Vandaag hebben we de uitslag gekregen van de obductie van ons mannetje. Eerlijk gezegd had ik me erop ingesteld dat er niets uit zou komen. Met ons jochie bleek op zich niets mis qua aanleg en het lag ook niet aan de placenta, infectie oid. Hij is overleden door zg. 'hypercoiling'. De navelstreng was 25 keer gedraaid op een lengte van 16 cm, waardoor er niet genoeg bloed doorheen kon stromen. Pfff dit komt hard aan zeg... Hij had geen schijn van kans en gevoelsmatig is hij heel langzaam verhongerd op een plek waar hij veilig groot en sterk had moeten worden. Hij had ook niet dezelfde kracht als zijn broers die met dezelfde termijn duidelijk voelbaar schopjes gaven. Ik had er echter op geen enkel moment iets aan kunnen veranderen... Pure pech... De waarheid voelt heel hard... Ik had nog nooit van hypercoiling gehoord, weet ook niet of er een Nederlandse term voor bestaat, en zelfs op internet is er weinig over te vinden. Iemand die hier meer van weet?!
Rodijntje, Jeetje, en ineens is daar die uitslag. Ik kan me de gevoelens die je omschrijft wel voorstellen. Hoe oneerlijk, dat juist op dat mooie plekje kindjes kunnen overlijden. Ik hoop dat het je helpt in het verwerken van dit enorme verdriet. Elmo
Jeetje meid wat een oneerlijke uitslag.. En hoe je het ook omschrijft, dat jullie kindje overleden is op een plek waar hij zich veilig hoort te voelen en groot moet worden.... Heel veel sterkte!
Wat is het leven soms oneerlijk. Ik hoop echt, dat je jezelf niets kwalijk neemt, want dit had niemand kunnen voorkomen. Ik hoop ook, dat je toch een stukje rust krijgt na dit vreselijke verlies. Ik ben zo'n zonderling die ervan is overtuigd dat ongeboren kindjes in staat zijn om te voelen hoe welkom zij zijn, dus hij is niet overleden zonder te weten hoe het is om geliefd te zijn. Knuffel
Wat moeilijk meid Het is idd heel oneerlijk dat kindjes in de moederschoot overlijden (daarbuiten ook overigens) ze horen niet te sterven voor hun ouders. Dat zou niet mogen. Ik wens je veel licht en liefde, voor nu en voor de toekomst.
Wat is het oneerlijk he? Mijn knulletje is overleden aan een navelstrengomstrengeling. Ik bleek in verwachting te zijn van een een eiige tweeling waarvan 1 kindje zich vanaf dag 1 niet goed had ontwikkeld. Het had geen hoofdje en ook geen hartje. Maar het had wel een navelstreng en die is om die van mijn zoontje gaan zitten en heeft het afgeknelt. Wij wisten ook niet dat we in verwachting waren van een 1 eiige tweeling en alle echo`s die we hebben gehad ( 6 stuks ) lieten ook niets zien. Ik voel me ook vaak nog schuldig. Ik had hem zo graag willen beschermen, Hij groeide tenslotte in mijn buik. Maar ik kon er gewoon niks aan doen. Maar pijn doet het wel. Sterkte meid!!
Meid ik wil je heel veel sterkte wensen met dit slechte nieuws. Mag ik vragen hoe lang het duurde voordat je de uitslag binnen had. Ik zit ook nog te wachten op de uitslag van de obductie van ons kindje en heb echt geen idee hoe lang het nog gaat duren. Obductie is nu precies 4 weken geleden.
Bedankt voor jullie reacties. Het voelt als een stap terug in het verwerkingsproces. Ik had al vrij snel geaccepteerd dat het niet zo heeft mogen zijn, maar dat dit erachter zit voelt zo hard, zo gemeen... Misschien is het dan voor onszelf fijn om te weten dat het niet een of andere erfelijke of zware afwijking was, gezien de nog altijd aanwezige kinderwens, maar dit nieuws is niet bepaald gemakkelijker te behappen. Overigens kregen we bij de eerste uitslagen te horen dat de placenta en navelstreng normaal waren. Er zou daarna nog een patholoog van een academisch zh komen om mee te kijken naar de organen. Ik denk dan ook dat het toen pas opgemerkt is, ookal kunnen we met ons ongetrainde oog op onze eigen foto's ook zien dat de navelstreng wel heel erg vaak gedraaid was. Om zichzelf heen dus, niet om de nek van ons mannetje. Nu komt ook pas het besef dat onze 3e veel geluk heeft gehad met z'n ware knoop in de navelstreng. Het stond gelukkig net niet strak, de vk kreeg nog net z'n vinger ertussen. Beide navelstrengproblemen schijnen puur toevallig te zijn, maar je zou er spontaan aan twijfelen. @Rodelief, meid wat een verhaal. Zo'n scenario zou niemand vooraf kunnen bedenken he. Schud dat schuldgevoel ajb van je af, ik snap het heel goed maar kwel jezelf er niet mee want dit lag niet in onze handen. @Zafira, allereerst ook nog heel veel sterkte met jullie enorme verlies. Met welke termijn ben je bevallen? De obductie van ons mannetje vond op 31 januari plaats. Iets meer dan 2 weken later waren de uitslagen van mijn bloedonderzoek al binnen. Er kon geen chromosomenonderzoek gedaan worden; meestal duren die uitslagen veel langer. Ik hoop dat jullie niet veel langer in spanning hoeven te blijven zitten.
