Goeiemorgen allemaal, Ik wil als eerste benoemen dat ik gewoon even wil spuien, deze keuze moet ik uiteraard zelf maken. Maar ik merk dat m'n hoofd zo vol en rommelig is, misschien dat iemand hier de strijd tussen wel een tweede of geen tweede kent. Ik dacht altijd dat ik 2 kinderen zou krijgen, dat voelde goed en compleet. Beetje een droombeeld. Ondertussen ben ik 30 en bestaan dromen niet meer, maar mijn gezin voelt aan de ene kant toch niet compleet. Ik ben gewoon bang denk ik. Ik vind het moederschap namelijk best zwaar, voel me voortdurend falen, moe en gefrustreerd. Ik werk 24 uur als verpleegkundige, ben getrouwd en ik heb 1 zoontje van 17 maanden. Het is een heerlijk mannetje waar ik vreselijk mee geboft heb. Over het algemeen een makkelijk mannetje, maakt z'n uurtjes snachts en is easy going. Sinds we verhuist zijn (eind Sept) is hij wat pittiger geworden. Kan de verhuizing zijn, maar vast ook toeval. Het was grotendeels ook door de drukte om het verhuizen heen, met wat aanpassingen zijn we heel ver gekomen en is het weer heel vaak gezellig. Maar desalniettemin vind ik het pittig. Ik zit nu ook tegen een winter depressie aan, ik ben moe en somber en heb een kort lontje. Een lekkere dreumes is dan heftig. Icm een kerel die steeds stiller wordt (moe vN het klussen), eeuwige klusjes doen in huis (bouwval), hij kan dus niets doen in het huishouden, dus een huishouden wat zich blijft stapelen en werk waarbij ik geleeft word ben ik het soms gewoon zat. Maandag had ik een dag waarbij mijn zoontje zo ontzettend pittig was.... Ik wil veel laten liggen van het huishouden maar ik moet soms wel eens een bed verschonen. En daar doe ik dan een uur over met een gillend kind aan mijn benen. En dan denk ik savonds wel eens.... Is dit het? Maar dan sochtends zijn gezichtje zien... Dat maakt het allemaal weer goed. Diep van binnen is het me gewoon teveel. Augustus 2013 besloten we voor een kindje te gaan en stopte ik met de pil. Binnen 3 maanden lag ik op de OK voor een BBZ waarbij mijn eileider is verwijderd. Daarna in mei een mk, in september een mk en in oktober was ik zwanger van finn. Met 6 weken kreeg ik al bekkenklachten en al rond week 25 beheerste dat mijn leven. Weken heb ik maar een uurtje kunnen slapen van de pijn. Ik vond ondanks de pijn mijn zwangerschap heel fijn, en ik mis mijn buik nog steeds. Maar nu, met finn 17 maanden, heb ik nog bekkenklachten. Ik heb in de tussentijd gerevalideerd en mijn klachten zijn wel minimaal bij wat het was maar toch. Slapen op mijn zijden kan ik niet meer. Enkel rug slapen. Na de zwangerschap heb ik een chronisch gebruik aan maagzuurremmers overgehouden en ik snurk zo vreselijk hard dat we een extra bed hebben moeten kopen voor mijn man. Ik kan daar niet in slapen, want ik heb een speciaal matras. (ja, ik voel me idd een zeiker) Daarnaast ben ik een onzekere moeder. Voel me altijd schuldig als hij huilt en doe niks voor mezelf. Hij gaat 2 dagen naar de Oppas/opvang en dat is goed. Ik breng hem daarbuiten nooit, of zeer zelden weg. Mijn man en ik zijn 2 x samen uit eten geweest. Ik ervaar hem ook niet als lastig, gisteren zijn we weer met hem erbij uit eten geweest. Het is wat passen en meten, maar dat is niet erg. Maar soms mis ik die vrijheid wel, gewoon naar de kapper kunnen als ik daar zin in had. De kraamperiode + eerste 3 maanden heb ik als extreem zwaar ervaren. Ik heb denk ik ook tegen een pnd aangezeten of gehad... Want daar heb ik alleen maar donkere herinneringen aan (alleen tegenover mezelf BTW) Nou goed, even ter afsluiting. Mijn gezin voelt niet compleet. Maar de angst om deze delicate balans in ons gezin kwijt + angst voor de zwangerschap en kraamperiode.... Als ik een tweede kindje wil (en kan krijgen) dan wilde ik niet al te lang wachten. Ik ben nu 30,dat vind ik voor mezelf persoonlijk een oke leeftijd voor de laatste. Daarnaast ben ik dan voor mijn gevoel sneller uit de luiers, zitten ze sneller samen op de basisschool en heb ik weer wat tijd voor mezelf (egoïstisch he). Ook hebben ze dan hopelijk nog wat aan mekaar qua leeftijd. Please don't judge, Ik heb gewoon niemand waar ik dit tegen kan spuien helaas. Ik ervaar get moederschap als zwaar, maar ben ook extreem blij dat finn in mijn leven is. Hij is het allerbelangrijkste wat er is voor mij, dat komt misschien niet naar voren in het stukje hierboven dus dat benoem ik even. Maar ik ben gewoon mens.
