Ik voel me vandaag even mega klote. Heb echt momenten dat ik denk dat het nooit meer goed komt voor ons. Of dat me nog misschien wel een paar miskramen te wachten staan. Hoe kan ik nou nog vertrouwen hebben? Ik weet het even niet meer hoor. Vorige zomer begonnen we zo enthousiast met zwanger worden, en de eerste positieve test was echt een feest. En kijk nu. Nu heb ik de zoveelste huilbui om dat hele zwanger worden. Zie overal om me heen dikke buiken en denk steeds: die had ik nu ook kunnen hebben. Het doet gewoon zo'n pijn. Dat hele zwanger zijn vind ik echt helemaal niet leuk meer. Er hangt zo'n grote grijze wolk boven nu. Ik kan er echt niet meer van genieten, van het idee. Ik word er eerder depri van... Ik wou dat ik in de toekomst kon kijken...
Lieve Roze, Het is heel normaal dat je je zo klote voelt toch.. geef er aan toe, lekker op de bank, filmpie op kop thee erbij en even lekker uit huilen. Lucht vaak al op. Probeer van elkaar te genieten! Ik wil je heel veel sterkte wensen, en hier kun je altijd je verhaal kwijt hoe je je ook voelt! Liefs, Annelies
Heel veel sterkte, neem de tijd om alles een plekje te geven en rust vooral goed uit, dat heb je nodig. Liefs Minka
ik herken het zo was samen met mn dochter zwanger en ben met haar mee geweest voor een echo zo mooi om te zien allemaal zwangere vrouwen in de wachtkamer en bij mij was er niet meer , het is idd zo oneerlijk huil maar even goed uit en probeer er dan weer positief tegen aan te kijken
Sluit me helemaal bij je aan. Ik had helemaal niet zo een idee van: we worden meteen ff zwanger en toen het in ronde 6 raak was kon m'n geluk niet op. Mooi binnen het halve jaar enz enz. Toen dat met 9 weken een miskraam werd was ik erg verdrietig, maar ik dacht....we zullen nu wel snel weer zwanger zijn...helaas zijn we nu weer in ronde 6 na mijn mk beland en nu denk ik echt dat het nooit meer goed zal komen, er zal wel iets mis met me zijn..........Een jaar en 1 miskraam verder...en onderhand wordt iedereen in je omgeving zwanger (vaak heel snel) en zijn de meiden waar ik zwanger mee was allemaal zo'n ebetje aan het bevallen. Dikke tranen hier, ik weet het soms ff niet meer en dan opeens denk ik, onze tijd komt ook en ga ik met frisse moed verder. Dan gebeurt er weer iets heel kleins en ben ik weer volledig uit belans en zie alles zwart en grijs.....Weer een miskraam kan ik gewoon helemaal niet aan denken...... Pfffff, ik schrijf het maar op omdat dat helpt....en het erge is dat ik aan de buitenwereld heel stoer en sterk doe (alleen mijn man weet alles en steunt me enorm!). Ik durf het er ook niet goed meer over te hebben omdat ik bang ben dat veel mensen die het zelf niet mee hebben gemaakt vinden dat ik er nu wel overheen moet zijn (kreeg laatst zo een opmerking van: maar het was toch allemaal nog heel pril...). Gelukkig zijn jullie er en mijn man, die is namelijk net zo teleurgesteld als ik als de duivels er weer zijn. Hij zal een fantastische vader zijn ! (nu heb ik weer een grijns op m'n gezicht )
He meiden, Het doet zoveel pijn om jullie verhalen te lezen. Waarom bestaat een miskraam, denk je dan bijna! Soms voel ik me net zoals jullie en heel soms zit er een goede dag tussen. Roze; geef jezelf er maar even aan over. Het is echt verschrikkelijk om 2 MK's te krijgen, gewoon onmenselijk en oneerlijk zelfs. Helaas is het wel echt gebeurd. Je verdriet en je tranen moet je echt laten gaan hoor, dat helpt. Neem de tijd voor jezelf. Veel sterkte meid! Me2; Natuurlijk heb jij ook veel verdriet. In ronde 6 na MK, nog niet gelukt om een gezond kindje te krijgen. Maar ik zeg bewust NOG niet, want het komt er echt aan voor je meid, ik weet het zeker. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om je verhaal aan mensen te doen, ik heb het idee dat sommige mensen bij mij in de omgeving ook denken dat ik er nu wel genoeg verdriet van heb gehad. Maar dat verdriet gaat nooit meer over. Gelukkig heb jij je mannetje en ons natuurlijk! En ooit, hopelijk snel, worden jullie een geweldige papa en mama. Dikke knuffel van Neia
Ik herken helemaal jullie gevoelens.. iedereen is zwanger.. waarom valt dat nu pas op? Ik wil dat ook weer, dat gevoel terug hebben, naar babyspulletjes kijken e.d... Duurt me ook allemaal veel te lang..
