Hier snel hersteld was een uur na de bevalling alweer op de been haha maar geen knip of scheur gehad dus dat scheelt wel weer!
Na mijn derde bevalling (heftige fluxus van 3,5 liter, een narcose van ruim 3 uur en een nachtje ic) heb ik de eerste 4 weken eigenlijk alleen maar op bed kunnen liggen. Ik kon na 2 weken wel de voedingen en verschoningen van de kleinste doen en mezelf douchen. Maar kwAm amper beneden en kon al helemaal niet voor de andere 2 zorgen. Het was vreselijk en ik wil me nooit meer zo voelen. Ik heb wel heerlijk met cato kunnen coconnen en de borstvoeding is geweldig op gang gekomen!!
Wat een verschillende verhalen! Ik zelf voel me ook wel goed nu eigenlijk. Ik merk ook dat ik een conditie van niks heb nu, al was die vóór mijn bevalling al niet heel groot . Wel ben ik nog veel moe en moet nog veel huilen. Rusten lukt niet echt meer nu, met de voedingen, een zoon die iedere dag van en naar school gebracht en gehaald moet worden en de kraamvisite die nu pas op gang komt... Lonit, jaa ik heb er een zoontje bij! Ik kan je beter pben maar dat doe ik morgen, wanneer ik er hopelijk de tijd voor heb oke?
Wat versta je onder herstel? Het duurde bij mij ruim een week voor ik weer wat in huis kon rondscharrelen en enkele uren alleen voor onze zoon kon zorgen. Na 10 dagen had ik geen kraamzorg meer en dat was te doen, als manlief 's ochtends maar zorgde dat er al een hoop spullen boven klaar stonden zodat ik niet te vaak de trap op en af hoefde. Na iets meer dan twee weken ben ik een keer naar de brievenbus gewandeld. (40 meter x 2). En vanaf dat moment wel steeds een stukje verder. Maar voordat ik weer op de fiets zat, zelf auto kon / durfde te rijden waren we echt al een week of vier verder. Pijnloos vrijen zat er zeker de eerste 10 maanden niet in. En zelfs na een jaar voelde ik nog pijn in het litteken van de knip als ik op een dag te veel gelopen had of als het weer tegen zat. Na 1,5 jaar had ik er vrijwel geen last meer van en nu helemaal niet meer. Maar ik ben bijna weer 'aan de beurt' en ik ben heel benieuwd hoe dat litteken zich houdt bij de volgende bevalling. En ik hoop maar dat ik niet weer geknipt hoef te worden!
Bij de 1e knip en totaal ruptuur gehad. Ik heb vanaf de eerste dag de verzorging en zo zelf gedaan. (Ben alleen). In de kraamweek nog 2x bij iemand op visite geweest. Conditie was wel lang, heel ver te zoeken. Onderkant de eerste 3 weken gevoelig maar dat kon ook niet anders Helaas verzakking aan de bevalling ober gehouden. De 2e voelde ik me helemaal super. Wel suptotaal ruptuur maar geen last van gehadl. Verzorging van beide kids zelf gedaan. Kraam kwam alleen voor hoognodige. Voel me super. Wel wat moe maar dat is denk ik wel normaal als je in je eentje voor een baby en peuter zorgt conditie was ook weer ver te zoeken. En nu, 3 maanden later, jank ik nog snel om alles. Maar kan ook aan de vermoeidheid liggen.
Hier gaat het ergens op lijken na vier weken. Van mijn onderkant heb ik alleen last als ik te lang loop of zit, maar daar zit verbetering in. Wel is mijn conditie nog erg slechten ben ik nog heel moe.
2 a 2,5 week ongeveer. Sinds deze week kan ik weer langere stukken lopen (vind de hond ook erg fijn), en kan ik lopen zonder dat het daaronder gevoelig wordt. Erg fijn, want het wordt weer hoog tijd dat ik iets aan conditie enzo ga doen. Het enige is dat het vloeien nog altijd niet helemaal over is. En volgens mij zit er nog 1 hechting die nog niet helemaal geheeld is.
Direct na de bevalling wilde ik dolgraag douchen. Die nacht dat we in het ziekenhuis moesten blijven, vond ik vreselijk. We waren toch niet ziek?! De volgende dag lekker m'n wasje gedraaid en weer onder de douche. Toen de kraam kwam, wilde ze eerst even kijken of het met mij wel goed ging. Ik begreep niet waar ze het over had. Ik heb ook geen uurtje op bed gelegen die eerste week. Op dag 3 ongeveer, liep ik even alleen naar Kruidvat (echt maar iets van 300 meter ofzo). Toen merkte ik wel dat mijn lijf dat nog niet kon. De rest van de week lekker thuis geweest. Maar echt zo fit als een hoentje hoor. Het meest last had ik nog van een aambeitje