Ik moet even mijn ei kwijt..Ik heb hier al vaker gepost over mijn twee dames. De oudste wordt in juni 5, de jongste is nu 8,5 maand. Met de oudste hebben we heel wat te stellen. Ze is temperamentvol met een hoofdletter T. Ze heeft een sterke wil en is altijd aan het onderhandelen, over kleding, onder de douche gaan, wat er gegeten wordt, noem maar op. We proberen consequent te zijn en dat betekent dat er vaak strijd is in huis. Ze gilt, slaat met deuren en heeft een grote mond. Uiteindelijk eindigt het in grote huilpartijen waarbij ze blijft zeggen dat we niet boos moeten zijn op haar en dat wij sorry tegen haar moeten zeggen.. Je snapt: dit is enorm vermoeiend en ik word er soms moedeloos en verdrietig van. Dan de jongste. Overdag is ze eigenlijk best makkelijk. Ze slaapt nog twee keer per dag zo'n twee uur, eet al fruit/brood/groente heel goed en heeft daarnaast nog 3 flessen. Maar in haar korte leven heeft ze nog nooit een nacht doorgeslapen. Minimaal 1x per nacht wordt ze nog wakker. Op zich geen probleem hoewel ik het niet helemaal snap als ik zie wat ze overdag allemaal naar binnen werkt Maar sinds een paar weken is het 's nachts echt enorm dramatisch: ze wordt soms om de 2 uur wakker. Zetpil / tandenspul / warm of koud / shirt van mij / nachtlampje; we hebben alles geprobeerd. Vannacht was het weer zover. Ik heb geen oog dichtgedaan. Door haar gehuil wordt de oudste ook wakker met als resultaat dat zij niet meer in haar eigen bed wil en bij mij wil slapen. Manlief verkast dan maar weer naar het logeerbed. Ik weet het gewoon niet meer. Ik ben zo moe en verdrietig. Ik heb geen tijd voor mezelf en ook voor ons als stel is er nauwelijks ruimte. Onze families wonen ver weg dus even oppassen is niet mogelijk. Logeren wil mijn oudste absoluut niet en ook als er iemand komt oppassen wordt ze hysterisch. Bovendien is het slaappatroon van de jongste nog zo 'onzeker' dat ik zelf het ook moeilijk vind om iemand 'van buiten' te laten oppassen. Ik vind het allemaal niet leuk meer. Ik merk dat ik af en toe denk: waarom wilde ik kinderen? Wanneer wordt het nou leuk? Het doet me gewoon zoveel verdriet dat ik niet kan genieten van mijn eigen kinderen..
Ik wil je even een digitale knuffel geven. Ik kan me voorstellen dat je je moedeloos voelt, met 2 jonge kinderen is het sowieso vermoeiend, laat staan als je constant strijd hebt met de oudste en slaapgebrek krijgt van de jongste. Ik heb niet echt tips, behalve zorgen dat je ook af en toe een momentje voor jezelf hebt om even bij te komen. Even uit het ‘gedoe’ stappen en opladen. Misschien kan je man in het weekend een paar uurtjes alleen met ze zijn? Sterkte!
Oh, dit is herkenbaar. Leeftijden gelijkaardig, issues ook. Dochter is nu bijna zes, zoontje is anderhalf, en ik begin nu pas stilaan weer op adem te komen. Tot zijn vijftiende maand had hij letterlijk nog maar twee nachten in zijn leven meer dan vijf uur na elkaar geslapen. Ik was op. Wat misschien helpt: taken 's nachts verdelen. Je kan op een matras naast de oudste, zodat hij dat moet afhandelen. Jij de jongste. En omwisselen om de zoveel tijd zodat iedereen wat aan slapen toekomt. Of geef je bv? Verder: gaat de jongste niet naar de opvang? Is dat een optie? Ik zou het echt niet getrokken hebben om ook elke dag bij de kinderen te zijn, ik was zó blij dat ik kon gaan werken. Globaal: het wordt beter. Maar dat weet je zelf ook wel. Alleen weet je niet wanneer, en daar werd ik destijds gek van. Veel sterkte!
