Ja mijn verhaal daarna heb ik net geschreven. Wat ik dus als tip gaf kijk of je hem kan betrekken op een andere manier. Iets leuks van dat het wel leuk is om met een kind te spelen of dat hij haar aan het lachen kan maken. soms zijn mensen streng! En spelen je eigen gevoelens mee van uit je eigen opvoeding van dit wil ik wel voor mijn kind en dat niet. Hij klikt wat stuurs onzeker wat te doen met je dochtertje. Ze woord snel groter nu en gaat ook zo lekker praten misschien dat hij dan ook meer met haar kan praten. en moedig de band aan op een positieve manier.
Oh maar dat is het probleem niet hoor. Ik vind het lief dat je zo mee denkt maar het ligt wel iets anders. Mijn man speelt wel met haar. Hij gaat met haar fietsen, doet soms lekker gek met haar enz. Dus dat is het probleem niet. Als ze gewoon lief is en vrolijk is is er niks aan de hand. Het gaat mis als ze boos is, verdrietig is, slecht geslapen heeft noem maar op. Dan reageert hij op haar alsof ze het allemaal maar moet snappen zeg maar. Hij vergeet dat ze nog zo klein is. Als hij oppast en ik ben aan het werk gebeurd er vaak iets waardoor ze overstuur is (geweest). Ik denk doordat hij haar te hard aanpakt.
Ik herken een deel van de onhandigheid van je man wel uit je verhaal. Mijn partner kan de baby ook niet troosten; laat staan zonder een huilpartij in slaap laten vallen. Ik vind het daardoor ook lastig om vertrouwen in hem te hebben, want als ik er niet ben (en ik kan onmogelijk 24-7 om ons kind heen blijven cirkelen wanneer ik mijn dagelijkse bezigheden heb!) weet hij niet hoe hij hem moet troosten en weet ik gewoon dat hij hem gewoon laat huilen. Hij zet de baby op de grond op zijn speelkleed en laat hem gewoon overstuur huilen terwijl hij eerst zijn spelletje op de computer af wil maken. Tegen de tijd dat we vijf tot tien minuten verder zijn (zo lang duurt dat meestal) is ons kind zo ontzettend overstuur dat hij met geen mogelijkheid meer stil te krijgen is en lang door moppert. En dan gaat hij ook nog vervelend zitten doen dat hij 'geen zin' heeft om hem lang vast te moeten houden... Pfffff. Hij oppert dan dat de baby maar eventjes moet wachten en er niks mis is met huilen - terwijl je overduidelijk merkt dat er juist wel wat mis is want hij raakt overstuur voor iets dat binnen anderhalve minuut klaar zou zijn geweest. Ik weet ook niet goed hoe ik dat duidelijk kan maken dan dat ik nu al doe. Praten praten praten praten. Ander gedrag aangeven. Ingrijpen op de momenten dat je er wel bent en zeker geen genoegen nemen met: "Ja maar, jij bent er toch om dat te doen?". Nee, ik wil het jou zien doen. Als papa zijnde heb jij EXACT dezelfde rol als mama; namelijk 'goed ouderschap', en daar horen dit soort moeilijke zaken ook bij. Soms lees ik wel eens artikelen dat er naast je kinderen altijd een groot kind bij blijft; namelijk je man. Ik had van tevoren ook niet gedacht dat hij het zo zou doen.
Eerlijk gezegd weet ik dit keer niet zo goed wat ik voor advies kan geven. Als je dat echt denkt dat hij haar te hard aan pakt dan zit er niks anders op dan dit met je man te gaan bespreken en niet laten zo als het nu is.
Heftig hoor. Er moet wel iets gebeuren, kinderen van 2 zijn nog veel onrustiger qua stemmingen dan kinderen van 1,5. Wordt hij er zenuwachtig van? Hoe gaat het verder met je man, zware baan, of andere dingen die veel van hem vragen? Wat zegt hij als andere mensen aangeven dat hij te streng is? Als zijn broers dat bijvoorbeeld tegen hem zeggen?
