hey meis, Hoe is het nu met je? Heeft het inmiddels goed doorgezet? Las dat Thirza geen bv meer krijgt. Wat een mijlpaal meis! Al iets gegeten wat je lang niet gegeten hebt? Al meer uitslagen binnen? Denk aan je!
Hey, klopt, gisterochtend voor het laatst BV gehad. Ik wacht nog even met melk introduceren voor mezelf: nu mijn lijf deze grote 'prestatie' neer moet zetten, lijkt het me handiger de rest even zo rustig mogelijk te laten... Komt dus als ik weer opknap straks. Doorzetten doet het nog niet echt. 't blijft aanzeuren. Voor nu ook wel even prima, Thirza loopt hier ook gewoon rond natuurlijk, dus ik vind het zelf wel zo fijn als dat doorzetten komt op een moment dat zij op bed ligt. Voor mezelf en voor haar wel zo prettig. Vraag me wel af hoe lang dit mag duren. Vind iig wel dat als het maandag nog steeds niet gekomen is, ik de gyn maar eens moet bellen... Of is dit wel normaal?
Ha Rozemarijke, het kan inderdaad normaal zijn. Ik heb het weleens een paar weken gehad, maar lees ook vaak dat het een paar dagen duurt voordat het doorzet. Hoe dan ook een goed teken dat je lichaam de miskraam herkent, dat vergroot de kans dat de miskraam volledig is als het tot pillen zou komen.
Ja, dus mocht ik toch nog medicatie nodig hebben, of het daarmee willen versnellen, dan is de kans groter dan de gewone 80% dus, dat het dan gewoon goed gaat? Goed om te weten dat het zo lang kan duren. Merk dat ik er wel een beetje gestresst van raak, zo van: Ik heb het vruchtzakje toch niet gemist nog? Nouja, dat zal wel niet, momenteel wordt de pijn gewoon elke keer een klein beetje heftiger, en zodra je het vruchtje kwijt bent, gaat de pijn weer wegtrekken toch?
Het vruchtje kan je niet missen, het is een soort vlezig, sponzig zakje, maar je zult ook wel flinke stolsels gaan verliezen als het echt doorzet. Je kunt een vergiet in het toilet zetten, zodat je niets mist. Of de kans groter dan 80 procent is als je lichaam zelf is begonnen met opruimen weet ik niet, maar ik weet wel dat ze in in sommige klinieken eerst mifegyne geven om de zwangerskwalen tegen te gaan, zodat het lichaam doorkrijgt dat er een miskraam aan zit te komen, en dan pas misoprostol om de weeën op te wekken. Dat zou de kans op een complete miskraam vergroten. Dus als je lichaam zelf al doorheeft dat het mis is, dan zal de kans op 'succes' met misoprostol statistisch gezien ook wat groter zijn. Suus
Hoi! Oh heb zo met je te doen. Ik heb zelf ook een miskraam ondergaan kon alleen niet verkroppen dat er een dood vruchtje in me zat was zo verdrietig dat het voorbij was terwijl mijn hele lichaam nog gewoon zwanger was. Ik heb uiteindelijk 2 x pillen gehad. Bij de eerste keer kwam het vruchtje al naar buiten. Kan je echt niet missen. Het is echt mega groot. Je voelt het echt naar buiten gaan. Ik ben uiteindelijk na 2 x pillen gecurriteerd omdat alles nog niet weg was onder narcose. Is een operatie van slechts 10 min je bent een ochtendje in het ziekenhuis en daarna mag je naar huis. Mocht het ooit nog een keer voorkomen dan zal ik eerder voor een curritage kiezen dan afwachten of pillen. Na 6 maanden was ik weer zwanger en ben nu inmiddels moeder. Ik wens je heeeeel erg veel sterkte! Vergeten zul je het nooit en je moet er gewoon over praten als je het moeilijk heb. Mocht je nog iets willen weten dan vraag maar raak!
