BMI; van 42 naar 24 in twee jaar

Nou de titel zegt het al. Ik had hem ook “van maat 52 naar 38” kunnen noemen, maar vind de BMI belangrijker en hoop dat de meeste mensen dat meer aanspreekt om zo mijn verhaal te gaan lezen. Het zal waarschijnlijk een lang verhaal worden, dus ik hoop dat ik jullie kan blijven boeien. Nu denken jullie vast: “Waarom schrijft ze dit?” Nou, dat antwoord is simpel: Om vrouwen die ook problemen met hun gewicht hebben of al jaren als een jojo bezig zijn in te laten zien dat het dus wel kan.

Laat ik voorafgaand aan mijn verhaal mezelf kort voorstellen.
Ik ben een jonge vrouw van 25, getrouwd en mama van twee prachtige meiden. Sinds mijn pubertijd worstel ik al met mijn gewicht; dan weer dik, dan weer wat dunner, maar uiteindelijk werd ik steeds dikker en dikker. Met name door het jojo effect en ik denk dat genoeg vrouwen dit kennen. Hierdoor kreeg ik natuurlijk een laag zelfbeeld en totaal geen zelfvertrouwen. Op het moment dat ik mijn man leerde kennen, nu 6,5 jaar geleden, woog ik 94 kilo. Oké, ik start.

In februari 2009 raakte ik in verwachting van onze eerste dochter. Op het moment van zwanger raken woog ik 130 kilo met een lengte van 1.80. Na een vreselijke zwangerschap, extreme misselijkheid en twee keer opgenomen geweest wegens uitdroging, beviel ik via een KS van een prachtige dochter op 9 oktober 2009. Na deze heftige zwangerschap was ik 11 kilo afgevallen en woog ik ineens weer 119 kilo. Wat een heerlijk gevoel was dat zeg. Vanuit dat punt kon ik doorgaan! Maar niets was minder waar. Samen met een vriendin genoten we van onze pasgeboren kindjes en ons verlof. We zaten vaak samen en ik was mijn streven ineens weer vergeten. Ik groeide steeds meer dicht en ondanks de reacties van mensen in mijn omgeving bleef ik zeggen dat ik NIET dik was, ik was stevig maar absoluut niet dik! Door de reacties van buitenaf begon ik steeds minder op mijn eten te letten en de weegschaal was mijn vijand. Tot het moment dat ik een meisje op mijn werk leerde kennen. Zij was al 35 kilo afgevallen middels een diëtiste. Ik heb haar veel vragen gesteld en toen ik zag dat zij het kon, ging de KNOP bij mij om. “Dit wil ik toch ook? Zij kan het ook dus dan kan ik het ook! Als ik zo doorga, weeg ik over een jaar meer dan 150 kilo!”

