Ik ben op zoek naar tips om te leren mijn lach in te houden. Ik ben namelijk echt vreselijk slecht in serieus blijven als ons monstertje "stout" is. Om enkele voorbeelden te geven: -gisteren was ik behang aan het aftrekken en deed ik het onmiddellijk in een zak om opeten te voorkomen. Nu stond ik op een ladder om het bovenste weg te halen en had ik boefje even niet in de gaten. Omdat het verdacht stil was onder mij, keek ik wat hij aan het uitsteken was en hij was papier uit de zak in papa's schoen aan het proppen. En dan echt met zo'n concentratie en overgave, dan kan ik hem zowat niet meer "streng" toespreken. -als ik tegenwoordig mijn stem verhef omdat hij iets doet wat niet mag, dan krijg ik steeds een "grote bek" terug. Inclusief smile van oor tot oor. Wederom heb ik het dan erg moeilijk om serieus te blijven. -als ik mijn wasmachine vol met knuffels aantref; hondenbrokken kan rapen of een tijdschrift grondig gelezen terug vind, telkens met grijnzende dader erbij, klink ik, wegens onderdrukt gegrinnik, eerder als een geit dan streng... Hoe doen jullie dit? Hoe kunnen jullie serieus blijven en duidelijk maken dat het niet mag in plaats van bijna gaan mee te grijnzen? Of ben ik gewoon hopeloos als opvoeder en kunnen jullie dit standaard?
Bij die voorbeelden die je geeft zou ik niet eens boos worden, ik zou eigenlijk gewoon lekker meedoen (op de hondenbrokken na). Simone mag alleen dingen niet doen die gevaarlijk zijn, met haar handjes bij de wieltjes van de bureaustoel komen, aan het plastic randje van de vuilnisbak of aan de planten trekken en met het kattenvoer spelen (nu is het laatste niet zo gevaarlijk maar wel vies). Behang in papa's schoenen proppen vind ik alleen maar leuk en als ik haar met een tijdschrift zie spelen dat ik nog wil lezen geef ik haar een reclamefolder. Tot nu toe hoef ik dus alleen boos te worden als ik een reden heb, dat is veel gemakkelijker
ik zou ook lekker meelachen hahahhaaaa hoe ik streng kan blijven...geen idee het gebeurd gewoon ik hoef er niet extra mn best voor te doen
dingen wara ik niet ehct boos om hoef te worden, speek ikd an ook aardig toe...bijv dat papier proppen, is ehct grappig zo schattig...maar ik zou dan bijv naar em toe gaan...hey joh gekkie dat mag toch niet, kom mama gaat het opruimen..vaak afleiden en klaar... maar ik ben wel heel consequent...dus bij bepaalde dingen wara bijv anderen om moeten lachen, ben ik gewoon "streng "hahaha...ik moet er vaak later onwijs om lachen... of ik kijk em echt zo streng aan...en dan kijtk ie even terug, begrijpt het...end an lach ik weer ff knuffelen en erom lachen samen
Dat behangpapier vind ik persoonlijk ook erg vies, dat is oud en zit vol met lijm. Daarom moest hij er van mij afblijven. Dat hij "leest" vind ik uiteraard ook geen punt, hij pikt alleen overal mijn boekjes omdat deze natuurlijk veel leuker zijn dan reclamefolders of iets dergelijks. En om de een of andere reden lijkt hij overal bij te kunnen. De hondenbrokken vind ik dus ook vies en eigenlijk vooral stinken. Heb je zo'n hondenbrok beeb. Wasmachine is idd niet zo'n punt, alleen heb ik al veel gewassen dat niet echt gewassen diende te worden. Het gaat me uiteraard ook om het complete plaatje: hoe spreek je nu je kind "streng" toe zonder in de lach te schieten als hij je grijnzend aankijkt? Overigens ben ik nog nooit echt boos op hem geweest hoor.
@fafje: bij het papier heb ik ook gezegd dat hij terug moest inruimen, wat hij overigens heel braaf heeft gedaan. (commando's volgt hij verbazingwekkend braaf op ) En ik kan het dus niet, dat streng doen. Ik begin altijd goed, maar dat varkentje weet het natuurlijk heel goed, dus kijkt hij mij aan met zo'n grijns en dan red ik het niet meer. En ik maar denken dat ik hier goed in was, bij de hond lukte het wel. Maar ja, die kan niet grijnzen.
hihihi is ook lastig hoor...maar ik ben er ehct vroeg mee begonne, denk 8 mnd...en sommige dingen moet je natuurlijk zo vaak zeggen, nou dan is het ehct niet meer grappig hahaha maar moet zeggen dat ik nooit ehct hard of onwijs boos moet toespreken, maar wel heel serieus ....is ehct moeilijk...maar toch maar ehct doen!
