hoi meiden , hoe hebben jullie de keuze gemaakt om er mee te stoppen ? het is altijd lastig natuurlijk en een keuze die je zelf moet maken .. zal even kort mn situatie uitleggen. we zijn nu 10 jaar bij elkaar en hebben 2 geweldige kids van 3,5 en 7 mnd. de relatie die we hebben voel ik me gewoon niet gelukkig in , er is geen liefde er word niet gedaan aan knuffelen , kussen , vrijen , ikben het beu dat het altijd van 1 kant moet komen ... ikdoe thuis alles alleen de kids ,huishouden en alles wat er bij komt kijken ik werk 20 uur per week en hij 40+ daar krijg ik altijd verwijten over , maar hij vergeet wel dat het thuis ook allemaal doorga... we hebben eigenlijk niet ruzie maar ik loop me wel iedere dag weer aan hem te irriteren dat hij zo lax is, hij vraagt ook nooit eens hoe is het met jou of hoe was je dag ...toon eigenlijk geen intresse in me. weet eigenlijk niet zo goed wat ik ermee moet , moet ik zo nog jaren doorgaan en ongelukkig blijven ? het enige lastige probleem dat er is is dat we kinderen hebben... ik hoop dat jullie me mischien wat tips/adviesen kunnen geven . bedankt voor het lezen , groetjes bulldog
Heb je je gevoel al met hem besproken? Dat je je niet gelukkig voelt, intimiteit mist, erkenning mist voor het werk dat je thuis doet, etc. ? En zijn er misschien ook dingen die hem dwarszitten. Hoe ziet hij de relatie. Wat is er veranderd en hoe komt dat? Ben eerlijk over wat je voelt en bespreek dat op een moment dat er ook de tijd en de rust voor is. Misschien werkt het bijvoorbeeld om o.a. een duidelijke taakverdeling te maken zodat jij je meer gesteund voelt in het werk in huis. En doen jullie nog wel leuke dingen samen met z'n tweetjes? Kinderen kosten heel veel tijd, vooral de eerste maanden en gezien je een kindje hebt van 7 maanden kan ik me voorstellen dat jullie bijvoorbeeld moe zijn. (Ik ben dat bijvoorbeeld wel) Regel een keer een middag én avond een oppas. Ga dan bijvoorbeeld lekker samen naar een thermaalbad en dan uit eten en besteed zo aandacht aan elkaar. En als dat goed bevalt, plan zo'n papa en mama dag dan maandelijks in. Succes!
p.s. En beslis niet te snel dat het niet meer gaat, probeer er eerst samen aan te werken en schakel desnoods hulp in.
dank je wel voor je reactie ! mijn man is niet zon prater hij is een binnen vetter , daarom verschillen wij ook zoveel ik ben meer een flapuit en hij is stil. alsik het met hem daarover heb dan is het zo van jij doe dit en jij doe dat , heb al honderd keer tegen hem gezegd dat hij hier ook weleens mee moet helpen maar dat gaat dan hooguit een week goed en dan doet hij weer niks. ik word daar moe van om het elke keer maar te vragen en te zeggen ik geen geen papegaai om zo maar te zeggen. leuke dingen samen doen , eigenlijk niet maar moet ook zeggen dat er in hem niet veel in zit als ik vraag zullen we eens wat gaan doen trekt hij zn schouders op, hij zal ook noit eens uit zn eigen een initatief tonen om iets te doen ... qua vermoeidheid vind ik het wel mee vallen kids slapen goed en het is goed te combineren met werk ect. ik heb voor mij gevoel dat de koek gewoon op is , ik kan ook niet zeggen dat ik echt van hem hou. ik ben 27 jaar en als ik er dan aan denk om zo nog jaren verder te gaan je moet genieten van het leven je leeft tenslotte maar 1x , is zonde om ongelukkig te zijn. moet ook zeggen dat het eigenijk al langer zo gaat in de periode dat ik zwanger werd van de jongste dat het beter ging , daarvoor heb ik al eens op het punt gestaan om de relatie te verbreken , nu zit ik weer in het zelfde schuitje , er is gewoon niks meer aan... grr word gek van mn eigen.
Dan denk ik dat het belangrijk voor jezelf is om na te denken wat je wil. Wil je je relatie nog een kans geven, wil je er voor werken? (Liefde is een werkwoord zeggen ze wel eens ) Kan me voorstellen dat het lastig is dat je man niet zo'n prater is, maar welke man is dat wel. Maar wil hij je niet kwijt raken dan zal hij nu wel moeten.. Weet hij dat je twijfelt over jullie relatie? Want misschien opent dat wel zijn ogen en schrikt hij er heel erg van. En als ik lees hoe jullie met elkaar communiceren dan verwijten jullie vooral ipv dat jullie je wensen naar elkaar toe uitspreken. (Dus niet: 'ik vind het irritant dat je nooit de tafel afruimt' maar: 'je zou me kunnen helpen door bijvoorbeeld eens de tafel af te ruimen'). Maar dat krijg je vaak als je je gaat irriteren en dan wordt het juist alleen maar erger. Veel mannen zien de dingen in huis niet. Mijn man moet daadwerkelijk over een mand was struikelen wil hij zien dat er nog en wasje gedraaid kan worden (en geloof me dat zorgt ook voor de nodige irritatie..). De intentie is er wel, maar ze moeten soms wel wat geholpen worden. En tuurlijk moet je genieten van het leven, maar het gaat niet altijd van een leien dakje. Probeer je situatie objectief te bekijken, schrijf dingen op, wat geeft je energie uit je relatie, wat kost je energie. Waarom werdt je ook gek op je man en zie je daar nu nog iets van terug of zijn jullie beide hard veranderd. Nu een keuze maken waar je later misschien spijt van krijgt wil je ook niet dus neem in elk geval geen overhaaste beslissing. En vraag desnoods ergens hulp om de dingen voor jezelf op een rijtje te krijgen. Succes meid!