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben naar mijn huisarts gegaan in juni 2010. Hij verwees me direct door naar een diëtiste bij ons in het gezondheidscentrum. Omdat ik natuurlijk al zoveel verschillende verhalen had gehoord was ik er wel huiverig voor, maar ik wist waar ik het voor deed; voor onze dochter, zodat zij een moeder had die wel alles met haar kon doen en niet een moeder die door haar omvang geen leuke dingen meer kon doen. Daarnaast voor mijn eigen gezondheid en zelfbeeld, want het is absoluut niet leuk dat als je op een terras zit je niet fatsoenlijk tussen de stoeltjes past. Mijn diëtiste bleek een leuke jonge vrouw te zijn. Ik kwam binnen met een gewicht van 132,5 kilo en een BMI van 42 (morbide obesitas). We hadden direct een goede klik, zij accepteerde mij zoals ik was en had respect voor mij dat ik de stap had genomen. Ik kreeg in het begin elke week een afspraak. Gewoon om te kijken hoe het ging en ik kreeg opdrachten mee. Het belangrijkste voor mij was om mijn levensstijl/eetpatroon drastisch te veranderen. Ik moest van haar een eetdagboek bij gaan houden. Hier moest ik in op schrijven wanneer ik iets at, wat ik at, waar ik was toen ik het at en waar ik aan dacht. Dit bleef ik keurig doen. Ik merkte dat dit echt werkte. Ik stopte niet zomaar iets in mijn mond zonder dat ik over de gevolgen nadacht. Het was op een gegeven moment zo erg dat mijn man en ik in de auto zaten en hij aan het snoepen was (helaas heb ik een man die moet eten om op gewicht te blijven) en ik zonder dat ik erover nadacht ook een snoepje in mijn mond stopte. Op het moment dat ik er op begon te kauwen kreeg ik ineens een ingeving “Wat ben jij aan het doen? Wat eet jij daar? Is dat wel nodig?” Ik heb snel het snoepje uit mijn mond gehaald en merkte dus echt dat ik bewuster werd. Ik viel in de eerste maand direct 8 kilo af. Wat ook erg belangrijk was naast het bewust worden van wat ik at, was dat ik meer moest gaan eten (goede dingen) in tegenstelling tot wat ik eerder at. Vooral brood. Ik at eerder altijd 3 boterhammen per dag, maar dat werd ineens opgekrikt naar 5(!) boterhammen. Hier was ik erg huiverig voor “want je wordt toch dik van brood?!” Maar nee hoor. Ik at 8 kleine porties per dag en had geen honger meer. Dit ging zo door tot januari 2011. Ik raakte in verwachting van onze tweede dochter!

Op dat moment was ik 23,5 kilo kwijt en woog dus 109 kilo. De diëtiste had geen zin meer want dat mocht immers niet tijdens de zwangerschap. Deze zwangerschap was qua misselijkheid iets minder heftig dan de vorige, maar toch bleef ik afvallen tijdens mijn zwangerschap. In goed overleg met de gynaecoloog natuurlijk. Ik had toch nog genoeg reserves en onze dochter leed er niet onder. Ik hoefde er niet veel voor de doen, de kilo’s bleven eraf vliegen. Het enige wat ik moest doen was blijven bewegen en in dat goede ritme blijven eten. En natuurlijk had ik weleens een terugval, maar dan pakte ik mijn dagboekje er weer bij en zorgde ik er weer voor dat ik weer in een goed en gezond ritme kwam. Na een zwangerschap van 37,6 weken kwam onze tweede dochter wederom met een KS ter wereld op 1 september 2011. Het laatste gewicht wat ik vlak voor mijn bevalling op de weegschaal gezien had was 107 kilo. Dus ik was dan ook wel erg benieuwd hoeveel ik uiteindelijk zou wegen als ik uit het ziekenhuis kwam. Thuis ben ik één keer op de weegschaal gaan staan en het resultaat was -10 kilo. Ik woog 99 kilo. Wat een feest; eindelijk onder de 100! Dat moest gevierd worden. In de eerste weken na mijn bevalling was ik niet echt met mijn gewicht bezig, maar vooral met het genieten van ons gezin en aan het genieten van mijn wijntje en lekkere hapjes. Ik was dus vreselijk bang dat mijn “knop” niet meer om was en dat ik mijn drive verloor. Gelukkig was dit niet het geval, ik streed door.

 

Vervolg:

Ik had met mezelf en de diëtiste afgesproken dat als ik de grens van 100 kilo bereikt had, ik zou gaan sporten (dit i.v.m. overbelasting van mijn knieën en gewrichten) maar door de ks zat dat er de eerste 6 weken na de bevalling niet in. Gelukkig bleef ik ondanks het wat extra genieten wel op gewicht en kon ik na 6 weken eindelijk gaan sporten met nog steeds 99 kilo als gewicht. Ik schreef mezelf in bij het fitnesscentrum om de hoek. Ik sportte 4 a 5 keer in de week. Eerst alleen cardio, maar later ook krachttraining (bodypump) om er zo voor te zorgen dat ik strak ik mijn velletje bleef zitten. Veel mensen vroegen zich af of het wel goed met me ging. “Sportte ik niet teveel? Slaat ze niet door?” Samen met mijn gezonde levensstijl/eetpatroon resulteerde dit in nog meer gewichtsverlies. Wat was ik blij. Helaas kwam ik in januari in een PND, maar ik heb mezelf er doorheen geslagen en mijn man ook, respect voor hem.

