Hoe lang laten huilen?

Ik probeer mijn meissie ook wakker in bed te leggen maar als ze na 10 minuten nog steeds hard huilt dan haal ik haar wel uit en dan valt ze wel weer in slaap in mijn armen en blijft dan ook doorslapen. Maar ben zo bang dat ik haar zo laat wennen.

 

Het is maar goed dat Nienke geen tweeling heeft/krijgt, dan zou ze wel een erg slechte moeder zijn geworden

 

Nou het maakt niet uit hoe oud ze zijn als je bij elke kreet die ze geven ze oppakt dan raken ze daar aan gewend... die kleintjes zijn niet stom hoor... Maar goed als jullie vinden dat wij slechte moeders zijn dan moet je dat maar denken ik weet in ieder geval dat ik een heel tevreden kereltje heb als zoontje en ik weet voor mezelf dat ik het gewoon goed doe....

 

Ik laat mijn 4 maanden oude zoontje ook niet huilen. Op het moment dat ik dat wel doe raakt hij helemaal overstuur. Zo erg zelfs dat hij helemaal rood aanloopt en moeite heeft met ademen. Vaak begint hij met een zeurend huiltje wat vervolgens overgaat in bovenstaand huiltje. Dus voor mij geen Ria Blom methode.
Telkens als hij huilt is er ook daadwerkelijk wat aan de hand. Ook ik ken inmiddels zijn verschillende huiltjes, maar ik laat hem bijna niet huilen. Alleen heel af en toe als hij tegen de slaap vecht en ontzettend moe is.
Daarnaast ben ik van mening dat het overgrote deel van de moeders het beste voor heeft met hun kind en daar ook naar handelt! Ook ben ik van mening dat niemand het recht heeft om een andere ouder te veroordelen wanneer je de situatie waarin zij zich bevinden niet kent!

 

=D>

 

Same here! Ik laat Maurits ook niet huilen!

 

Ik denk dat geen enkele manier verkeerd is zolang je je eigen gevoel maar blijft volgen, iedere baby is anders en vraagt om een andere aanpak, na verloop van tijd ga je vanzelf de huiltjes herkennen en weet je wanneer je wat moet doen, het is een leerproces imo en van een keer laten huilen of een keer te snel oppakken krijgt een baby niks

In iedergeval zou ik nooit dingen doen tegen mijn gevoel in omdat andere zeggen dat het zo moet, ik weet wat het beste is voor mijn kinderen.

 

ik laat jiri ook niet huilen. Hij heeft de eerste maanden veel op mijn arm of in de draagzak geslapen. Was ook bang om hem te gewennen aan dit, maar het gaat nu erg goed. Ben blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd.
Nu loop ik soms een paar keer terug voor zijn speentje en soms slaapt hij ook vrij snel. Dit werkt voor hem heel goed, zijn speen is echt een troost. Als ik hem laat huilen en zijn speen niet geef, dan wordt het alleen maar erger.

 

Ik deel volledig de mening van Nieke07
Een baby laat je niet huilen een baby kun je niet verwennen.
En iedereen zegt dan "nee je kunt ze niet verwennen maar wel gewennen"
Ik vraag me af wat gewen je ze dan?
In mijn ogen leer je je kind dat je er bent als het je nodig heeft.
Ik heb alle 2 mijn kinderen nooit lalleen aten huilen, als baby niet en nu nog steeds niet. En geloof me mijn kinderen buiten dit niet uit.
Ze weten gewoon dat als ze huilen ik kom en ze huilen ook nooit voor niks. In mijn ogen wen je ze er dus aan dat ze je kunne vertrouwen.
Weet je wat me opvalt, al die mensen die wel voor het laten huilen zijn hebben het over aanwennen van gedrag, maar er wordt nooit gezegd welk gedrag. Misschien moet je het eens proberen voordat je er een mening over hebt? Ik bedoel blijkt het na een jaar niet te werken kun je toch nog altijd terug naar de manier zoals je het deed nl met laten huilen?
Wat heb je te verliezen?

 

Kan ik helemaal in mee gaan...!


Mijn kids heb ik ook nooit laten huilen, en nu ook nog steeds niet.. Ook Thygo niet.. Resultaat; een tevreden baby en kids met zelfvertrouwen en allemaal voorop in hun ontwikkeling en vertrouwen in hun ouders.