Dank je wel voor jullie reacties, het helpt al om te horen dat anderen het herkennen...Ik geef geen bv dus we proberen het s nachts ook al te verdelen maar ze brult zo hard dat ik toch wel wakker wordt en als de oudste dan ook bij mij staat dan ben ik helemaal up and running. We hebben bij haar altijd al issues gehad met haar in haar eigen bed te laten slapen en dat leek eindelijk beter te gaan. En toen kwam de jongste.. Gelukkig gaat de jongste idd 3 dagen per week naar de kinderopvang, daar gaat het hartstikke goed. En ik heb een fijne baan waar ik graag naartoe ga, maar dat maakt het gelijk ook wel pittig. 32 uur werken met al maanden lang niet meer dan 3 uur slaap achter elkaar, ik begin op mijn eind te lopen..
Begrijpelijk hoor. Ik zat in exact dezelfde situatie. En dat je wakker wordt, is onvermijdbaar. Maar ik neem aan dat de jongste wel in een andere kamer slaapt? Misschien net wisselend daarnaast gaan slapen op een matras, zodat je er sneller bij bent? Zo deden wij dat. En dan toch de taken verdelen, zodat ieder zij bekommert om sléchts een kind
Het ouderschap is ook niet altijd een lolletje. Mijn advies zou zijn om even terug te gaan naar het begin. Je jongste zit in de verlatingsfase. Die gaat vanzelf over maar is lastig. Verhuis haar bedje naar jullie kamer voor de komende paar weekjes en dan is dat voorbij. De oudste, ik zou zeggen maak eens een afspraak met een kindercoach. Jullie zitten in een patroon wat strijd geeft, met even een check up krijg je weer ander inzicht en ook even wat praktische tips om verder te komen met haar.
Als ik het zo lees denk ik dat jouw gevoel vooral door het slaaptekort komt. Toen mijn zoontje een baby was, had hij nog meerdere nachtvoedingen en mijn 2.5 jarige dochter werd tig keer wakker 's nachts. Ik huilde overdag regelmatig van ellende. Ik vond niks leuk, kon nergens van genieten en was zó moe dat ik weleens een dagje koorts had van de vermoeidheid. Maar dit ging gelukkig over. Toen ik wat uren achter elkaar kon slapen merkte ik dat ik veel meer kon hebben overdag. Jouw baby is 8 maanden. Volgens mij is dat ook een beruchte verlatingsangst fase. Kun je niet voor jezelf een nacht (of weekend) een hotel boeken? Dat jouw partner de kindjes doet en jij gaat bijslapen.
Ik herken de situatie niet maar het gevoel wel. Dochter wil al een paar weken niet slapen 's avonds als we niet in haar kamer zitten. Zie mn man dus alleen tijdens het avondeten en in het weekend. Mis echt tijd voor mezelf. Donderdag werk ik maar dat is zo razend druk dat het niet ontspant. Nu zit ik met galstenen met pijnaanvallen en denk ik: waar ben ik aan begonnen?
Van mij ook een digiknuffeltje... Herken het gevoel ook wel. Ik ben absoluut geen baby en twee is nee-mama en vond deze fases best vaak helemaal niets aan. Gooi daar de slaapdeprivatie bij en voila... Sommige dagen dacht ik echt, waar ben ik aan begonnen. Net als jij had ik niet teveel escape opties (buiten mn baan dan, maar dat is niet echt relaxen natuurlijk) . Ik probeerde het dan ook vaak leuker voor mezelf te maken door op de dagen dat ik alleen met de kids was tenminste 1 ding te doen puur voor mezelf. Dit was meestal (met mn kids) naar mn favoriete koffietent gaan. Ik probeerde het dan altijd zo te timen dat er eentje sliep en voor de oudste nam ik dan speelgoed mee en die kocht ik om met wat lekkers . Dan at ik een heerlijk broodje met een lekkere koffie en kon ik er in ieder geval weer twee uur tegenaan. Met mooi weer probeerde ik naar parken of speeltuinen, die er verzorgd uitzagen te gaan en zelf even lekker van het buitenzijn, de omgeving, het zonnetje (en mn telefoon )... te genieten. Nu ze wat ouder zijn, vind ik het zoveel makkelijker en relaxeter, hoewel ik soms nog steeds wel eens dagen heb, die ik zuchtend begin en eindig...