Voel je je al iets beter? Even spuien kan soms nodig zijn. En ik denk dat vele wel je gevoel herkennen. Ik heb ook echt dagen dat ik het mega zwaar vind, kinderen pittig bezig zijn, slechte nachten, huis wat vies is, verzin het maar. Dat noem ik dan een rotdag Haha. Maar daar tegenover de mooie momenten... mama wat ruik je lekker, mama ik hou van je, mama zullen we wat leuks doen samen.... dat is dat weer prachtig. Het is een dun balansrekening soms maar toch. Ik zou het heen goud willen missen. Maar nu ze met zn drieeen zijn en ik weer wilde gaan werken ( hoe kreeg ik het bedacht) gaan ze mooi naar de opvang, ook als ik even niet werk. En dat is heerlijk. Even alleen thuis Tuurlijk mag je zo denken, dat is logisch. Ouderschap is pittig, en hoe meer kids hoe uitdagender vind ik. Dus ook goed voor jezelf zorgen is belangrijk. En wat heb jij nodig daarvoor? En wat is daarvan haalbaar? Want als je jezelf goed voelt dan gaat de rest ook makkelijker. En het kan soms voldoende zijn eens uit te slapen, of een wandeling in je eentje he.
Bedankt voor je reactie! Ik heb binnenkort vakantie, waarbij ik finn wel gewoon 1 x naar de opvang breng. Misschien dat ik me dan weer wat beter voel. Ik ben ondertussen ook begonnen met 2 x per week te sporten in de hoop dat dat wat helpt. Ik denk wel dat dit echt echt echt ook aan het weer ligt. Ik heb een super lief kind en volgens mij kost hij niet meer tijd dan elke andere dreumes. En idd... De mooie momenten zijn zo machtig gaaf! Ik was na het schrijven wel even mijn bui kwijt zeg maar, ik was alleen net bij m'n moeder en die reageerde zo kort door de bocht... Ben gelijk terug bij af. We kwamen er toevallig op dus ik zei hoe ik me voelde tav een 2e. Zegt ze "tja als je het nu al niet aan kan".... En bedankt mam. Ik kan het prima aan als in dat alles geregeld is en mijn kind super verzorgd is. Ik voel me alleen rete somber de laatste dagen door dat donkere rot weer. Maar goed, was geen prettig gesprek. Misschien toch maar een daglicht lamp aanschaffen, ik word met het haar somberder
Nouja zeg alsof ik m'n eigen verhaal lees! Ook 30, zoon van 16 maanden en ook 24 uur per week verpleegkundige ! Eerste maanden van m'n zoon waren ook super zwaar, maar kwam ook doordat hij zo onrustig was en slecht sliep. Sinds aantal weken heb ik eindelijk het idee dat ik alles weer aardig op de rit heb. Ook ik twijfel nu of een tweede kindje nu een goed plan zou zijn... wil het wel heel graag. Maar als ik denk aan weer opnieuw beginnen met mss wel weer een onrustige baby... pfffff veeg me maar vast op!! Als ik je verhaal zo lees heb je ook behoefte aan wat meer tijd voor jezelf...? Zo kun je het afgelopen jaar misschien beter verwerken, energie opdoen en zo weer wat beter in je vel hopelijk! Ik snap je helemaal hoor! En wat betreft je somberheid...Misschien een idee om een keer je sombere buien met de huisarts te bespreken...?
