Hallo allemaal, Ik loop al een tijdje met 1 voet in de medische molen wat betreft onze kinderwens. Wegens medicatie gebruik van mijn partner. Maar goed, aangezien we al langer dan een jaar bezig zijn en het is nog niet raak besloot ik enige druk uit te oefenen. Ze wilden namelijk dat we eerst2 jaar aan het proberen waren, en e waren tenslotte 'pas' 1 jaar aan het proberen. Bijna alle onderzoeken hebben we inmiddels gehad: bloedtesten, hormoontesten,semenonderzoeken,uitstrijkjes, samenlevingstesten en tenslotte eergisteren de laparoscopie. En uitgerekend die gaf verdrietig nieuws. Tijdens het ontwaken uit de narcose hoorde ik de arts praten over ondoorgankelijke eileiders. Maar ik was zo beneveld dat ik later niet wist of ik het goed had gehoord of mij verbeelde. Vanochtend gebeld naar de dagopname en die wisten uit het dossier te halen dat mijn eileiders ondoorgankelijk lijken te zijn. Ik heb even gegoogeld en word er niet vrolijker van. Dat houd in dat we blijkbaar IVF moeten zullen ondergaan of erger een hersteloperatie. En na de pijn van de laparoscopie schoot voor het eerst door mijn hoofd: oph my god, als dit al pijn doet hoe moet het straks met het baren van een kind. Wel dit is mijn verhaal in een notedop.
Jeetje zeg....daar zit je op te wachten zeg! Kan me je radeloosheid heel goed voorstellen hoor! Laat dit nieuws even bezinken en maak een afspraak bij een van de artsen om de boel even op een rijtje te zetten. Succes meid! Elmo
Hey Elmo, nee dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Zeker omdat ik ook al eerder zwanger ben geweest, maar die zwangerschap moest ik vanwege omstandigheden onderbreken. Dan denk je: ach, het is gewoon een kwestie van timing en geluk. Het komt wel, niet zo zenuwachtig en teveel mee bezig zijn etc. etc. Maar blijkbaar hadden we kunnen proberen tot Sint Jutte.
Tjah, "gelukkig" weet je nu dat zelf proberen kansloos is. Je weet dat je met IVF echt nog goede kansen hebt he! Dus probeer het niet TE somber in te zien en vooruit te kijken naar een succesvolle behandeling, al is het nu w.s. bijna niet te doen om positief te blijven. Er zijn echt nog mogelijkheden! Knuf
Dank je lieve Elmo, Ik ken je niet maar heb wel je verhaal gevolgd en je leek me altijd erg positief. Zo ben ik ook wel, maar ik ben er nu eventjes verrietig om. Verdrietig omdat ik een paar jaar terug bij de huisarts kwam vanwege onderbuikklachten en die stuurde me weg. Ik wist toen al dat er iets niet goed zat in mijn lichaam, maar het werd weggewuifd als zijnde spastische darmen. Ik kan natuurlijk nooit bewijzen dat de pijnen die ik toen had hiermee te maken hebben. Maar vaak is je eigen lichaam de beste raadgever. Reden te meer dat ik in 2005 net zolang 'doorzeurde' dat ik toch doorverwezen werd en bleek ik pap2, CINII te hebben. Nu denk ik: had ik daarvoor maar ook gewoon doorgezeurd inplaats van altijd beleefd te willen blijven. Heel verhaal, raakt waarschijnlijk noch kant noch wal... Maar voel me even K U T op dit moment. En die hechtingen doen me ook even geen goed.
Hoi smoeltje, in jouw verhaal herken ik mezelf...Ik weet nu eigenlijk precies wat je voelt/meemaakt... Even in het kort; Sinds 2002 kinderwens...deze bleef uit. In juni '06 naar gyn, start Clomid...4 kuren, zwangerschap bleef uit. In okt '06 kijkoperatie; Ernstige tubapathologie=verstopte eileiders. (in het verre verleden naar weekendarts geweest ivm vage zeer pijnlijke buikkrampen en naar huis gestuurd met sterke pijnstillers)Geen operatie mogelijk, zou me mijn eileiders kosten. Enige optie was IVF of ICSI (daar zaadkwaliteit ook niet denderend was). Mijn wereld stortte echt in, heb me nog nooit zo 'on-vrouwelijk' gevoeld... Maar na veel praten met elkaar en een hoop afleiding toch besloten om door te zetten...en we konden in maart '07 beginnen met de eerste poging. Met de hormonen al in de koelkast bleef mijn menstruatie in maart uit....Ik was tóch nog spontaan zwanger geworden.....?! Wens jou voor de komende tijd heel veel sterkte meid! Wil je erover praten stuur me maar een pbtje hoor! En ik blijf het zeggen, alhoewel je het nu niet zal aannemen wat heel begrijpelijk is...Wonderen bestaan! Liefs Nollie
(((((((( KNUFFEL)))))))))) Uithuilen mag meid! Echt! Je vindt jezelf en je positieve instelling echt wel weer terug. Geef dit eventjes de tijd. Elmo
Hey Nollie, Wat een prachtige afloop! Ik geloof absoluut in wonderen en ben gelukkig niet zo negatief ingesteld om te denken dat mij zoiets nooit zou kunnen gebeuren. En mocht het niet gebeuren dan is het niet anders, maar had van alles verwacht maar dit eigenlijk niet. Gelukkig heb ik een hele nuchtere man die me iedere keer weer weet op te beuren als ik er even doorheen zit. En de troostende woorden van dit forum vol ervaringsdeskundigen natuurlijk! @ Elmo thanks lieverd! Ik kom er wel weer bovenop, en zoals ik zelf geloof: voor alles is er wel weer een oplossing.
thanks Natas. Hopelijk genezen die hechtingen snel hier, dan kan ik er weer vol goede moed tegenaan. Nu is het vooral Auw, auw.