als hij ondeugend is probeer ik wel mijn gezicht in de plooi te houden maar wordt ik niet boos. ( als in wanneer iets echt gevaarlijk ofzo zou zijn bedoel ik) ik leg hem dan gewoon uit dat het niet mag of niet netjes is, of dat bepaald gedrag niet kan. ( bijv eten naar iemand gooien ofzo) wat goed helpt is heel even de andere kant opkijken tot je je gezicht weer recht hebt of het iemand anders even op laten lossen en even de kamer uitlopen als je echt je lach niet kunt inhouden bij onacceptabel gedrag. ( wij zijn met meerdere in huis dus dat is wat makkelijker uiteraard) als je erbij zou blijven als je volldig in een stuip ligt wordt je minder geloofwaardig en denken ze dat eht leuk is en blijven ze bezig. bepaald gedrag is misschien heel grappig bij een kind van 18 maanden maar echt niet meer als ze 6 zijn. ik ben dus best strikt met mijn grenzen op bepaalde dingen. het is inmiddels mijn derde dus ik weet waar je terrecht kunt komen. sommige dingen laat ik wel toen hoor en dan lach ik ook gewoon mee, maar je moet een beetje kijken van, hoe zou ik dit vinden over 6 jaar zeg maar. je hebt vooral dit soort dingen eerder aangeleerd dan afgeleerd. ik moet ook zeggen dat hoe langer je moeder bent je beter leert om je gezicht in de plooi te houden. ik zou het behang lekker in papa's schoenen hebben laten zitten, hihi. maar het toch minder tof vinden dat het van de muur gehaald is, daar zou hij dus wel wat van horen. ik moet het bij de middelste van 15 ook nog geregeld. dat hij van die geintjes uithaald dat je bijna in je broek piest die eigenlijk niet kunnen. ik kan nu redelijk mijn gezicht strak houden hoor en pedagogisch roepen dat het niet kan of mag of hoort. wat het dan vooral comisch (en moeilijk) maakt is dat hij ASS heeft en niet altijd begrijpt dat iets niet kan en dan zulke aparte gezichten trekt of uitspraken doet, wat het geheel dus alleen maar erger maakt en je dus nog meer moeite moet doen je gezicht recht te houden. ( en voor de mensen met een behangpapier trauma of de lijm die erop zit. mijn zelfde zoon ( die van 15) heeft toen hij 2 was uit de emmer behangplaksel gegeten bij mijn ouders thuis. hij had altijd wat anders en terwijl ik compleet overstuur was kwam de dokter niet meer bij. die kende hem ondertussen ook. het kan dus totaal geen kwaad. en hij heeft er inderdaad ook niks aan overgehouden.)
@fafje: ik ben ook al een tijdje bezig met proberen hoor. In het begin was het trouwens makkelijker, want toen snapte hij nog niet zo goed dat lachen kon helpen. Maar we blijven proberen. @blup: dat is een beetje hetgeen waar ik mee zit. Nu valt het allemaal wel mee. Alles wat echt gevaarlijk is of echt niet mag, staat weggeborgen of afgeschermd. Maar hij zal nu wel al moeten beginnen leren dat sommige dingen niet kunnen/mogen, anders zal hij het binnen een x-aantal tijd ook nog niet begrijpen. En dan kan, of beter gezegd zal het wel een probleem worden. En we zijn uiteraard ook niet altijd in ons veilig gemaakt huis. Ik probeer daarom ook streng en consequent te zijn, als ik vind dat iets beter niet toegelaten kan worden, dan mag dat nooit. Echter werken mijn lachspieren niet altijd mee. Maar dat lijkt dus normaal te zijn en is een beetje kwestie van oefenen, haha. Ik ben wel heel vaak alleen met hem en het hoofd draaien, dat werkt ook niet zo goed, dan gaat hij gewoon mee opzij. Overigens is het wel zo dat, als ik iets vraag, hij het meestal doet en als ik zelf schrik en dus echt streng klink (bij iets dat wel echt gevaarlijk is bijvoorbeeld) hij ook meteen luistert. Ik denk ook wel dat, als hij dadelijk een periode van niet zo goed luisteren krijgt, ik daar ook streng in kan blijven. Het is gewoon net zoals je zegt: als je inwendig zowat in je broek piest is het moeilijk om in de plooi te blijven. Dan ben ik dus wat betreft die lijm weer gerustgesteld. Hij had trouwens het papier er niet zelf afgetrokken hoor, dat had ik gedaan en in een zak gestopt. Hij heeft het weer uit die zak gehaald. Had hij het af de muur getrokken was hij dus eigenlijk flinker geweest.