Kraamkamer tekort Amsterdam

Een tekort aan kraamkamers in Amsterdam en een dogmatische vk dwongen ons tot een traumatische bevalling thuis, die gelukkig wel goed afliep voor mijn zoon.
Het is alweer even gelden, maar ik heb niet het idee dat er iets veranderd is. Daarom heb ik het verslag dat ik destijds vooral voor mezelf schreef wat netter gemaakt en zet ik het hier. Misschien hebben andere vrouwen er wat aan.
Check in ieder geval de recenties op zorgkaartnederland.nl voor je een vk kiest.


De weeën beginnen 's avonds laat, ik neem nog een douche en rond half 1 ‘snachts uur komt de vk voor het eerst kijken. Nog voor mijn vriend haar iets te drinken kan aanbieden zeg ik dat ik in het ziekenhuis wil bevallen. Ik doe dit omdat ik deze vk maar een keer eerder heb gezien, en geen onduidelijkheden wil.

Haar collega’s hebben ons altijd hebben verzekerd dat een ziekenhuisbevalling geen enkel probleem is. We wonen 4 hoog zonder lift, met een slecht bereikbaar balkon. We hebben de tas ingepakt, en niets voorbereid in huis. Ons bed is ongeschikt, we hebben geen goed licht in de slaapkamer, het is klein en gehorig.

Als ze een beetje gesetteld is vraagt ze of ik een beval-plan heb.
Ik leg uit dat ik geen speciale wensen heb, dat ik alleen op tijd naar het ziekenhuis wil vertrekken. Ik heb moet tenslotte eerst 8 trappen (4 verdiepingen) af voor we weg kunnen rijden.
Ze zegt dat het dichtstbijzijnde ziekenhuis al vol is, dus dat het een van de andere Amsterdamse ziekenhuizen zal worden. Ik zeg dat dat geen p.robleem is, en vraag wat ze van plan is. Vlug brengt ze het gesprek op een ander onderwerp.
Sukkel die ik ben, neem ik aan dat dat betekent dat ze als het zover is een bel-rondje gaat doen om te zien waar we terecht kunnen.

Bij de eerste check heb ik 1.5 cm ontsluiting, het is mijn eerste kind.

Ik spuug een aantel keren explosief. Mijn lichaam perst de laatste restjes gal eruit. Ik krijg maar niet genoeg adem.
Het is een warme nacht in augustus, en ik voel me als een dronken tiener bij de achterdeur van de disco.
De vk zegt dat ze over een paar uur terugkomt.

Veel eerder dan gepland bellen we haar weer, het komt nu echt dichtbij. Om 4 uur constateert ze 3 cm ontsluiting.
Ik zeg dat ik nu naar het ziekenhuis wil. Nee dat kan niet.

Hey, bij de informatieochtend een maand gelden had haar college gezegd: 4 cm, maar als je op een onhandige plek woont gaan we eerder. Ik woon 4 hoog, zonder lift, hoe moet ik straks die trappen af? Nee, we gaan pas bij 5 cm of meer.

Ik gooi het over een andere boeg. Pijnstilling, ik wil in ieder geval de mogelijkheid hebben, en daarvoor moet ik toch echt in het ziekenhuis zijn.
Nee, kan niet. Het is te vroeg om naar het ziekenhuis te gaan.

Mijn vriend bemoeit zich ermee, en herinnert de vk eraan dat ze verplicht is pijnstilling mogelijk te maken als de barende vrouw daar om vraagt en dat ze niet moet doen alsof het niet zo is. De vk krabbelt terug. Tegen mij zegt hij dat als ik het nodig heb, hij het zal regelen.

Achteraf was dit het moment geweest om te eisen dat ze zich aan de afspraken hield, dat het afgelopen moest zijn met onduidelijkheid en conflict.

De vk trok zich terug op de bank, wij een paar meter verder (klein huis) in de slaapkamer. Ipv op de bevalling bereidde ik me voor op de volgende confrontatie met de vk. Het plan was om het 45 minuten later nog eens proberen: 45 minuten wachten, 20 minuten bakkeleien, 45 minuten om de trappen af te kruipen tussen de weeën door, en nog eens 20 minuten naar ziekenhuis, in totaal ruim 2 uur. Dan zouden we die 5 cm toch wel hebben bereikt.

