Mijn dochter is maandag 6 weken oud en jammergenoeg heb ik er nog heel weinig van kunnen genieten. Ik heb de behoefte om het een en ander van me af te schrijven, vandaar dat ik hier een berichtje plaats. Op 9 januari ben ik opgenomen in het ziekenhuis, vanwege pre eclampsie. Ik had een hoge bloeddruk, eiwitten in de urine, flinke hoofdpijn en misselijkheid. Op 10 januari zijn ze begonnen met inleiden en op 11 januari is onze dochter geboren. De bevalling zelf was behoorlijk heftig. Ik had been-, rug- en buikweeën, die als een storm kwamen, dus nauwelijks tijd om op adem te komen. Toen ik volledige ontsluiting had, ontbrak het me aan persweeën en heb ik 1,5 uur tevergeefs op eigen kracht geperst. Uiteindelijk is er een vacuüm aan te pas gekomen. Later bleek dat mijn dochter er scheef voor had gelegen. Op 13 januari mochten we het ziekenhuis verlaten. Thuis hadden we een hele fijne kraamhulp. Op 20 januari hebben we afscheid genomen en op 21 januari krijg ik hoge koorts. Borst- en blaasontsteking. Heb twee dagen lang rillend met bijna 40 graden koorts onder de dekens gelegen. Met een ab kuur ging het al snel beter. Ik kon alleen bijna niet meer plassen. De ha bleef dit op een blaasontsteking houden en gaf me een andere kuur. Op 25 januari verloor ik 's avonds een groot stolsel en begon ik weer meer te vloeien, wat ook erg stonk. Op woensdag had ik enorme buikpijn en ben ik naar de ha geweest. Die vertrouwde het niet en stuurde me door naar het ziekenhuis. Bij onderzoek bleken er nog placentaresten te zitten en had ik een beginnende baarmoederontsteking. Ik werd opgenomen en moest de volgende dag gecurreteerd worden. Ik vond dit erg eng, omdat ik erg tegen de narcose op zag. Ik kreeg preventief ab via het infuus om de zoveel uur en moest naast het voeden ook kolven, omdat rondom de operatie ik geen bv mocht geven. Tijdens de ingreep 700 cc bloed verloren en heb behoorlijk moeite gehad met uit de narcose komen. Op 30 januari ben ik thuis gekomen. Helemaal slapjes en moe. Op 3 februari gingen we voor het eerst even op pad met onze dochter. Toen ik de auto uit stapte, voelde ik wat warms lopen. Ik dacht eerst dat ik een ongelukje had en ging weer zitten. Toen ik weer op stond voelde ik een warme stroom uit me gutsen. Ik dacht dit is geen urine. Ik bleek een flinke bloeding te hebben. Ik stond bij mijn ha voor de deur, maar die was er niet. De assistente heeft voor ons van alles geregeld. Ik moest direct weer naar het zh. Daar werd ik opgewacht door iemand, die me direct naar de poli bracht. Ik werd weer onderzocht en er bleek nog een stukje in mijn baarmoeder te zitten. Dus weer opname, ab en curretage. Deze keer was de narcose lichter en kwam ik er makkelijker uit. Wel weer 500cc bloed verloren op de ok, dus een hb van 5.8. Op vrijdag 5 februari heb ik het ziekenhuis verlaten. De week die daarop volgde lekker elke dag wat gedaan, want was zo boos na alles. Ik wilde er op uit met mijn dochter en kraamvisite ontvangen. Werd helemaal gek van alle muren om me heen. Helaas bleef ik buikpijn houden. Maandag 15 februari toch maar weer naar de ha gegaan. Hij vertrouwde het niet en stuurde me weer door. Bij de echo bleek er wederom nog weefsel in de baarmoeder te zitten en moest ik weer blijven. Ze hebben dit op 16 februari weggehaald, op een andere manier. Narcose was weer zwaarder geweest en heb van deze ingreep veel napijn. Op 17 februari wilden ze me weer naar huis sturen, maar dat trok ik niet. 3x een ingreep en narcose in 2,5 week, dat werd me teveel. Uiteindelijk ben ik vanmorgen ontslagen uit het ziekenhuis. Ik ben moe, slap en heb aardig wat pijn. Mijn dochter kan sinds 2 dagen lachen, dus het echte pasgeborene is er af en ik heb het gevoel dat ik er zo weinig van mee heb gekregen. Ik geef nog steeds borstvoeding en daar heb ik ook als een leeuw voor gevochten, dat dat me niet ook nog eens werd afgenomen. Ik voel me verdrietig en schuldig over de hele situatie. Ik ben het vertrouwen in mijn lijf kwijt, want garantie dat het nu klaar is, heb ik niet. Ze zeggen het wel, maar dat hebben we eerder gehoord. Ik weet niet hoe dit zo heeft kunnen komen, maar dat het uitzonderlijk is, dat weet ik wel. Verder kan het nog mogelijk gevolgen hebben voor de toekomst, menstruatie en vruchtbaarheid, maar dat weten we pas als ik weer ga menstrueren. Ik ben zowel lichamelijk, als geestelijk geradbraakt. Ik hoop dat ik snel weer wat energie heb, om lekker te gaan genieten van mijn dochter en het feit dat ik moeder ben geworden.
