...aanmodderen? Ik zit een beetje met het volgende dames... misschien omdat ik vannacht ongi ben geworden, dat ik het niet meer zie zitten. Maar toch stel ik mn vraag en vertel ik mn verhaal. Komt ie: Oktober 2008.... we zijn serieus begonnen met klussen. Ik ben dan 30 en ga stilaan richting de 31, dus de klok begint naar mijn idee te tikken. Vreselijk blij als in maart blijkt dat ik zwanger ben! Maar helaas... met 6 weken gaat het mis. Maar we laten ons niet uit het veld slaan... en gaan met goede zin door! Meerdere miskramen... dat overkomt óns toch niet!? In augustus blijkt dat ik weer zwanger ben! Helemaal blij als ik positief test! Maar 2 dagen later werd ik snachts wakker met vreselijke pijnen... helaas is het wéér misgegaan! Dan stort je wereld even in. Mn 2e miskraam, en ik vind, net zoals de vk en huisarts, dat het tijd is voor onderzoeken. Ik ben immers ondertussen al weer 31 jaar... Ik begin er stilaan zelfs aan te denken dat we blij mogen zijn als we ons huishouden mogen uitbereiden met 1 kleintje. Klinkt misschien negatief... maar zo voelt het op dat moment. In september naar de gyn die het eigenlijk te vroeg vind voor verdere onderzoeken, maar omdat ik een verwijsbrief had van de huisarts, zet hij de boel toch in gang. We mogen bloedprikken. Cyntjeman 4 buisjes... en ikke maarliefst 9! Eindelijk na 2 maanden krijgen we de uitslag... het is dan november 2009... We zijn volkomen normaal, de bloeduitslagen zijn goed! Nu... december alweer... Gisteren ochtend belde de assistente van de gyn...met de mededeling dat ze in het lab op de verkeerde onderdelen hebben onderzocht. Alleen de chromosomen gedeelte hebben ze gedaan... De rest verkeerd. Dus opnieuw heb ik bloed moeten laten trekken. Wéér wachten en hopen op een goede uitslag! Sinds vanmorgen ronde 14 alweer... de moed zakt me in de schoenen. Hoe lang moeten we nog wachten? Waarom wordt iedereen om ons heen zwanger in een wip? Waarom moet het bij ons zo moeizaam gaan!? Ik ben straks zowiezo 32 jaar als we een kindje op de wereld mogen zetten! ALS het lukt bedoel ik dan.... Maar ik kan het niet meer... op het moment ben ik op... ik zit er doorheen.... ik wil HULP!! Maar waarschijnlijk zal mn gyn zeggen "je telt zo ongeveer om de 4-5 maanden aan, maak je niet druk" Waarom zouden wij geen extra hulp mogen krijgen? Omdat ik wel aantel? Maar waarom staan we hier dan nog steeds met lege handen? Moeten we blijven aansukkelen? Ik durf de gyn niet te bellen.... ik ben véél te emotioneel aangelegd. Ook al voel ik me over een paar dagen waarschijnlijk iets beter... ik kan me in zo'n situatie niet verwoorden... de tranen zijn me steeds te snel af! Wat denken jullie? Is het raar dat ik wil vragen voor extra hulp? Zal ik het nog een maand aankijken? Ik vind het zo moeilijk.... ik heb het gevoel er onderdoor te gaan....*terwijl de tranen nu over mijn wangen rollen* Liefs Cyntje78
Oh cyntje wat een ontzettende rotsituatie zeg voor jullie. 2 keer een miskraam (zelf ook gehad) gaat je zeker niet in de koude kleren zitten, maar probeer het ook van de positieve kant te zien want je bent wel 2 keer zwanger geweest zonder hulp van de mmm. Natuurlijk ben je bang dat de volgende zwangerschap weer mis zult gaan maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn. Bij mijn 3e zwangerschap is het ook goed gekomen nu inmiddels zoontje van 8mnd. Echter was het bijons ook nog eens het probleem dat we niet snel zwanger konden raken (onbegrepen verminderd vruchtbaar). Dus toen we eindelijk na 1,5 jaar met hulp van mmm zwanger waren moesten we er met 7 weken ook weer afstand van doen. Bel gewoon de gyn als het niet lekker zit, daar heb je inderdaad recht op en als hij zegt dat je nog maar kort bezig bent (voor hem lekker makkelijk gezegd) niet van aantrekken het gaat om jezelf en ik heb geleerd dat je gewoon echt voor jezelf op moet komen wil je wat kunnen bereiken, maar ik hoop dat dicht bericht je ook weer nieuwe moedt en kracht geeft want ooit lukt het wel. Hoop dat volgende bloeduitslag goed zal zijn. Wanneer kan je die verwachten? liefs
Dank je wel voor je lieve antwoord vruchtje... Ik weet dondersgoed dat ik wél zwanger kan raken... eigenlijk heb ik ook geen klagen... misschien komt het omdat ik vannacht weer ongi ben geworden... dan zit je meteen in een rollercoaster van emoties. Ik vind het moeilijk om voor mezelf op te komen, omdat ik weet dat ik niet fatsoenlijk mijn verhaal kan doen... ik begin nl meteen te janken. Waardoor er meteen gezegd en gedacht word "je bent er te veel mee bezig" Ik heb dit nl al meegemaakt bij de huisarts in juli. Dat maakt me bang... Ik weet niet wanneer ik de uitslag krijg... heb er niet naar gevraagd gisteren... Ik zal eens bellen...
