hoe leven met onvervulde kinderwens?

*geeft highfive*

Hier ook aan het wachten totdat mijn vriend er klaar voor is.
Wij zijn ook al wat jaartjes samen, wonen ook al wat jaartjes samen.
Ik heb een kinderwens sinds 2011, dit is sinds 2 jaar ontzettend verergerd. Ik heb een hele grote wens voor een babytje.

Wat ik doe is mij focussen op het nu en op de nabije toekomst. Genieten van de momenten dat ik nog geen kinderen heb. Bijv. weggaan/uitgaan wanneer ik wil, zolang ik wil.
Ook gebruik ik deze tijd om mijzelf te leren kennen. Wie ben ik, hoe ben ik en waarom. Wat zijn dingen van mijzelf waar ik niet blij mee ben. Deze probeer ik aan te pakken. Voor mijzelf, maar ook straks voor het moederschap.

Ik merk dat men erg gemakkelijk kunt opgaan in de (natuurlijke) drang naar kinderen. Alles draait om een kind, een baby of een zwangerschap. Tenminste, bij mij was/is dat wel zo. En daar werd ik zo ongelukkig van. Ik voelde me echt leeg.
Nu probeer ik te focussen op mijzelf en op de relatie die ik heb met mijn partner. Te genieten van de kleine dingetjes die we nu (nog) kunnen doen. En dat werkt .. min of meer, haha.

Ik weet dat mijn vriend graag kinderen wil, maar hij is er gewoon nog niet klaar voor. Maar blijkbaar is jouw vriend daar niet eens zeker van? Dat lijkt mij erg frustrerend.

Ik begrijp je helemaal! En reageer gerust op mijn berichtje met meer frustratie/vragen of whatever hoor! Daar zijn we voor hier!

 

Ik wil jullie een hart onder de riem steken met mijn vriend maakte ik he zelfde door. Hij wilde wel maar voorlopig nog niet. Ik had wel sterke verlangens en deelde dit wel met hem tot hij ook zei geef me de tijd. Moeilijk geweest maar ben mij gaan focussen op mijzelf tot afgelopen winter we samen op vakantie waren en hij e ineens voor wilde gaan. En in een ronde raak. Zo gelukkig en uiteindelijk ook deze zomer getrouwd. Dus wat ik wil zeggen geef hen ook tijd bij mannen werkt t helaas anders dan bij ons. Succes en hopelijk draaien jullie mannen ook bij.

 

Herkenbaar hoor!!! Mijn vriend heeft vanaf begin van onze relatie gezegd dat hij nog lang geen kinderen wil, terwijl ik heel duidelijk was ze wel te willen. Heb toen ook altijd gezegd dat als hij ze niet wil wij dan niet bij elkaar horen. Als je net bij elkaar bent is de beslissing makkelijk om de relatie te verbreken dan wanneer je al jaren bij elkaar bent. Later veranderde dat wel. Vanaf 2009 begon ik al serieus over kinderen, waren beide afgestudeerd en hadden een baan. Mijn vriend (inmiddels man) gaf steeds aan er niet klaar voor te zijn en hij verzon allerlei redenen (smoesjes). Na verloop van tijd konden we die smoesjes aftikken want die waren allemaal passe (vaste baan, huis gekocht, klussen in huis etc) In 2013 ben ik heel vaak begonnen over het krijgen van kinderen. Soms met ruzie en huilbuien. Ik vroeg hem steeds duidelijk te zijn wat hem nog tegenhoudt. Daar kon hij dan geen atnwoord op geven dus ik gezegd dat hij daar dan maar eens over na moet denken. Heb hem ook voor de voeten gegooid dat zijn smoesjes allemaal geweest zijn. En blijkbaar had ik daar gelijk in want tijdens een discussie zei hij ineens 'ok dan gaan we ervoor'

Bij mij hielp het dus om duidelijkheid te vragen. Laat je partner benoemen wat hem dan tegenhoudt. Dat dwingt hem erover na te denken waar hij eigenlijk Nee tegen zegt. Misschien kun je angsten wegnemen of met hem erover praten als hij ergens onzeker over is.

Mijn man is nu super blij met z'n zoon. Hij had dit niet willen missen. Maar zegt ook dat het voor hem zo goed is qua timing. Het had niet eerder gehoeven, daar heeft ie verder geen spijt van.