In grote lijnen herkenbaar wat je schrijft! Leeftijden komen ook aardig overeen, hier ook twee meiden. De oudste is ontzettend pittig, dagelijks een strijd, niet goed luisteren, ongeduldig en een kort lontje. Ze is hartstikke lief, maar van die andere kant word ik nog net niet (en soms wel!) gillend gek af en toe De jongste slaapt ook niet door. Ik ben ook gesloopt. Ze wil in de nacht echt nog een fles waardoor je weer midden in de nacht beneden in de keuken staat. Ik kan m'n ogen soms gewoon niet ophouden overdag Gelukkig slaapt ze wel snel verder, wat moet dat voor jou slopend zijn als je er ook nog zo mee bezig bent midden in de nacht. Ik voel me verder op de moeheid en de strijd met de oudste na wel gewoon goed, maar dat komt ook mede omdat ik wel redelijk wat hulp van m'n omgeving krijg waardoor ik ook momentjes voor mezelf heb. Ik kan me zo voorstellen dat je er helemaal doorheen zit zo zonder hulp, en die nachten waarop ze allebei wakker worden zijn echt killing. Dikke knuffel voor jou! Als je erover wil praten kan je me altijd een PB sturen!
Ach, wat naar. Een dikke digi knuffel voor jou! Ik ben wel blij dat je dit topic hebt geopend, want het lucht voor mij wel op dat ik niet de enige ben die het af en toe gewoon geen ruk aan vind. Dat slaapgebrek is echt killing, gelukkig zijn wij redelijk door die fase heen, onze jongste twee dames zijn van juli '16, maar daar hebben we heel wat mee te stellen gehad.. Misschien kun je een matras bij haar leggen? En dan om en om nachtdienst en de ander oordoppen in, in het ''ouderlijk'' bed. Ik moet zeggen dat ik net als @Blijdorp (sterkte trouwens met je galsteenpijnaanvallen!!) het gevoel herken, de situatie momenteel gelukkig minder, we slapen redelijk tot goed. Ik heb drie kleine meisjes, een peuter van 3,5 jaar en een tweeling van ruim 1,5 jaar. En eerlijk, ik ben blij als ik naar mijn werk kan. Ik heb erg leuk werk, maar zelfs al had ik stom werk, dan nog zou ik het doen geloof ik. Op mijn vrije dag, de donderdag, hang ik echt als een stervende zwaan boven mijn bord met eten te hangen aan de eettafel en dan komt mijn man thuis. Ik weet dan echt niet hoe snel ik de boodschappentassen bij elkaar moet zoeken en het huis uit kan vluchten. Ik voel me daar dan ook slecht over, maar ik vind het gewoon ontzettend zwaar, het opvoeden van de kinderen. Ik blijf het gevoel houden het helemaal verkeerd te doen als ik zie dat mijn kinderen dingen doen die wij, mensen in het algemeen, afkeuren, zoals vandaag, zand gooien na herhaaldelijk waarschuwen in de speeltuin, zandtaartjes van andere kinderen verwoesten. Ik ga dan twijfelen aan mezelf en mijn opvoeding en ben zo bang dat ik mijn kinderen niet de juiste dingen leer. Soms denk ik ook weer dat ik te perfectionistisch ben. Mijn kinderen zijn gewoon kinderen met goede en slechte eigenschappen, dus ik hoef niet gelijk in de stress te schieten als het kdv meedeelt dat *naam dochter* goed is met cijfers herkennen en tellen en erg meelevend is, maar wel slecht kan delen en samen spelen. Toch ga ik door dat laatste twijfelen aan mijn opvoeding en ben ik zo bang het helemaal verkeerd te doen.
Hier ook een knuffel voor je! Ik herken het deels en dan vooral het stukje slaap tekort. De jongste slaapt pas sinds een week of 2 redelijk door. Op het werk ben ik tijdelijk een functie naar onder gegaan omdat ik mijn taken niet goed uit kon voeren (was mijn eigen mening). Dit scheelt wel. Ook neem ik 1 keer per 1,5 / 2 maanden een vrije dag. Op die dag is de oudste op de BSO na school en de jongste bij opa en oma. Echt een hele dag voor mezelf. Kan mezelf dan echt even opladen.