Pfff... Vandaag ook nog voor de 2e keer gecurreteerd omdat ze niet alles goed weggehaald hadden! Ik verloor ineens weer stolsels na de curretage vorige week maandag en belde gisteren het ziekenhuis of dit normaal was. Moest vanmorgen voor een echo en moest meteen blijven en met spoed weer gecurreteerd worden! Denk je er vanaf te zijn. Dit was dus mijn derde curretage in vier maanden. En natuurlijk weer allemaal zwangeren om je heen. Vorige week lag ik zelfs met een vrouw op de zaal die een abortus liet plegen omdat het haar even niet zo goed uitkwam... Ze had al een zoontje en nu was even niet de tijd... Hoe kunnen mensen dat toch doen he?
hey lieve meiden.. ik begrijp heel goed jullie gevoelens,praat er goed over. en probeer er een plekje voor te vinden. Bij mij heeft dat heel lang geduurd, ik heb het eigenlijk nooit kunnen verwerken. maar probeer kracht te vinden en geloof erin. zolang je er zelf in geloof komt alles goed. neem dat nou van mij aan. al jaren bleef ik onzeker, ik heb 18 mk`s gehad. Op een bepaald moment had ik zoiets van weet je wat.. we zien het wel. we kunnen zo ook gelukkig zijn. we moeten sterk zijn. en zie aan mijn banner! ik (wij) hadden het echt al opgegeven, bang blijf je altijd. maar je moet er in blijven geloven in jezelf en in een goede zwangerschap. en beslist niet opgeven! ik wens jullie allemaal veel sterkte en het belangrijkste wens jullie kracht toe! dikke knuf! de kracht van het verliezen, is de kracht vinden om door te gaan!
Lieve meiden, Hier nog iemand bij wie jullie kunnen zien dat het écht kan: zwanger worden en blijven na een, of zoals in mijn geval helaas meerdere miskramen! Heel herkenbaar, het gevoel dat je nooit meer op je lichaam durft te vertrouwen, dat je overal zwangere vrouwen en lieve baby'tjes ziet en je voelt alsof dat er voor jou nooit in zal zitten. En dan na je curettage op een kamer liggen met kersverse moeders, of zoals Roze78 zelfs bij iemand die abortus heeft laten plegen. Dat doet pijn, heel veel pijn... Ik heb vorige jaar rond de datum waarop ik voor het eerst uitgerekend zou zijn geweest een mega-dip gehad, en in de eerste weken van mijn huidige zwangerschap heb ik doodsangsten uitgestaan. En zie nu eens: als het goed is, is aanstaande maandag onze Baby-Day (geplande keizersnede i.v.m. stuitligging). Meiden, hopelijk is dit een klein hart onder de riem voor jullie. Geef niet op, want ook voor jullie is vast wel een kindje weggelegd. En laat anderen maar zeuren, jij voelt wat je voelt en dat is heel logisch. Een miskraam of zelfs meerdere miskramen schuif je niet zomaar op zij om weer door te gaan met je leven zoals het was. Geef jezelf tijd en ruimte om het te verwerken. En als je daarbij behoefte hebt om tegen ons aan te praten of als je vragen hebt, laat het dan vooral weten. Praten met lotgenoten heeft mij destijds heel goed gedaan. Dikke knuf, Wendy * sorry voor het lange verhaal
