Ingeleid en uiteindelijk bevallen via een keizersnee...

Maandag 20 oktober.. de grote dag.. de dag van de inleiding. Al om 6.30 uur ’s ochtends zaten wij onderweg in de auto naar Leiden. Met een auto vol spullen en de gedachte dat als ik weer thuis zou komen dat ik een heerlijk kindje zou hebben.
Gekke gedachte.

Eenmaal om 7.15 uur aangekomen moesten we naar de verloskamers toe. Daar werd ik eerst een half uur aan de CTG gelegd. Alles was goed met de kleine dus om 8.00 uur kwam de arts. Hij ging het eerste tabletje inbrengen wat mijn baarmoedermond moest gaan rijpen. Vervolgens een uur lang alleen maar liggen.. (goh, wat een lekkere bedden hebben ze daar.. niet dus)
Om 9.00 uur was ik klaar en mochten we even lekker van de kamer af.. beetje rondlopen in het ziekenhuis en naar de winkeltjes. Om 12 uur moest ik weer terug zijn voor de 2e ronde.
12.00 uur, tijd voor ronde 2, weer 30 min CTG en dan een tabletje en vervolgens weer een uur liggen wachten. Vanuit daar zijn we lekker gaan lunchen… Af en toe kwam er wel echt pijn dat ik dacht van: auww… is dit nou een wee?
Om 16.00 uur werd het hele circus voor de laatste keer herhaald.. De arts twijfelde op dat moment of hij mijn vliezen zou breken want er was al wel het eea gebeurt in mijn lchaam.
Hij heeft ervoor gekozen om toen nog even te wachten tot de volgende dag. Afscheid genomen van mijn man en naar de slaapkamers van het ziekenhuis. Een slechte nachtrust verder was het alweer ochtend. En toen was het spannende moment..

Ik werd getoucheerd en ze ging kijken of ik al gewoon ontsluiting had het breken van de vliezen…. Ze twijfelde en twijfelde en heeft uiteindelijk om 9.00 uur mijn vliezen gebroken. Ik kreeg vervolgens gelijk een infuus met zoutoplossing..
Om 9.45 gingen de weeopwekkers aan en kon het allemaal beginnen.. Mijn hart ging helemaal tekeer… Vandaag zou ik wel eens mama kunnen gaan worden..

De weeën kwamen en werden langzaam sterker. Een groot voordeel van een CTG is dat je ziet dat een wee opbouwt en dat is weer afneemt.. hierdoor kan je je rustig maken voor de volgende wee. Ze kwam dan ook al vrij snel heel dicht op elkaar en we hadden goede hoop. Tussendoor kwam de verloskundige nog een aantal keer toucheren en iedere keer zat er weer een minimaal verschil in..

Om 13.00 uur raadde de verloskundige mij eigenlijk wel zeer dringend aan om een ruggenprik te nemen. Voor de mensen die mij goed kennen.. die weten dat kim en prikken niet samengaan.. Ik had er alles aangedaan om geen preventieve ruggenprik te hoeven voor mijn bevalling. En nu zou ik hem uit mezelf moeten nemen? Ja dag, ik ben niet gek dacht ik nog.
De verloskundige vroeg mij of ik er heel goed over wilde denken aangezien ik nog wel min 10 uur weeën zou hebben en ze nog veel sterker zouden worden.
Na een tijdje wikken en wegen en veel tranen hebben ze me toch overtuigd dat het misschien beter was.
Dus om 14.00 kwam de anesthesist om de ruggenprik te zetten. Wat een hel was dat zeg… Ik moet eerlijk zeggen.. Ik heb achteraf geen pijn gehad aan het zetten maar ik ben vreselijk overstuur geweest en heb dingen geroepen die we niet gaan herhalen..

Na de ruggenprik hebben ze het infuus omhoog gegooid en kreeg ik nog sterkere weeën.. Ik voelde alleen helemaal niets meer… De uren die volgde heb ik dan ook gewoon zitten bellen met vriendinnen en zitten puzzelen en heerlijk uitgerust.. Ik zag elke keer een wee komen op het CTG maar ik voelde niets.

