Wat ik ook merk, is dat niet alleen het huilen mij een trauma heeft bezorgd (mijn zoontje zit momenteel weer in een huilfase en ik ben echt één bonk stress...), ook rakelt het allerlei oude pijn op waarvan ik dacht dat het toch wel voldoende verwerkt was. Ik weet niet of dat zo direct te relateren is aan de traumatische afgelopen tijd of inherent is aan het krijgen van een kind..? Ik vind het in ieder geval daardoor met regelmaat nog steeds erg zwaar.
Ik herken wel dat als S. een huilmiddag heeft ofzo(zoals met hemelvaart) dat ik dan ook gelijk weer in de stress zit. Dus ik kan er ook niet goed ''tegen'' denk ik. Fantoomhuil haha ja, dat heb ik nog steeds wel eens als ik onder de douche sta
Ja, hier was het ook 'maar' 6 weken, maar ik hoor die 'fantoomhuil' ook nog regelmatig. Gelukkig zit ik nu niet meer te wachten op het huilen. Ze heeft zo'n vast ritme, dat ik inmiddels weet wanneer ze wel of niet zou kunnen huilen.
Ik had dat dus heel sterk met de tweede. Rationeel wist ik dat ze écht ontzettend weinig huilde (de eerste zes weken heeft ze denk ik serieus twee uur totaal gehuild, daarna werd het steeds meer ivm KMA, die nu helemaal onder controle is), maar emotioneel herleefde ik de eerste anderhalf jaar met de eerste. Godzijdank is alles nu rustig en begint ze zelfs een beetje een ritme te krijgen en nu zijn de stress en het herleven helemaal weg. Hopen dat dat zo blijft...
Als ik van tevoren te horen had gekregen dat ik een huilbaby zou krijgen weet ik niet of ik inderdaad ervoor was gegaan. Dat was echt iets waar ik bang voor was. Het duurde ook even voor ik tegen mezelf en anderen kon zeggen dat ik een huilbaby had. Op het hoogtepunt huilde ze acht tot tien uur per dag en het enige dat me op de been hield was het feit dat ze om tien uur 's avonds van pure uitputting in slaap viel en dan een hele tijd sliep én de gedachte dat het voorbij zou gaan. Ik heb niet echt genoten van mijn verlof en was blij toen ik vorige week weer aan het werk kon. Ook al huilt ze nu niet meer zo veel hoor, maar ik ben op mijn werk zo blij dat ik meer ben dan die vrouw waar een baby op geplakt zit. Ik ben zo dankbaar dat ik op een gegeven moment de 5 s ontdekte en daarmee de uitknop. Dan nog moest ik de hele dag met haar bezig, maar dan huilde ze in ieder geval minder. Ik heb overigens wel een hele goede band met mijn kind gekregen en dat maakt wel veel goed.
Haha! Ja, hier ook. Ze zeiden dat de meeste moeders erbij bleven tijdens de wenochtend, maar ik was juist zo blij even helemaal los te zijn.