Koesje, je niet rot voelen hoor! Ik denk juist dat het goed is om over dit soort dingen te praten. Dit specifieke voorbeeld herken ik niet, maar mij vallen de dagen en de zorg voor mijn zoontje ook zwaar. De ene dag gaat het beter dan de andere. Het leven zonder hem was zoveel makkelijker en onbezorgder. Soms denk ik met weemoed terug aan de tijd dat ik geen moeder was. Ik spreek dit soort gevoelens dus wel uit tegenover andere moeders en ik merk dat als ik open ben ik van bepaalde vriendinnen toch ook wel te horen krijg dat zij dit soms ook zo voelen en het moederschap ook best zwaar vinden. Het betekent niet dat je dan niet van je kindje houd.. ik hou zielsveel van mijn kind en wil hem voor geen goud missen maar wat is het soms toch zwaar...
Hier ook een postnatale depressie, gelukkig dankzij mijn vriend herkent en naar de ha gegaan, anders had ik nu nog geen hulp en zou het waarschijnlijk erger zijn dan dat het nu is. Koesje, ik herken je gedachten wel hoor. Ik bedenk me ook heel vaak van oh jee wat als dat nou gebeurt, of dit. Mijn vriend zegt ook: je moet niet zo raar denken, je zou dat nooit laten gebeuren! Nee natuurlijk niet, maar wat als ik niet goed oplet? Komt door je lage zelfvertrouwen, bij mij gaat het nu wat beter. Ik durf weer uit huis te gaan en even weg te gaan, als is het maar de boodschappen doen. En ik denk ook niet meer zo vaak dat ik een slechte moeder ben, omdat mijn kind bijv. veel huilt, of dat mensen commentaar hebben op wat ik doe. Ik hou (natuurlijk) ook ontzettend veel van mijn kleine prinsje, en zeg dat nu ook sowieso elke avond tegen hem, als ik hem in bed stop. Zelfs dat kon ik in het begin niet! Ik heb een hele zware bevalling gehad (zijn hartje viel 5x over weg, en hij dreigde helemaal weg te vallen toen ik eindelijk mocht persen!) en ben daar nooit echt helemaal overheen gekomen. Heb het er nog steeds moeilijk mee als ik er aan terug denk.
Bij mij duurde het een jaar, ik kan nu zeggen dat ik er wel boven op ben. Ik had een zenuwinzinking toen mijn jongste thuis kwam, voor mijn gevoel vanuit het niets. Ik ga nu ook weer helemaal de ziektewet uit, yesss
Ik denk dat dit soort gedachten voort komen uit een soort heimwee naar hoe het was zonder kind. Toen voelde je je gewoon normaal en werd er niet de hele dag aan je getrokken. Toen ik nog helemaal ingestort was dacht ik ook van die rare dingen. Zoals, wat zou ik nu aan het doen zijn als ik nooit zwanger was geworden van de 2e, of als ze het niet gered had op de neo afdeling, dan zou ik waarschijnlijk nu gewoon lekker aan het werk zijn en vanavond een drankje doen met mn collega's. Maar dat is natuurlijk onzin, want als er zoiets met mn dochter gebeurd zou zijn zou ik nu helemaal gek geworden zijn van verdriet. Je zoekt een soort uitvlucht ofzo, of iets waar het aan ligt. Maar het ligt gewoon aan je hormonen, en aan 'de werkdruk' of een combi daarvan. Ik zou me er niet te schuldig over te voelen dat die gedachten soms in je opkomen, je zou je kind nooit iets aan doen. Je zou gewoon een situatie willen waarin je je goed voelt en je niet zo voelt zoals nu. Onbegrijpelijk voor mensen die dit niet mee hebben gemaakt, tenminste, ik kon het vroeger nooit begrijpen. Ik kan het niet zo goed verwoorden maar ik begrijp je gevoel heel goed. En ik weet ook dat het uiteindelijk voorbij gaat, zeker als je kind ouder wordt en het makkelijker wordt om zelf weer dingen voor jezelf te doen. Sterkte hoor!!
dit herken ik ook... bij hele simpele dingen als: als ik geen kind had zou ik vandaag tenminste na m'n werk de kroeg in kunnen duiken voor een after work borrel in plaats van te rennen en vliegen om vervolgens vanavond weer alleen op de bank te zitten Wat fijn Sterrefeetje dat het met jou weer goed gaat en je uit de ziektewet kunt!
