Mijn vriend en ik hebben samen een zoon, en hij heeft een dochter uit een vorige relatie. Nu wil ik nog wel graag een 2de kindje maar hij staat er niet om te springen, iemand dit ook mee gemaakt en wat is uiteindelijk de keus geworden?
Mijn man heeft ook een zoon uit een eerder huwelijk. Toen wij een relatie kregen heb ik direct verteld dat ik kinderen wilde en hoe hij dasr over dacht. Hij stond er gelukkig wel voor open en we gaan nu voor ons 2e, zijn 3e kindje! Hij zou mij nooit een tweede kindje ontzeggen, maar voor hem had het niet per se gehoeven... Toch vindt hij het nu wel weer heel leuk en spannend! Ik denk dat jullie het er goed over moeten hebben, spreek je gevoelend uit! Maar.als hij het echt niet wilt, tja... Dan moet je moeilijke keuzes gaan maken... Ik hoop dat jullie er samen goed en makkelijk uitkomen! Mannen hebben soms even wat meer tijd nodig voor zulke beslissingen! Succes!
Hoi Elsie22, Onze eerste spruit is net 2, en bij mij waren er al hele sterke gevoelens over een 2e kindje. Mijn partner was er nog helemaal niet mee bezig... Hij wilde nog een jaar of 3 wachten :S Dat zag ik echt niet zitten... Toen heb ik het er een tijdje niet over gehad. Toen ik er weer over begon zei hij tegen mij: "Het speelt bij jou heel erg he? Als jou gevoelens zo sterk zijn vind ik het goed!" Mannen hebben hier inderdaad wat meer tijd voor nodig! En nu zijn we bezig met ronde 3!
Ik ben van mening dat je bij dit soort beslissingen er samen achter moet staan. Dus als één van de twee echt net wil, dan houdt het op. Wel zou je er eens goed over kunnen praten en elkaar daarna even de tijd gunnen om er zelf over na te denken en alles op een rijtje te zetten. Dus na één of twee goede gesprekken juist afspreken om er n aantal weken / maanden niet over te praten en het er dan pas weer over te hebben om te zien of er bij één van de twee iets verandert is. (Hopenlijk miet bij allebei, ook zo onhandig.) Maar juist dat afwachten en de onzekerheid is heel moeilijk als jij degene bent die wel wilt.
Onze zoon is nu bijna 3 jaar en het kriebelt bij mij al langere tijd. In het begin niet zo erg, ik heb na de geboorte onze zoon een pnd gehad dus dat is ook iets wat hem denk ik tegen houd. Nu al een hele tijd niet overgehad, morgen gaan we op kraamvisite bij mijn nicht
Hier wil mijn man ook echt geen 2de. Ik heb nu ook absoluut niet de wens voor een 2de,zag en zie mezelf niet echt met een groot gezin. Maar goed wie weet wat de tijd gaat brengen.. Hoe dan ook ik heb voor mijn man gekozen, we hebben de mooiste en liefste zoon vd wereld, ben gelukkig getrouwd en alle 3gezond. I count my blessings!! Kindjes wens je beide, dus ook beide moet je er ruim 100% achter staan..
Wij willen beide nog een 3e (Mijn 2e). Maar Kiann is handvol al 4mnd door omstandigheden. Daarom is ML enigsinds wat gereserveerd. Zal dus veel praten worden erover, of we tot compromi komen waar we ons beide goed bij voelen. Sterkte met jouw situatie... lijk me zwaar ellendig...
Ja weet niet zo goed wat ik ermee aan moet, wil geen ruzie er overmaken. Maarja je gevoel kan je ook niet zo uitschakelen...
Hier 2 kindjes, ik wilde zeker wel een derde, hij niet. Hier geen goede afloop want we gaan uit elkaar (dit was trouwens niet de reden), maar anders had het ook bij 2 gebleven. Ik zou geen kind willen van iemand die niet 100% achter deze beslissing (kind) staat. Ik moet het een plekje gaan geven, en ondertussen tel ik mijn zegeningen.
Mijn partner heeft ook een dochter uit een eerdere relatie. Hij heeft lang geroepen geen kinderen meer te willen, toen was ik er zelf ook nog lang niet aan toe, net klaar met studie etc. Na verloop van tijd werd het "wel kindje, maar niet trouwen". Uiteindelijk na 14 jaar samen ofzo de knoop doorgehakt... we gaan er voor. Maar ook na de geboorte van onze oudste, heeft hij nog best een poos gezegd dat hij het zo prima en genoeg vond. Verschillende keren over gesproken en toen de oudste een jaar was weer gestopt met de pil. Na de tweede ben ik zeer onverwacht zwanger geraakt van een zoontje, helaas is dat niet goed gelopen en hebben we na 20 weken zwangerschap afscheid genomen. Zelf zou ik nog wel een vierde zwangerschap willen... maar inderdaad daar zijn er twee personen voor nodig. Mijn partner is inmiddels 49 en heeft vorig jaar een zwaar hartinfarct gehad en draagt de dagelijkse zorg voor onze kinderen... en vooralsnog ziet hij het echt niet zitten.
Over onze tweede waren wij het gauw eens, maar over onze eerste heeft mijn vriend toch 4 jaar langer moeten nadenken dan ik... Dat was een lastige periode, waarin ik altijd rekening heb gehouden met de mogelijkheid dat het er nooit van zou komen. Uiteindelijk is hij toch 'om' gegaan. Maar als het Nee was geweest, dan waren we met z'n tweeën verder gegaan. In geval van twijfel: niet doen. Ook als het één van de ouders betreft. Heel vervelend, maar het is niet anders. Een kind, of het nou je eerste, tweede of vijfde is (derde in het geval van je vriend), vraagt véél van zijn/haar ouders. Dat moet je allebei echt willen.
Mijn vriend is er heel zeker van dat hij maar één kind wil. Ik ben zelf enigskind en heb dat nooit als vervelend ervaren. Zou me er dus wel bij neer kunnen leggen als het ook echt bij één kindje zou blijven, maar stiekem hoop ik dat mijn vriend op een dag van gedachten zal veranderen. Ik ga er zeker niet van uit, en wil ook niets forceren. Ik weet immers al heel lang hoe hij erover denkt, denk dat ik het zo wel prima zou vinden.