Wens jullie veel succes!!

 

Ik dacht even dat je topic over een andere vorm van een niet vervulde kinderwens zou gaan... Komt op mij een beetje over je geen kinderen kunt krijgen en hiermee om probeert te gaan...

Tsja het is cliché maar jullie zijn allebei nog jong. Je hebt idd nog tijd, wacht tot je er beide klaar voor bent, praat met elkaar. Zorg dat dit soort dingen geen deuk in je relatie vormen. Je kunt beter iets langer wachten dan nu iets doen waar je onzeker over bent. Het is geen aanschaf die je kunt ruilen of op zolder kunt zetten.

Je zou kunne opperen om bijvoorbeeld alvast met de pil te stoppen zodat je kunt ontpillen, je cyclus leren kenne zodat als je ervoor gaat je hier iig geen gedoe mee krijgt. Een duwtje in de goede richting. Maar zorg er wel voor dat je dan ook echt condooms gebruikt en niet denken van toe omdat je in het heetst van de strijd zit zeg maar..

 

Mijn ex was er ook niet aan toe, hij zei ze wel te willen ooit.
Na 5jr was ik er flauw van was 28jr en dacht,ik wil wel kinderen en na 5jr wachten was ik klaar met hem en onze relatie.
Relatie verbroken, 2jr later huidige partner leren kennen en zwanger geraakt.
Ex heeft nog steeds geen kinderen. Heb hem 3jr geleden weer gesproken en zei hij dat hij alleen maar zei dat hij ze ooit wilde om niet alleen te blijven.
Dit is dus geen positief verhaal, nou ja uiteindelijk wel want anders had ik huidige partner en kind niet gehad.

 

Ik kan me je gevoel helemaal voorstellen. Nou mag ik niet klagen want ik had mijn vriend al vrij snel zo ver. We zijn dan wel allebei 30. Wat hem echt over de streep getrokken heeft was dat ik mijn angst uitsprak over het feit dat een kindje krijgen niet iets vanzelf sprekends is en het ook lange tijd kan duren voor het echt zover is. Uiteindelijk was het in de 2e ronde raak en was hij erb blij. Het is helaas een miskraam geworden waar hij ook enorm van baalde. Ik stelde zelfs voor daarna even te wachten met verder proberen maar hij wilde er gelijk voor gaan, want stel dat het nog heel lang zou duren, dat zou hij jammer vinden hihi dus wie weet helpt dat bij jullie ook wel. Sterkte ermee meid.

 

Hier was dat ook het geval ik was toen 22 toen het begon te kriebelen manlief toen nog vriendlief is en jaar jonger was toen 21. We waren toen al ongeveer 4 jaar samen en woonde in ons eerste huisje en flatje. Ik heb het toen bespreekbaar gemaakt maar ml wilde nog niet, hij wilde nog even wachten.

Kort na dat eerste gesprek heb ik tegen ml gezegd dat ik wel ga stoppen met de pil niet om zwanger te raken maar zodat ik wel alvast rustig kan ont pillen. Ander alternatief was condooms. Ik zij daarbij ik leg die verantwoordelijkheid in jou handen, net zoals ik altijd goed op de pil letten zou jij nu op het condoom gebruik moeten letten. Zo gezegd zo gedaan.( misschien en idee om ook te doen?)
Gestopt met de pil maar met condooms en 6 maanden nadat ik mijn kinderwens had uitgesproken. Hebben we weer een goed gesprek gehad en aan einde van het gesprek keerde hij in ene om als en blad aan en een boom geen angsten meer we zien het wel we gaan ervoor zij hij.

Ondertussen is ml 25 ik ben 26 Waar hij eerst hard nee tegen riep was toen en ja en onze eerste zoon was 9 maanden toen ik weer gepland in verwachting raakte. ze schelen 15 maanden dus van niet naar 2. Zo zie je hoe en man in ene kan omslaan. De jongste is nu 1 de oudste 2,5 en nu gaan we voor en 3e. Wachten hoeft soms dus niet eens zo lang te duren het kosten hier 6 maanden niet teveel pushen maar kleine aanpassingen erna toe kan je misschien wel wat bereiken.

