Ik herken het wel, hier 3 sportende kinderen, waarvan 1 op hoog niveau (lees: veel en vaak heel ver weg). Afgelopen jaar probeerde ik er altijd bij te zijn, maar ik heb me erbij neergelegd dat dat sowieso niet meer gaat lukken. Jammer dan, Is ook niet anders. Ook afgesproken met andere ouders dat zij de ene keer halen en brengen en wij de andere avond. Met mooi weer gaan ze samen op de fiets. Bij mij is het meer het tegenop zien Wat vervelend is, want als ik eenmaal bezig ben met rennen en vliegen loopt het vaak wel prima. Heb me er ook wel bij neergelegd dat het nu eenmaal heel druk is met 3 kleine kinderen, maar merk ook aan de oudste dat het zelfstandig worden zo snel gaat nu. Over een paar jaar is alles weer anders.
Herkenbaar, bij mij is het ook er tegenop zien. We hadden vandaag weer de eerste oefenwedstrijd en ik zag er ook tegenop.. maar uiteindelijk was het best ok. De kinderen uit het team die in de buurt wonen zijn enigskind en die ouders staan altijd juichend langs de zijlijn, ik voel me dan een beetje bezwaard om mijn kind bij een ander te “dumpen” en er zelf “makkelijk mee weg te komen”, ze zeggen geen nee, maar het moet dan altijd van hun kant komen, want ze zijn er altijd bij en ik kan dus nooit een wederdienst bieden.
Ik was er tot nu toe altijd bij, nagenoeg elke training en sowieso elke wedstrijd. Als het lukte ging ik naar beide wedstrijden. Maar er zijn ook heel veel ouders die maar af en toe een keer komen kijken en dat is toch ook prima? Ik neem ook heel vaak eentje mee heen en terug, vind ik geen moeite en hoef je toch niet iets voor terug te doen? Ze gaan toch die kant op. Zelf krijg ik echt wel energie van de wedstrijden van de kids, dus als het lukt ga ik, maar het is toch geen verplichting.