Grrrrr Ik kan het niet uitstaan hoe moeilijk het voor sommige mensen is om gewoon 'ja' of 'nee' te zeggen, en daarom maar niks zeggen. Vooral wanneer het om nietszeggende dingen gaat die totaaaaaal geen waarde heeft voor mij of voor die persoon. "Wil je een ijsje" - ... "Nou, ja of nee?" - ... "Ja, te laat, nu krijg je niet meer" - Maar ik wil wel "Ja, jammer dan, kans gemist" "Wil je een kopje koffie?" - .... *zuchtttttt* "Wil je een kop koffie?" - .... "HEE, BEN IK IN BEELD?" - huh? "KOFFIE?!" - Ja lekker TIJDENS een gesprek: "Wil je een broodtrommel hebben in plaats van de plastic boterhamzakjes waar je je brood in stopt?" - ... "Ik zie dat je mijn bericht hebt gezien, nou, ik sta in de winkel, wil je een broodtrommel of niet?" *no response om 13:07* "Fijn, dan niet" 14:39: - Broodtrommels kan "Ja te laaaaat, ben nu alweer thuis" En andersom: "Wil jij mijn brood voor me smeren?" - Ja hoor, dat is goed, wat wil je erop? "...." Serieus vervelend; met name omdat hij omgekeerd wel DIRECT antwoord wil. Zeg gewoon ja, nee of weet ik nog niet. Maar zeg niet niks. Vandaag of morgen sla ik met een deegroller wanneer ik niet gewoon antwoord krijg, want het is letterlijk met elke vraag zo... Ik vind het echt onwijs idioot wanneer iemand gewoon niks zegt. Hoe moeilijk kan het zijn??? Is je tong eruit gevallen? Zijn je stembanden beschadigd? Nee, nou, geef dan gewoon antwoord AARRGGHH!
Oh oh...je man moet zich gaan verstoppen vermoed ik Mijn man werkt de laatste tijd meer thuis..dan vraag ik wat en dan blijft het gewoon gewoon stil..of begint gewoon over een heel ander onderwerp. Best irritant maar hij hoort het echt gewoon niet. Weinig aan te doen dus...op de deegroller na
Hahahahah, heel herkenbaar. Voor mijn man dan Maar alleen als ik geconcentreerd iets aan het doen ben, dan 'hoor' ik het wel maar sla het pas veel later op.. Voorbeeld.. Ik was een spannend boek aan het lezen en mijn man vraagt of ik wat drinken wil.. Geen reactie.... Uurtje later zeg ik, o ja lekker hoor doe maar thee. En dan heb ik dus echt niet in de gaten dat ik een uur later pas antwoord geef.
En het ergste is nog wel dat ik soms een beetje probeer te helpen met: Nou, wat is het? Ja of nee? Ja of nee, kom op, je kan het... JA OF NEE En dan zegt hij: nou, eh, eigenlijk komt het erop neer dat... JA DUURT TE LANG, LAAT MAAR! :x D)
Hier ook zo'n man... Gelukkig heeft hij het alleen als hij zit te lezen... Compleet van de wereld is hij dan. Vooral voor de kinderen is dat niet fijn... "Papa? PApa? PAPa? PAPA? PAPAAAAA *diepe zucht* PAPAPAPAPAPAPA!!!!!!!" Totdat ik hem een keer goed hard bij zijn voornaam noem, en dan zit hij mij en het desbetreffende kind heel verbaasd aan te kijken: "Zeiden jullie iets?" Gek! word ik ervan!
Ik denk dat je me verkeerd begrepen hebt. Ik had het over 'mensen/personen/iemand'. Het zijn wel meer mensen die dat doen
herkenbaar. wat ik dan een verschrikkelijk antwoord vind is ; .. kan ... of wat man vaak zegt ; zie maar....
Haha oeps, ik ben ook zo.... Zie ik dat mijn vriend alleen voor zichzelf drinken gepakt heeft, word ik boos... Blijkt dat hij al een paar keer gevraagd heeft wat ik wil drinken, maar dat ik hem niet eens gehoord heb..... Soms moet ik ook drie keer vragen of hij iets wil herhalen omdat ik ondertussen aan iets anders denk....en dat dan echt drie keer achter elkaar ofzo..
Bij ons is het andersom, ik ben als kind al zo. Het gaat gewoon bij mij onbewust, ik kan zo diep in gedachten verzonken zijn, dan het mij compleet ontgaat dat iemand me überhaupt een vraag stelt of bijv. koffie voor me neer zet, dan vergeet ik te bedanken. Bijv. 5 minuten later bedenk ik me dan dat het weer volledig langs me heen is gegaan dat er koffie voor mijn neus is gezet, vaak zegt ik dan wel alsnog bedankt, maar dat komt ook wat stom over. Verder kan ik automatisch antwoord geven en dat is meestal 'ja', aangezien ik wel ergens hoor dat iemand me blijkbaar een vraag stelt en er van mij verwacht wordt antwoord te geven. Mijn man heeft bijv. dan gevraagd of we straks naar de Ikea zullen gaan. Vervolgens zegt hij een half uur later, nou, zullen we gaan? Dan moet ik vragen waarheen, terwijl ik wel antwoord heb gegeven. Mijn vader heeft dit ook sterk en ik heb zo'n vermoeden dat mijn dochter dit ook heeft.
Soms zit ik zo in mijn eigen wereldje dat ik wel hoor dat iemand tegen mij praat, maar wát ze zeggen komt dan niet door. Dat je dan na 5 minuten vraagt; Sorry maar zei je wat? Maar ik kan je ook echt aankijken als je iets zegt en waarschijnlijk zie je me bedenkelijk kijken, maar het lijkt voor mij dan net alsof je chinees praat. Als ik vraag om te herhalen snapt niemand dat, want ik kijk je toch aan? Heel vaag.
Hier iemand naast me op de bank die vaak zegt: - weet ik niet - kijk maar - wat jij wilt schat Grrrr!!
"Wil jij mijn brood voor me smeren?" - Ja hoor, dat is goed, wat wil je erop? "...." En dan hierop ja of nee antwoorden..... dat zou ook irritant zijn Maar verder zeker herkenbaar (en guilty )
Wij kunnen allebei nogal besluiteloos zijn.. Doe maar dit, of nee, toch maar dat.. Maakt niet uit, zie maar, zeg jij het maar, enz.. Op vakantie hebben we de afspraak dat degene die de vraag krijgt antwoord moet geven en niet terug mag zeggen dat het niet uitmaakt.. We hadden op gegeven moment elke dag irritaties over waar we gingen eten haha.. Dus toen maar een 'regeltje' van gemaakt en dat werkt goed
Hier doet mijn man dat ook en we hebben er regelmatig mot over! Omgekeerd kan ik soms wel zo in mijn eigen wereld zitten dat ik zijn verhalen (of die van andere mensen) niet hoor of opsla! Op vragen geef ik wel altijd direct antwoord!