 

Ik kan ook aansluiten in de rij ... Ik was zo een kind/meisje die al-tijd met een pop of een barbie rondliep.. en héél hard riep dat ze 11 kinderen wilde Toen ik wat ouder werd wilde ik nog steeds een groot gezin, en beginnen op mijn 18e. Maar goed, eenmaal ouder ook wijzer.. dus toch maar even wachten.

Mijn man wist al sinds het begin van onze relatie dat ik al een kinderwens had en er eigenlijk aan wilde beginnen wanneer we alles hadden wat we vonden nodig te hebben; een goede jarenlange relatie, een huis met minstens 2 slaapkamers en financiën op een rijtje. Je raadt het al; hij wilde niet toen dit bereikt was. Want wat als het financieel niet lukt, wat als hij zijn baan verliest, wat als, wat als. Dit duurde een jaar, toen gingen we van een huurhuis naar een koophuis. Wéér na de verbouwing; wat als. Ik werd er moedeloos en verdrietig van, teleurgesteld en soms zelfs depressief. Hij wilde het er niet meer over hebben. Ik heb aangegeven wat ik voelde, dat ik accepteerde dat hij nog niet wilde.. máár dat ik het wél nodig had erover te praten wanneer ik dat nodig had. Duidelijke afspraken over gemaakt want er moest voor hem wel een limiet aan zitten (niet elke dag uren) en hij moest niet meer paniekerig doen wanneer ik iets aanhaalde. Dat werkte voor mij. Er ging een half jaar overheen.. en toen kreeg ik een rompertje waar hij zelf op had geschreven; 'wil jij mama worden van ons wondertje' En nu, bezig aan ronde 4, kan hij niet meer wachten!

 

Een aanvulling op mijn eerder getypt verhaal.
Ik ben in september 2013 gestopt met de pil. Ik heb dit min of meer als mededeling tegen mijn man gezegd. Hij hield me daarin niet tegen wat voor mij ook wel een teken was dat hij het ok vond en dat duwtje nodig had. Toen hij maand later in een discussie beweerde er niet klaar voor te zijn heb ik ook gezegd dat hij me met geen millimeter heeft geprobeerd tegen te houden met het stoppen met de pil.
Niet dat je dat nu radicaal moet doen hoor.

 

Ik had ook een vriend die dat uitstel gedrag had,ik ben er nog niet aan toe etc hij was 34 en ik 24..terwijl mijn eierstokken al op mijn18th gingen rinkelen..ik had ook nog eens pcos dus makkelijk zou ik (dacht ik) niet zwanger worden...na 4 jaar wou hij nog steeds geen kinderen en was ik al 28 en heb toen bij mij zelf besloten:

als ik bij hem blijf zal ik ongewenst kinderloos blijven terwijl ik dat niet wil,dit wist ik 100% zeker,heb dus de keuze gemaakt om de relatie te verbreken en er alleen voor te gaan.

Nu een jaar later (na eerst mijn lichaam helemaal gezond te krijgen, had zwaar overgewicht/80 kg afgevallen) ben ik door selfinseminatie zwanger geworden van een donor en na 1 poging raak en het was de beste beslissing van mijn leven..mannen kan je altijd wel krijgen..kinderen niet

Nou zeg ik niet wees zo radicaal als ik maar denk wel goed na of hij in de toekomst wel echt kinderen wil en of je eventueel kinderloos door het leven zou willen gaan? als je antwoord nee is zou ik blijven praten over wat jij graag ziet als toekomstbeeld, niet op de plank wegschuiven of stiekem de pil vergeten maar blijf praten..succes

 

Hier ook een man die heel lang heeft getwijfeld, mede door slechte ervaringen bij familie met kinderen.

In 2013 heb ik hem verteld dat ik in 2014 zou gaan stoppen met de pil. Ik was daar sowieso helemaal klaar mee. Ik heb hem gezeg dat als hij er nog niet aan toe is, prima dan, maar dan zorgt hij voor de anticonceptie. Zelfs nog condooms voor hem in huis gehaald

Uiteindelijk in februari 2014 gestopt en nooit een condoom gebruikt, augustus was ik zwanger. Nu onze kleine meid er is, is het echt een superlieve papa.