Je kindje is nog maar 17 maanden en je bent nog maar 30... Gun jezelf de tijd! De een kan nu eenmaal beter tegen het ontbreken van tijd voor jezelf dan de ander, accepteer dat van jezelf... Ik was ook erg onzeker t.o.v. mijn eerste, zou het liefst iedere slok/hap/huiltje besproken hebben met het CJG... Genieten vond ik moeilijk want ik wist niet of ik het wel goed deed. Ik kan nu zeggen dat ik een 2e een stuk eenvoudiger vond. Ik wist hoe het werkte, was niet meer zo naief en kon ontspannen van mijn zoon genieten. Daarin speelde wel mee dat we tussen onze 2 zoons in een dochtertje hebben verloren. Dat maakt wel dat je anders in het leven staat. Maak het jezelf niet te moeilijk. Je hebt een heftige periode achter de rug, die moet je eerst goed verwerkt hebben, denk ik... Wij verwachten nu de 4e en idd, tijd voor mezelf heb ik niet echt, maar ik kan ook niet zeggen dat ik dat mis. Ik geniet van de dagen dat ik werk (ben oncologieverpleegkundige) en zie dat echt als me-time. ML is die dagen thuis anders zou ik niet meer willen werken. Tijd samen moeten we bewust plannen en eigenlijk geniet ik dan nog het meest van de avonden dat we burgerlijk samen op de bank hangen... Eigenlijk stel je langzaam je verwachtingspatroon bij en geniet ja meer van de kleine dingen. Tenminste, dat is mijn ervaring. We hebben 6 jaar gewacht op de zwangerschap van de oudste, en ja, die tijd was wat dat betreft lastig, maar samen ook heerlijk. Op vakantie als we er zin in hadden, uit eten zonder daar over na te hoeven denken, lekker winkelen als we dat wilden... Dat kan nu niet meer, maar het was een mooie tijd om op terug te kijken en voor mij/ons is dat prima.
Hier ook echt heftige eerste maanden icm mezelf in de weg zitten. Alles moest perfect en logisch zijn voor mij. Ik ben ook een lastig pakketje, hoog sensitief, controle freak en dan een baby met kma en reflux.... Huil baby dus. Echt sneu, maar idd denk ook wel dat ik een 2e keer wijzer zal zijn. Ja ik wil dus eigenlijk niet naar de dokter he haha, ik ben daar super dwars in. Heb net wel een daglicht lamp besteld, hopelijk helpt dat! Winter depressie komt helaas aan beide kanten van de familie voor, dus zal er ook wel gevoelig voor zijn denk ik
Dankjewel! Ik heb zelf heel erg in mijn hoofd zitten dat als het gaat gebeuren, ik niet te lang wol wachten. Ivm leeftijd van mezelf, dat ze vlak na elkaar naar de basisschool gaan etc. Dan heb ik ook het idee dat finn niet veel tekort zal komen qua mobiliteit. Wat met een heel kleintje ben je weer heel beperkt, en als hij dan 4 of 5 is dan heeft hij zo door dat hij minder aandacht krijgt. En ik maak het mezelf idd wel moeilijk hoor haha
Hier 32 en ik werk 32 uur in de week, de eerste is bijna 1 jaar. Ik herken je gevoel wel hoor. Had zelf een **** zwangerschap medisch weinig bijzonders maar ik was echt mezelf niet en ervaarde dat echt niet als prettig, 20 weken lang maximaal 2.5 uur slaap bij elkaar opgeteld aangezien de kleine meid prima kon mikken en me om de haverklap t maagzuur inschopte, **** bevalling met een vk die niet doorhad dat t ECHT te hard ging (en ik na 20 weken extreem slaaptekort, wat ze wist, dat ook niet meer trok maar ik moest me niet aanstellen...pardon?), vervolgens nog 6 weken extreem huilende baby die tot 21 uur lang kon gillen op een dag. Je kon me opvegen. Afgelopen nacht meiske uit logeren en dat was de eerste nacht sinds 1.5 jaar dat ik diep geslapen heb! Ohja, dat bestond ook nog! We hebben een prachtig meisje, ze is nu echt een schat van een meid, pittige tante maar super vriendelijk en goedlachs. Dat hele kleine grut heb ik niet zoveel mee, maar nu ze ondeugend gaat doen en gaat uitdagen en de oren mn kop kletst op haar manier vind ik dr een heerlijk kindje. Zou dr ook echt niet meer weg kunnen denken. Ergens vind ik t wel goed zo met 1, we zijn gelukkig het is al druk zat, man en huishouden is geen succesnummer en koken evenmin dus dat ligt voornamelijk bij mij. Nu een nieuw huis waar de komende jaren nog veel werk in zit, ligt ook vrij veel bij mij behalve wat kracht kost of te