De titel zegt het al... Ik ben benieuwd hoe lang jullie thuis gebleven zijn na een vroeggeboorte of op een andere manier overlijden of kwijt raken van jullie kindje. Ikzelf zit nog steeds thuis. Het is nu 8 weken geleden dat wij onze Sam verloren zijn. Ik moet er nog niet aan denken om weer te gaan werken. Hoe ging dat bij jullie?
Ik ben iets van 7 weken volledig thuis gebleven, en daarna voorzichtig aan weer gaan "koffie drinken op kantoor" Na 2 weken ben ik weer wat gaan werken, 2 dagen 3 uurtjes en zo opgebouwd. Het stagneerde even na een week of 6, toen zat ik op 4 dagen van 5 uur. Dat was net te veel van het goede, en ben toen een paar weken op 5 uur blijven staan. Na vier maanden werkte ik weer 32 uur. Maar ipv 4 dagen achtereen werkte ik ma-di en do-vrij. Dus de woensdag om weer op te laden. Na een half jaar werkte ik weer "normaal"(ma-do). Mijn zusje is na het verlies van hun zoontje (14 maanden) na twee maanden weer voorzichtig aan gaan werken.
Dank je voor je reactie. Dat is best snel weer dat jullie allebei aan het werk gegaan zijn! Ik merk wel dat ik een enorme klap heb gehad door de fluxus en de nasleep ( placenta rest waardoor veel bloedingen en buikpijn). Misschien dat het daardoor wat langer duurt bij mij.
Ja idd, je lichamelijk herstel heeft er ook mee te maken natuurlijk. Ik heb wel een currettage gehad, onder volledige narcose. Maar herstelde lichamelijk gelukkig wel snel. Er is geen gebruiksaanwijzing voor dit soort situaties hè. Goed naar jezelf luisteren en duidelijk zijn/blijven tegen je arbo-arts. Uiteraard zullen ze op een bepaald moment wel proberen om je weer aan het werk te krijgen,... maar gewoon eerst "koffie drinken" is ook een goed begin hè. Wat mij goed deed was dat ik, mede door de vakantieperiode (ben begin augustus weer naar mn werk gegaan), heel gedoseerd in gesprek kwam met mn collega's. Iedere dag kwam er wel iemand even een babbeltje maken, dat heeft mij ook heel goed gedaan. Ook vaste klanten vroegen regelmatig hoe het met me ging en hoe het thuis was enzo... zelfs nu nog!!!!
Weet niet helemaal of je mijn verhaal al eerder had gelezen, je naam komt me wel bekend voor. Maar ik ben 2L bloed verloren omdat de placenta niet los kwam, daarom een manuele placenta verwijdering moeten ondergaan. Dit lukte ook niet, dus er is gelijk een curettage achteraan gedaan. Bij onderzoek van de placenta, en de kweken die van mij en Sam afgenomen waren, bleek ik een forse infectie met GBS te hebben. Die had ik al een paar maanden, wat me ook enorm verzwakt heeft. Was in mijn zwangerschap al extreem moe, wat snel ziekelijk en bleek. Is een wonder dat ik er zelf nog zo goed van af ben gekomen. Daarna kwam nog het gezeik met de placenta rest. Dat is nu sinds een week weer wat rustiger. Mijn lijf voelt echt nog of het niet goed zit zeg maar. Ben nog heel moe, en ondanks dat ik probeer het sporten weer op te pakken is mijn conditie zeer matig. Maar merk wel dat het langzaam beter gaat de laatste weken. Het heeft blijkbaar tijd nodig. Door al die lichamelijke toestanden ben ik nauwelijks aan het 'verwerken' toe gekomen. Heb de afgelopen dagen ook een enorme terugval gehad, emotioneel gezien. Mijn werk begint nu aan me te trekken, heb komende week een afspraak bij de arbo. Vandaar dat ik even af wil tasten wat een beetje gemiddeld is om thuis te blijven. Wat lief dat klanten nog steeds vragen hoe het is! Bijzonder!