Zet er niet te veel druk op, maar laat hem er ook niet te makkelijk mee weg komen.

 

Zo herkenbaar. Hier 5 jaar gewacht tot vl er ook klaar voor was. Ook een (koop) huis en vaste contracten, maar vl stelde het steeds verder uit. Ook ik werd er radeloos en vervelend (tegenover hem) van. Uiteindelijk hebben we samen een datum afgesproken in de toekomst. Tot die datum heb ik niet meer gezeurd en kon hij langzaam aan het idee wennen. Werkte voor ons heel goed. Zo stond hij er een stuk positiever tegenover tegen de tijd dé datum dichterbij kwam. Nu hebben we een prachtige dochter en waren we er samen snel klaar voor om voor een 2e te gaan.
Het was vervelend soms maar achteraf ben ik zo blij dat ik/we hebben gewacht. Hierdoor hebben we samen van de zwangerschap kunnen genieten en hebben nog geen moment spijt gehad van onze kleine, geen verwijten etc.

Heel veel succes!!

 

Kon je maar in de toekomst kijken he? Zou fijn zijn als je weet dat je over een paar jaar een mooi baby'tje hebt. Mijn man was ook zo onduidelijk, ik heb er altijd rustig over gesproken met hem (geen ruzie er over) en gezegd dst ik het prettig vindt een tijdsbestek te krijgen. Wil je het niet voor 3 maanden? Een jaar? 3 jaar? Nooit? Veranderde snel toen zijn vrienden kinderen kregen, en nu is hij hoteldebotel op ons kleine dochtertje. Duidelijkheid vragen was voor mij wel fijn! Hij gaf een jaar aan en in die tijd heb ik gespaRd voor de kleine en veel babylamers bekeken op pinterest, soort wvan voorbereiding/wachten

 

Ik wilde ook al jaren kinderen. Mijn vriend wilde nog geen kinderen. In die tijd allesgeprobeerd.. veel over hebben, weinig over hebben tot niet. Niks leek echt te werken. Ondertussen kreeg iedereen in omgeving kinderen ook de mensen die jonger waren als ons. Nou ben ik 27 en eindelijk is hij zo ver. Ik was r maar over begonnen dat ik niet leuk vond dat ik nog steeds geen kind had en andere wel. Toen vond hij het in ene goed na bepaalde datum.. uiteindelijk ben ik eerder gestopt met de pil.. en toen zei ik dat word dan condoom maar daar wilde hij niet aan. Dus uiteindelijk zijn we toch eerder begonnen. Ik vind nu wel erg fijn dat we er beide achter staan.

Heb veder geen tips maar weet je wel wat zijn angst is? Want misschien kan je dat wel weg nemen..

 

Bij ons was het juist andersom.
Ik heb altijd wel geweten dat ik OOIT kinderen wilde, maar vond het tegelijkertijd ook doodeng. Zoveel verantwoordelijkheid en ik wist niet of ik wel in staat zou zijn om goed voor een kind te zorgen en het kind een goede opvoeding te geven.
Mijn vriend is 2 jaar ouder dan ik en was aan het begin van onze relatie al helemaal klaar voor kinderen. 2 jaar geleden gaf hij al aan dat hij het serieus wilde proberen. Ik vond het maar niks. Ik was toen nog ongelukkig (qel gelukkig met vriendlief, maar ongelukkig door mijn verleden) en we woonden op een appartement met 1 slaapkamer. Ik vond mijn leven niet geschikt.
Ik heb toen de afspraak gemaakt dat ik eerst wilde gaan werken aan mijn emoties rondom mijn verleden, daarna wilde ik een goed 'nest' creeeren en dan pas beginnen.
Zo gezegd, zo gedaan. Heb eerst een goede psycholoog gezocht en gevonden. In juli 2014 was ik eindelijk, voor het eerst in 17 jaar, weer écht gelukkig. Ook hadden we intussen verhuisplannen gemaakt. Dus in september 2014 zijn wij begonnen met onze kinderwens. Nu dus ruim een jaar verder en nog met lege handen. Achteraf vind ik het heel stom dat ik dat allemaal wilde, maar toen voelde het toen gewoon niet juist omdat ik een kindje heel graag een zo stabiel mogelijk leven wilde geven en ik het idee had dat ik dat niet kon bieden.