zwaar is. En we prijzen ons gelukkig dat iedereen gezond is, voor zover we weten dan, dat is iets wat voor ons ook meespeelt omdat om ons heen dat al een aantal keer dus niet het geval was met de nr 2 of nr 3, dus dat zet je aan t denken als je t dichtbij meemaakt. Aan de andere kant lijkt me een tweede helemaal top (ook nog niks weggegooit omdat de afspraak is dat we de eerste 2 jaar geen drastische keuzes maken op dit punt, tenzij moeder natuur wel even de knoop doorhakt dan volgen wij gewoon) Maar dan komt de gedachte aan die zwangerschap en bevalling weer voorbij, t concentratievermogen van een paasei wat eindelijk net weer een beetje weg is en ik werk in de ict dus dat is niet handig en ik ergerde me er werkelijk kapot aan. Klinkt egoistisch en is ook wel zo, maar NU zeggen wij beiden nog keihard nee, dus ik denk even een paar jaar verder waar de risico's ook wat hoger liggen. En dan komt de tegenhanger weer, want haar neefjes zijn met zn tweeën en die zie je samen over de camping scheuren, vriendjes maken en kattenkwaad uithalen. Dat gun ik haar ook wel weer, wetende dat broers/zussen ook totaal van elkaar verschillen en echt niet met elkaar op pad gaan. Pffff wij zijn dr nog niet over uit, maar als aan ons de keuze is dan nu in elk geval nog niet. Na 35 ook niet meer dus we hopen over maximaal 2 jaar t antwoord te weten.
Nou, zeiken? Je hebt het ook niet makkelijk gehad zeg! Kan me voorstellen dat je een volgende zwangerschap nog ff niet zo ziet zitten. Je moet dat 30 jaar uit je hoofd zetten en dan heb je opeens nog tijd zat! Ik hou voor mezelf een grens van 35 aan.
Waarom een grens van 35 .....ik heb gewacht tot mijn zoon naar de basisschool ging...twee kids de hele dag in huis trek ik niet.......ik ben nu 36 en 11 weken zwanger...
Ja joh, je hoéft geen haast te maken! 2 kinderen kort achter elkaar lijkt mij echt vreselijk Haha. Daar zullen de meningen over verdeeld zijn. Ik heb kraamtijd/babytijd met de oudste ook als heel heftig ervaren ook wb de hormonen die mijn hele denken en doen uit balans maakten. Heftig en zeker als je dit alles beleefd met nog een dreumes aan je been. Om die reden kozen wij ervoor nog te wachten om te kijken of de wens voor een tweede weer boven kwam drijven. Nu is de tweede net geboren. De eerste is net 4 en gaat naar school. Ik ervaar deze tijd weer als net zo heftig, al merk ik wel verschil in 'relativeren' en daardoor niet zo diep meer in de put zakken. Ook weet ik nu wat ik belangrijk vind in de opvoeding van onze kinderen. Nabijheid staat op 1 en daar heb ik bij de eerste erg over getwijfeld door adviezen en de norm. Daarin is er meer rust. Ook kan ik met onze oudste woordelijk communiceren. Zeker als er een broertje of zusje bijkomt komen er veel emoties bij. Ik vind het erg fijn dat ik daar met hem over kan praten. Toen hij 2was herinner ik me namelijk een periode waarin er veel in hem omging maar hij het niet kon uiten in woorden. Als ik het niet meteen begreep was dat heel frustrerend voor hem. Woedebuien, nachtmerries.. dat soort dingen. Nu is het hier ook wel een een dag prut, maar dan kunnen we er wel over praten of lekker wegknuffelen of wegstoeien. Ik vind het dus fijn, wat meer leeftijd ertussen. Zeker gezien ik ook hooggevoelig ben plus die hormonen er nog bij.
Een vriendin van mij is net bevallen van een prachtig kind. Maar ik moet er echt niet aan denken dat ik nu weer zo'n hulpeloos klein babytje moet verzorgen. Hier ging de vlag uit toen de flessen de deur uit konden, ze een beetje kon helpen met aankleden, en begon te lopen. Het leven werd ineens een stuk makkelijker. Voordat ze 3 is komt er sowieso geen 2e. En dat zou ook zomaar eens nog een jaar verzet kunnen worden. Dan zou ik 33 zijn, dat kan toch prima.
30 is echt hartstikke jong hoor. Ik kreeg de eerste met 34 en de tweede met 36. Ik zou echt nog even wachten met de knoop voor een tweede door hakken. En meer tijd voor jezelf maken. Dat helpt echt. En tijd voor jullie tweeën! Oh en sporten zou wel iets moeten helpen tegen een winter depressie. Deed het bij mij altijd wel.