Maargoed in een maatschappij die bol staat van de stress en waarin het 'normaal' is dat je je kind door een ander laat opvoeden omdat je zelf te druk bent met een carriere is wel makkelijk om je kind te conserveren en te constitutioneren naar jouw behoeftes..want daar draait het uiteindelijk om.. En dan vragen we ons af waarom toch de hele maatschappij zo is doorgedraaid..

Ik heb altijd naar mijn gevoel geluisterd en zog. adviezen in de wind geslagen als het ging om mijn kinderen te laten huilen als baby. Ik heb ze altijd bij me in de buurt gehad en getroost als ze huilden en gedragen als ze niet wouden liggen en ze hebben allemaal bij mij geslapen.. Swah...Ik geloof niet dat ze dr minder van zijn geworden en het ziet er ook niet naar uit dat mijn moederinstinct is uitgebuit of wordt uitgebuit..

En wat dan nog als het gewenning is dat je kind wéét dat jij komt als zij huilen..? Het gaat erom dat je onderscheid leert te maken tussen drammen (pas vanaf dreumes/peuterleeftijd) of je nodig hebben.. Zo klein hebben ze je nodig.. En natuurlijk houden ze wel een keer op te huilen als je ze alleen laat, maar wat heb je dan gewonnen? Dat ze weten dat mama dr niet is als ze haar nodig hebben? Dat is toch ook gewenning, lijkt me? Gewenning aan het feit dat je je niet mag laten horen, gewenning aan het feit dat mama je niet pakt als je haar nodig hebt?

Huilen is één van de weinige communicatie mogelijkheden die baby's bezitten.. Als moeder aan mij de eervolle taak uit te pluizen waarom hij huilt..net zo lang tot dat hij tevreden en stil is.. toch?

Het breekt mijn hart als hij huilt, maakt niet uit waarvoor of waarom, ik zie mijn kinderen graag tevreden... dus ik pak ze op, ik troost ze, ik voed ze, ik verschoon ze, en ik loop netzo lang met ze rond totdat ze tevreden zijn en niet meer huilen.. En kost dat mij wat? Niets extra's iig. Ik heb dat er graag voor over... Die kans om dát te betekenen voor je kind heb je maar één keer, daarna is het over en zijn ze al snel een stuk groter..en kan je het niet meer terug draaien,..Geniet ervan zou ik zeggen..Pak hem of haar als hij/zij huilt, het is precies datgene waarmee je zoveel meer kan betekenen.. Just do it..je kind wordt er echt niet verwend van of gaat jouw lopen uitbuiten, niet op zo'n jonge leeftijd..sorry it doesn't work that way..

xxHilde

 

Heel fijn dat er mensen op dit forum zijn die duidelijk minder verbaasd zijn door het feit dat het blijkbaar 'normaal' wordt gevonden om je kind te laten huilen dan ik en daardoor genuanceerder dan ik kunnen verwoorden waarom ik het niet vind kunnen om een jonge baby te laten huilen...

 

Ik wil op jullie allebei reageren..

Ten eerste je gewend ze dat ze bij elke huil of krijs iemand naast het bedje staat als je telkens naar ze toe gaat, ik heb dit al vaker mee gemaakt met vrienden van mij en het is niet zo ( zoals ik al een paar keer heb gezegd ) dat ik Kyano altijd laat huilen want hij krijgt genoeg aandacht van ons, die tien minuten per dag dat ik hem dan ff laat huilen daar krijgt ie niets van... Kyano is ook een tevreden mannetje hij lacht de hele dag en huilt weinig dus dat een kindje meer tevreden is als hij bij elke huil uit zijn wieg/box whatever word gehaald is dus gewoon bullshit, het word zo niet letterlijk gezegd maar zo komt het wel over, het slaat gewoon nergens op want ook ik geniet van mijn kleintje en ook ik troost hem maar ik hoor aan zijn huiltjes wat hij wilt en ja miss heb ik dat mooi meegenomen maar ik ga niet bij iedere huil naar hem toe omdat ik gewoon duidelijk hoor wat hij wilt .... Ik vind dat er een beetje lullig gedaan word over de moeders die hun kinderen ff 10 min laten huilen sommige doen net alsof je dan slecht ben terwijl dat het dochtertje van mijn vriendin nu een grote dame is met veel zelfvertrouwen en ze geniet van het leven en die is toen ze klein was ook gewoon af en toe blijven liggen toen ze lag te huilen... En trouwens huilen is niet verkeerd hoor voor zo'n kleintje... And Baby this is the way it is, and it works