He meid, ik wil je even een dikke knuffel geven. Ik heb vandaag ook mijn verhaal gedaan in het zwanger worden deel. De angst greep me ineens. Wij zijn 4 jaar bezig en ik heb 3 miskramen gehad waarvan de laatste februari 2008. En het is niet niks, je bent zo blij op dat moment en dan wordt het je weer afgenomen. Probeer het een keer uit te leggen aan je gyn, het is moeilijk ik weet er alles van, maar begin het nu aardig te leren. Goed van me afbijten en pootje stijfhouden, want anders lopen ze zo over je heen en accepteer je alles maar. En dat je dan in tranen uitbarst, dat geeft toch niet meid. De moed zakt je in je schoenen ineens, maar je geeft niet op. Je gaat door. Meid heel dikke knuffel
Hey Cynthje78: tjemig meid wat een verhaal (komt mij bekend voor) Het is logisch dat je soms van die momenten heb (en ik hoop dat dit het voor jou is) dat je er niet meer tegen kunt, soms op de meest vreemde dagen waar je je juist best goed voelt kunnen die gevoelens ineens de overhand nemen. Kun je er met vrienden/familie goed over praten ? Dat scheelt echt een stuk, ook al voel je soms een zeur (ik kan dat nog wel eens denken) Maar vaak blijken die gevoelens niet waar te zijn voo rje omgeving. Ook ik was zwanger (zonder behandelingen) maar wij hebben een miskraam gehad na 9 weken (dat is nu alweer 1 1/2 jaar geleden, dus ze zeggen ook dat het dus wel kan) Nu hebben we de IUI achter ons gelaten na 6 mislukte pogingen en gaan we met frisse moed over op IVF/ICSI in een ander zh. Ik hoop dat je snel wat beter voelt, en koppie omhoog houden hoor, we blijven hopen dat er voor ons ooit ook zo'n klein mini mensje is weggelegd. Liefs Hope76
Aaaaaah Cyntje, ik begrijp wat je voelt. Eerst denk je, ik stel me niet aan en probeer zo, maar als het toch niet verloopt zoals je wenst, loop je vol met emoties. Ik zit nu ook in zo een fase. PCO, gyn wilde me direkt doorverwijzen, al is het nog maar ons 5de poging, maar ik wou zelf nog even aankijken en temperaturen. Nu mijn cyclus volledig van slag is (vandaag dag 50) heb ik er spijt van. Ik kan je niet vertellen wat je moet doen. Maar doe waaraan je nood hebt en als dit extra hulp vragen is, dan is dat zo. Veel sterkte!
he meis, Van mij ook even een hele dikke knuffel, begrijpelijk dat je er doorheen zit en nu eindelijk eens echt hulp wil. Ik heb zelf geen ervaring met miskramen, wordt wel heel moeilijk zwanger. Ik ben zelf ook een enorm emo mens en begrijp je ook goed als je zegt dat je dan meteen begint te janken. Dat is helemaal niet erg, schaam je er niet voor. Mijn enige advies is toch proberen van je af te bijten en voor jezelf opkomen. Misschien kun je hulp inroepen van een vriendin of je man/vriend als het je zelf niet goed lukt. Heel veel sterkte en 2010 wordt vast en zeker ons jaartje. Liefs Maaike