Mijn ervaring is dat het met 2 jaar makkelijker wordt. Ze zeggen weleens de 'terrible twos', maar daarvan heb ik bij onze kinderen niet veel gemerkt. Ze worden met 2 jaar opeens wat zelfstandiger. Ik begon toen echt te genieten, toen onze oudste 4 was en de middelste bijna 2. Opeens had ik meer tijd over en rust in mijn hoofd. Ik werk(te) toen al 4 dagen dus het was wel druk, maar de chaos e.d. was weg. Na een mooie zomervakantie kwam de herfst... en bleek ik zwanger van onze derde. Het was sneller dan verwacht, maar heel welkom. Juist omdat ik daarvoor zo'n rustperiode had, waren wij 'klaar' voor een derde kindje. Zij is nu vier maanden, en nu voel ik echt dat we compleet zijn. De balans is goed. Wat ik wil zeggen, wees een beetje lief voor jezelf. Dat is makkelijk gezegd, maar wel een manier om meer rust in je hoofd te krijgen. Het huishouden hoeft niet perfect. Je bent sowieso de beste mama voor je zoontje. Elke dag leren we, ook moeders. En zoek hulp in het huishouden. Ik heb een schoonmaakster voor 4 u per week, de beste beslissing OOIT. Anders was ik gillend gek geworden.
Wat knap dat je hier zo eerlijk over durft te zijn! De eerste paar jaar zijn zwaar, en als ik zo jouw klachten lees die je over hebt gehouden aan de zwangerschap, kan het niet anders dan dat het echt heel heftig is. Accepteer dat, en accepteer dat je geen volmaakte moeder bent. Dat ben ik ook niet en dat is niemand. En dat hoeft ook niet. Ik zou de beslissing niet overhaasten. Je hebt nog tijd zat. Misschien voel je je over een jaar of twee veel beter en gaat alles je veel makkelijker af. Ik wil je wel één ding op het hart drukken: Zorg alsjeblieft goed voor jezelf! Iedere dag een uur voor jezelf, iets doen waar jij van kan ontspannen. Zoek hobby's, ga er regelmatig even op uit, ook samen met je man. Zoek een oppasmeisje die af en toe een avondje bij je zoontje kan zijn, zodat jullie ook tijd samen hebben. Zolang jij jezelf blijft wegcijferen en jouw behoeften negeert, zul je nooit beter in je vel gaan zitten en blijft dat korte lontje. Ik spreek uit ervaring Als jij niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor een ander zorgen.
Wat een lieve reacties allemaal, Hardstikke bedankt! Doet me echt goed, het is alweer wat rustiger in m'n hoofd. Ik ga het nu gewoon even laten, nog geen idee voor hoe lang. Dat laat ik maar even op zijn beloop! Bedankt lieve dames, ben blij dat ik het gedurfd heb hier te spuien!
Oei, wat een hoop herkenning! Mijn complimenten dat je zo eerlijk durft te zijn. Wees eerlijk naar jezelf: als je nog een kindje zou hebben, zou je nog genoeg aandacht en tijd voor Finn én jezelf hebben? Dit is namelijk de vraag die ik mezelf heb gesteld. Zoals je weet kom ik uit een behoorlijk heftige periode: zware zwangerschap (veel pijn net als jij) en daarna pnd icm een piekerstoornis. Mijn kleintje is nu 19 maanden en nog steed kan ik niet volledig werken (als in: mijn volledige drie dagen zeg maar). Nu denk ik op rustige momenten: “wat zou het heerlijk zijn om weer een kleintje te hebben.” Als T zeer druk is en alles doet wat niet mag, ben ik erg blij dat ik even tijd voor mezelf heb als hij slaapt. Kan ik op dit moment genoeg aandacht geven aan T, de baby en mezelf? Nee, ik ben namelijk al blij dat ik éindelijk mezelf beter voel. Waarom dan nu mezelf in ‘moeilijkheden’ brengen of op de spits drijven, hoe je het noemen wil. Ik had alles tien jaar geleden ook anders voorgesteld. Dit is het verleden en wil nu leven. Zo te horen is het voor jou nu nog niet handig, maar jij kunt alleen deze beslissing nemen natuurlijk. Even praktisch meedenken: - is het mogelijk om iemand te betalen voor huishoudelijk werk? - wat vind jij ontspannen? Sauna, wandelen, winkelen etc. Kun je iemand vragen om op te passen, zodat jij even tijd voor jezelf hebt. Ja, je kunt je schuldig