En je kunt het beste een maatbeker in de wc klaarzetten. Want je voelt echt wanneer je het vruchtje gaat verliezen....
ik kijk ook elke dag wel even hoe het met je gaat en lees nu dat je lichaam het toch bezig is om af te stoten. ik hoop echt dat het voor je dat het door gaat zetten, sterkte meid, ik vind je echt heel dapper
@all: nou, hier een hele heftige ochtend/middag achter de rug. Vanochtend manlief naar de kerk gestuurd, (hij moest spelen vanochtend in de dienst(gitaar)), en het zeurde nog net zo aan als de afgelopen twee dagen, dus ik dacht: dat wordt hem dit weekend niet meer... Tegen 11 uur werd de pijn echter redelijk ineens wat heftiger, dus ik een sms gestuurd van: Kom na de dienst maar zo snel mogelijk naar huis. Vervolgens naar de wc gegaan en my goodness: ineens begon het te stromen gewoon! Nachtmaandverband in gedaan en daar was ik binnen 5 minuten doorheen gelekt gewoon, het liep zo langs m'n benen naar beneden! Manlief gebeld: Kom toch maar direct! Zelf maar op de wc gaan zitten, Thirza was gelukkig net op de bank gekropen om barbapapa te kijken, die lag lekker knus onder een plaid Nou, manlief thuis, die heeft een kraammatje gepakt en kraamverband, en zo ben ik op de bank gekropen. Binnen de kortste keren licht in m'n hoofd, dus VK gebeld, die ging langskomen, maar moest nog wel even een andere crisis afhandelen, Kwartier later dacht ik: nog een half uur red ik niet, dus mijn man nog eens laten bellen en toen vond de VK het wel zo verstandig om een ambulance te bellen, (na checken hoeveel bloed: het is meer dan een zware menstruatie? Och my, het is meer dan ik het afgelopen jaar bij elkaar gevloeid heb zeg....). Dus, ambulance gekomen, infuus geprikt, op de brancard en afgevoerd naar het ziekenhuis. Onderweg ee zoutoplossing via het infuus en daarop ging ik me echt binnen 5 minuten beter voelen. Kon de ambulancebroeder zelfs weer van allerlei info voorzien, (je bloeddruk is zo laag (90/60), maar mijn hartslag was 'maar' 160. Och ja, zei ik, vorige zwangerschap was mijn bloeddruk ook zo laag. O, dan zou het daar wel van zijn, in combi natuurlijk wel met het ongelooflijke vloeien... Nouja, lang verhaal kort: vruchtje bleef wat steken, dus die hebben ze eruit getoucheerd en toen was het ergste wel over. Heb in totaal 7 van die kraammatjes volgevloeid, maar ondanks dat bleef mijn bloeddruk stabiel op 90/60 en een hb van 6,6. Dus ik mocht, na een paar uur bijkomen op de afdeling, gelukkig weer terug naar huis. Moet zeggen dat ik ook aardig opknap, beetje licht nog in m;n hoofd, maar kan zelf lopen, (dat lukte na de bevalling van Thirza bijvoorbeeld echt niet). En daarbij ben ik ook helemaal opgelucht dat we het nu gehad hebben, dus ik kan tegen het hele avontuur met de ambulance ook wel als een avontuur aankijken. Had nog nooit in zo'n ding gelegen of gezeten, dus dat hebben we ook eens meegemaakt Hebben ze dat trouwens in alle ambulances, een rustgevende foto? Ik had op de rechterwand van de ambulance uitzicht op een tropisch strand, Dus nou, we hebben het gehad. Heftig allemaal, maar ik was erop voorbereid door de gyn, dus ik ben zelf eigenlijk geen moment in paniek geweest. Wist wanneer ik moest bellen enzo, dus dat hebben we op tijd gedaan allemaal. Mijn man moest, nadat ik weg was, nog opvang gaan regelen voor Thirza, en die heeft 'r eerst maar op bed gebracht, (daar was het inmiddels wel tijd voor), en toen stond de overbuurvrouw gelukkig op de stoep: wat er was en of ze iets kon doen. Nou, heel graag dus! Dus die is hier op gaan zitten passen, terwijl mijn manlief zijn persoonlijke record op de fiets gebroken heeft, (tja, nog geen