Wat vreselijk dat jullie kindje er niet meer is. Enorm veel sterkte! Sommige dingen zijn zo oneerlijk!
Veel sterkte met het verlies, op een ander forum, was er iemand die gelijk met mij zwanger was, die hetzelfde heeft meegemaakt op 20 weken. Blijkbaar zijn die kindjes zo actief dat die blijven draaien en zo de navelstreng afknellen.
Ik kan me voorstellen dat het als een stap terug voelt, ineens is het weer zo dichtbij (niet dat zoiets ooit ver van je af zal staan, maar je begrijpt vast wat ik bedoel), en het zal ook best een schok zijn geweest natuurlijk.. Sterkte meis!
Als 1e wil ik jullie natuurlijk heel veel sterkte wensen met het verlies maar ook met het verwerken van de uitslag. Idd zoals je omschrijft het zou veilig moeten zijn in mama's buik...het is niet eerlijk en niet te bevatten denk ik.... Maar de reden van mijn reactie... ik schrik gewoon van het stukje wat ik hierboven ge-qoute heb.. Stijn had nl ook een knoop in de navelstreng. De vk merkte dit ook pas op bij het nakijken van de placenta omdat Stijn vast heeft gezeten met z'n schoudertje. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen hier. ZO zie je maar dat het krijgen van kindjes echt een wonder is.
Het is en blijft een wonder idd, ik denk dat heel veel mensen helemaal niet beseffen dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Maar wat toevallig zeg...onze zoon met de knoop in de navelstreng heet ook Stijn! Onze Stijn zat ook vast met zn schouder en heeft het gered dankzij een fantastische verloskundige die op tijd zag dat er een probleem was en meteen ingreep. Daarbij is toen wel zn sleutelbeentje gebroken, maar het had nog veel erger kunnen aflopen...
Pfff hetzelfde hier, ook gebroken sleutelbeentje en een fantastische vk die snel en adequaat handelde (zat in een bevalbad dus moest met een noodgang eruit..en dat met een hoofdje tussen je benen..) Daarna ging het heel snel en voor ik het wist lag er een doodstil mannetje op het bed wat na wat stimuleren gelukkig erg aanwezig was. Wat een toeval zeg.
Jeetje wat een overeenkomsten zeg. Onze Stijn moest ook flink bijkomen. Hij keek eerst even helemaal scheel en het duurde gevoelsmatig een eeuwigheid voordat hij goed van zich liet horen... Mede door de ervaringen rond zijn bevalling en de latere medische problemen waren we bij de laatste zwangerschap al veel minder onbevangen. We hadden zo ongeveer ieder scenario in ons hoofd gehad waarom het bij ons mannetje* fout was gegaan, maar dat het zoiets gemeens was, hadden wij nooit kunnen bedenken...
[QU@Zafira, allereerst ook nog heel veel sterkte met jullie enorme verlies. Met welke termijn ben je bevallen? De obductie van ons mannetje vond op 31 januari plaats. Iets meer dan 2 weken later waren de uitslagen van mijn bloedonderzoek al binnen. Er kon geen chromosomenonderzoek gedaan worden; meestal duren die uitslagen veel langer. Ik hoop dat jullie niet veel langer in spanning hoeven te blijven zitten. OTE][/QUOTE] Ik ben bevallen met 21,3 weken. Vrijdag hebben wij de uitslag gekregen en ook voor ons geen goed nieuws. Het is gebleken dat er een trisomie 9 en trisomie 10 gevonden is. Ons bloed word nu verder onderzocht om te kijken of wij evt een chromosoom afwijking hebben en dat we dat misschien doorgegeven hebben. Als dat niet zo is dan blijkt dat we een verhoogd risico hebben bij een volgende zwangerschap. Ons zoontje had namelijk geen armpjes en beentjes. We moeten nu 6 weken wachten op de uitslagen van de nieuwe onderzoeken. Moet wel zeggen dat dat wachten echt killing is.
Wat een heftig bericht zeg. Pfff alsof het verlies van jullie mannetje an sich al niet genoeg is. Ik vond het wachten, hoewel in ons geval voor hele andere dingen, ook altijd immens zwaar. Heel veel sterkte met wachten en ik ga duimen voor een goede uitslag.
Wat erg! Ik kan me voorstellen dat dit echt een klap is, een afwijking of ziekte, dat maakt het nog enigszins verklaarbaar als je kindje het niet redt, maar zoiets als dit, zoveel pure pech....Heel veel sterkte. En ik besef nu ineens pas wat een geluk mijn zoontje gehad heeft. Hij had een knoop in zijn navelstreng en de rest zat 3x om hem heen gewikkeld (was nogal een lange). De vk heeft er niks over gezegd, maar nu zie ik dat het ook heel anders kan aflopen. Nogmaals heel veel sterkte met het verwerken van jullie verlies.