Hoe je dat besluit? Dat heb je zelf eigenlijk al gezegt Wil je de rest van je leven zo doorbrengen? Ik had mijzelf diezelfde vraag gesteld en ik kon daar zonder twijfelen 'NEE' op antwoorden. Ik heb toen de keuze gemaakt om alleen verder te gaan en het valt me nog niks niet tegen Heb zelfs regelmatig gedacht dat ik dat veel eerder had moeten doen! Succes met je situatie meis! Het is niet makkelijk allemaal, maar zeer zeker wel te doen in je uppie
tja ik weet zelf eigenlijk niet of ik het nog wel een kans wil geven, ik voel helemaal niks meer bij hem , hij ook niet altijd even leuk met de kids.. bedankt voor je antwoord igg, ik ga het allemaal eens op een rijtje zetten.
ja eigenlijk heb ik het zelf al gezegd , jeetje pfff. ik heb er ook helemaal geen schrik voor om het alleen te moeten doen dat doe ik nu ook .. thnx voor je reactie!
ik zit in precies dezelfde situatie nu. alleen hebben wij onze gevoelens naar elkaar uitgesproken en we twijfelen allebei en weten zeker dat we ons leven niet op deze manier verder willen. en we twijfelen allebei of het wel de beste keuze is om uit elkaar te gaan. wij hebben besloten om dit weekend een nachtje zonder de kids weg te gaan en eens goed te praten samen en kijken of we aan elkaars verwchtingen nog kunnen voldoen en of we wel of niet samen verder zullen gaan. succes ermee!!!
Hey, Wat vreemd om je verhaal te lezen, zo herkenbaar! Ik zit wat in hetzelfde schuitje als jij, weet het ook allemaal niet meer. Ik weet dat ik het alleen red met de kinderen, want net zoals jij doe ik dat nu ook. Ik ben vooral bang voor het financiële. 3 kinderen kosten een pak geld, we hebben ook nog 2 leningen en ik heb niemand om op terug te vallen. Het maakt me allemaal angstig, maar ik ben doodongelukkig nu. Sterkte meid!! Ik hoop dat je de juiste beslissing neemt!
@jerlin , wat goed van je om je gevoelens tegen elkaar uittespreken, hoe is het gegaan van het weekend? @vriginie wat vervelend dat je in de zelfde situatie zit , ik weet da thet makkelijk gezegd is maar miss toch eens praten met je man/vriend. ik zie dat je in belgie woont , wee tniet of dat het zelfde is al hier met toeslagen en alleenstaande ouder korting enzo ? het enige waar ik me druk over maak is over mn kids , ben bang dat ze zon klap zullen krijgen mochten we uit ekaar gaan. sterkte meid!
Bulldog de oudste zal er dan meer van meemaken als de jongste. Mijn zoontje is 14 maanden en is eigenlijk een stuk rustiger geworden. Nu was er bij ons elke dag ruzie. Veel succes met je keuze
@ bulldog, sorry dat ik pas zo laat reageer. ons weekend ging wel redelijk. na vele gesprekken hebben we besloten om het samen nog te proberen, maar langzaam aan werd het weer slechter, en nu zitten we weer op een dieptepunt. ik was er helemaal van overtuigd dat ik nog van hem hou en hem niet kwijt wil. maar we hebben zo goed als het kan ons oude leventje weer wat opgepakt, maar de sleur is wer terug. dan komen toch weer flink wat twijfels bovendrijven. nu zit ik toch weer in de fase dat ik het allemaal niet weet en of er nog een toekomst samen is. ik vind het moeilijk om andere pijn en verdriet te doen, maar uist daar mag je nu niet aan denken. verder ben ik altijd al een twijfelaar geweest en ben bang dat als we zo doorgaan ik de rest vn mijn leven zal gaan twijfelen of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. hier gaat het nu dus niet goed. mar hoe gaat het bij jou? heb je al een keuze gemaakt? of met elkaar kunnen praten? groetjes
Dat ben ik niet met je eens, dat is wel erg makkelijk gezegd en gedaan. Je kan de vraag stellen, je antwoord zal idd NEE zijn maar dan kun je 2 dingen doen: er meteen mee stoppen of er over praten en desnoods met hulp de dingen proberen te veranderen. Jullie hebben 2 kids, de jongste is nog zo jong. Daaruit maak ik op dat je een tijdje terug nog wel gelukkig was anders waren jullie niet voor een tweede gegaan, toch? Mijn mening is dat mensen tegenwoordig erg snel "opgeven", ook als ze kinderen hebben. Mijn man heeft ADHD en dat is lang niet altijd makkelijk! Ook ik heb een aantal keer overna gedacht er mee te stoppen. Maar de kids zorgde ervoor dat ik niet op gaf, mijn gevoel opzij zette en doorvocht. Het is en zal ook altijd zo blijven, niet makkelijk. Maar nu is hij een week weg voor zijn werk en het is pas dag 2. Ik moet zeggen dat ik hem nu al mus! Niet zijn hulp met de kids maar echt hem zelf! Ik geniet super van de rust die nu in huis is. (had voor mijzelf dit stiekum als grens gesteld, voelt het goed dan is het musschien beter te stoppen) het gaat me prima af zo in mijn uppie iets waar ik ook tegenop zag. Maar oh wat mus ik zijn aanwezigheid nu. Voor mij dus een teken om door te vechten!