Sinds afgelopen vrijdag hebben wij een puppy in huis, hartstikke leuk natuurlijk! Alleen nu komt het, ik krijg hele nare gevoelens door de puppy. Heel erg verdrietig, vanaf dat ik met hem wakker ben voel ik me gespannen. We hebben ook nog 2 andere hondjes en naar hun voel ik me heel erg schuldig. Echt met hun nu wandelen gaat niet want ben overdag alleen met pup. Heb gedachtes dat t zielig is voor m'n andere 2 honden dat we nu de pup hebben want ze willen er nog echt niks van weten, het gevoel dat ik ze te kort doe. Echt ik voel me zo slecht.. terwijl ik dit schrijf rollen me de tranen over de wangen. Herkent iemand dit? En zal dit erbij horen en vanzelf over gaan?
Joh dat is niet zo gek toch, soort kraamtranen. Alles is anders en natuurlijk is dat wennen, je moet opnieuw je draai vinden en aan elkaar wennen. kun je er met je man over praten?
Dit is een veel voorkomend ‘verschijnsel’. Mijn zus had het ook en hier zijn ook al best wat topics over geweest. Geef het tijd, knuffel veel met al je honden en probeer af en toe met de andere honden op stap te gaan als iemand anders bij de pup thuis is. Het komt goed!
Denk idd wel dat je gelijk hebt, dit zegt mijn man ook veel! Gelukkig kan ik hier zeker goed met hem over praten
Bedankt voor je positieve reactie! Man zegt ook continu dat t zeker wel goed gaat komen. Wil de pup ook echt niet wegdoen, al gaat dat wel eens door me heen. Op het moment dat ik dan daaraan denk terwijl ie zo lief bij me slaapt beginnen me de tranen al te rollen, dus ergens zal ik al best wel een beginnende band hebben
Ah kijk, dat is hartstikke fijn. Kun je met je man afspreken dat je bijvoorbeeld in de avond als hij thuis is de tijd kunt nemen voor je andere honden, dat hij dan zorgt voor de pup? Het is best zwaar om te wennen aan een pup, de verzorging kost veel tijd en je bent echt weer gebonden aan huis. Probeer samen te zorgen dat jij ook tijd voor jezelf en de andere honden hebt. Het komt echt goed hoor! Als ze straks aan elkaar gewend zijn, en de pup wat groter is, begint het genieten!
Ja zo doen we t nu al wel eigenlijk, helaas is man altijd pas rond 20.00 uur thuis. Net ging m'n middelste hond erg tegen puppy grommen, daar stress ik dan meteen van en in mijn hoofd komt t dan niet goed,denk dat gedachtes op dit moment een hele hoop met mij doen
Ik kende dit fenomeen (mens-dier) niet maar ik vind het dus heel aandoenlijk en schattig want het klinkt precies hoe ik me voelde na de bevalling van mn tweede zoon. Klinkt hele normaal. Ik weet ook dat honden stress en angst heel goed aanvoelen dus dat zou de reactie van je hond ook kunnen verklaren.
Ja is ook een lekker overwhelming gevoel dat je je moet splitsen terwijl je je rationeel daar allang op had ingesteld en je oudere kind al zachtjes aan in had getrained. Maar die gevoelens zijn heel herkenbaar. Pup dragen en dan wandelen? Baby ging hier ook gewoon in een ringsling mee tenslotte.
Wij hebben hetzelfde gehad met onze tweede kat, ik denk dat het wel normaal is. Dezelfde gedachte van wat doen we onze eerste kat aan, klikte niet meteen, hij is heel ondeugend dus weg rust in huis enz. Maar het was een periode wennen aan elkaar, en nog steeds wel (is er nu bijna 3 maanden), maar de knuffels maken alles weer goed Komt goed, geef elkaar gewoon wat tijd om te wennen en voor je het weet is het alsof ie er altijd was.
