Nee het komt anders over dan de situatie was. Die 3e persoon sprak vooral dialect maar ze probeerden mij er ook bij te betrekken en ik zeg altijd dat ik dialect geen probleem vind. Ik versta alles. Mijn ouders praten ook gewoon dialect dus ik ben er wel mee opgevoed, ik kan het alleen zelf niet spreken. Erg haha Ik vind het gewoon ook moeilijk als het niet meer 1 op 1 is.
Haha ik heb hem inmiddels zeven keer gedaan (om zeker te weten welk type ik ben) en krijg elke keer 100% introvert als resultaat 😂 Wel interessant type heb je trouwens, zijn meestal mannen! Maar hopelijk heb je er iets aan: weten dat je introvert bent en dat er helemaal niks mis met je is!! Groepen (lees: meer dan vier personen) kan ik gewoon niet aan wennen en dan klap ik dicht, ook bij mensen die ik goed ken. Dan zijn er teveel mensen waar ik op moet focussen, teveel energie, teveel prikkels en dat heb ik maar geaccepteerd en geeft mij veel meer zelfvertrouwen. Hopelijk werkt dat bij jou ook!
Ben er ook geen ster in en (bijna) al m'n vriendinnen zijn beduidend extroverter als dat ik ben maar dat werkt wel, zat een keer met een vriendin op een bankje op het strand en ze zei dat ze bij mij zo tot rust kwam, we zeiden op dat moment niks maar was ook niet nodig...ik vond dat een groot compliment. Door mij komen ze tot rust en ik heb hun nodig om tot praten te komen zeg maar. Het is niet zo dat ik een muurbloempje ben, ik doe gewoon gezellig mee en praat mee, maar ben geen gangmaker en zit ik naast een vreemd iemand op een speeltuinbankje die net zo is als mij (introvert en onzeker) en het gesprek valt dood
Heel herkenbaar. Soms nog wel heel lastig, maar ik probeer me niet meer koste wat het kost te veranderen. De wereld zou ook een stuk drukker een schreeuweriger zijn zonder introverte mensen
Humor werkt goed. Ik maak wel eens een kort grapje in het voorbijgaan. Dan krijg ik meestal een leuke reactie terug. En daarna sluiten we af met een kort kankeren op alles (Amsterdam) en dan ben je al bijna vrienden
Niet alles gelezen, maar ik ben zelf erg introvert. Ik was een heel angstig en stil kind in de buurt van vreemden. Ik durfde niet te praten in groepen of te telefoneren etc. Ik ben op den duur zinnen van andere mensen gaan onthouden en deze gaan 'acteren'. Heb in de loop der jaren een soor alter ego ontwikkeld welke best gezellig uit de hoek kan komen op feestjes en dergelijke, super handig.
Mijn advies is gewoon doen, ook aan het praten en omgaan met mensen kun je wennen totdat het uiteindelijk gewoon wordt, vroeger durfde ik echt amper wat te zeggen, mijn Ouders hebben op het voortgezet onderwijs wel eens de vraag gehad of ik wel kon praten omdat de leraar mij al 3 jaar in de klas had en mij nog nooit een woord had horen zeggen . Tegenwoordig kreeg ik wel eens de vraag of ik wel eens stil ben . Het oefenen van gewoon praten over niks is prima te doen, bedenk des noods van te voren waar jehet over kunt hebben, het weer, de stoep die zo scheef ligt en waar je die week bijna overheen bent gevallen, de brand bij pietje aan het eind van de straat of iets anders uit de buurt en je zukt meestal wel respons krijgen en na verloop van tijd wordt het vanzelf makkelijker.
Wat ook een handige manier is om een gesprekje te voeren, is om vragen te stellen waar mensen niet zomaar met ja of nee op kunnen antwoorden. Zorg dat je ook een paar opvolgvragen klaar hebt. Af en toe een kleine aanvulling van jezelf ertussendoor zodat het niet op een kruisverhoor gaat lijken "Oh, dat herken ik! Laatst blablabla" en dan weer een vraag aan die ander. En veel lachen tussendoor, af en toe een knikje of "hm-hm" dat vinden de meeste mensen fijn, dan weten ze dat je luistert.