Ik had heel veel problemen met zelfvertrouwen en daardoor heel veel angst. Ik was vooral bang dat ik het kindje tekort zou doen...

Ik dacht 'misschien is het voor jullie fijn om ook het verhaal te horen van iemand die het net zoals jullie partners lastig vond om de knoop door te hakken en misschien heb je hier iets aan'.
Ik geef je wel het advies om goed na te gaan of hij wel écht kinderen wil en je dus niet voor niks aan het wachten bent...

 

Ik vind deze reactie een beetje lastig eigenlijk. Je bedoelt het vast goed, maar uit ervaring kan ik je vertellen dat een uitgestelde kinderwens, net zoveel pijn doet als de MMM in moeten voor een kindje. Het doet alleen op andere punten pijn, maar de pijn is er niet minder om.

TS, van onze dochter raakte ik per ongeluk zwanger. Ik was in shock, mijn man (toen nog vriend) pikte het heel goed op. We zagen er samen enorm naar uit. Tot de zwangerschap mis ging Ik wilde niets liever dan een kindje krijgen, ik was immers moeder geworden, maar had geen kindje om voor te zorgen. Mijn man wilde wachten, het was immers een ongelukje geweest en we waren lang niet van plan om aan kinderen te beginnen.

Allebei een heel sterke wens dus. Ik heb aangegeven dat ik dan zonder hem verder zou gaan en dan als BAM een kindje zou krijgen. Mijn wens was zo alles overheersend en ik had zoveel verdriet, het zou voor mij echt een optie zijn geweest. Gelukkig wilde mijn man mij niet kwijt en na veel praten zijn we er toch voor gegaan. Met een prachtige zoon als resultaat. Helaas bij de jongste zoon ook weer heel erg moeten praten, want ook toen was hij er niet klaar voor. Ik dacht dat het verdriet van een onvervulde kinderwens bij een tweede kindje minder zou zijn. Ik had immers al een kind. Maar niets was minder waar Het was echt heel moeilijk. Toen mijn oudste bijna 4 was, is onze jongste geboren. En opnieuw moet ik wachten, terwijl ik zo graag wil. Eerst omdat mijn man niet wilde (eerst studie afmaken en huis kopen, allemaal legitieme wensen en redenen om een derde kind uit te stellen). En nu... ovuleer ik niet meer, waarschijnlijk heb ik PCOS Waarschijnlijk gaan we binnenkort de MMM in. Ik heb dus beide kanten helaas ervaren en het gevoel is altijd hetzelfde gebleven.

Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal. Ik hoop dat jullie eruit komen samen!

 

Wow, zo herkenbaar....

Waar begin ik?
Wij zijn nu 10,5 jaar samen.
In november 2012 in ons koophuis getrokken, allebei een vaste baan en hebben een super relatie.
Vanaf febr 2013 kriebelde het bij mij. In aug 2013 was de kriebel te erg om voor mijzelf te houden.
Toen heb ik hem dus verteld van mijn gevoel.
Dit was heel moeilijk voor mij, omdat ik zeker wist dat hij er (nog) niet klaar voor was.

Dus nu 2 jaar geleden mijn wens kenbaar gemaakt. Ik moest hem toen gelijk geven. In jan 2012 kochten wij ons huis, en zeiden toen tegen elkaar; de eerste 5 jaar komen er geen kinderen.
Maar ja.... Mensen, en gevoelens, veranderen!
Mijn gevoelens in ieder geval...

Sinds aug 2013 af en toe ter sprake gebracht. Ik kon hem al goed peilen als we bij kinderen in de buurt waren, zag zijn reactie.
Maar ik wilde het er niet te vaak over hebben.

Aug 2014; Weer eens echt serieus ervoor gaan zitten. Maar nee, hij was er nog niet klaar voor.
Ondertussen kon ik mezelf heerlijk gek maken door op internet rond te hangen op verschillende fora, naar babyspullen te zoeken, op pinterest babykamers en geboortekaartjes bekijken...