Wat vervelend! Ik denk inderdaad dat het slaaptekort een (erg) grote rol speelt, het hele leven verandert daardoor, veel meer dan jezelf (en anderen...) op dat moment door hebt... 32 uur werken naast twee intensieve kinderen is daarnaast ook heel pittig! Als de jongste nog bij jullie op de kamer slaapt, zou ik haar op haar eigen kamer leggen. Scheelt toch iets in geluid en kan een van de twee misschien nog wat doorslapen/soezen. Met de oudste duidelijke afspraken maken (voor zo ver dat gaat), bv. dat ze zelf kan gaan plassen ed (hielp hier erg, gek of niet, eerder bedachten ze soms niet dat dat ook een optie was oid???) eventueel zo’n lampje met oogjes die open gaan of een lichtje dat aan gaat als het tijd is om op te staan. En haar gevoel bij haar laten, hoe lastig dat ook is (ik heb er ook zo een rondlopen hier...). Verder misschien kijken of ouderschapsverlof een optie is. Even tijdelijk wat minder werken om tijd voor jezelf te hebben. Kinderen gewoon naar school/kdv dan dus! Of als dat niet kan een paar keer een dagje vrij op zo’n dag, zodat je even rust hebt. Dat lost het probleem niet volledig op, maar het scheelt wel iets. En ja, het wordt makkelijker, al komen er dan weer andere dingen voor in de plaats die ook niet makkelijk zijn. Maar slapen ed gaan ze ooit wel doen en anders regelen ze veel zelf. En ze gaan beter met je communiceren, dat scheelt ook een heel stuk.
Wat vervelend en herkenbaar ook. Mijn zoontje heeft ook 1,5 jaar niet doorgeslapen. We sliepen samen en ik geef bv. Inmiddels slaapt hij door en op zijn eigen bed. Misschien is de jongste hier egewoon nog niet aan toe. Ik heb een boek gekocht. Ik dacht voor mijn zoontje...maar in het boek herken ik zoveel van mijn dochter. Heel veel tips en trics wat het allemaal een stuk makkelijker maakt. Mijn dochter us het type niet huilen maar krijsen. Heel erg hard huilen soms om de kleinste dingen. Het boek heet temperamentvolle kinderen. Heel mooi en makkelijk te lezen met tal van voorbeelden van strijd waar ouders mee worstelen. Misschien heb je er wat aan. Succes. Ouderschap is echt niet altijd even leuk.
Slaaptekort kan zo veel met je doen. Je gaat er heel anders van denken. Ik zou de jongste bij je op de kamer nemen en deze fase uitzingen. Als zij beter gaat slapen zal je jezelf Wat de oudste betreft herken ik ook veel met de strijd. Hier gaat het nu langzaam beter, ze is bijna 6. Een andere vorm van communicatie heeft geholpen.
Niet slapen is funest. Ik zou alles wat “hoort” even overboord gooien. De jongste in een co-sleeper en de oudste er tussen in of een matrasje erbij. Onze oudste heeft ook heel lang tussen ons in gelegen. Op een gegeven moment kroop ze ertussen en merkte we het niet eens meer. Inmiddels is ze 6 en slaapt ze in haar eigen bed. We hebben dat geoefend en zijn nooit boos op haar geworden. De jongste (3 jaar) is wat makkelijker met slapen. Maar als die wakker wordt en dat is ook zeker nog 3 van de 7 nachten, kan je zo 2 uur zoet met hem zijn. Hier plakken we heel wat stikkers. Nu plakken we met de jongste weer zogenaamde, ik kan goed slapen, stikkers. Is het een nacht niet gelukt, dan niet, geen probleem, proberen we het de nacht erop weer. 2 nachten geleden heb ik hem om 3.30 tussen ons in gelegd. Tja.. ik was al 2,5 uur in de weer en mijn wekker ging ook gewoon om 6.30.. Verder herken ik het gedrag van je dochter wel. Heb er eigenlijk nooit een punt van gemaakt of aan mezelf getwijfeld. Het kind is gewoon machtig opstandig en goed gebekt (goh.. helaas toch wat van mijn eigen genen doorgegeven). Ik ga de strijd niet aan met een 6 jarige. Probeer zoveel mogelijk op normale toon te bereiken en beloon veel. En soms gaat het mis, ben ik een ontzettend ontaarde armknijpende moeder met slaapgebrek en de enorme neiging om haar achter het behang te plakken. Tja. Toch herken ik het niet kunnen genieten niet. Ik denk dat dit wel een goed moment voor je is om eens wat “hulp” in te schakelen. Eraan onderdoor gaan heeft helemaal niemand iets. Waarschijnlijk doe je het gewoon al hartstikke goed maar zie je het zelf allemaal even niet. Wat kan een mens moe zijn he? En die kleine Guppies springen de volgende dag gewoon weer om je heen alsof ze helemaal niet hebben liggen spoken. En wij maar wallen hebben tot op de knieën. Enne.. je bent niet de enige. MOEder.
Ik wil je een hele hele dikke knuffel geven! Ik herken je gevoel heel sterk. Slaapgebrek is echt verschrikkelijk.