Super bedankt voor alle reacties! Dat doet me echt goed. Pup is net rondje mee wezen wandelen met mijn middelste hond. Middelste hond ging zowaar snuffelen aan pup buiten. Pup nig wel moeten dragen,maar dat lopen komt vanzelf goed
Ik herken het ook. Een paar maanden geleden heb ik zo’n zelfde topic als dit geopend. kleine troost: hier gaat het inmiddels wel beter. We hebben onze hond nu bijna 3 maanden. Ik moet zeggen dat ik het nog steeds niet altijd leuk vind, hoor. Ik snap hem vaak niet en heb daar veel stress van. Maar steeds vaker ben ik wel blij met hem en kan ik ook van hem genieten. Bij mij helpt het wel dat de rest van het gezin wat meer helpt. Vooral mijn oudste zoon is nooit te beroerd om hem uit te laten of juist even thuis te blijven zodat ik even weg kan. Heel fijn is dat. Soms denk ik nog wel: kunnen we hem beter niet toch weer herplaatsen bij een gezin dat wat meer ervaring heeft, maar juist op die momenten gaat het vaak ook weer even wat beter. Dit is mij overigens wel erg tegengevallen. We hadden echt goed nagedacht en ons voorbereid maar ik had nooit gedacht dat ik zo’n emotionele reactie op die hond zou hebben. Compleet met huilbuien en misselijkheid van de stress. Die had ik niet zien aankomen, maar het schijnt echt normaal te zijn zoals je hier nu ook weer leest.
@Luppy: Ik moest inderdaad aan jouw topic denken. Fijn om te lezend at het iets beter gaat. Hopelijk voelt het snel helemaal goed! Wij hebben nu sinds een werking vijf een pup. Ik herken de heftige gevoelens niet, maar vind het wel heel intensief. Het is net een baby. Gelukkig hadden we ons daar wel op ingesteld, maar ook dan blijft het intensief. Ik ben katten gewend en een hond is zo anders. Ook moeten we nog zien hoe het met de katten gaat als ze echt bij elkaar kunnen ed. Ik hoop dat het met de tijd makkelijker wordt en ben benieuwd hoe ik zelf over een x periode er op terug kijk en of het die intensieve periode waard is geweest, zeg maar.
Wat fijn om wat herkenning te lezen. Ik weet nog wel dat ik bij m'n eerste hond dit ook wel een beetje had maar geen idee meer of ik t toen ook zo heftig voelde
Haal een oude wandelwagen van marktplaats (of een honden(fiets)kar) en zet pup lekker daarin. Kun je gewoon met de andere honden wandelen en kan pup mee en kleine stukjes zelf lopen. In huis een stukje afzetten met een puppyren zodat je de oudere honden kan scheiden van de pup als ze even geen zin in elkaar hebben of als jij zelf het even niet ziet zitten. Dan heb je volgens mij al veel minder stress. Je moet het jezelf zo makkelijk mogelijk maken, dat scheelt een stuk
Toen we onze hond net hadden heb ik ook wel momenten gehad dat ik dacht waar ben ik aan begonnen. Wij hebben echt geen makkelijk ras, maar wel van een goede verantwoorde fokker. Sommige momenten op de dag veranderde hij echt in een duiveltje. Dan ging hij in alles wat ging bijten. We zijn nu bijna een jaar verder en het is nu zo'n lieve hond. Onze fokker fokt niet op uiterlijk maar op karakter en ondanks dat het ras dus best moeilijk kan zijn, kan ik nu zeggen dat we echt een ontzettend lieve hond hebben. Waar ik ben is hij. Het is echt mijn maatje. Waar veel van dit ras niet met (kleine) kinderen kan, vind hij kinderen heel leuk. Geef het de tijd. Het komt goed!
Ik had dit destijds ook wel een beetje toen we onze pup hadden. Nu hadden wij geen andere honden erbij maar op de een of andere manier voelde ik me ineens enorm aan huis gekluisterd met een pup. In wezen ben je dat ook. Ik had verlof opgenomen en dan steeds naar buiten moeten etc, het wennen aan andere honden buiten. Ik vond het ook best wel een dingetje en ook het wennen aan de pup. Hij raakte altijd snel overprikkeld door kinderen die hem dan wilden aaien en dan ging die happen en springen, kreeg er echt stress van haha Toen we hem een maandje hadden en hij helemaal zindelijk was ging het allemaal goed. Geef het even de tijd.
De puppy blues inderdaad. https://hondtrainen.nl/heb-jij-last-van-de-puppy-blues-waarom-jij-je-soms-down-voelt/ Ik vond zelf de puberteit het ergste bij onze pup. We hebben een enorm snel overprikkelde hond wat als puppy al heftig was maar als puber niet meer te doen. Ik heb regelmatig huilend op de deurmat gestaan omdat ik niet meer wou wandelen. Het komt echt goed maar wat heb ik getwijfeld zeg. Ik ben nu heel blij met haar, ze word 2 jaar in mei en ze is met een jaar en paar maanden gesteriliseerd omdat ze de hormoon schommelingen qua prikkels helemaal niet kon handelen. Ze blijft altijd gevoelig maar is nu de liefste hond Vooral blijven praten en nee niet iedereen zal dit snappen maar blijven praten met elkaar en elkaar aflossen als het zwaar is.