Verschillende stichtingen hebben dat o.a. Dorcas en Plan. Je betaalt elke maand een bijdrage om een specifiek kind ergens op de wereld te voorzien van scholing, materiaal, voeding etc. Met dit kind kun je dan schrijven en foto's uitwisselen. Ik heb dat vroeger ook gedaan toen ik nog jong en activistisch was, maar heb echt jarenlang een soort van relatie opgebouwd. Ik vond dat voor mijn dochter wel een mooie manier om iets goeds te doen en iets leren inzien. First hand zeg maar. Ons sponsorkind moet bijvoorbeeld heel veel klussen doen omdat hij alleen bij zijn vader woont en dus verantwoordelijkheden heeft op 11jarige leeftijd. Dat verschil vond ze alleen al indrukwekkend. Dat hij nu naar school kan, en dat dus niet overal een vanzelfsprekendheid is begon ze ook zelf al vragen over te stellen. Het doet wel iets met haar. Ik vind het een leuke manier om haar daar iets van mee te geven. Ze ziet niet alleen de plaatjes en berichten, maar ze leert iemand kennen die écht zo anders leeft. Het zorgt voor interessante gesprekken in ieder geval.
Hier was het vooral bij zoon (toen nog 8) die dacht dat onze pinpassen ongelimiteerd geld gaven. Hij wilde een keer iets hebben, waarop wij reageerden dat het geld voor nu even op was. "Dan pak je toch even je pasje, daar staat altijd geld op" was zijn reactie. Wij hebben dus wel eens een overzicht laten zien van de bank app, op een moment dat we idd even zuinig aan moesten doen. Daar schrok hij wel van, dat ons geld op kon zijn.Dus uitgelegd dat er eens per maand loon op komt en hoeveel ongeveer (wow, zoveel!), hoeveel er ongeveer af gaat aan vaste lasten, en wat er dan ongeveer over zou blijven. Ook het feit dat het zakgeld maandelijks op zijn rekening komt en soms ook op is, heeft wel geholpen