Mijn zoontje is tijdens de bevalling met 40 weken overleden en heb dus ook recht op nog 12 weken verlof. Ik moet er alleen niet aan denken om nog 3 maanden thuis te zitten. Gelukkig heeft mijn vriend een eigen zaak en is daar altijd wel wat te doen. Wat ik wel heel erg lekker vind is dat ik nu wat kan gaan doen als ik daar behoefte aan heb, maar als ik lekker een dagje thuis wil blijven kan dat ook. Maar iedereen zit inderdaad anders in elkaar en luister vooral naar je eigen lichaam en gevoel!
@nikkei en Ellie: hadden jullie een ongecompliceerde bevalling? Merk dat ik nu vooral wordt tegen gehouden door m'n lijf. Vandaag ook bloed laten prikken omdat ik nog steeds zo moe en slap ben. De huisarts dacht toch dat ik misschien nog bloedarmoede heb, na de 2L bloedverlies bij de bevalling en het vele bloedverlies in de weken erna door de placenta rest. @anne: jij hebt nog steeds last van vermoeidheid zo te lezen? Pff wat vervelend! Ik merk dat het er flink inhakt inderdaad. De bevalling, het vele bloedverlies, een manuele placenta verwijdering, een curettage, en dan nog de hele nasleep met heel veel buikpijn dn bloedverlies door een placenta rest. Ik kan nu sinds een kleine 2 weken pas wat doen zonder dat ik daarna met weeen in m'n bed lig. Ik probeer m'n tijd te nemen. Het blijkt uit de verhalen hier ook wel dat iedereen het anders aanpakt.
Ik hoefde niet eens echt aan het werk. Ik was vlak voordat onze dochter geboren werd op een ontzettend ****manier mijn baan kwijtgeraakt. Officieel zat ik dus in de ww en had ik sollicitatieplicht. Dat maakte het voor mijn gevoel eigenlijk extra moeilijk. Ik zat met het verdriet om het het verlies van ons kindje, maar worstelde ook met het verdriet van het verliezen van mijn baan. Ik miste de veilige omgeving van mijn werkplek, de steun van collega's en de afleiding van een baan. Maar was echt nog niet sterk genoeg om een sollicitatiegesprek te voeren. Dat maakte dat ik het ook verschrikkelijk moeilijk vond om te gaan solliciteren. Gelukkig had de arbo-arts van het uwv daar alle begrip voor. Toch heb ik me lang schuldig gevoeld over de situatie. Het ontvangen van een uitkering voelde heel slecht.
Pff wat een samenloop van omstandigheden . Nu de boel weer een beetje op de rit? Bij ons moeten er ook mensen uit. Heb het sterke vermoeden dat ik daar bij ga horen.... En dan zeggen ze dat in de zorg altijd werk is, mooi niet meer dankzij deze *** regering!!
@madelein Ik heb inderdaad een makkelijke bevalling gehad. Het bloeden was na een goede week gestopt en 5 dagen na de bevalling zijn we samen al uit eten gegaan. Na 1,5 week had ik al niet meer het idee dat ik nog maar zo kort geleden was bevallen.. Vervelend dat je lijf je nog zo tegenwerkt.. Hopen dat er wat uit de bloedtest naar voren komt. Doordat ik me lichamelijk al snel weer de oude voelde ging ik ook weer meer de deur uit. Voor mij een goede afleiding en ik kan niet zo goed stil zitten. Maar iedereen gaat er inderdaad op een andere manier mee om.
O pff dat is snel ja! Ik kon na 2 weken pas weer een beetje op mn benen staan zonder flauw te vallen. Nu nog steeds wel snel duizelig en licht in mijn hoofd. Is inderdaad een goede afleiding dan. Ik heb een eigen paard waar ik iedere ochtend ben. Hij is ook een enorme afleiding voor mij. Ik ben toch buiten, en lekker knuffelen met mijn paardje is het heerlijkste wat er is dan! Het breekt mijn dag enorm. Maar als ik dan thuiskom ben ik weer doodmoe en lig ik zo weer 2 uur te slapen. Soms ook nog flinke buikpijn door die placenta rest, al wordt dat langzaam iets minder. Maar het zijn kleine stapjes voorwaarts. Zou alleen willen dat die stappen wat sneller gingen!
Ja dat snap ik maar ook al zijn het kleine stapjes elke vooruitgang is dan al iets. Fijn dat je dan je paard hebt om afleiding bij te zoeken! Ik merk ook wel dat hoe meer ik weg ga hoe minder ik aan het hele gebeuren denk.. In het begin kreeg ik ook negatieve reacties van andere mensen. Wij hebben een eigen kroeg dus ik zat al snel weer daar. Sommige begrepen ook echt niet wat ik daar deed. Ik heb mensen ook letterlijk horen zeggen wat doet ze nu al hier. Kijk der zitten dan, aan het lachen, drankje erbij net of er nooit iets is gebeurd. In hun ogen kon dat niet.. Niet begrijpend dat voor mij dat juist de afleiding is die ik nodig heb zonder dat de muren en het verdriet steeds op me afkomt.
