Ik heb bijna alleen maar vrienden zonder kinderen nog...en ook sommige met kinderen waarbij wij als ouder zijnde vaak onbegrip krijgen... Ik word er best verdrietig van, denk probeer het zo goed mogelijk te doen.. Wij hebben een kereltje die veel structuur nodig heeft en een lastige slaper is... Nu hebben wij ervoor gekozen hem zo goed mogelijk elke dag dezelfde structuur te bieden en wij er altijd zijn savonds als hij naar bed gaat... Vaak word hij wakker en is hij overstuur, alleen ik ben dan goed en wil er dan ook voor hem zijn.. Nu krijgen we zo vaak op ons bord geworpen dat wij zo weinig nog komen, of een van ons dat we maar eens meer oppas moesten gaan regelen... Dat hij daar maar aan " moet " wennen... Wij willen er juist voor hem zijn, en hebben een kind genomen om te verzorgen nier om te " dumpen " en verder te leven zoals vroeger.. Het is niet zo dat wij nergens meer heen gaan, maar wegen goed af wanneer wij een oppas vragen...zoals bruiloften, zoveel jarige feestjes en nu de komende echo's .... Maar een verjaardag dan komt er geen oppas, dan van we om en om of vragen of we smiddags mogen komen... Steeds meer krijgen wij commentaar...terwijl ik juist het beste voor mijn kind wil... Herkend iemand dit? En hoe ga jij er mee om?
Lastig, ik snap je heel goed! Door slaap problemen hebben wij ook altijd gekozen voor regelmaat. En tja, als anderen dat niet leuk vinden..jammer dan! Als die vrienden van jullie zelf kinderen gehad hadden, was er waarschijnlijk meer begrip geweest (mijn gedachtengang is ook behoorlijk veranderd). Maar ja, daar heb je nu niks aan. Qua verjaardagen kiezen wij er trouwens gewoon voor om 's middags te gaan, met z'n drieën.
Oh ik lees niet goed, ook vrienden met kinderen.. toch jammer dat anderen het altijd beter weten en beter doen. Probeer het van je af te zetten..
Dit is iets waar ik wel schrik voor heb ook. Onze vrienden zijn wel van onze leeftijd maar totaal nog niet met kinderen bezig. Enkelen wonen zelfs nog bij hun ouders thuis. Zelfs nu tijdens de zwangerschap kan ik heel weinig begrip vinden. Bvb. voor het feit dat we niet mee willen naar een pretpark. Ik ben erg snel moe, heb last van dikke, gezwollen en pijnlijke voeten, een lage bloeddruk, harde buiken als ik teveel wandel én ik mag toch nergens in. En nog zouden ze willen dat we mee gingen Weet niet wat dat straks mét beebje gaat geven, maar hier zal ons klein grut ook voor gaan, altijd! Net zoals onze hond voor gaat. Ik vind 7 uur alleen zitten voor dat beest echt meer dan lang genoeg. Dus als we langer dan 6uur op een feestje zitten, gaan we ook gewoon naar huis. Weinig mensen hebben daar begrip voor. Maar voor mij is dat belangrijk. Zoals TS al zegt: voor grotere feestjes zoals bruiloften of zo, zou/wil ik ook een uitzondering maken en een oppas regelen (of de hond uit logeren doen).Maar echt niet voor alle, tegenwoordig wemelt het van de feestjes binnen onze vriendengroep. De laatste maand alleen al zeker drie gehad. Nu volgende week pretpark en dit weekend alweer een feestje, steekt stiekem ook tegen
Gelukkig herkenbaar dus Ja wij hebben echt zoiets kindje op nummer 1, en straks met de baby erbij word het alleen maar drukker.... En het is vooral de vrienden zonder kinderen....a joh....laat je hem toch logeren, kunnen jullie dit en dat doen....zulke opmerkingen... Denk jullie snappen het echt nog niet hè.... Maar pijn doet het soms wel... Deze maand helaas 3x oppas moeten regelen, 2 bruiloften en 20 weken echo...en voel me zo onwijs schuldig naar mijn kleine mannetje...terwijl wij hem altijd zelf naar bed brengen, maar op toch... Zou zo omwijs graag 1 vriendin hebben met kinderen die alles snapt en begrijpt @ Lutty, de hond ook erg herkenbaar heb ik ook....vind 3 uur alleen echt maximaal...anders gaat ze naar mijn ouders of ik ga niet hahahaha ook een keuze wat niemand idd snapt....jammer...