 

Heb net ook ff mee zitten lezen en komt idd beetje lullig over tov diegene die de kleine wel laten huilen.Er is echt wel een heel groot verschil tussen huilen en echt krijsen.Mijn kleine meid moet 's avonds gewoon ff huilen voordat ze gaat slapen,en dan exht alleen s'avonds.En dat is meer een jengelhuiltje.Ze kan ook echt goed en flink krijssen en dan loop ik echt wel naar dr toen,want dan heeft ze of een poepluier of er zit een boertje dwars of ze ligt overdwars in dr bedje.En er is niks mis mee met een kind die je ff 10 minuten of zelfs wat langer laat huilen hoor!

 

Ik geloof zelf dat het goed is je moedergevoel te volgen wat iedereen om je heen ook zegt.

Ik ging de eerste dagen echt twijfelen als ik haar oppakte tijdens het huilen (dan zeiden veel mensen: huilen is goed voor haar longetjes, zo verwen je haar teveel. Maar dat voelde voor mij echt NIET goed.

Dus ik heb haar de eerste weken zelden laten huilen. Na een week of 6 ben ik regelmaat in gaan bouwen en toen liet ik haar huilen (10-minuten regel) en ze is echt een makkelijk kindje.

 

Ik heb die twijfel trouwens ook bij anderen gezien. Dat ze hun kindje niet op durven pakken omdat ze bang zijn dat anderen vinden dat ze het verwennen.

 

hier sluit ik me helemaal bij aan, deden we bij Rik ook, en het ging super
Succes

 

Huilen is ook niet verkeerd, want baby's huilen nu eenmaal. Maar alleen in een bedje liggen huilen dat is verkeerd (laat ik het dan maar gewoon zo zeggen).

Hier wat leesvoer over laten huilen, misschien interessant om eens te lezen?

Vier belangrijke redenen die laten zien dat het 's nachts alleen laten huilen onzinnig is:

Reden 1: niet onderbouwd door wetenschappelijk onderzoek

’s Nachts laten huilen is zo’n wijd verbreid advies door ouderschapsdeskundigen en professionals dat je zou verwachten dat er een berg onderzoek zou zijn dat de noodzakelijkheid en de veiligheid zou onderbouwen. In werkelijkheid bestaat er weinig tot geen onderzoek en als resultaat daarvan zijn sommige zeer belangrijke vragen onbeantwoord gebleven (of moeten nog worden gesteld) door onderzoekers, kinderartsen en cursusleiders. Bijvoorbeeld:


Hoe beïnvloedt intensief huilen de ontwikkeling van een jong kind?

Er is geen klinisch onderzoek gedaan dat met bewijzen staaft dat het veilig is om een heel jong kind voor een lange periode alleen te laten huilen. We weten wèl dat erg huilen zowel de hartslag als de bloeddruk laat stijgen, evenals de hoeveelheid in het bloed van het stressgerelateerde hormoon cortisol. Onderzoek heeft uitgewezen dat een verhoging van cortisol in het lichaam een negatief effect op het immuunsysteem heeft. Ook onttrekt intensief huilen energie aan het lichaam die aangewend zou kunnen worden voor groei en ontwikkeling.


Hoe gaat dat thuis?

Er wordt niet onderzocht hoe deze praktijken worden uitgevoerd bij mensen thuis, of naar hoe vaak het verkeerd of op een nalatige manier wordt gebruikt. Hoe vaak worden jonge baby’s alleen gelaten als ze huilen, en hoe lang? Verwaarlozen ouders hun kinderen onder het mom van 'leren doorslapen' (Murray Straus, een voorloper in onderzoek op gebied van fysieke straf, merkte dat veel ouders hun kinderen mishandelden uit naam van discipline)? Helaas, dit wordt niet onderzocht.


Wat is het effect van het ‘s nachts laten huilen op de totale ontvankelijkheid van ouders?

Welke processen spelen zich in ons af als we de biologische impuls om ons huilende kind op te pakken onderdrukken? Zal het negeren van het huilen ’s nachts de ouder meer geneigd laten zijn om ook overdag het huilen te negeren? Ook hier: op deze vragen weten we het antwoord niet.