Ondanks het feit dat ik een emotie-eter ben, en ook meer at in de hele periode, bleef ik strijden. Strijden om niet terug te vallen na wat ik al bereikt had. Na april, toen ik er eindelijk uit raakte door hulp van een psycholoog, lieve vrienden/familie en mijn man, ben ik ook minder gaan sporten; zo’n 2 keer in de week. Zo kreeg ik meer rust, en het was ook niet meer nodig. De kilo’s bleven er immers afvliegen. Ik stelde voor mezelf steeds kleine doelen te stellen, die kon ik gemakkelijk halen en zo zou ik zonder te jojo’n kunnen blijven afvallen. Ik had in juni 2010, bij de start, afgesproken met de diëtiste dat ik in juni 2012 tussen de 80 en 85 kilo wilde wegen. Zonder te weten dat er nog een zwangerschap tussendoor kwam. Zij vond dat vooruitstrevend maar ik kon haar in juni melden dat het me gelukt was! Inmiddels heb ik geen afspraken meer bij haar staan en als ik vragen heb stel ik ze haar per mail, omdat ik haar niet meer “nodig” heb. Op 1 juni woog ik -49 kilo; 83,5 kilo.

Mensen om mij heen gaven me steeds vaker complimenten en daar ben ik heel erg blij mee. Ik heb alleen helaas moeten ervaren dat als je zoveel afvalt in een relatief korte tijd, je geest dat niet aan kan. Ik zie mijzelf nog steeds niet als een slank iemand en ben daardoor ook nog steeds niet tevreden. Ik had zelf nooit verwacht dat mijn geest daar zoveel moeite mee zou hebben. Zoals ik in het begin van mijn verhaal al aangaf had/heb ik een negatief zelfbeeld. Ik had zo gehoopt dat deze zou verdwijnen na de kilo’s maar dat is helaas (nog) niet het geval. Ik zie mezelf nog steeds als “dik”. Het gaat dus niet alleen om het afvallen, de kilo’s, maar zeker ook om het geestelijke aspect. Ik hoop dat mijn zelfbeeld, mede ook door het nu van me af te schrijven en het jullie te laten lezen, snel verandert.

Op dit moment weeg ik – 53,5 kilo; 79 kilo met een BMI van 24,2. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik op 1 januari 2013 tussen de 70 en 75 kilo wil wegen en hoop dan dat ik dan wel tevreden ben. Wat ik wel kan zeggen is dat ik trots op mezelf ben dat ik dit gedaan heb, zonder heel veel moeite en zonder hangend vel!

Wat ik met mijn verhaal eigenlijk wil zeggen is het volgende;
· Iedereen kan afvallen, als je knop maar voor de volle 100% om is. Is dit niet het geval, begin er dan ook niet aan want je gaat jojo’en en wordt alleen maar zwaarder.
· Voor niet iedereen werkt hetzelfde, maar begin eerst eens met kijken naar wat je op een dag allemaal eet. Eet je te weinig? Of misschien toch te veel. Word bewust van je voeding.
· Laat je niet beïnvloeden door je omgeving maar kijk naar jezelf. Ben je gelukkig zo? Ja? Ga dan lekker zo door. Nee? Kijk wat je kunt, maar ook vooral wilt veranderen.
· Hou in de gaten dat je niet gaat doorslaan en val niet te hard af. Als je rustig afvalt, hou je minimaal hangend vel over (wel zo handig, anders zit je daarmee).
· Hou je zelfbeeld in de gaten. Wie zie je in de spiegel? Hoe kijk je naar jezelf?
· En als laatste: wees trots op jezelf! Ook al gaat het langzaam.

Nogmaals, ik hoop dat heel veel mensen door mijn verhaal geïnspireerd raken om toch de stap te zetten, want ik kan jullie oprecht zeggen: “Zonder al die extra ballast, leeft het toch een stuk prettiger”.