Jij hebt echt een langer lichamelijk herstel nodig, wees daarin ook duidelijk naar je arbo-arts toe!!!! Natuurlijk moet je het verlies ook emotioneel kunnen verwerken en dat is voor een ieder weer anders. Ja ik ben ook wel blij met die contacten hoor, maar weet je, ik heb in die zin ook een groepje echt vaste klanten met wie ik zowat dagelijks contact heb. Dan krijg je ook wat persoonlijker contact
Ik ben na 3 weken weer gaan werken, maar achteraf was dat veel te snel. Lichamelijk was ik nog niet klaar en geestelijk ook niet. Maar heb de afleiding gezicht denk ik. Doe waar jij je goed bijvoelt en neem de tijd die jij nodig hebt. Veel sterkte!
ja dat ga ik idd doen ja. Voel me net sinds een weekje weer een beetje mezelf worden. Hangt ook van het werk af denk ik. Ik ben verpleegkundige op de IC, waar een hoop ellende voorbij komt. Ik voel me nog niet 'hard' genoeg om dit aan te kunnen. Je hebt toch een beetje een muurtje om jezelf nodig om het verdriet van anderen aan te kunnen. Dat is inderdaad fijn dat je een vast groepje hebt. Dan krijg je inderdaad een andere band met elkaar dan als je elkaar amper spreekt.
Zorg ervoor dat het duidelijk is dat je lichamelijk nog niet op orde bent. Dan blijft je werkgever nl via het uwv een uitkering krijgen omdata je ziekte zwangerschapsgerelateerd is. ik heb met 15 weken een miskraam gehad. Lichamelijk heeft het 3 maanden geduurd voordat ik weer op orde was, omdat ze niet door hebben gehad dat ik nog een placentarest had. Uwv en arbo waren toen heek gemakkelijk en ik heb toen alleen maar gewerkt op therapeutische basis, zodat de drempel laag was, zowel lag om naar het werk te gaan als om naar huis te gaan als het niet meer ging. Op mijn werk heb ik toen lose klusjes gedaan die normaal blijven liggen, dus geen dingen waar druk op stond. na de geboorte van onze sam* ben ik een aantal keren wezen koffiedinken op het werk, maar pas na 2 maanden gaan werken op therapeutische basis, na 4 a 5 maanden was ik weer 100% beter gemeld. Bedenk dat je niet meteen 100% hoeft te beginnen maar dat je therapeutisch kunt beginnen en dan 50% en langzaam opbouwen. heel veel sterkte gewenst!
@Lopi: jij ook een Sam*. Die placenta rest kun je goed last van hebben he?! Hier tot vorige week nog flinke buikpijn en bloedingen van gehad. Nu lijkt het eindelijk tot rust te komen. Bedenk me net dat mijn gyn 2 weken geleden gezegd heeft dat het helemaal niet raar is om in mijn situatie een compleet verlof op te nemen, net als wat je krijgt als je boven de 24 weken bevalt. Dat is 16 weken. Dus misschien moet ik me daar even aan vast houden, en die druk om weer te moeten gaan werken even weg proberen te duwen. Vind het zo lastig...
Ik heb ook een fluxus gehad en 2 liter bloed verloren, bloedtransfusie, OK enz. In de zwangerschap ook heel veel moe geweest. Na 7 maanden was het wattige gevoel (ik-ben-er-niet-helemaal-bij) pas weg uit mn hoofd. Nu lukt het me om korte gesprekken te kunnen volgen. Dus ja, het herstel kan lang duren. De eerste weken kon ik echt niets doen en lag dus op bed. Mijn conditie is hierdoor enorm slecht geworden. Ik ben nu onder behandeling bij een sportarts om mijn conditie weer omhoog te krijgen. Over ruim een half jaar blijkt mn conditie weer slecht genoemd te kunnen worden. Ik moet dus geduldig zijn. Wat erg lastig is als je wel wil. Mijn advies; geef het de tijd om alles te verwerken en luister naar je lichaam. Alleen die kan vertellen wat je moet doen en wanneer. Te snel is niet goed en kan het herstel alleen langer laten duren. En ja, het is voor mensen in je omgeving heel moeilijk te begrijpen. Die voelen jouw lichaam en jouw verdriet niet. Het is lastig om die druk van het werken aan de kant te zetten voor je eigen herstel, maar zo nodig! Sterkte en pas op jezelf!
Ooo wat een herkenbaar verhaal. Inderdaad dat rare gevoel in je hoofd. Ik omschrijf het wel eens als het gevoel wat he hebt als je hele hoge koorts hebt. Dat gevoel alsof je niet meer in jezelf zit of zo. Heel bizar. Ook ik heb 2 weken plat gelegen toen ik thuis was. Daarna heel langzaam wel verbeterd maar het duurt zo lang he?! Nu na 8 weken ben ik nog niet in staat om op 1 dag bijvoorbeeld boodschappen te doen en schoon te maken of zo. Ben zo moe als ik iets gedaan heb. Wel een goed idee om onder begeleiding je conditie weer op te krikken. Kreeg jij het zelf okk niet voor elkaar? Ik hou dat even in gedachten, misschien is het voor mij ook goed om te doen.