rijbewijs). Die heeft echt even gedacht dat ie me kwijt ging raken, dus die stond op de eerste hulp te huilen toen ie zag dat ik inmiddels weer aardig bij was... Jeetje, dat vond ikzelf dus nog het heftigste van de hele dag! Ondertussen was onze gastouder terug uit de kerk ook, en zag dat we gebeld hadden, dus die wist wel hoe laat het was en is gelijk hierheen gekomen om Thirza op te halen. Super, want de overbuurvrouw kent ze helemaal niet, en wakker worden met een vreemd gezicht, na een slaapje als daarvoor je mama in een ambulance is afgevoerd... Dus die heeft de rest van de middag daar gespeeld en gegeten, en haar man is mij samen met mijn man eind van de middag op komen halen. Kwamen we Thirza daar thuis ophalen, had onze gastouder een dikke bak roti gemaakt, want dan hoefden we maar niet meer te koken! Dus we hebben echt heeeeeeerlijk zitten eten! Mooi verhaal trouwens ook nog: manlief had van mij een lijstje meegekregen wat ie thuis aan spullen op moest halen. Alles lag boven, behalve mijn jas en schoenen, en toen was ie zo blij dat ie alles had, dat ie die dus vergeten was Kon ik op mijn sloffen het ziekenhuis uitsloffen vanmiddag Nouja, vriendin van mij heeft gehad dat haar man nog zo in paniek was, dat ie 20 onderbroeken in de tas gooide, 2 truien van hemzelf en geen broeken, dus toen kon ze alsnog in haar met bloed besmeurde broek terug naar huis.... Nou, moest het ff kwijt, het hele verhaal... nu vooral opgelucht en voel me beter dan ik me in dagen heb gevoeld! 't Is klaar, we kunnen het afsluiten en dan verder
Jeetje meid wat heftig! Maar ben zo blij dat jouw lijf het allemaal zelf gedaan heeft. Mij zou dat in ieder geval het fijnste lijken. Ben blij dat lichamelijk het heftigste achter de rug is en je je wat dat betreft weer op de toekomst kan gaan richten. Dikke zoen en rustig aan!
Jemig, wat heftig Rozemarijn! Je klinkt evengoed als de rust zelve. Ik ben blij voor je dat het achter de rug is, en dat je lichaam het zelf heeft gedaan. Doe heel rustig aan de komende dagen, en sterkte. Suus
Ja, voel me ook rustig nu Veel beter dan de afgelopen dagen/weken... En fysiek ook: bijna geen pijn meer: heerlijk! Heb een recept voor staalpillen meegekregen en ga de komende week rustig aan bijkomen en bijslapen
Ow jeetje wat heftig zeg Gelukkig is het nu voorbij, kan je dit stuk inderdaad eindelijk gaan afsluiten.. De komende dagen dus even rustig aandoen. Alles op een rijtje, bijkomen van alles wat is gebeurd. Laat je een beetje verwennen door je man.. Sterkte de komende tijd.
Toch een opluchting hè, hoe bizar dat ook klinkt. Ik weet hoe het voelt. Kan best zijn dat je nog een emotionele terugslag krijgt, maar het hoeft niet. Suus
Ja, daar houd ik wel rekening mee, maar dat laat ik maar gewoon op me af komen. Nu is idd de opluchting erg overheersend: het is klaar nuu, na al dat wachten en wachten en wachten...
Gelukkig is het achter de rug. Wel heftig als ik het allemaal zo lees. Gelukkig was je goed voorbereid waardoor je niet direct zo in paniek raakte. Moest wel even lachten om dat rustgevende strand in de ambulance en vraag me nu ook af of al die wagens dat hebben? Het zal emotioneel misschien nog even zwaar worden maar daarna kun je er ook gewoon weer voor gaan. Heel veel sterkte daarmee en we blijven jullie natuurlijk volgen.
Meis... wat een heftig verhaal zeg! Gelukkig is alles goed afgelopen en mag je nu rustig bij gaan komen van alle emoties! Wel doen hoor... Lachen als je lachen moet, maar ook flink uithuilen als het je allemaal weer even aanvliegt. Nu kan je het eindelijk gaan afsluiten en je blik weer op de toekomst richten... Een dikke knuffel!