Dan ben jij thuisblijfmama? Wij zijn jammer genoeg beide voltijds uit werken, gelukkig met mooie uren zodat de hond maximaal 7 uur alleen zit. Hij zit ook wel los in huis, dat scheelt en 's nachts is hij ook meer dan 12 uur binnen zonder plassen, poepen of janken, kan hij overdag 7 uur ook wel! 3 uur deden wij toen hij pup was! Wel leuk dat jullie hond naar de ouders kan! Je moet je vooral niet laten doen door anderen, ooit begrijpen ze het vast wel en anders moet je maar denken dat jij lekker de verantwoordelijkste van het stel bent dat ben je in mijn ogen trouwens ook! Als je een kind (of hond of wat voor ander onschuldig wezentje) neemt, dan moet je je daarnaar aanpassen en dat is wat jij doet!
@ lutty, wat super lief...doet me echt goed... Kloot ben thuis mama maar zelfs toen ik werkte bracht ik de hond naar mijn ouders hahahaha ben een softie daarin
Zo herkenbaar maar hier gaat het om oma en tante die het niet kunnen begrijpen dat wij kozen voor rust en regelmaat. Ik zei toen altijd hoe jij het heb gedaan maakt me niks uit en hoe tante... het gaat doen als ze kinderen krijg is ook haar probleem jullie hoeven er niet elke nacht een paar keer uit als hij uit zijn ritme is. Nu word het makkelijker nu hij ouder word maar nog steeds krijg ik dat van zijn oma en tante te horen
Jaaa idd ook zo herkenbaar.. Uit ritme halen is not done hier ook...dan week drama kind wat dan niemand ziet...en zal dan wel aan ons liggen..... Zo jammer niemand ziet de gevolgen als je ze uit hun ritme haalt..
Herkenbaar. Waarom ik mijn dochtertje geen koekjes geef (en dat begon al met 4 maanden), dat zij wel gewoon 's avonds eropuit gingen met hun baby, waarom ik nog niet met haar ben wezen zwemmen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Vaak weet ik het naast me neer te leggen, maar soms irriteer ik me er mateloos aan. Als mijn dochter in paniek wakker zou worden, zou ik er ook niet aan moeten denken dat ik er niet voor haar ben. Zolang JIJ het idee hebt dat je het goed doet met/voor je kindje, dan is dat zo en moet je vooral doorgaan met hoe je het aanpakt.
Hier is het de schoonfamilie die weinig snapt van rust reinheid en regelmaat. Ze vinden het maar overdreven en vinden dat ons kind zich maar aan moet passen. Zo organiseerde smoeder laatst een uitje met de huifkar en vroeg of wij mee wilden. Ik dacht: nou leuk een uurtje dat moet lukken Bleek het van 13 tot 17 uur te zijn met daarna nog een picknick en een uur reistijd heen en weer terug... Mijn eerste reactie was nze dochter slaapt van 12 tot 14 en kan echt niet zonder haar slaapje. Ze viel vast in slaap in de huifkar volgens hen... Yea right met haar drukke neefjes. Ze snapten niet dat ik het niet zag zitten om 4 uren in een huifkar te zitten met een dreumes die geen slaap heeft gehad en niet langer als 10 min stil kan zitten. En zelf als zwangere met bekkenklachten die het zitten op een houten bankje killing vind(om maar niet te spreken van min. 4 uur lang niet naar de wc te kunnen....)
Jij bepaald hoe jij je leven en dat van je kind invult... Niemand anders. Als anderen dat niet kunnen begrijpen en respecteren dan zijn het geen vrienden.
@ blemma, moest even lachen....kan me helemaal inleven...4 uur zonder wc.....moet al een uur niet aan denken niet te kunnen Thanx allemaal! doet me echt goed dit te lezen....was er echt even down van, begon gewoon aan mezelf te twijfelen....
Ik geef je groot gelijk! Hier ook een moeilijke slaper etc. dan kan je gewoon niet anders! Ze accepteren maar lekker dat ik 's avonds niet kan. Komt wel weer hoor, gaat echt wel weer voorbij. Gelukkig begrijpen de meeste mensen in mijn omgeving het wel of ze doen alsof haha. Overigens was dat aan het begin wel anders. Schoonouders dachten bijvoorbeeld dat t met kerst een goed idee was pas om 7 uur te beginnen met gourmetten. We zijn gewoon opgestapt om half 8 Ik zou het maar proberen van je af te zetten. Kost alleen maar energie! Weet je wat het is... Vrienden zonder kinderen kunnen zich er helemaal niks bij voorstellen en vrienden met makkelijke kinderen ook niet. Het is zo lastig een moeilijke slaper te hebben!
Hier een super gemakkelijk mannetje wat veel dingen betreft, maar hier ook alle begrip voor andere kinderen/ouders. Het is gewoon een gebrek aan respect voor anderen als je je niet kunt inleven in de situatie van anderen. Het ene kind is het andere kind niet en ik denk altijd maar: wat heb ik het getroffen met mijn mannetje!