ik snap je verhaal wel maar vind ook dat je te veel verwacht van je man. Mijn man kan mijn zoon ook niet troosten...is hij dan een slechte vader? Zal ik mijn vertrouwen in hem verliezen? Nooit! Hij is een supervader...is hij streng? Ja in sommige opzichten wel en andere ben ik veel strenger. Mijn man is ook diegenen die altijd het zotst doet met de kinderen. Mijn kinderen zijn dol op hem. Maar sommige dingen kan hij niet zoals troosten. Dat kan en mag alleen maar de mama doen. Dat wil nog niets zeggen. Het is gewoon anders... moeders gaan anders met hun kinderen om dan vaders. Hoe het komt weet ik niet. Misschien ligt het ook aan je dochter dat ze op dat moment de mama wilt (is bij mijn zoon ook het geval, ook als ik er niet ben) hij gaat dan ook gelijk mama roepen. Is voor mijn man ook lastig dat het hem niet lukt. Maar ja...je moet het maar gewoon laten doen. Op een gegeven moment zal je kindje zich wel eens een keer laten troosten door papa. Je kindje is nog jong en ook voor je man is alles nieuw (1ste kindje) oh ja en mijn man komt wel van een andere cultuur (heeft er natuurlijk niets mee te maken)
Ja ik denk dat hij er zenuwachtig van word, dat hij bang is dat hij haar niet stil krijgt en daardoor het juist erger maakt. Als ik dit tegen hem zeg ontkend hij het. Hij probeert zichzelf altijd goed te praten. Hij heeft het erg naar zijn zin op zijn werk en ik merk niet dat hij daar stress van heeft. Andere mensen hebben het nog nooit tegen hem gezegd maar tegen mij is het wel eens gezegd door familie. Zijn moeder heeft aangegeven dat ze ook wel een keer met hem erover wil praten. Verder ga ik zelf ook nog weer met hem praten hierover, hij past namelijk regelmatig op thuis als ik werk en ik wil me daar geruster over kunnen voelen.
Ik herken ook wel iets in jouw verhaal.. Mijn man liet haar ook te lang huilen toen ze kleiner was. Ze begon dan te huilen als ze wakker werd in haar bedje en hij liet haar dan eerst een tijdje huilen en daarna pakte hij haar pas uit bed. Vaak dus als ze al overstuur begon te raken en als hij haar dan pakte was ze niet meer stil te krijgen. Als ik thuis kwam dan was ze soms alweer stil maar snikte nog na van haar lange huilbui. En mijn man zag er uit of hij een zenuwinzinking had gehad... En misschien stel ik wel te hoge eisen zoals iemand hier zegt.. maar voor mijn gevoel kan hij er wel iets aan veranderen. Ik zou al heel blij zijn als hij op die momenten wat rustiger met haar omgaat. Hij doet namelijk te wild (ik weet dat dat een papakwaaltje is) maar dit is niet leuk om te zien. Zij wil even tegen je aan zitten als ze huilt, dat je even de tijd neemt haar te troosten of te kalmeren. Hij neemt daar niet de tijd voor.. alles moet snel 'afgehandeld' worden zeg maar. Soms zie ik andere vaders hun kinderen zo heerlijk knuffelen en hun kindje troosten en dat mis ik bij mijn man zo...
Misschien is het een idee om aan te geven wat jij zelf doet om haar te troosten, geef aan dat ze het fijn vind om even te knuffelen bij het troosten. Laat het zien hoe jij het doet als jullie samen zijn en laat het hem de keer erna doen. Kinderen laten zich niet troosten op tijd maar op gevoel. En het ene kindje is sneller getroost door papa en het andere door mama. Als vader moet je denk ik soms veel meer doen, om dat voor elkaar te krijgen dan als moeder, ligt in mijn ogen ook aan de eerste periode na de geboorte. Ik herken een deel van wat je schrijft in mijn ex, die was alleen nog erger die vond ook dat een kind van 1,5 zich de hele dag zelf wel kon vermaken en werd boos als zl aandacht vroeg overigens leuke dingen doen bestond bij hem uit naar de speeltuin gaan als hij een 'zakelijke' afspraak had. Hij mocht zl ook niet troosten, maar ook niet kroelen etc. Mijn vriend daarin tegen juist wel, ik ben welliswaar de eerste waar hij naar toe loopt, behalve na een omgangsmoment dan wil hij de armen van mijn vriend om zich heen, maar mijn vriend kan hem net zo goed en soms zelfs sneller troosten als ik!