Wat gebeurt er in het kind als het na het huilen in slaap valt?

Het weinige onderzoek dat wel is gedaan gaat over één aspect van het laten huilen: of het kind wel of niet in slaap viel. Omdat het wat dat punt betreft effectief lijkt te zijn, heeft niemand onderzocht hoe een kind in slaap valt na een periode van intensief huilen. Wat zijn de psychologische effecten van huilen? Van stress? Uitputting? Welk effect heeft een door het huilen verhoogde hoeveelheid stresshormoon op de opbouw en ontwikkeling van de hersenen tijdens de slaap van het kind?


Er is enig bewijs dat aangeeft dat, hoewel een kind qua gedrag verandert, het niveau van psychische stress nog steeds hoog kan blijven. Christopher Coe van de Universiteit van Wisconsin merkte dat, hoewel het angstige roepen van de babyaapjes die gescheiden werden van de moeder minder werd, het niveau van het stresshormoon hetzelfde bleef. Met andere woorden: ook al leek het erop dat de afwezigheid van hun moeder geen effect meer had (omdat ze stopten met roepen), hun psyche vertoonde een substantiële hoeveelheid stress. Hun immuunsysteem werd zwakker, en de ontwikkeling van hun hersenen en andere systemen werden negatief beïnvloed. We kunnen niet aannemen dat omdat een kind in slaap viel, dat ze dan ook niet een ernstig niveau van stress ervaart


Reden 2: gebrekkige aannames

Aanname: "jonge baby’s moeten vroeg getraind worden in het alleen doorslapen".

Niet alle baby’s zijn qua biologie en ontwikkeling klaar om de hele nacht door te slapen als ze een paar maanden oud zijn, en toch blijven kinderartsen en anderen ouders vertellen dat met een maand of drie, vier kinderen niet meer de hele nacht gevoed hoeven worden en zouden moeten kunnen doorslapen. Zulk advies stamt uit onderzoek naar alleen slapende, flesgevoede baby’s, en kijkt niet naar de eigenlijke slaap- en voedingspatronen van alle kinderen (zeker geen borstgevoede kinderen). De meeste kinderen zijn er niet klaar voor om lang achtereen te slapen zonder voeding



Aanname: "Baby’s van twee maanden kunnen zichzelf troosten"

Onderzoekers hebben ontdekt dat hersenstructuren die nodig zijn voor zelfregulering pas 'online' komen met ongeveer twaalf maanden. Veel ontwikkelingspsychologen zullen zeggen dat het onredelijk is van een kind te verwachten dat hij zichzelf kan troosten voordat hij twee jaar oud is. Er is, bij deze zeer jonge kinderen, nog geen 'zelf' om te troosten. In de vroege jaren kan het kind nog geen beeld van de ouder internaliseren waardoor hij zich op zijn gemak zou kunnen voelen. Tijdens het eerste jaar weet een kind niet dat de ouders nog bestaan als ze niet zichtbaar zijn. Het vermogen zich op één 'object' te kunnen richten wordt nu vooral gevoed door de consistente respons van zijn ouders, en wordt pas volledig ontwikkeld als het kind bijna twee is.



Aanname: "Zichzelf troosten kan alleen geleerd worden zonder tussenkomst van de ouders".

Misschien is het meest gevaarlijke probleem van de maatschappelijke nadruk op al vroeg op jezelf aan gewezen te moeten zijn wel dat we zo kinderen de noodzakelijke periode van een gezonde afhankelijkheid onthouden. Het idee van op jezelf aangewezen moeten zijn als heel jong kind wordt niet ondersteund door veel van de meest belangrijke theoretici op het gebied van ontwikkeling zoals Winnicot, Mahler, Kohut en Bowlby. Ook al hebben ze verschillende terreinen waarop ze hun aandacht richten, ze geloven allemaal dat tot het tweede levensjaar kinderen psychologisch versmolten zijn met hun verzorger, en dat ze hun gevoel een apart wezen te zijn geleidelijk ontwikkelen. Zichzelf gerust stellen is technisch gezien niet mogelijk omdat er in wezen geen 'zelf' is om gerust te stellen. Tijdens de eerste twee jaar leert een kind hoe ze haar leed kan verzachten omdat haar ouder is ingegaan op haar behoeften. Na een tijd zijn ze in staat om deze gevoelens van getroost te worden te internaliseren, en als ze twee zijn, hebben ze een interne representatie van de ouder waar ze toegang toe hebben ook al is de ouder niet aanwezig.



