Nou, gelukkig ben ik niet de enige die het nog steeds "raar" vindt om "mijn man" te zeggen. Ik gebruik overigens ook gewoon mijn meisjesnaam en echt nooit zijn naam.
foto van je trouwjurk?? Nee, erg is het nooit. Dat is gewoon een keuze die je maakt. Ik heb mijn eigen achternaam ook nog, die blijft sowieso bij je. Ik vind het wel fijn om een stukje eenheid te vormen en daar hoort die achternaam voor mij bij. Maar het voelt niet vanzelf zo heb ik gemerkt. Vooral tegenover zijn familie, want dat betekend namelijk dat ik net zo heet. En zijn familie voelt nog als zijn familie en niet helemaal als de mijne. En inderdaad "mijn man" klinkt heel belegen hahahaha
ik heb helemaal geen trouw jurk aan gehad gewoon een simpel zwart tuniekje, met een paarse top er onder, en grijze leggings =3 ben niet zo van de jurken haha
hahaha, ja dat kan natuurlijk ook! Scheeld je wel een boel centen, dat vond ik dan wél weer zuur. Hoe mooi die jurk ook was, dat je na een dag gewoon een zak met geld weg hangt blijft een beetje vreemd...
Vind het nog steeds wennen na 3 jaar getrouwd te zijn Vind het zo suf klinken, maar ja hij is het wel. Enne hij heeft mijn achternaam genomen, makkelijk he!
Ik ben in mei getrouwd, ben er ondertussen wel aan gewend "mijn man" te zeggen maar soms zeg ik nog wel eens vriend! En mijn achternaam went nooit volgens mij Ben van 3 lettergrepen naar 1 lettergreep gegaan en soms klinkt dat nog gek xD
ik zeg gewoon altijd mijn partner.. hij zegt wel altijd mijn vrouw.. en dat deed die al voor we trouwden
Ik zei het wel gelijk nadat we getrouwd waren (afgelopen juni) maar het was wel gek hoor. Inmiddels begint het aardig te wennen. Ik vermeed het altijd zoveel mogelijk, als ik mensen ook maar een beetje kende zei ik i.p.v. mijn man gewoon zijn naam, net zo makkelijk. Telefoneren met de nieuwe naam is me nog wel een paar keer mis gegaan, vooral de eerste weken. Gelukkig moet ik op m'n werk vaak bellen zodat ik kon oefenen haha! Ook leuk op het werk, krijg ik een telefoontje en dan zijn ze op zoek naar NooNoo met de oude achternaam. "Ja, dat ben ik ook", tegenwoordig heet ik alleen ..... En echt heel erg, maar laatst heb ik me voor het eerst voorgesteld aan iemand en toen kwam er een beetje een vreemde combinatie tussen m'n oude en nieuwe naam uit die uiteindelijk overging in een vaag gemompel. Daar had ik me dus even in vergist
Tijdens het feest na het trouwen vroeg de bediening mij of mijn man ook wat wilde drinken. Maar mijn ouders zaten ook aan die tafel. Het duurde even voor ik bedacht dat ze niet mijn moeder maar mij aanspraken, dat ik nu immers ook een man had
Dat duurde een paar maanden Ik noem vaak zijn naam, en zeg vaak vriend. Het is al bijna vier jaar mijn MAN. haha. Het voelt ook oud, mijn man zegt wel héél vaak mijn vrouw. Dus.. Het ligt er ook vaak aan wie er tegenover me zit.
Wij zijn nu 2.5 jaar getrouwd, en ik vind het nog steeds raar klinken als ik zeg mijn man.... Maar zeg het wel altijd. Ik vind het wel altijd leuk klinken als hij zegt tegen iemand: mijn vrouw. Gebruik overigens wel altijd zijn achternaam, daar was ik wel snel aan gewend
Vrijwel meteen, was wel even wennen hoor Toen ik na ons trouwen in het zh zat en ze zeiden mijn nieuwe achternaam reageerde ik er niet eens op haha. Moest manlief zegggen: He wij zijn aan de beurt
Meteen vanaf dat we getrouwd waren en ik heb er niet zo lang aan hoeven wennen mijn man "mijn man" te noemen.
eigenlijk meteen vond het zo leuk!! ook heel blij dat ik eindelijk hetzelfde met de achternaam heette als mijn zoontje (en later is onze dochter geboren hihi)
Ik moet nog steeds wennen en we zijn bijna 2 jr getrouwd zeg nu wel zo'n half jaartje vaker "mijn man" Alleen als ik naar een instantie bel zeg ik nog altijd me meisjesnaam
Ik ben niet getrouwd, maar kan niet wachten om hem mijn Man te noemen!! Ik zeg ook bijna nooit meer mijn vriend omdat ik dat een beetje kinderachtig vind. Vooral nu met 2 kinderen.