voelen, maar schuldig voelen is niet nodig! En het is zoooo fijn - heb je overwogen om met je klachten naar de ha te gaan? Het gebeurt namelijk vaker dat een pnd zich pas veel later na de bevalling openbaart. Zeker met jouw zwangerschap; fysieke en nu mentale klachten zou ik er vreemd van staan te kijken. Wij hebben trouwens een jongedame die een keer per twee weken komt schoonmaken en ik kan haar ook vragen om op te passen. Nu is dit laatste meestal niet nodig, omdat mijn ouders veel oppassen als ik doktersbezoeken enzo heb. Ik ga een keer per twee maanden een hele dag naar de sauna. Ene keer alleen andere keer met een vriendin: heerlijk! Ook ga ik een keer per twee maanden naar de masseur voor mijn spieren. Heerlijk ontspannen. Deze maand ben ik zelfs op stap geweest met vriendinnen. Ik gun mezelf dit. Ik werk, zorg voor de kleine en doe het huishouden. Dus vind ik dat ik dit verdien. Mijn man is dan savonds thuis. Manlief gaat ook wel eens weg en dan.ben ik thuis. Als wij samen weggaan (uit eten ofzo) of een weekend weg (doen we elk half jaar) dan gaat de kleine bij opa en oma slapen. Opa en oma blij, de kleine is blij en wij ook. Wat wil je nog meer Meis, jij bent het waard om tijd aan jezelf te besteden. Je bent al volmaakt zoals je bent. De bent de liefste mama van de wereld voor Finn en als jij gelukkig bent, is finn (en je man!) dat ook.
Ik dacht met 17 maanden ook nog niet aan de volgende. Het begon bij haar 2e verjaardag meer te borrelen, maar ook omdat meer dan 3 jaar verschil me zo veel leek. Er kwam helaas van alles tussen en ik werd daarna ook niet gelijk zwanger. Er zit nu 4,5 jaar tussen. En het heeft gewoon zo moeten zijn. Het is heel fijn zo. Mijn dochter is heel zelfstandig. Het peuterpuberen is voorbij, ook al heeft ze nu ook haar nukkige periodes als 5 jarige ..haha. Het enige nadeel is het naar school brengen en halen met telkens een maxi cosi en met een baby zeulen bij zwemles. Maar achteraf had me een peuter en baby tegelijk zwaarder geleken. Dus doe het rustig aan. Je voelt vanzelf wanneer het gaat kriebelen. Je bent 30, dus je hebt nog alle tijd. Ik ben 34 en ken veel mensen die 1 of nog geen kinderen hebben die eerst nog even samen willen genieten.
Wat goed dat je eerlijk bent over hoe je het ervaart. Zorg eerst dat je meer rust hierin krijgt. Een tweede kindje kan altijd nog, tenminste je hebt nog de tijd. Toen mijn oudste 1,5 was dacht ik wel eens aan weer zwanger zijn, maar dat t kindje er daadwerkelijk was hoefde van mij nog niet... Half jaar later was ik er wel helemaal klaar voor. En ik was 32.
Joh, je bent nog maar 30! Hier ook veel twijfel of we voor een tweede zouden gaan. Onze oudste dochter had reflux en kma, en door bovenop had ik een postnatale depressie. Ik heb de kraamtijd als loodzwaar ervaren. Naast alle fysieke ongemakken bleek onze dochter ook nog eens ontzettend temperamentvol. Raakte snel gefrustreerd als iets niet lukte, wilde altijd sneller dan ze kon. Dus toen ze eenmaal een jaar of 2 was dacht ik echt: oké, ga ik dit nog een keer doen?! Want ik wilde altijd 2 kinderen. Toen hebben we besloten te wachten tot de oudste naar school zou gaan. En nu ben ik eind juli bevallen van onze tweede dochter. En ik kan je zeggen: het valt me 1000% mee! Ze is geboren in de zomervakantie van de oudste zodat ze het heel bewust heeft meegekregen. Toen de jongste 4 weken oud was, ging ze weer naar school en had ik alle tijd voor de jongste. Het scheelt dat het een ontzett3end makkelijk kind is, zeker als ik het vergelijk met de oudste. Ze slaapt nog niet door maar dat is dan ook het enige. Ik werk weer 32 uur dus het huishouden is af en toe een uitdaging maar voor de rest gaat het allemaal super. Mocht je dus echt een wens hebben voor een tweede: wacht tot je oudste naar school gaat, dat maakt het echt veel overzichtelijker