Nou dat vind ik ook hoor, dat zijn mensen van het CB die haar bijstaan en die de stempel geven, echter krijgen mijn man en ik steeds meer het idee dat ze niet eerlijk verteld hoe ERG het is, en dat ze dus eerder denken dat het zoals al omschreven werdt een beetje katten en slaan is, maar het is veel meer als dat. tis ook nog eens zo waar ik bloedlink van kan worden als er een ander zich beseerd maakt niet uit wie, hij je vreselijk uitlacht, en dus pijn bij anderen leuk vind, mijn zoontje daar in tegen komt naar me toe gesneld als er iemand is gevallen en pijn heeft en vind dat echt heel erg. dat ik er zo mee zit vandaag is dat ik de afgelopen 2 weken zoveel rust heb gekend, op de ene dag na, dat hun zijn geweest, en zelfs de buren op de camping zijden dit is niet gezond, en zagen af en toe bijna stoom uit mijn oren komen, zo link kan ik worden, en moet af en toe echt weglopen, mijn man is veel rustiger van aard en kan het wel aan, en pakt hem vaak ook aan, tis ook vaak zo dat moeders zegt (naam man) wil jij er wat van zeggen dan luisterd hij tenminste, ook doet ze vaak als ze ergens iets van zegt, gaat ie huilen, tja ik denk dan laat maar huilen, je hebt immers even straf, hij gaat dan aan haar hangen en ja dan tilt ze hem weer op, en troost hem, tja weg straf en ik heb haar daar al zeker tig keer op aangesproken dat ze dat niet doen moet, dat ze zo het slechte gedrag eigelijk bloond, maar dat lijkt niet aan te komen. we hebben beiden maar 1 kind en zij zegt dan ja ze zijn extra verwent, maar ik zeg hoezo ze, hier zeker niet nl. die financiele mogelijkheid heb ik niet eens. tevens heb ik daar het geduld niet voor om tig keer iets te moeten zeggen, ik waarschuw 2 keer bij de 3de is het hop naar boven, als je kan luisteren mag je terug komen.
hmm lastig.. ik zeg heel eerlijk.. geen idee of het iets met bepaalde personen uit een bepaalde cultuur te maken heeft maar ik herken het wel van een vriendin van mij. Ik heb zelfs een Turkse man, zij is zelf ook Turks en haar man ook en haar jongens zijn ook strontverveld (2 jongens en 1 meisje). Nu weet ik dat die die man heel erg bang is dat die jongens zelf de pineut worden buiten en ze daarom niet echt opvoed. Bang dat ze anders niet goed voor zichzelf opkomen aka mietjes worden. Mijn vriendin zit het grootste gedeelte met die jongens opgescheept maar die raken dus volledig ontspoord omdat van papa alles mag (overigens is het niet zo dat zij niks te zeggen heeft maar door het gedrag van vader nemen ze haar gewoon niet meer serieus). Nu heb ik ondertussen wat afstand genomen omdat ik merkte dat mijn eigen kinderen ook dingen van ze over gingen nemen en asociale taal begonnen uit te slaan. Laatst was ik daar ook en er ontstond een ruzie tussen haar zoon van 9 en mijn 5 jarige dochter en zei er iets van en kreeg toen te horen 'waar bemoei je je mee?'.. nou ik stond echt met mn oren te klapperen. Nu is mijn Turkse man dus ook wel vrij makkelijk op z'n tijd, maar denk dat dat wel vaker is met vaders in het algemeen. Hij grijpt wel in wanneer het echt uit de hand loopt maar heb gelukkig sowieso geen kinderen die slaan of een grote mond hebben. Anderzijds ken ik ook zat Turkse en Arabische kinderen die altijd U moeten gebruiken en absoluut niet moeten wagen om een grote mond te geven.
Ik herken het goed. Ik hou de boot dan ook af als ze willen afspreken.. 1 x in de zoveel tijd gaat het prima, maar eenmaal vaker doe ik echt niet! En het gekke is de kinderen vragen niet eens om degene als hen weer met andere kindjes spelen. Dus ik zou zeker wat afstand nemen..
ik zou het idd niet verbieden om met elkaar om te gaan, maar wel goed waarshuwen zodra er ruzie komt dat ze die dag niet meer samen mogen spelen... en idd ook aanspreken op het gedrag van vriendje... waarom ga je niet een gesprek aan met de vader van het kind? misschien ziet hij het wel in dat er meer speelt dan fase etc?
Beschrijving klinkt als mijn zoon toen hij 3 was. Als hem iets niet zinde dan sloeg hij. Als hij iets wilde wat een ander had dan zorgde hij dat hij het had...hoe dan ook. Lachen als anderen pijn hadden. Gebrek aan respect tegenover anderen. Regels kunnen citeren maar hanteren ging totaal niet. Erg druk hij was "all over the place" zeg maar. Dit waren de negatieve dingen in die tijd. De positieve dingen houd ik bewust even achter omdat jij die ook niet verteld of misschien door al de vervelende dingen niet (meer) ziet. Mijn zoontje is op zijn 5e uiteindelijk gediagnosticeerd met PDD-NOS. Van hoe hij vroeger was is al tijden geen sprake meer (hij is nu 16) na 2 jaar medisch kinderdag verblijf (inplaats van groep 1 en 2) en daarna verschillende speciale scholen met sociale vaardigheids training, spelbegeleiding en weet ik het wat kan je je geen liever joch wensen (zolang we het niet over hij VS zijn broer hebben dan! Maar goed die twee zijn ook water en vuur ) Ik zeg niet dat dit jochie PDD-nos of iets in die trand heeft. Dat kan ik vanaf hier niet zien en ben alleen maar een ervarings deskundige. Maar ik vind vooral het niet willen aankijken, slaan als hem wat niet zind en vooral het lachen als anderen pijn hebben erg sprekend. Misschien moet de moeder toch eens wat verder gaan met hulp zoeken. Zonder hulp word het namelijk zowel voor het gezin als voor het kind zelf, niks.