Weeen worden steeds erger, ontspannings-houdingen van yoga helpen niets. Voor ik het weet bestaat er alleen nog pijn en het gevoel dat ik stik.
Elke wee trekt mij een zee van pijn in, ik puf maar mijn lucht raakt op. Zodra de wee over z’n hoogtepunt is, span ik al mijn spieren, duw en trek ik mij met alle macht omhoog, hol mijn rug en neem een zo groot mogelijke hap lucht.
(Als ik nog had kunnen denken op dit punt dan was ik gaan liggen, staand met mijn rug tegen ons hoge bed maakt de zwaartekracht het erger.)

Hoelang ik met een holle rug naar adem heb staan happen weet ik niet, toen ik me weer een beetje bewust werd van mijn omgeving had ik schijt aan alles.

Ik zeg tegen de vk dat wij nu, met of zonder haar naar het ziekenhuis gaan, misschien moet ik om binnengelaten te worden foto’s van mijn bloedende kut uploaden op geenstijl ofzo, dat moet dan maar.
Zij doet alsof er geen conflict is: “Oh, je wilt naar het ziekenhuis? Ok”
Ze loopt terug naar de bank met haar mobiel in haar hand. Mijn vriend gaat vervoer regelen.

Ik ga onder de douche om het bloed van mijn benen af te spoelen en te voorkomen dat er ze zich bedenkt. Ik ben niet snel genoeg, voor ik mij kan afdrogen lig ik op handen en knieën een wee op te vangen. De toiletpot voelt lekker koud tegen mijn voorhoofd.
De vk neemt een kijkje, trekt een wenkbrauw op en vraagt welk ziekenhuis ik naar toe zou willen.
Dat vraagt ze nu?! Ik begin tegen haar te tieren, mijn vriend gaat ertussen staan.

Terwijl ik een nieuwe plek zoek tegen de koele aluminium deurpost aan, hoor ik dat ze hem de keus geeft uit twee ziekenhuizen. Als hij de ene kiest op basis van de ervaringen van een vriendin, gaat ze bitchen waarom niet de andere.

De volgende wee is anders, mijn rug trekt bol en mijn lichaam perst zonder mij iets te vragen. Ik gil naar de vk dat ik moet persen, als ze de telefoon van haar oor haalt gil ik dat ze moet doorgaan met bellen.

Mijn vriend helpt mij de 2 meter van de badkamer naar het bed te slepen. Daar dient de volgende perswee zich aan. Daarna kan de vk voelen, volledige ontsluiting. Geen geschikt bed, gevaarlijk raam, geen licht, alleen stanleymes dat we evt met een aansteker kunnen ontsmetten mocht er ingeknipt of erger moeten worden. Shit. De vk luistert naar het hartje, het is nog ok. Ik realiseer me dat als er ook maar iets mis gaat we niets anders zullen kunnen doen dan luisteren naar een stervend kinderhart. Mijn nichtje heeft 2 jaar daarvoor net als ik een fijne zwangerschap beleefd, maar haar dochter overleefde de bevalling alleen dankzij de vacuümpomp en zuurstof, die mogelijkheden zijn er niet voor mijn zoon.

Het is 10 voor 6 en ik heb nu al gefaald als moeder.

Vriend sjeest heen en weer voor spulletjes vk uit haar auto, sneller dan het licht. Zij wil vliezen breken maar ik kan mij zonder hulp niet zo positioneren dat ze erbij kan, er is niets om mij aan vast te houden. We gillen over en weer en dan hoor ik een geluid alsof iemand een emmer leeggooit. De vliezen zijn gebroken, en het vruchtwater is groen-bruin.

3e paniekgolf in 3 minuten - ik kalmeer mezelf met de gedachte dat er niets is veranderd sinds de eerste paniekgolf. Ik heb mijn zoon in gevaar gebracht, er is geen vangnet, de enige manier om te overleven is om alles op alles te zetten om hem er zo snel mogelijk uit te krijgen.
De vk belt een ambulance, die komt maar kan niets doen zolang hij nog in mij is.

Ons bed heeft geen zijkanten, ik glibber over het matras maar krijg niet genoeg houvast om goed te persen. Ik doe mijn best, de vk roept “Ssst!”.
Ik krijg nog steeds niet genoeg adem, hoe lang ga ik dit volhouden?