@ Peetje: Ik voel me helemaal schuldig als ik jouw verhaal lees. Eerst dacht ik dat ik het verkeerd las of dat je een tikfout gemaakt had: 18 mk's! Maar ik heb even wat van je berichtjes gelezen om te zien hoe het zat. Maar het is dus echt zo, 18 keer! Wat heb jij al een ellende doorgemaakt joh! Dan kom ik aan met mijn 2... Ik heb echt diepe bewondering voor je, dat je zo volhoudt. En ik hoop met alles dat deze zwangerschap goed blijft gaan tot het einde! Jij moet echt beloond worden, dit is echt onmenselijk, zo vaak. En als jij vertrouwen houdt zal ik dat ook gaan doen vanaf nu! @ Wennypenny: jouw verhaal doet me ook erg goed, dat je na 3 mk's een goede zwangerschap hebt. Inderdaad, het praten met lotgenoten helpt echt. Die snappen je. Ik wens je heel erg veel succes en natuurlijk plezier aanstaande maandag, op jullie baby-day! Geniet ervan! @ de rest: heel erg bedankt voor ieders medeleven. Het helpt heel erg, al die lieve berichtjes terug. Geeft me het gevoel er niet alleen voor te staan. Thanks! Liefs, Roze
@ Roze: Meis, ik herken je verhaal helemaal. Ik heb ook 2 miskramen gehad en ben ook regelmatig zoooo verdrietig geweest en zo vaak gedacht dat het nooit meer goed zou komen. Nu heb ik toch weer een beetje vertrouwen ergens in mijn hersenen opgegraven en we gaan er gewoon weer voor. Meid, zoals de andere meiden ookal zeggen: het komt er ook voor jou een keer. Ik ben er zeker van. Ondanks alle moeilijke tegenslagen, maar ooit ben jij die vrouw met dat mooie buikje waar anderen naar kijken. Geloof me maar! @ Wenniepenny: Roze zei het al, jouw verhaal doet goed voor meiden (zoals ik) die af en toe echt de moed verliezen. 2 miskramen en in ronde 18 en nog geen zwangerschap in zicht. Af en toe is het bar en boos maar als ik aan jou denk en jouw banner zie, dan word ik toch weer een beetje blij en krijg ik weer de motivatie om vol te houden. Dat wilde ik je even zeggen. Hihihi, je bent voor meer meiden dan je denk een inspriatiebron .
Pff vervelend zeg, kan me heel goed voorstellen dat je het vertrouwen in je eigen lijf compleet kwijt ben... Maar probeer ook positief te denken (ookal is het heel moeilijk) je kan namelijk wel zwanger worden..Dat was voor mij mijn motivatie om door te gaan... Sterkte meid.. Liefs Marijn
Roze78= of je nou 2 of 18 mk`s heb gehad 1 is al teveel en elke mk is evenveel verdriet. Ik hoop echt dat je de kracht vind om door te gaan, je mag niet opgeven hoor! anders kom ik achter je aan hihihi dikke knuf
Haha, dat zouden we toch niet willen! Jij met je zwangere buik! Doe jij nou maar rustig aan, ik ga die kracht vast wel ergens vinden. Ik ga alle hoekjes en gaatjes afzoeken. En elk beetje doe ik bij mijn verzameling. En dan lees ik jouw verhaal gewoon weer opnieuw, hoe jij de kracht nog steeds hebt. Peetje, het gaat ons lukken! (zo, dat klinkt al positief he?)
klinkt al wat poss. ja roze alleen nu ook echt doen he! je moet het niet alleen zeggen maar ook echt denken