Recent hersenonderzoek laat zien dat de hersenen van het jonge kind zich primair ontwikkelen in relaties, en niet in isolatie. In zijn boek 'The Developing Mind' zegt Daniel Siegel dat door in te gaan op de angst van een kind, de hersenen van de ouder letterlijk een mal vormen voor het zich ontwikkelende brein van het kind. "Vanuit een fundamenteel biologisch perspectief, wordt het neurologisch systeem - de structuur en functie van de zich ontwikkelende hersenen - gevormd door de meer volgroeide hersenen van de ouders. Dit treedt op binnen emotionele communicatie. De afstemming van de emotionele staat op elkaar zorgt voor de samenvoeging die essentieel is voor de hersenen in ontwikkeling, om het vermogen te krijgen zichzelf op een meer autonome wijze te organiseren als het kind opgroeit." Als zulke ervaringen niet voorkomen, worden verbindingen niet gemaakt en worden de neuronen ‘afgesnoeid’ omdat ze niet worden gebruikt. Het kind zal dan minder goed om kunnen gaan met haar gevoelens als ze ouder wordt.



Aanname: "Een kind dat heeft leren doorslapen heeft belangrijke vaardigheden bereikt op gebied van onafhankelijkheid en zelfredzaamheid".

Voorstanders van het 's nachts laten huilen zeggen dat als een baby uiteindelijk in slaap valt, dat ze dan iets belangrijks geleerd hebben. In zijn bestseller "The Self-Calmed Baby", meent William Sammons: " in plaats van zich een hulpeloze baby voelen, kan je kind eindelijk iets voor zichzelf doen. Ze heeft een gevoel dat ze iets bereikt heeft en is veel minder kwetsbaar, omdat ze minder afhankelijk is van andere mensen". Als een baby in slaap valt na intensief huilen, is het dan een belangrijk leermoment dat plaatsvindt of eerder dat van een natuurlijke respons op intense en onopgeloste stress?

De veelbelovende psycholoog D.W. Winnicot zou zeggen dat het geen leren is wat we zien, maar inschikken, waarbij het kind zijn eigen behoeften ondergeschikt maakt aan die van de ouders. Het herhaaldelijk negeren van haar eigen behoeften kan leiden tot een gevoel van er niets toe te doen en tot een beeld van de wereld als onbetrouwbaar en niet welwillend. Het laten huilen leert kinderen zich positieve eigenschappen eigen te maken door hele negatieve ervaringen. Ouders leren ze niet geleidelijk de benodigde vaardigheden, maar onthouden hun kinderen radicaal hulp in de hoop dat het kind uit noodzaak zijn behoefte zal opgeven. Het kind heeft geen keuze, maar zal zich uiteindelijk schikken. Dus, is dat echt leren wat hier plaats vindt? En als dat zo is, wat heeft het kind dan geleerd?


Reden 3: het devalueert zowel de ouders als het kind


Het model van het 's nachts laten huilen minimaliseert en devalueert het natuurlijke instinct van ouders te reageren op hun huilende jonge kinderen. Ouders wordt wijsgemaakt dat reageren op en het geruststellen van hun kinderen zwak is, en dat ze daarmee simpelweg hun eigen behoeften vervullen. Een populair handboek op gebied van babyverzorging zegt bijvoorbeeld: "als je één van die weekhartige ouders bent die gewoon niet kan of wil luisteren naar het nachtelijk gehuil van hun baby..." en: "Nadat je baby twee uur lang heeft liggen huilen, is het slechtste wat je kunt doen je baby oppakken". Ouders die gevoelig zijn als het gaat om het gehuil van hun baby voelen zich slecht als ze het laten huilen, en ze voelen zich misschien nog slechter als ze toch naar binnen gaan om het kind te helpen.