Om 1700 werd ik getoucheerd en bleek ik 4 (een krappe 5) cm te hebben.. Ik hoopte dan ook dat het nu lekker door zou gaan en dat ik die dag nog mama zou zijn. Ik werd elk uur getoucheerd maar het bleek elke keer op 4 cm.
Uiteindelijk werd ik om 21.00 uur weer getoucheerd en bleek het nog 4 cm te zijn. Ze gingen overleggen met de arts.. wat een domper.. Het zette niet goed door.. Wel 3 artsen waren ervoor nodig om tot de conclusie te komen dat dit niet meer ging werken. Het woord was eruit.. Het moest een keizersnee worden..

Dikke grote krokodillentranen verzamelde zich in mijn ogen. Een keizersnee? Met die optie had ik eigenlijk nooit echt rekening gehouden..
Een geluk was dat ik al een ruggenprik had.. dat heeft echt zo erg geholpen.. daardoor kon ik snel geholpen worden,.. alle snoeren eraf en hop naar de OK..

Eenmaal daar aangekomen verplaatsen ze je naar een koude tafel en gaan ze allerlei stekkers, draden, vloeistoffen, banden, katheters aan je plakken of in je stoppen..Tsja, het moest maar. mijn man ging zich ook omkleden en hij mocht bij mij gaan zitten.. Ik kreeg langzaam de verdoving ingespoten zodat ik niets meer zou voelen… De prik werkte en ze gingen beginnen..

Ik moet eerlijk zeggen.. ik heb niets gevoeld en het is me wel meegevallen toen ik daar lag.. Toen ze echter eenmaal begonnen met sjorren aan me kind en al mijn ingewanden van links naar rechts werden verplaatst heb ik toch wel onaardige dingen geroepen richting de dokters..(t was niet persoonlijk hoor!)
Toen er om 22.15 eindelijk een eind kwam aan het gesjor en getrek want daar hij.. Mijn zoon.. mijn kleine jongen die al 9 maanden in mij woondde.. mijn kleine Jamal..
Hij werd even over het gordijn getild om vervolgens weer bruut meegenomen te worden.
Dat was het moeilijkste moment van allemaal.. ik zag hem en gelijk weer niet,… Ik was gewoon mama en kon hem niet vasthouden..
mijn man is meegegaan en hij is door een kinderarts onderzocht en zijn apgar score was 9-10-10.. Helemaal een gezond mannetje dus..

Ondertussen werd ik weer dichtgenaaid… laag voor laag..
Om 23.00 uur waren ze klaar en werd ik naar de herstelkamer gebracht. Daar werden weer allerlei testen met me gedaan en uitgevoerd.. en ik kreeg nieuwe soort drugs ingespoten.. ditmaal met pompje zodat ik mezelf een shot kon geven als het nodig was.. Heeeeeeeeeerlijk..

Om 23.35 was het dan eindelijk zover.. ze gingen me weer terug brengen naar de verloskamers waar mijn kleine jamal op mij zou wachten.. De tocht erheen leek wel uuuuuuuuuuuuren te duren..

En daar was hij dan, mijn kleine jongen en wat is hij prachtig.. eindelijk kon ik hem vasthouden (liggend uiteraard) en knuffelen.. wat een heerlijk gevoel.. Mijn man is nog tot 1 uur gebleven om vervolgens (zonder kind en vrouw) naar huis te moeten gaan.. Dikke tranen bij mij aangezien ik wilde dat hij lekker bij ons zou zijn.. maar helaas ging dat niet…

De nacht duurde kort.. ik sliep niet want bij elk geluidje kwam mijn mama-instinct en moest ik kijken of alles wel goed ging.
Mijn man was alweer om 7 uur terug en toen konden we samen genieten…

Vervolgens zijn mijn moeder, vader, tante en een vriendin die dag op bezoek geweest.. korte bezoekjes want het was allemaal best wel zwaar…

Over mijn verdere ziekenhuisopname zal ik niet te veel vertellen maar beetje bij beetje ging het beter met me.. En nu zijn we lekker thuis.. Helaas heb ik nog erg veel pijn en last van de wond.. Ik moet dan ook 6 weken lang rust houden en mag niets tillen (behalve jamal)… ach.. het is nou eenmaal zo…maar vanaf nu gaan we alleen maar genieten…