algemeen bekend. Iedereen weet ook dat dit kindje in het familiegraf ligt. Oma zelf heeft tegen mij gezegd dat het kindje is overleden omdat de dokter haar niet op tijd tijdens de bevalling die niet vorderde had doorgestuurd naar het ZH. Heel zuur, maar daf 'gebeurde soms nou eenmaal... 😢 Mijn dokter heeft mij toen ik in de medische molen zat om zwanger te raken gevraagd of vervroegde overgang en schildkierproblemen vaker voorkwamen. Toen ik dit onderwerp voorzichtig met mijn oma wilde bespreken liet mijn oma duidelijk merken dat over 'zulke dingen' niet dingen niet gepraat werd. Pas toen ze mijn wanhoop zag (zeer beperkte mogelijkheden om er met iemand uit de familie over te praten en dus meer over de familiegeschiedenis op dit gebied te horen te krijgen begon ze te praten. Maar ik mocht het nooit aan iemand van de familie vertellen: Ze heeft vroeger 4 jaar op de eerste zwangerschap gewacht, 4 jaar op de volgende, wederom vier jaar op nr 3 en nr 4 kwam 1 jaar later. Er is nooit een oorzaak gevonden in het ZH (maar ja, welke onderzoeken konden ze in eind jaren 40? Mijn oma zou het zeer beschamelijk vinden als dit bij bijv mijn oom terecht zou komen. Als jouw oma dat ook zou hebben, waarom zou je dan haar pijn willen doen? Om je eigen 'gemoedsrust' te troosten?
Wat een ontzettende moeilijke situatie Zelf vind ik wel dat je vader het recht heeft om dit te weten Ik zou het alleen wel op een goede manier doen Ik zou een gesprek aan gaan met je oma en vertellen hoe jij er over denkt. Hoop dat jullie er uit komen
'Recht' hebben op het te weten? Welk recht en op welke grond? Bedoel ik niet lullig maar ik ben oprecht nieuwsgierig hoe sommigen kunnen denken dat er een informatierecht bestaat.
ik zou het met je oma bespreken.. vroeger werd er idd niet over zulke dingen gepraat, het werd gewoon doodgezwegen alsof er niks gebeurt was. misschien wilde je oma haar ei even kwijt, en zit ze er toch wel mee dat ze het niet bespreken kan. maar het is aan haar of je vader dit mag weten.. toen ik een tiener was heeft mijn moeder me verteld dat ze een jaar of wat voor mij een zoon aan het eind van de zwangerschap verloren is. soms denk ik er wel over na. wat voor iemand zou hij geweest zijn, hoeveel kinderen zou hij nu hebben. soms word ik daar dan ook wel een beetje verdrietig van wetende dat ik een broer heb die we nooit hebben mogen leren kennen. ik zou het heel erg vinden als ik het nooit geweten zou hebben
Tja, zo ging dat in die tijd. Mijn oma is ook een kindje verloren en daar werd toen echt niet over gesproken. Maar kan mij voorstellen dat het een shock kan zijn voor jou, helemaal omdat zelfs jouw vader het niet weet. Maar zou het zelf niet nog eens aan mijn vader vertellen. Ik weet ook niet of ik na al die jaren die behoefte wel zou hebben als het om mijn broertje had gegaan.
Ik weet niet of je het aan je vader moet vertellen. Misschien met je oma overleggen of hij echt niets weet. Ik weet wel dat dat soort dingen in die tijd normaal waren. Ergens in de fam rond die tijd een buitenechtelijk kind geboren, daar is ook altijd over gezwegen en moest gedwongen afgestaan worden. Vreselijk als ik er over nadenk en ik kan er nog van huilen en over nadenken hoe het geweest zou zijn etc. Maar zo ging het iig vaker in die tijd dus...
Dit verhaal blijft in m'n hoofd.. Ik vind het echt oneerbiedig naar je oma toe om dit door te moeten vertellen. Als ik denk aan m'n eigen inmiddels overleden oma's: die zouden nu rond de honderd jaar zijn... Je mag er ook op vertrouwen dat jouw oma's zelf in staat zijn om keuzes te maken over dit wel of niet aan mensen te vertellen.
Ik denk dat als ze dit had willen vertellen, dit zeker had gedaan. Maar je oma zal voor haar wel een geldige reden hebben waarom zij dit niet heeft gedaan. En daarbij wat haal je allemaal wel niet open bij iedereen. Ik zou het laten rusten en koesteren dat je oma jou dit heeft vertelt.