Het negatieve wat jij schrijft precies, ik heb wel ergens geschreven dat het jongtje opzich best even lief kan zijn, maar een uur spelen zonder ruzie zit er niet in, met geen enkel kind overgens. Ook dat drukke, pff je kan echt niet om hem heen, hij is mega aanwezig, en dan vooral alles schreeuwend, nadeel je gaat zelfs schreeuwen om er boven uit te komen, maar goed ik weet dat je dat absoluut niet moet doen, tis alleen zo lastig. en mijn zoontje gaat er in mee als hij er mee speelt, opzich wel druk van zichzelf, maar dat is even, niet een hele dag, schreeuwen nee hoor. mijn buurvrouw die altijd met kinderen heeft gewerkt, veelal in het buitenland die geeft toe er echt last van te hebben als hij hier is, en vooral het niet respect hebben, ze zegt zelf ook jij bent zo correct bezig, nee is nee, dat wordt geen ja hoe hard je zoontje ook huilt, op tijd naar bed, tuurlijk ik maak ook fouten, soms is mijn lont TE kort, maar goed ik geef dat ook gewoon toe. laatste half uur begint zoonlief weer te zeuren te willen fietsen met vriendje, maar eerst rustig eten. iemand opperde een gesprek met vader aan gaan, geloof me dat heben we geprobeerd, en niet alleen ik maar velen met mij, CB, zijn baas familie, vrienden niets helpt. Ik wil het jochie absoluut geen stempel geven, maar mocht het wel zo zijn zou ik graag zien dat ze de juiste hulp krijgen en eventueel helpen waar ik kan. want nu is moeder soms radeloos, vader die daar niet op reageerd, en ik, ik lig daar dan nachten wakker van omdat ik het zo sneu vind. en bang ben dat zoonlief mee gesleurd wordt, wat ik absoluut niet wil. en sven dus ook steeds uitleg nu van, mocht vriendje gaan slaan dan zeg je stop hou op dat wil ik niet, doet hij het nogmaals zeg je niet meer te willen spelen, want hij geeft zelf wel aan dat hij het niet leuk vind om steeds geslagen te worden, maar hij is net als mams, hij laat zich ook niet slaan (waar ik op zich wel blij mee ben) maar in dit geval wil vriendje altijd de laatste tik uitdelen en maakt niet uit met wat,
Maar goed, hij gaat bijna naar school toch.. dan zal hij vast wel 'door de mand vallen' (weet het even niet juist te benoemen).
Ja maar daar is de kous niet mee af natuurlijk. Diagnose heb je vaak zo (of het moet een ingewikkelder stoornis oid zijn dat kan wat langer duren) maar dan? Dan zullen pa en ma SAMEN met de school of waar hij ook heen gaat richtlijnen moeten opstellen en deze gaan hanteren. Want als dat niet gebeurt en de een reageert anders als de ander dan is dat onbegrijpelijk voor het jochie (waar dan waarschijnlijk nu ook een gedeeltelijk van zijn onrust naast het niet invoelen van andermans gevoelens etc. vandaan komt) Moeilijk hoor! Hoop dat als het werkelijk zo is dat er wat mis is dat pa dat aan wil nemen van anderen... Wil jou en eventueel de moeder in ieder geval als tip geven dat dit soort kinderen vaak beter reageren op belonen als op straffen. Dus niet het negatieve gedrag (extra) straffen en zo benadrukken maar juist als hij wat goed doet hem de hemel in prijzen. Is veel intensiever voor de ouders/begeleiders want je moet nu op gedrag gaan letten wat juist niet zou moeten opvallen (hij speelt lief, hij slaat niet ondanks dat het andere kindje iets heeft wat hij wil, jij zegt hem wat en hij doet het) maar het is het echt waard. En benoemen wat hij dan goed doet. En als je hem toch moet straffen (slaan kan natuurlijk niet) benoem dan ook wat er gebeurde EN wat hij in de plaats had kunnen doen. Blijkt hij uiteindelijk verder geen aandoening of stoornis te hebben is er nog geen man overboord dat je dit gedaan hebt ...baat het niet dan schaad het niet! Toch?
ja dat belonen met goed gedrag doe ik in ieder geval zeker, maar negeren kan ik echt niet aangezien mijn zoontje daar dan de dupe van wordt, dat is in deze geen optie. maar vanavond hebben ze samen in de speeltuin gespeeld, sven zij ook echt nouuu ik wil niet dat je me slaat, pa greep daarna ook in, en daarna ging het goed volgens mijn man (ik was er niet bij) dus we hopen dat het zo doorzet.
Dit lijkt me toch vrij duidelijk een opvoedingsprobleem en geen stoornis bij het jongetje zelf. Maar mocht daarvan toch iets aan de hand zijn, dan is dat alleen te diagnosticeren als zij eerst wat aan de opvoeding gaan doen: zij en haar man moeten op 1 lijn komen, (want dit is voor een kind niet te begrijpen), en er moeten grenzen gesteld worden. Ik zou zelf het spelen beperken omwille van m'n eigen kind, maar ook omwille van het andere kind. Uit je verhaal lijkt het alsof de moeder hulp steeds uitstelt, en blijkbaar is de nood nog niet hoog genoeg. Op het moment dat ze echter gaat snappen dat dit haar zoon vriendschappen gaat kosten, zal de nood oplopen en dus de noodzaak om hulp te zoeken vergroten.