In de winter van 14/15 werd mijn gevoel alsmaar sterker. En toen werd het febr 2015. Wij waren 10 jaar samen en gingen een weekend weg.
We hebben een heerlijk weekend gehad, en mijn gevoel van: 'Hij MOET de vader van mijn kind(eren) worden, ik ben zo gek op hem, hij is niet meer uit mijn leven weg te denken' werd steeds groter. Maar ook merkte ik dat hij steeds meer nadelen van kinderen zag, zich onwijs ergerde aan kinderen op feestjes en in de supermarkt, enz enz enz...
Na het weekend weg zijn we op een doordeweekse dag eens lekker uit eten gegaan.
De hele avond dacht ik; ik moet het vragen, wanneer is hij er klaar voor...
Uiteindelijk (schijterd als ik ben ) pas in de auto over begonnen. (iets van, dan hoef je elkaar in ieder geval niet aan te kijken)
En toen zei hij: "Ik weet het niet".
Omdat mijn gevoel zei dat hij steeds meer afstand nam van kinderen, vroeg ik hem op de man af: "Wat weet je niet? WANNEER je kinderen wil, of OF je kinderen wil?"
En zijn antwoord was: "Ik weet niet OF ik kinderen wil"

En daar stortte mijn hele wereld even in. Ik heb de auto aan de kant gezet en kon alleen maar huilen.
De man waarvan ik zoveel hield, die altijd heeft gezegd dat hij wel kinderen wilt, maar niet wist wanneer, de man waar ik vanaf mijn 18e mee samen was, mijn eerste en enige liefde, de man die notabene bij de aanschaf van de keuken zei dat de oven hoog geplaatst moest worden ivm verbranden van kinderhandjes en bij de aanschaf van de auto vroeg of er Isofix in zat... Hij wist niet of hij kinderen wilde..

Dit was op een dinsdagavond. De hele nacht heb ik gehuild, woensdagochtend heb ik mijn collega geappt. Ik werk (uiteraard.. ) in de kinderopvang en heb haar gevraagd of zij die dag de groep draaiende wilde houden, en of ik op kantoor klusjes kon doen. Anders zou ik mij ziekmelden en zou er een inval komen.
Mijn collega heeft die dag de groep gedaan en ik heb op kantoor gezeten. Huilend...

Hoe moest ik nu verder?
Hij weet niet of hij kinderen wil...
Moet ik bij hem weggaan? Wat als hij over een paar maanden goed heeft nagedacht en toch wel kinderen wil?
Hoe moet ik weggaan bij een man, als ik niet eens weet waarom ik bij hem wegga?
Wat als hij nooit kinderen wil? Dan moet ik weg! Dan moet ik ons, tot dan toe, mooie leven vaarwel zeggen.
Het huis moet verkocht worden (hallo restschuld!), beiden terug naar onze ouders.
En dan moet je dit afsluiten, een nieuw iemand leren kennen, iets samen opbouwen, alles opnieuw doen.....
En hoe kan ik weggaan bij iemand van wie ik ZOVEEL houd, terwijl ik niet eens weet of dat de juiste beslissing is?

De dag erna goed met hem gepraat. Hij zat er zo onwijs mee, dat hij mij niet kon geven (op dat moment) wat ik zo graag wilde. Hij voelde zich schuldig, maar kon het niet over zijn hart verkrijgen om dan maar te zeggen dat hij het wel wilde, en als het kind er eenmaal is het risico te lopen dat hij het niets vindt (het vaderschap), het kind verstoten, hij zag alleen maar doemscenario's...
Hij heeft het er sinds augustus 2014 dagelijks over gehad, met vrienden, zijn vader, broer, neef, collega's... Dit heb ik nooit geweten. Hij was er af en toe ziek van dat hij geen keuze kon maken.
Er gingen zoveel nadelen door zijn hoofd, inleveren van vrijheid, het kost (veel) geld, tijd, ze vragen aandacht. En daarbij de onzekerheid van: zal ik wel een goede vader worden? Kan ik mijn gezin wel onderhouden en ze geven wat ik wil? Zal ik mezelf niet op de eerste plaats willen zetten en mijn kind wegcijferen?

Allemaal moeilijke issues...