Nee helaas na een paar weken een inzinking gehad en ontstekingen in baarmoeder en toen ben ik ontslagen omdat ik idd weer ziek werd. Baas dacht alleen aan zijn eigen portomenee.. Dat ik mijn kind verloren was intresseerde hem niks als ik maar kwam werken.
Even een update hier: Ik heb vandaag een gesprek met de ARBO gehad. Ben volgens hem in ieder geval tot half maart arbeidsongeschikt. Dan weer een gesprek om te kijken of ik in staat ben mijn werk weer langzaam aan te hervatten. Ik ben erg opgelucht! Voel me minder schuldig nu ik dit gesprek heb gehad. Had misschien toch eerder moeten gaan!
Fijn meid! Ik ben heel snel weer begonnen. 9 december bevallen en begin januari werkte ik alweer fulltime. Ik werd zelf wel een beetje gek thuis, kwam in een cirkel, was dus blij dat ik de stap nam, anders was ik nooit meer gegaan. In de zomervakantie wel een flinke klap van gehad. Het was achteraf toch wel te snel, ook al heb ik het niet als heel vervelend ervaren. Thuis keek ik de hele dag een beetje naar buiten, had weinig zin om dingen te ondernemen, toen ik weer in het ritme van werken zat, kwam de lust om weer dingen te ondernemen ook weer. Heel dubbel dus. Neem alle tijd die je nodig hebt, het is niet niks.... Ieder doet het anders, volg je gevoel. Knuffel!
Ik ben 6-2-14 bevallen (van een zoon bas) na 23,5 wk zwangerschap. Moet zeggen dat ik het alleen thuis zitten nu al beu ben, het is dat mijn lijf nog totaal niet meewerkt.... Heb inderdaad zoals jullie hier ook al zeiden zo'n wattig gevoel in mijn hoofd. Zo slap als wat en na 10 min op al het gevoel dat ik om kan vallen...ook nog redelijk wat bloedverlies. Hadden jullie dat na een kleine week ook nog? Heb met mijn werkgever afgesproken dat ik in ieder geval tot de laatste controle bij de gyn (11 maart) niet werk.
Sterkte Reduijn. Het is NOG maar een week geleden hè, ga alsjeblieft niet té hard van stapel. Goed dat je in ieder geval met je werkgever hebt afgesproken dat er na 11-3 pas weer contact is. Wacht het gewoon af hoe het je geestelijk en lichamelijk gaat. Probeer in de tussentijd kleine wandelingetjes te maken, steeds iets meer/verder zodra je je wat sterker voelt.
Ja ik weet het, het is inderdaad nog maar een week.... T valt allemaal wat zwaarder als dat ik gedacht had.... Je kan dit allemaal niet bedenken als je het zelf niet meegemaakt hebt... Dank je voor je bericht hopmarjanneke. Ik doe rustig maar een tijdversneller zou fijn zijn.....
Ja heel herkenbaar hoor! Enne... bij mij duurde het heel lang. Kon na 2 weken nog niet langer dan een paar minuten op mijn benen staan. Werd dan ook spierwit en ging bijna onderuit. Het heeft zeker een week of 4 geduurd voor dit minder was. Nou moet ik wel zeggen dat ik al maanden met een flinke infectie in mijn bm en bloedbaan liep ( achteraf ook de reden dat het mis is gegaan) dus mijn lijf was al erg verzwakt. Daar kwam nog ruim 2L bloedverlies bij. Nu ben ik vooral nog erg moe. Slaap van 22.00 tot 10.00 en lig vaak in de middag ook nog 1 a 2 uur. Maar merk wel, als ik terug kijk, dat het langzaam aan wat beter gaat. Jeetje meis... leg je alsjeblieft nu niet al vast met afspraken op je werk. Je hebt zoveel meegemaakt. Neem de tijd ervoor. En je onrust herken ik, dat had ik in het begin ook. Maar nu is daar een soort van rust in gekomen. Kan nu ook echt heel bewust met mijn verdriet en mezelf bezig zijn. Daar past werk nog even niet in, hangt ook van de aard van je werk af denk ik. Weglopen voor je emoties en verdriet door te snel te gaan werken is niet de oplossing, dan komt het later om je oren.. Om even een idee te geven, ik heb het dringende advies van de bedrijfsarts gekregen om niet voor 17 maart aan het werk te gaan... Terwijl Sam* 1 december 2013 geboren is. Het is allemaal niet niks...