Ik hoop dat er mensen hier zijn die me kunnen adviseren. Afgelopen zondag is er iets verschrikkelijks gebeurd. Mijn zus ontdekte iets vreemd tijdens haar 35e week zwangerschap en het bleek terecht. Enkele uren later werd mijn lieve petekind geboren. Dood. Zo'n verschrikkelijk mooi en lief kindje waarvan de oogjes dicht blijven. Nou ja ik laat het even bij die beschrijving want het is nog wel erg vers. Maar juist daarom hoop ik dat iemand me kan helpen. Want "wij" zijn zwanger van ook ons eerste kindje. Nu iets meer dan 10 weken. Een dag nadat het hartje van mijn neefje stopte met kloppen, hebben we die van ons kindje voor het eerst gehoord. Nogal dubbel allemaal dus. Nu is het logisch dat mijn ouders op dit moment niet zo'n behoefte hebben aan ons verhaal van de echo. Ik twijfel er niet aan dat ze na een tijdje hun aandacht richten op hun dochter om het verdriet te verwerken en ook ruimte hebben om blij te zijn. Waar ik me zorgen over maak is mijn lieve zus. Ze was heel dapper zondag maar ik kan me voorstellen dat ze de komende tijd niet met veel enthousiasme gaat genieten van "onze" dikke buik en verhalen over echo's en getrappel in de buik. Wij redden ons wel. We hebben veel lieve vrienden en familie waarmee we kunnen genieten. Mijn grote zus is nu even belangrijker dus als iemand kan adviseren over hoe we ermee om kunnen gaan, dan zou dat heel fijn zijn. Ook in verband met de begrafenis van het kleintje. Ze zag er zondag uit als de beste mama die iemand zich kan wensen en ik hoop dat ze ook een geweldige tante kan zijn voor ons kleintje. Ervan uitgaande dat alles goed gaat bij ons want je wordt wel even met je neus op de feiten gedrukt op deze manier. Enorm bedankt alvast. Oh ja, ze weet wel dat er een kindje op komst is, gelukkig hebben we dat al verteld.
Oh wat vreselijk zeg dat is het ergste wat je kunt overkomen, je kindje verliezen Weet niet wat te zeggen, heel veel sterkte!
Beste Yuppie, Klinkt gek maar toch gefeliciteerd met je neefje, jammer dat hij niet mocht blijven. Hier hebben we er jammer genoeg ervaring mee. Alleen bij 22 bijna 23 weken. Ik zou toch gewoon met je zus even om de tafel gaan zitten. Ik vond het zelf fijn om juist de verhalen van vriendinnen te horen. Tuurlijk is het moeilijk maar ik kon zelf ook erg genieten van hun geluk. En zou het zelf vreselijk vinden als zij verhalen niet met mij zouden delen. Vraag haar wat zij fijn vindt. Probeer communicatie open te houden. Praat gewoon met haar over haar zoontje. Sterkte!
Hai Yoppie, Gefeliciteerd met je neefje en helaas ook gecondoleerd, vreselijk dat het hartje is gestopt. Is het je zus der eerste kindje? (niet dat dit het vedriet en pijn minder maakt)... Ook erg dubbel dat jullie net 10 weken zwanger zijn, opzich wel goed dat je zus dit al wist... Je zult toch gewoon eerlijk moeten zijn naar je zus en vragen waar zij behoefte aan heeft (wel niet erg betrokken bij jullie zwangerschap). Ik denk dat het per persoon erg verschillig is, ik kon in het begin heel slecht tegen dikke buiken en baby's... Mijn grootste angst was ook dat 'mensen in mijn omgeving' zwanger werden... Maar goed dit was bij mij en niet iedereen gaat er hetzelfde mee ook. Wat ik fijn vindt is dat mensen mijn zien als mama van een engeltje, aangeven dat mijn knulletje ook mooi is, praten over hem of dat hij er nog is. En in het begin zal ze overstormd worden door aandacht (dat was bij ons) veel kaarten, mailtjes, bloemen, bezoekjes. Maar na een tijdje werd dit minder en dat voelde voor mij als 'dat iedereen het vergeten was'. Nou meis nogmaals sterkte, het is allemaal erg dubbel, het hartje van jullie kleine tegenover je neefje. Maar dat is helaas het leven, de vraag: waarom? Stel ik mezelf nog dagelijks...... Maar heb er nog steeds geen antwoord op gekregen, sterkte!