Geduld. Ik denk dat het een gebrek aan geduld is...komt bij mannen wel vaker voor... Kleine kinderen/baby's MOGEN van hun moeders verdrietig zijn en/of huilen. Bij veel vaders moet het zo snel mogelijk stoppen/ en het liefst vanzelf/ en hop weer doorgaan waar we mee bezig waren. Allemaal een kwestie van gebrek aan geduld.
Ik vraag me af of hij jou kan troosten. Ik weet niet of dat wel eens gebeurt, maar stel je barst in huilen uit (je hebt je dag niet, weet ik het) wat doet hij dan? Staat hij er dan ook onhandig bij? Of weet hij dan wel goed wat te doen? Verder heeft het volgens mij weinig zin om tegen een kind van 1,5 jr te zeggen 'je hoeft niet te huilen, stil maar'. Dan spelen ze nog niet echt toneel, verdriet is dan vaak ook écht verdriet. Als ze wat ouder worden kunnen ze je in het ootje nemen, dus dan kun je bij 'verdriet' wat strenger zijn, omdat het aanstellen kan zijn. Ik denk dat je man het echt moet leren. Als hij er voor open staat, neem hem dan idd bij de hand en laat hem je dochter echt knuffelen als ze verdriet heeft. De meeste mannen moeten dóen. Succes!
Helemaal mee eens! Vind het persoonlijk best wel shocking om alleen hier om te zeggen: als ik dit had geweten, was ik waarsch niet met hem getrouwd /kinderen gekregen. Ik ben zelf ook niet heel goed in troosten. Aan het begin van een huilpartij wel, maar op een gegeven moment zeg ik ook: nu is het klaar/ nu mag je stoppen met huilen. Vind dat dat ook niets te maken heeft met streng zijn, eerder met onzekerheid of ongeduld. ( ook niet top, maar valt aan te werken toch ) Als verder alles goed is en hij is dol op z'n dochter.. Denk ik: niet iedereen is perfect. Misschien heb jij tijdens je zwangerschap een te ideaal beeld van hem in je hoofd gecreëerd.
Lastig zeg! Helpt het misschien als je je man echt wat 1 op 1 tijd geeft met je dochter? Dus niet een paar uurtjes 'oppassen', maar dat hij echt meerdere dagdelen of dagen helemaal verantwoordelijk is voor jullie dochter? Het klinkt mij namelijk in de oren dat hij haar niet zo goed kent en dat hij ook niet weet wat hij ermee aan moet als ze boos/verdrietig is. Van die machteloosheid moet hij af, en ik denk dat dat alleen lukt als hij echt zelf verantwoordelijkheid neemt voor haar verzorging en welzijn. Zo leert hij haar ook beter kennen en voelt hij zich niet machteloos als ze eens huilt. Dat machteloze gevoel herken ik wel, van toen ik nog geen kind had, en als bijv. een neefje hard viel. Ik was ook nooit goed in troosten en dacht weleens: wat voor moeder moet ik worden?? Maar het moment dat mijn dochter er was was dat gevoel verleden tijd. Het mooie is dat ik met andere kinderen ook veel beter contact kan leggen sindsdien. Heb je een goede band met je (schoon)moeder? Misschien is het een idee om, als hij zijn "papadag" heeft (vreselijk woord), de hulp van oma in te roepen de eerste paar keer? Misschien vindt je man dat wel heel prettig en voel jij je er ook neit ongerust onder. En over de fases, de peuterpuberteit komt er ook aan. Laat je man eens wat lezen over de ontwikkeling van een dreumes/peuter, zo kan hij zich misschien ook meer betrokken voelen.
Wel wat herkenbaar, maar gelukkig niet helemaal. Als dochter valt en zich zeer doet dat lijkt het of mijn vriend bevriest. Ik sta snel op en ga haar knuffelen, maar mijn vriend heeft iets meer verwerkingstijd nodig en weet ook niet zo goed hoe hij moet troosten. Dit komt mede door zijn opvoeding (emoties hoor je niet te tonen). Gelukkig gaat het steeds beter en zijn wij het erover eens dat huilen erbij hoort en pijn/verdriet zeker getoont mag worden. Nogmaals een goed gesprek met hem aangaan en hem erbij helpen. Uitleggen wat hij moet doen, stap voor stap bespreken.