Bedankt voor jullie reacties! Lief dat jullie even de moeite nemen. Er blijft een taboe omheen hangen want ja het moet toch geweldig zijn.. En dat is het op sommige momenten ook maar op sommige moeten vind ik het ook zwaar. Iedereen weet dat het krijgen van een kind ook betekend dat je een stuk vrijheid opgeeft maar iets weten wat dan ook daadwerkelijk gebeurd is dan toch anders. Soms zou ik die vrijheid terug willen maar daarvoor mijn zoontje opgeven.. Nee dat nooit! Gelukkig rekenen jullie me niet af op mn stuk over de gedachten. Ik ben opgelucht dat mede mama's het herkennen. Ik hoop dat de ha me op weg kan helpen om dit te dealen.. Mijn vriend zou graag aan een tweede willen beginnen rond de zomer maar dan wil ik me toch eerst een stuk beter voelen.. Ben ook bang dat ik het dan weer krijg maar dit wil ik aan mn ha voorleggen. Ik las iets over Fb.. Vinden jullie het niet eng om je leven openbaar te maken? Ik schaam me denk teveel om daar dan een gezicht aan te hangen..
Ja dat is echt een opluchting Nu pas gaat mijn leven ook weer gewoon verder. Ik ben in mijn depressie uit afleiding een eigen bedrijfje gestart wat nu ook gewoon echt loopt, en ik ga daar nu mee verder. Eerst website bouwen, en zoeken naar machines enzo. Het uwv heeft mij echt heel goed ondersteunt en me alle tijd en rust gegund en me super geholpen om alles na te rekenen ed, omdat ik al wat (mini) inkomen uit mijn bedrijfje had, dus ik kon daar gewoon mee door gaan zonder in de problemen te komen. Ik denk dat ik heus nog wel eens rotdagen heb, maar ik kan er nu doorheen kijken en nog steeds genieten van mijn kinderen. Gisteren met de jongste naar de orthopeed geweest omdat haar bilplooien ongelijk zijn en ze ook niet zo lekker staat. Ben ik in mijn eentje met mijn 2 kinderen en het buurmeisje van 4 heen geweest omdat haar moeder ook een postnatale depressie heeft sinds de geboorte van haar 2e, en het ging gewoon goed, zelfs lekker gelachen met zn vieren. Dan ben ik zo trots op mezelf dat ik dat soort dingen gewoon weer kan zonder het overzicht te verliezen, daar krijg ik dan echt een boost van. En dat alles goed is met mn dochter, alleen wat korte spieren, helpt dan natuurlijk ook mee
De verschillende gevoelend en gedachten herken ik wel. Wat bij mij de druppel was om hulp te gaan zoeken was het moment dat mijn man me eigenlijk niet meer alleen met de kinderen durfde te laten. Ik kreeg echt neigingen om de jongste iets aan te doen. Toen ben ik naar de ha gegaan en die heeft me doorverwezen naar een psycholoog. Inmiddels ben ik 15 maanden verder. Heb ik ontdekt dat ik na de eerste waarschijnlijk ook een lichte depressie heb gehad (die nooit meer helemaal weg is geweest), heb ik mijn moeder verloren en komt er nog steeds allemaal sh*t naar boven. Het eerste psychologische traject is afgerond en nu start ik met de volgende bij een sexuoloog/psycholoog. Ik ben het knap zat en zou wel 'gewoon' door willen met mijn leven, 'gewoon' gelukkig zijn en genieten. Soms heb ik er een hard hoofd in of dat ooit nog gaat gebeuren .
Dan kun je ook zeker trots zijn op jezelf Sterrefeetje! Goed hoor. Leuk dat je postnatale depressie je indirect ook wat goeds heeft gebracht, je eigen bedrijfje. Koesje, ik schaam me niet en ik zou juist een FB groep wel fijn vinden. Ik vind het echt jammer dat hier zo'n taboe op rust en probeer er juist open over te zijn. Ik denk dat het verstandig van je is te wachten met een tweede tot je weer jezelf bent, ik kan me in ieder geval goed voorstellen dat de angst er goed in zit. Goed dat je met je huisarts gaat praten!