Jemig meid, wat heb jij een boel meegemaakt in zo'n korte tijd. Zo verwacht je nooit je kraamtijd mee te maken. Wat klote voor je. Wat ik niet goed begrijp is waarom ze niet gelijk hebben gezien dat er nog weefsel is achtergebleven. 3 keer gecurreteerd worden vind ik een slechte zaak. Kun je hierover nog een nagesprek krijgen met de arts? Ik hoop voor je dat dit geen blijvende gevolgen heeft. En ik hoop ook dat je ondanks alles toch snel van je prachtige dochter kunt genieten. Heel veel sterkte!! XXX
jezus wat rot voor je zeg! even een dikke virtuele knuffel, en hoop echt dat je nu ´klaar´bent en lekker kan genieten!
Er komt nog een nagesprek, hoop dan meer antwoorden te krijgen op mijn vragen. Ik vraag me ook nog steeds af hoe dit kan. Het weefsel is opgestuurd en wordt onderzocht en het nagesprek horen we de uitslag. Mogelijk is er een beetje blijven zitten, wat weer aangegroeid is.
dit is zeker geen kraamtijd te noemen en drie keer hoe kan dat gebeuren ben benieuwd naar de verklaring meid hoop dat het hier bij blijft en jij eindelijk kan gaan genieten van jullie prachtige dochter
Jee wat heb jij een rottijd achter de rug (netjes gezegd). En dan hopen we idd dat het achter de rug is en je nu heerlijk van je kleintje kunt gaan genieten. Ik wens je veel sterkte en hoop dat je snel weer de oude bent.
Wat een ellende! Nee dit is echt niet leuk. Meid, ik hoop dat je heel snel opknapt nu. En ik wil je even op het hart drukken... Dit is niet jouw fout. Je moet je niet schuldig voelen. veel sterkte!
Meisje een knuffel voor jou, het is gewoon te gek geweest, ik snap nog steeds niet hoe ze zo hebben kunnen lopen knoeien in het ziekenhuis. En nu moet het echt afgelopen zijn, hoop dat je lekker thuis mag blijven en nu volop van je meisje kunt genieten. Voel je niet te schuldig en onzeker het is niet jouw schuld dat dit allemaal is gebeurt. Knuffel voor jullie
Jeetje wat heftig zeg! Hopelijk is het nu dan voorbij en kan je gaan genieten van je meisje. Ik kan me voorstellen dat je boos en verdrietig bent dat het allemaal zo gegaan is. Kan je er goed over praten met je vriend/man/ouders/vriendinnen? Bij mij werkte dat goed. Zelf heb ik geen leuke kraamtijd gehad door ontstekingen. Na 9 weken mocht ik dan weer lopen en kon toen pas genieten. Niet zo heftig als bij jou, maar merk wel dat het met veel verdriet deed. Ik heb veel gepraat ook bij VK diverse gesprekken gehad. Het werd toen wel beter en nu kan ik er gewoon over praten (zonder emoties). Heel veel sterkte!
pfff meid wat een vreselijke nare kraamtijd. Eigenlijk begint die nu pas voor je terwij je meisje al lacht. Ik vraag me ook inderdaad af hoe het in vredesnaam mogelijk is dat je 3 x gecureteerd moest worden. 1 x kan ik nog begrijpen, maar daarna.... Hopelijk krijg je van je gyn duidelijkheid waarom dit zo gegaan en kan je het een plekje gaan geven. Tevens hoop ik oprecht dat dit geen verdere gevolgen heeft betreft je vruchtbaarheid. en top meid dat je ondanks alles nog bv geeft! Hopelijk kunnen jullie nu samen genieten van die bijzondere momenten.
tjonge meis wat is dit vreselijk zeg!!! ik wil je heel veel sterkte wensen en denk goed aan je lichaam rust goed tussen door uit!
Ongelofelijk wat een verhaal zeg.. ALLEREERST.. Gefelciteerd met jullie DOCHTER... ten tweede.. Je moet wel ee supersterke vrouw zijn.. bv geven is niet makkelijk en normaal al keihard werken in het begin.. Dat je daar voor gevochten hebt en nu nog steeds bv geeft vind ik meer dat GEWELDIG!!!.. WOW.. echt respect hoor.. en dan nu:.. nu moet je dit toch allemaal gaan verwerken...misschien kun je het ook zo zien.. je neemt afscheid van een kraamtijd waar je zo naar hebt uitgekeken, maar niet hebt gehad...Dit is in een periode waarin je nog barst van de hormonen en emoties een helse klus hoor...Praat er zoveel mogelijk over.. misschien wel met maatsch. werkster.. zij kunnen soms echte eyeopeners geven..luister vooral naar je zelf..en trek aan de bel als het nodig is.. soms een moeilijke stap, maar voor sneller herstel soms echt nodig... Je mag heeeeeel trots zijn op jezelf..echt......je geeft je kleintje het puurste van jezelf...de borst en uiteraard je onvoorwaardelijke liefde... Heel veel sterkte de komende tijd.....onderschat t niet, maar weet dat je sterk bent.. knuff
Jeetje meid, wat een ontzettend heftig verhaal.... wil je eigenlijk even sterkte wensen want dit is echt heel erg!