Vrijdag 25-01-2008 Aan het eind van de middag moest ik bij de gynaecoloog zijn voor controle. Ik zou dan ook horen wanneer ik ingeleid zou worden. Eerst werd een hartfilmpje gemaakt wat al niet heel goed was. De hartslag van de baby was te hoog. Tijdens de controle zagen ze dat er nog weinig vruchtwater was en was er een vermoeden dat de vliezen al gebroken waren. Dat bleek later niet zo te zijn. Ik moest wel meteen in het ziekenhuis blijven en zou de volgende morgen ingeleid worden. s Nachts rond 01:00 werd ik wakker van de weeën. Ik kon niet meer slapen, maar moest heel stil zijn omdat ik niet alleen op de zaal lag. Rond 04:00 kwamen ze al om de 5 minuten. Iets na vijfen kon ik het niet meer houden en mocht ik Rinaldo bellen. Toen hij er was zijn we samen naar de verloskamer gegaan. Zaterdag 26-01-2008 Hoewel de weeën zelf op gang kwamen, waren ze niet sterk genoeg. Ik had nog steeds de 2 cm ontsluiting die ik de dag ervoor ook al had. Dat was een tegenvaller! Mijn vliezen werden gebroken en helaas groen. Nog een tegenvaller dus. Ik kreeg een infuus met hormonen om de weeën op te wekken. De weeën kwamen al vrij snel achter elkaar en werden steeds sterker. Al snel kwamen ze om de minuut en ik wist niet meer hoe ik ze op moest vangen. Ik was nog maar kort bezig, maar zoveel pijn had ik pas tegen het einde verwacht. De verloskundige zag dat het niet goed ging en vroeg of ik een ruggenprik wilde. Daar hoefde ik niet over na te denken! De anesthesist kwam snel (gelukkig!) maar de verdoving hielp maar kort en weinig. De uren daarna bleef ik maar vragen om meer verdoving en gelukkig kwam de anesthesist nog een keer kijken. Hij verplaatste de ruggenprik en toen was er rust! Geen pijn meer, wat heerlijk. Eindelijk even wat drinken en tijd om wat te praten. De onstluiting ging ook veel sneller vanaf een uur of 3, ik geloof dat ik 2 of 3 centimeter erbij kreeg per uur. Ik voelde al vlot persdrang en de ontsluiting was bijna volledig dus de ruggenprik moest er weer uit. De pijn kwam langzaam terug en ik probeerde dapper te blijven puffen. Door de uitputting en de pijn was ik wel bang geworden voor het persen. Toen ik eenmaal mocht gaan persen kon ik mijn benen niet meer optillen en de pijn was niet te houden Zonder dat ik het doorhad stonden er 3 artsen rond mijn bed. Ik heb een half uur geperst, maar weinig resultaat. Het werd een vacuümverlossing. Vanaf het moment dat ik geholpen werd ging het snel en ik heb blijkbaar ook te snel meegeperst want ik heb heel wat hechtingen, maar het belangrijkste was dat Ymke opeens op mijn buik lag. Ik wist niet wat me overkwam, was helemaal overdonderd. Wat een wonder zeg Ymke moest mee met de kinderarts, maar was helemaal in orde. Ik kon haar al snel flink horen huilen en ze was ook snel weer terug. Al met al een heftige bevalling, niet zoals ik me had voorgesteld. Toch ben ik het grootste deel alweer vergeten qua heftigheid. Zon klein meisje maakt alles goed, het cliche is zo ontzettend waar .
Goh, meid hopelijk herstel je gauw van de hechtingen, maar in ieder geval geniet van je kleine meid en gefeliciteerd. Het is toch wel goed gekomen he!
hey meid jeetje wat een heftigheid, hoop dat je snel hersteld en dat je (maar dat lees ik al) toch nog lekker kan genieten van je dochter groetjes nathalie