Wat een verschrikkelijk verhaal! Ik kan me voorstellen dat dit heel lastig voor jou moet zijn, zo dubbel allemaal. Om nog maar niet te spreken over hoe erg het voor je zus is. Niet dat je er wat aan hebt maar is er al een oorzaak bekend? Hoop voor je dat met jou alles goed gaat en ondanks dat het enorm confronterend is voor je zus mag dat jouw zwangerschap niet in de weg staan. Ik hoop dat ze wel een beetje blij voor jou kan zijn, maar dat is nu even afwachten. Ik ben zelf mijn kindje verloren met 20 weken zwangerschap en mijn schoonzusje was Op dat moment 15 weken.Over een paar weken zou ik uitgeteld zijn geweest en zij ruim een maand later. Gelukkig kan ik wel blij zijn voor haar, maar ik ben een redelij nuchter persoon en ik geloof dat iedereen narigheid meemaakt in het leven. Wanneer, waar en wat weet je nooit maar je zult ermee moeten dealen. Ik weet ook dat ik heel rationeel ben en vele in mijn omgeving zijn dat niet dus het kan ook anders voelen, in dit geval voor jouw zus. Moeilijk is en blijft het zeer zeker. Ik wens jullie veel sterkte maar ook geluk toe.
Hoi Yuppie, Ikzelf ben 26 april (na een zwangerschap van 22 weken) bevallen van ons zoontje James. Hij had een ernstige hartafwijking. Een vriendin van mij had ook net een kleine gekregen en ik vond het heerlijk om met hun baby te kunnen knuffelen. Vind het soms wel moeilijk om andere zwangere vrouwen te zien en vind het soms ook vervelend als het nergens anders over gaan dan over de kinderen. Maar als ik jou was zou ik het gewoon aangeven bij je zus dat je het heel moeilijk vind. Een vriendin van mij kwam ook vertellen dat ze zwanger was en vond dat heel moeilijk terwijl ik toch heel erg blij voor haar was. Bij mij is het echt een beetje per situatie verschillend en het gaat ook allemaal met ups en downs, soms kan ik dingen beter hebben dan een andere keer. Probeer er gewoon zoveel mogelijk voor je zus te zijn en vergeet niet te genieten van je eigen geluk en wondertje!! En hopelijk zal je zus snel weer wat gelukkiger zijn en dat jullie je geluk kunnen delen! Sterkte
Hoi Yuppie, Van harte met jullie wondertje, en gecondoleerd met je neefje,wat ontzettend triest! Wat is het leven toch dubbel! Ik ben zelf drie maanden terug bevallen van ons 2e kindje, een dochter, helaas met 23 weken, ze had ernstige hartafwijkingen en niet levensvatbaar. Nu ben ik zelf de oudste zus, en heb een jonger zusje, die ook moeder is..( ik heb een zoon, zij een dochter) Ze is er in het begin altijd voor me geweest, toen we weken in spanning zaten, ze zei niks, want er zijn geen woorden, ik vond het op dat moment prettig. Na een paar weken had ik wel behoefte om met haar te praten, dat heb ik aangegeven, ze vond het erg moeilijk, was bang om mijn verdriet omhoog te halen. Ik heb uitgelegd dat het moeilijker is wanneer er niet over gesproken wordt, nu ben jij in verwachting, dat een is andere situatie, beladen, ik denk dat je best een balans kunt vinden samen met je zus. Dat jullie beiden leren aangeven wat prettig is, en wat niet.. En ondanks alles natuurlijk veel succes met je eigen zwangerschap, dat zal ook veel spannender zijn en minder vanzelfsprekend.. Veel sterkte, groetjes
Zie net dat je zus 35 weken zwanger was, ik ben 28 april bevallen, maar zou anders nu ook bijna 36 weken zwanger zijn.. sorry, het raakt me toch persoonlijk.. een knuffel X
He meid, Wat een verdriet voor jullie. Ikzelf ben met 24 weken mijn zoontje verloren en in diezelfde tijd was mijn schoonzus ook een maand of 3 zwanger. Ik merkte dat het voor haar lastig was om haar vreugde te uiten in het bijzijn van ons, ze vroeg ons altijd of we bv de foto's van de echo wilde zien. Ik had er niet heel veel moeite mee en vond het ook leuk om verhalen te horen over kwaaltjes en dingetjes te zien die ze gekocht hadden. Soms deed dit ook wel zeer en om eerlijk te zijn ben ik ook wel jalours geweest en had ik wel eens de gedachten....mmm jullie wel. Tegen de tijd dat mijn nichtje geboren werd was het eerste verdriet bij ons wat gezakt en waren we vooral blij dat alles goed was. Bij het vastpakken voor de eerste keer waren mijn vriend en ik allebij emotioneel omdat dit toch een eerste confrontatie met weer een babytje was. Wat ik nu het vervelendste vind is dat mn schoonzus tijdens haar zwangerschap niet voluit heeft kunnen genieten. Ze heeft toch ook wel angsten gehad die je normaal gesproken (volgens mij) in een eerste zwangerschap niet hebt en heeft zich dus ook ingehouden tenopzichte van ons en haar ouders. Kan me dus voorstellen dat dit voor jullie heel lastig is, geef je zus eerst de ruimte die ze nodig heeft en maak je gevoelens bespreekbaar. Zo te lezen ben je al een grote steun voor je zus en hebben jullie een goede band. 't komt vast goed!! Dikke knuffel