Tijdens dit gesprek ben ik boos geweest, verdrietig, radeloos, teleurgesteld, maar ook voelde ik op bepaalde momenten met hem me. Ik heb hem gezegd dat ik het ook doodeng vind, maar dat het gevoel van 'IK WIL EEN KIND' nog altijd overheerst.
Tijdens dit gesprek is het uit elkaar gaan ter sprake gekomen. Ik heb hem gezegd dat als hij geen kinderen wilt, ik bij hem weg moet gaan. Dat dat niet iets is wat ik wil, absoluut niet, maar ik kan niet bij hem blijven, en voor hem mijn kinderwens opgeven. Dit vond hij heel moeilijk om te horen, hij voelde dat als een persoonlijk iets. Ik kreeg moeilijk aan zijn verstand dat het niet aan hem als persoon ligt, en dat uit elkaar gaan het ergste is wat ik mij op dat moment kon voorstellen. Maar als ik bij hem blijf, ongewenst kinderloos (van mijn kant), dan ga ik hem dat op een gegeven moment kwalijk nemen. Elke ruzie die wij vanaf dan hebben, zal ik denken: ben ik om die eikel kinderloos gebleven? Elke leeftijdsgenoot die een kind krijgt, gaat pijn doen. Maar ook over een jaar of 30, als onze leeftijdsgenoten opa en oma worden... Dat zullen wij nooit worden.

Ik heb hem gezegd dat ik niet weg kan gaan, zolang hij geen uitsluitsel kan geven over het ooit kinderen krijgen. Natuurlijk, ik moet aan mijzelf denken. En natuurlijk kom ik er ooit wel overheen en leer ik iemand anders kennen en natuurlijk krijg ik met die man vast wel kinderen..... Maar dat wil ik niet. Niets als er nog een kans is dat ik met deze man, mijn man, een kind kan krijgen.
Ik heb dus gezegd in een opwelling: "Ja maar hoe lang wil je dan nog dat ik wacht? Tot oktober of zo?"
Dit was puur sarcastisch bedoeld... Maar hij heeft dit letterlijk genomen...

En dat bleek 4 weken geleden, half augustus. Ik begon er nog maar eens over. En hij zei; "huh, het is toch nog geen oktober?"
Ik vroeg hem wat hij bedoelde en hij zei: "Je zei in februari dat ik tot oktober heb om een keuze te maken..."
Ik dacht, als dat is wat hij wilt, prima. Dan heb je tot oktober...
En nu is het 21 september. En dat is bijna oktober...
Ik heb een goed gevoel. Vraag me niet waarom, maar mijn gevoel zegt dat het goed komt.
Maar ondertussen ben ik ook bang voor oktober. Want wat nu als mijn gevoel mij in de steek laat, en hij kiest voor een kinderloos leven. Dan staat weer mijn leven op zijn kop...
Het enige wat mij hierin nog op de been houdt is dat hij tegen een vriendin van mij/ons heeft gezegd dat hij mij niet kwijt wil om deze kwestie, en hij steeds meer richting het 'ja ik wil een kind' neigt.

Maar goed, hij is net zo veranderlijk als het weer...

Ik heb altijd gezegd; "Ik ga hem geen deadline geven." Dat zou namelijk averechts werken, dacht ik.
Hij heeft mijn sarcastische opmerking aangenomen als deadline en zei tegen onze vriendin dat hij het eigenlijk wel fijn vindt om tot oktober te hebben.
Dus... Aan de ene kant kan ik niet wachten tot we 2 weken verder zijn, aan de andere kant ben ik af en toe toch bang voor een negatief antwoord, en zal ik voor mijzelf de stap moeten zetten om bij hem weg te gaan.
Want dat is ondertussen wel duidelijk voor mij; als hij geen kinderen wilt, moet ik bij hem weg.
Ik zeg 'moet ik bij hem weg', omdat het nog steeds geen willen is. Dat zal de moeilijkste beslissing uit mijn leven zijn, maar wel 1 die ik moet maken.