Ik ben de eerste 7 weken volledig thuis geweest. Daarna begonnen met 3 ochtenden (12 uur) in de week en dat dan weer voor een aantal weken en zo steeds wat opbouwen tot 28 uur (mijn vaste uren). Na de bevalling dus totdat ik weer volledig werkte heeft in totaal 5 maanden ongeveer geduurd.
Ik heb mijn volledige zwangerschapsverlof gewoon opgenomen dus 16 weken. Onze dochter is na 32 weken overleden dus had daar ook gewoon recht op. Dat had ik ook zeker nodig. Daarna 2 maanden halve dagen gaan werken en vervolgens weer m'n hele contract (3 hele dagen).
Ik heb na de vroeggeboorte van onze dochter bij 23 weken 16 weken in de ziektewet gezeten. Eerder was ik er emotioneel ook nog niet aan toe. Pas met 16 weken had ik het idee dat ik mijn leven weer enigszins in de hand had.
Ik heb mijn zwangerschapsverlof opgenomen na het overlijden van mijn zoontje, dus 16 weken thuis geweest. Achteraf gezien was dat heel goed om te doen, ook al zocht ik afleiding overal in en leek werken me op een gegeven moment een goed plan. Toch niet gedaan en dus achteraf goed geweest om alles te laten bezinken en proberen te verwerken. Denk dat het heel persoonlijk is wanneer iemand weer aan het werk zou willen. De 1 zoekt afleiding en de ander kan haar bed niet uitkomen, het is heel erg moeilijk.
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen! Ik vind het zo maf dat je vanaf de 24 weken pas recht hebt op verlof! Lijkt me zo'n rust geven als je weet dat je zonder gedoe 4 mnd thuis mag blijven. Ik hoop dat de Arbo arts dat advies van mijn Gyn overneemt. Die raadt me ook aan om een compleet verlof van 16 weken te nemen. @verox: hoe heb jij dat ervaren? Voelde jij je schuldig door het ziek melden? Ik heb dat nu wel. Als ik een keer een goede dag heb en ik ga wat doen is het eerste wat door m'n hoofd schiet dat ik weer moet gaan werken als ik ook iets leuks kan doen. 'Gelukkig' voel ik me over het algemeen erg moe en slap nog, dan denk ik weer dat ik echt nog niet zover ben.
Hoi Madelein, Je moet je niet laten opjagen hoor, maar gewoon eerlijk zijn. Kan me helemaal met jouw baan voorstellen dat het des te zwaarder voor jou is om terug te gaan naar de werkvloer. Zowel voor het lichamelijke als geestelijke aspect. Als je het voor het overlijden van Sam naar je zin had op je werk, dan komt het vast wel weer terug,dat gevoel dat je weer naar je werk wilt, want volgens mij is dat een teken dat het dan wellicht beter gaat Wel goed om te lezen dat je het sporten probeert op de pakken! Dat is een heel positief element! Zelf ben ik best snel weer aan de slag gegaan, maar ik werk voor mezelf en dat is toch anders. Maar herken wel heel erg dat je na boodschappen doen te moe bent om ook nog het huis schoon te maken. )ik had een ruggenprik van bijna een week en dat heeft er extra ingehakt. Gewoon echt proberen de dingen te doceren. Zelf kook ik bijvoorbeeld nu meestal voor twee dagen. dan warm ik dat later in de week in de oven op, en heb dan toch een gezonde maaltijd zonder dat dat me te veel energie kost. En luister vooral naar je Eigen lichaam. Iedereen zit anders in elkaar, doe echt waar je je goed bij voelt! Blijf wel communiceren met je werk, dat is echt belangrijk. dus idd, ga bijv eens langs voor een kopje koffie of zo. Succes!
Iedereen gaat er verschillend mee om.... Ik moest er niet aan denken om 4 maanden thuis te zitten, dus je verlof op te nemen, terwijl je niks hebt om voor te zorgen. Ik ben met 22 weken bevallen van ons dochtertje en na 4 weken ben ik weer gaan werken wat ik wel beetje heb opgebouwd. Vond het heerlijk om weer wat controle te hebben omdat ik dat echt niet had op mijn leven. Alles overkomt je! Ik vond het prettig om weer te werken en niet alleen thuis te zitten piekeren.