Mijn man doet alles (luier verschonen, eten geven, badderen, naar bed brengen, samen boodschappen etc.) maar is geen papa die gek doet of wilde spelletjes doet en troosten gaat hem ook niet echt natuurlijk af en ja, vond dat vooral in het begin best jammer maar weet dat het uit onzekerheid komt. Hoe ouder zoontje wordt hoe makkelijker het voor m'n man wordt, ze zitten sinds kort ook samen op judo en dat is zo leuk. Hij zegt trouwens ook wel als ie huilt dingen als 'klaar nu' en ik wijs 'm er wel eens op dat ie nog maar twee is en dat wij hem dingen moeten leren, niet zomaar 'nee' roepen. Je kan het er ook best met 'm over hebben en uitleggen/laten zien hoe het ook kan maar zit er niet té veel bovenop, de één gaat het nou eenmaal makkelijker af dan de ander...het is vervelender als beide ouders 'het' niet in zich hebben. Maar vind het eerlijk gezegd een beetje ver gaan om hierdoor je man niet met je kind te vertouwen?!
Ik merk dat ik het niet goed uit kan leggen op deze manier.. Mijn man is best vaak alleen met ons dochtertje. Hij pas 1 dag sowieso op en soms ook wel eens een ochtendje extra. Ze is ook echt wel gewend aan haar papa en als hij thuis komt is ze blij om hem te zien. Het strenge zit hem niet alleen in het 'stop met huilen' zeggen. Ze mag van hem maar weinig als het gaat om verschillende dingen. Ik weet best dat mannen vaak minder handig zijn in troosten e.d., maar het is hier soms zo dat ik bang ben om weg te gaan omdat er altijd wel iets gebeurd waardoor ze veel huilt bij hem.
Hij troost mij ook niet vaak als er iets is nee.. Hij negeert het dan bijv. gewoon of zegt er even kort iets over en daarna moet ik niet meer zeuren. Als ik hem er mee confronteer dan is hij het niet met me eens. Maar ik vind het erger dat hij zo tegen ons dochtertje doet dan dat hij zo tegen mij doet. Ik wil hem niet alleen maar negatief afspiegelen, want hij heeft verder alles voor mij en ons dochtertje over en we hebben het samen vaak gezellig, doen leuke dingen genoeg.
En hebben jullie het er ook over gehad wat hij dan moet veranderen? En hoe hij dit aan denkt te gaan pakken? Want als hij het helemaal niet leuk vindt om te knuffelen, zal zijn knuffel niet positief overkomen en dus niets uithalen. Ik zou hem helpen. Zodra hij weer streng is, dit naar hem verwoorden. En aangeven wat hij dan beter we kan doen. En laat hem toch ook maar op jou oefenen dan, hij moet jouw verdriet ook niet bagatelliseren. Blijft hij dat doen, dan zal hij het ook naar jullie kind blijven doen.
Je hebt er waarschijnlijk niets aan, maar meestal vallen we altijd op een man die sprekend op onze vader lijkt. Ik denk ook niet dat hij 1,2,3 kan veranderen. Misschien is de key om er over te praten en samen veel tijd doorbrengen met jullie dochtertje. Maak hem er van bewust dat kleine kinderen een lieve troostende papa nodig hebben. Ik heb zelf trouwens ook een hele strenge disciplinaire vader en ik ben doodsbang dat ik op mijn vader ga lijken qua opvoeding. Ik was altijd ook wel bang voor m'n vader. Dus misschien ligt het ook aan zijn opvoeding?
Eigenlijk snap ik precies wat je bedoelt! Sterker nog mijn man doet dit ook...hij kan heerlijk met dochtertje spelen, fietsen en gek doen, maar is soms ook te streng en kan soms te weinig hebben van onze dochter. Iemand zei iets met geduld, en dat is precies wat zich hier ook afspeelt. Toen Jenthe wat kleiner was en de avonden niet gingen zoals het moest dan was mijn man al gestrest en deed ie behoorlijk chagerijnig tegen dochtertje. Het is dan niet gewoon ah meisje niet huilen stil maar, nee het was hou op! Ik blijf praten met mijn man maar het blijft feit dat ik er beter tegen kan en rustiger blijf. Het gaat nu wel beter, maar soms dan hebben we er hier echt nog wel ruzie over. Ik snap zeker dat je zegt dat je soms spijt hebt van dat je getrouwd bent en dat jullie voor een kindje zijn gegaan, ik heb dat ook zeker gehad. Je voelt je gewoon machteloos....