Vk zegt: “je mag 2 uur persen hoor”. Ik wil weer tegen haar krijsen, dat ze gvd rekening moet houden met de trappen en de 45 minuten die het zal kosten om überhaupt beneden te komen, maar ik realiseer me op tijd dat ik mijn adem nodig heb om mijn kind te redden.

Mijn vriend waagt zijn leven, hij zet zich schrap in het raamkozijn, ik zet mij schrap tegen hem. Als we gaan, gaan we alledrie. Door me aan hem vast te te houden kan ik in ieder geval met de helft van mijn lichaam persen, en met alle geweld die ik in mij heb duw ik mijn kindje naar buiten.

Om 6:12 wordt mijn zoongeboren.
Hij heeft ontzettend gemazzeld. Geen poepwater ingeademd. Hij is er helemaal klaar voor, maakt zwembewegingen met zijn armen, beweegt snuivend zijn hoofdje heen en weer en kruipt zowaar richting mijn tieten.

 

Nasleep:
Twee uur later wordt ik gehecht, we hebben alleen sfeerverlichting in de slaapkamer dus moeten de gordijnen open. We zien dat bij de HvA de studenten al begonnen zijn - goedemorgen jongens en meisjes! De vk vertelt tussen neus en lippen door dat mijn spieren ook beschadig zijn, maar geeft geen duidelijke instructies wat wel en niet te doen. Dit realiseer ik mijn weken later pas, de paniek van de afgelopen uren is ondanks de goede afloop nog niet gezakt.

Ze is even bezig en vraag dan onverwacht of ik de laatste hechting wel wil. Huh wat?
“Ik kan ook ipv deze hechting bla bla bla vaseline gaasje, maakt niet zoveel uit”
Ik kies de hechting.

In het echt had het heel veel uitgemaakt: meerdere keren per dag, en bij elke wc-martel-gang prutsen met een gaasje. Terwijl je kind huilt, want plassen doe je net voor borstvoeden vanwege krimpen van baarmoeder. Alsof je niets beters te doen hebt en alsof je niet al genoeg pijn hebt. En met het risico op een Somalische kut, want die laatste hechting was om te voorkomen dat twee tegenover elkaar gelegen scheuren aan elkaar zouden groeien.
‘Maakt niet zoveel uit’ -- grrr

Weer 2 uur later komt een collega van de vk poolshoogte nemen, ik sleep mij uit bed omdat ik denk dat ze iets gaat vertellen over de baby wat ik ook wil weten. Ze waarschuwt mij niet voor de beschadigde spieren, en waarschijnlijk heb ik toen de binnenste hechting stukgetrokken.
Misschien weet ze het ook niet, het lijkt erop dat ze een heel rooskleurig verhaal over mijn bevalling heeft gehoord.

Een dag of 3 dagen later, komt weer een andere vk langs voor sexuele voorlichting verhaal. Ik geef aan dat het niet goed gaat, zij stelt voor de kapotte spier te gaan belasten met oefeningen, dat doe ik maar niet.

Ruim een week later heb ik een gesprek de de vk van de bevalling, ik het kader van WTF. Ik gooi haar voor de voeten dat ze ruim een half jaar tegen mij logen toen ze zeiden dat ik in het ziekenhuis kon bevallen. Dat zij ook deed of dat zo was maar dat ze in de nacht van de bevalling niet eens wilde bespreken welk ziekenhuis, voordat ik persweeen had. Dat ze daarna die belachelijke grap uithaalde van dat in vaseline gedrenkte gaasje.

Eerst doet ze alsof het allemaal grappig is, dan realiseert ze zich dat ik serieus ben. Ze biedt haar excuses aan en zegt dat er in Amsterdam een enorm tekort aan kraamkamers is.
Waarom zei ze dat dan niet eerder, dan hadden we nog ergens anders heen gekund?
Ze zegt dat er eigenlijk overal een tekort is. En mijn bevalling ging ook extreem snel zegt ze.
Dit heb ik later uitgezocht en het is niet waar: het ging redelijk snel maar niet onverwacht snel.
Ondertussen weet ik ook dat niet alle vk’s dezelfde keuzes maken, en het blijft onduidelijk waarom ze tegen mij logen. Maar het is hoe dan ook waar dat er een groot tekort is aan kraamkamers.

 

Dat was wat ik toen dacht he, en met haar communiceren lukte duidelijk niet.
Waarschijnlijk had ze wel ea bij zich. Maar de mogelijkheden waren hoe dan ook beperkt.