Ik zal de laatste zijn om een moeder af te rekenen om die rare gevoelens. Want ook ik heb deze gevoelens gehad. Vooral met mijn eerste. En nog vind ik het wel eens moeilijk om te zeggen. Jou kinderen hebben geen slechte mama je doet je best niet meer en niet minder en je houd zielsveel van je kind. En voel de verantwoording tot in elke vezel van mijn lichaam en daarom kan het zwaar voelen. Die stukjes begin ik steeds meer te begrijpen. Je voelt de verantwoording en wilt die verantwoording ook voor 100 geven en dat maakt soms zo lastig. Als je iets voor je zelf wilt doen of wat dan ook dan voelt het gelijk als of je een egowist( weet echt niet hoe je dat schrijft) bent. Terwijl we dat vaak niet zijn we voelen ons schuldig over de gekste dingen. Terwijl er misschien niet eens een reden is om je schuldig te voelen. Wat ik wel ergens geleerd hebt en dat is heel belangrijk als je met gedachten worstelt waar van je denkt dat je ze niet mag denken is. Waar over je na denkt daar ben je NIET schuldig aan je bent pas schuldig als je gedachten uitvoert in daden. Dat moet en mag je niet vergeten.
Wietje, zo komen we elkaar weer tegen.. Voor jou dus ook nog steeds een battle.. Mara jij bent zo dapper geweest om al eerder hulp te zoeken!! Goed van je! Tevens wil ik je condoleren met het verlies van je moeder Sterkte! Chiggy, ja daar heb je ook wel gelijk in.. Wie weet treed ik ook toe Knap130774 mooie tekst en waar. Vooral dat laatste stukje..
Eerst dacht ik nee geen gesloten club via facebook. Want het kan ook verkeerd lopen z,n besloten groepje. Omdat ervaringen delen wel goed is en zeker als je er over kunt praten het altijd moeilijk blijft de problemen van een ander niet na je toe te trekken en juist mensen met een depressie bps of wat dan ook voelen zich geroepen om andere te helpen. En dat kan de bedoeling niet zijn. Ben dus huiverig wat dat betreft want als je eenmaal eerlijk bent kan je dan ook stoppen om niet te ver te gaan om alles te vertellen. En zo andere mensen ook weer mee trekt in het dal. Hoop dat jullie snappen wat ik bedoel. Dus ik zeg nee met een kleine ja. Dat we wel regels stellen aan het vertellen van ervaringen en als je echt schokkende verhalen hebt dat je dat zegt van te voren want niet iedereen kan dat nu of in de toekomst aan.
Ondanks dat ik (nog) geen mama ben herken ik jullie verhalen wel een beetje. Ik heb een burn out gehad en was zo in de war. Ik was mezelf helemaal kwijt. Ik zal mensen met een depressie of angststoornis niet veroordelen. Als je het niet echt meegemaakt hebt weet je ook niet wat het is, is een beetje mijn ervaring. Hier loop ik nog steeds wel eens tegen aan. Gelukkig ben ik nu wel helemaal uit de ziektewet, maar ben nog steeds enorm op mijn hoede. Facebook groep is een goed idee maar inderdaad met regels.
Ik doe mee hoor met de ''groep'' op Facebook! Weet alleen niet of ik dan herkenbaar ben? Daar zit ik toch niet echt op te wachten, geloof ik ! Hier even hoe het gaat! Ik ben nu alweer een weekje of 2 sombertjes.. Het is niet zo erg als het geweest is afgelopen jaar, maar ik ben zooooooooo bang voor mn gevoel! Is dat bij jullie ook herkenbaar? Ik vind het ook zo egoistisch, omdat ik altijd maar met mezelf bezig ben hierdoor! Hoe voel IK me, hoe kan IK zo snel mogelijk afleiding krijgen zodat ik er niet meer aan denk! Hoe kan IK me eindelijk weer vrolijk gaan voelen. Ben ook de AD aan het afbouwen, vind het eng, maar wil het gewoon niet slikken! Wil het gewoon zelf kunnen! Ben nu 3kwart afgebouwd, in een half jaar tijd, laat dat laatste kwartje nog maar even wachten denk ik! Herkennen jullie het ook dat je nergens de zon meer ziet schijnen? Gewoon geen zin in NIKS, bang dat het nooit meer goedkomt, enz. Zijn er eigenlijk ook nog meiden die geloven dat het ooit weer HELEMAAL goed komt? Ergens kan ik het ook niet uitstaan dat ik nu niet voor een derde kan en wil gaan, hierdoor! Ik had me altijd voorgenomen 3 of 4 kindjes snel op elkaar te krijgen. Nu is dat natuurlijk niet mogelijk als ik me zo voel, en dat valt me zwaar! Bang dat ik het nooit meer zie zitten, en dat het nooit meer kan. En ergens moet ik zo blij zijn met de 2 gezonde kids die ik wel heb! Bah, wat een ontevreden bericht ! Ik hoop gewoon zo op VOLLEDIGE beterschap!