Maar goed, terug naar jouw verhaal na dit ellenlange verhaal van mij...
Ik voel mij op sommige dagen doodongelukkig, en op andere dagen is er niets aan de hand. Ook ik wil dat wij er samen 100 % achter staan. Ik ben eind 20, hij begin 30, en inderdaad, tijd zat. Maar dat wil je niet horen, want jij vindt al jaren dat je geen tijd meer hebt.
Geniet inderdaad van de dingen die je nu nog kunt doen, die je straks minder of niet meer kunt doen.
Maar neem 1 ding van mij aan; ga alsjeblieft niet uit elkaar groeien!
Blijf praten met hem hierover, maar niet teveel!
Laat hem jouw gevoel zien, hij mag zien dat het jou verdriet doet, maar ga niet huilend aan hem hangen en vragen om je alsjealsjealsjeblieft een kind te geven.
Leef gewoon bij de dag, kijk af en toe op baby websites om jezelf heel zielig te kunnen vinden. En jank er gewoon af en toe om, dat je zo'n stomme vent hebt waarmee het niet vanzelf gaat, die zo stom doet dat hij jou niet gewoon kan geven wat je wilt omdat jij weet dat hij echt wel de beste vader ter wereld gaat worden.
Wees af en toe van binnen heel boos, maar bedenk je daarna altijd 100 redenen waarom je bij je vriend bent.

En vraag door bij hem af en toe, je zegt dat hij bang is, maar waarvoor is hij bang? Luister naar hem, ga niet gelijk in oplossingen denken, maar onderken zijn gevoel en angsten en ga samen kijken of hier iets aan te doen is, of dat dat iets is wat geaccepteerd moet worden.
Laat hem zien dat jij ook af en toe bang bent, want dat zal je vast wel zijn. Jij weet ook niet of je wel een goede moeder zult zijn, dat weet niemand van tevoren.
Maar hé, ik denk altijd maar zo: Als kinderen echt zo'n last zijn, en het ouderschap echt zo zwaar, waarom worden er dan nog 2e, 3e, meerdere kinderen per gezin geboren...?

Heel veel sterkte. Mijn 'wachttijd' zit er bijna op. Al weet ik nu nog niet precies wat mij te wachten staat vanaf oktober, ik weet dat het goed komt. Met hem (uiteraard het liefst!), maar anders zonder hem (hoeveel pijn dat ook doet)...

 

Hahahaha, dat is echt een lang verhaal geworden! (ach, soms is je verhaal weer vertellen ook wel fijn...)


Oh en wat je niet wilt horen?
- Alle mannen zijn bang van tevoren, maar het komt altijd wel goed (ja leuk, overtuig hem daar dan ook even van)
- Oh jullie zijn nog zo jong, je hebt nog alle tijd! (eehm ja, tenzij hij echt niet wilt, dan moet het huis verkocht, moet je op zoek naar iemand anders, en oh ja, ik wil wel een kind, maar wil dat kind ook een goede basis bieden en niet met de eerst de beste het bed in duiken)
- Jij kunt in ieder geval nog lekker elk weekend uitslapen, geniet daar nou maar van! (Hmmhmm, maar ik wil op zondag niet uitslapen, ik wil gewekt worden door mijn kind om 07.00 uur en dan met zijn 3en in het grote bed kroelen en knuffelen)
- Je kunt nu nog lekker reizen, veel op vakantie, geld uitgeven aan alleen maar jezelf! (Juist, maar het enige geld wat ik aan mijzelf wil uitgeven, is geld voor positiekleding, en op vakantie kan je met een kind ook)
- En zo kan ik nog wel even doorgaan...

Sterkte!!!

 

Als je allebei heel graag kinderen wil maar deze niet kunt krijgen heb 0 keuze. Als je wel graag wil maar niet nu heb je zelf deze keuze. Dat is wat ik bedoel. Ik heb mijn kinderwens ook uitgesteld en nu zitten we in een situatie die ik niemand toewens. Heb een waslijst aan ellende gehad en 1,5 jaar verder zijn we verder verwijderd van onze kinderwens dan ooit.. De vraag is of het ooit goed komt. We denken het wel maar het is onzeker..
Ik kan je uit ervaring vertellen dat wanner je nog droomt van zwanger raken en de roze wolk dat dit makkelijker vooruit te schuiven is dan wanneer je in een onzekere situatie zit. Ik bedoel het zeker goed. Tegenwoordig scheiden mensen om een poep en een scheet. En dadelijk is een kindje wat van een kant gewenst is em dan? Dan zijn er altijd mensen die de benen nemen en t kind is hiervan de dupe..

Wij hebben ook bewust gewacht en nu hebben we daar ook wel wat spijt van. Maar ja het is zo en uiteindelijk komt alles goed.