De methode van het laten huilen minimaliseert ook natuurlijk gedrag van jonge kinderen door te spreken van 'gewoonten' of erger. Een gewoonte is per definitie optioneel gedrag dat gemakkelijk veranderd kan worden. Maar van de behoefte van een jong kind aan zijn ouders als hij stress of angst voelt is zijn hele biologie doordrongen. Het is zo dat haar angst om alleen gelaten te worden een aanpassing in de evolutie is om te zorgen voor haar overleving. John Bowlby zegt: "Voor het krijgen van bescherming hebben mensenkinderen mechanismen nodig die ze dichtbij hun ouders houden. Dat betekent dat ze hechtingsgedrag moeten hebben ontwikkeld, dat nabijheid ten opzichte van hun verzorger bevordert en behoudt. Een duidelijk signaal is het huilen van de baby. Het huilen is een angstige roep om hulp; als het kind pijn heeft of ergens bang voor is gaat het huilen, en de ouder wordt aangezet erheen te snellen om te kijken wat er aan de hand is." Dit zijn geen gewoonten, maar passende behoeften bij de onvolwassenheid en aangeboren kwetsbaarheid van het kind.



In de twintiger jaren waarschuwden 'deskundigen' op gebied van de ontwikkeling van kinderen de ouders om hun kinderen vanaf het begin ‘goede gewoonten’ in te prenten, anders zouden de levenslange consequenties ernstig zijn. Moeders mochten hun kinderen niet in slaap wiegen of voeden en mochten niet reageren als ze 's nachts huilden. Kinderen die op deze manier 'verwend' werden, zo zeiden ze, zouden opgroeien met afwijkend en misdadig gedrag. Toen er meer duidelijk werd over de ontwikkeling van kinderen werden zulke theorieën verworpen als misleidend, ineffectief en, uiteindelijk beschadigend. Gek genoeg vormen deze ideeën nog steeds de kern van de meeste literatuur over het 's nachts laten huilen. Het argument dat kinderen gewoontedieren zijn en dat deze gewoonten (zoals ’s nachts wakker worden) afgeleerd kunnen worden door het niet te versterken met ouderlijke aandacht is een direct bijproduct van deze gedateerde denkrichting.


Reden 4:
Een potentieel gevaar in sommige situaties


Het advies om te laten huilen schenkt geen aandacht aan verschillen tussen kinderen. Sommige kinderen hebben kenmerken op gebied van temperament, hun fysieke of verdere ontwikkeling die hen kwetsbaar maken voor gevaar als ze alleen gelaten worden om te huilen. Wilskrachtige of intense kinderen bijvoorbeeld, stellen zichzelf niet gerust en zijn degenen die gewoon niet opgeven en gaan slapen - deze kinderen kunnen uren huilen zonder te bezwijken. Allan Schore, psychiater en hersenonderzoeker, heeft aangegeven dat bij wilskrachtige of temperamentvolle kinderen die niet snel opgeven als het gaat om het vervullen van hun behoeften, het laten huilen echt traumatisch kan worden omdat ze niet het vermogen bezitten zichzelf te troosten of op te geven.

Sommige kinderen hebben een fysieke gesteldheid die het slapen moeilijk maakt, zoals voedselallergie, oorontstekingen, het doorkomen van tanden of een allergie voor synthetische stoffen. Als ouders hun kinderen ten alle tijden willen trainen in het doorslapen, zien ze waarschijnlijk de echte redenen voor het wakker worden over het hoofd.


En verder zijn sommige families, waar al een hoger risico bestaat op verwaarlozing en mishandeling, zeker niet geschikt om deze methode te gebruiken. Hoe verstandig is het om tegen ouders die het toch al moeilijk vinden in te gaan op de behoeften van hun kinderen te vertellen dat het goed is om hun kind in de wieg te leggen en het te laten huilen? Door het ontbreken van onderzoek op dit gebied, weten we niet hoe dit wordt toegepast bij deze families.


Het gaat me niet om het krijgen van mijn gelijk. Maar ik wil graag een andere geluid laten horen en mensen een andere manier van het benaderen van (normaal) babygedrag laten zien.

Groetjes
Yvonne mv 2 meisjes

 

Maar het gaat hier toch niet zozeer om het 's nachts laten huilen?
Ik denk niet dat er veel mama's zijn hier die lekker blijven slapen als hun kindje 's nachts gaat huilen.

 

Nee in het artiekel staat 's nachts, maar je kunt het woord 's nachts ook weglaten. Waarom zou overdag laten huilen anders zijn dan 's nachts laten huilen?


Groetjes
Yvonne mv 2 meisjes