Ik voel me een beetje dom en naief om dit bericht te plaatsen, maar ik moet het toch kwijt. Mijn man heeft ons gezin in een vreselijke rotsituatie gezet, waardoor ik vermoedelijk weer een alleenstaande mama wordt. Ik ben in Juni bevallen van ons 2e kindje samen, en ik merkte vrijwel direct dat hij heel vreemd deed. Hij verzorgde onze zoon bijna niet, keek alleen om naar onze oudste en mijn 2 oudste kinderen, maar niet naar onze jongste. 1 week na de bevalling ging hij weer werken (vrachtwagen chauffeur in de nacht) en besteedde hij ook totaal geen aandacht aan ons gezin, hij belde niet, stuurde geen appje en vroeg ook niet hoe het gaan was, terwijl ik ondertussen alles weer deed in huis. Kinderen halen en brengen naar school, schoonmaak etc. We hadden hier vrij veel ruzie over, maar dan zei hij dat hij gewoon geen zin had om ons te berichten. Hij had betere dingen te doen. Ik werd erg argwanig en begon hem te controleren. Vrij snel kwam ik er al achter dat hij het buiten de deur zocht, maar hij ontkende alles. Ik was gek, en ik zag spoken en ik zal wel weer last hebben van psychische klachten. Voor een paar week terug, hadden wij vakantie en waren we een beetje aan het mijmeren over onze toekomst, omdat het natuurlijk samen op dat punt totaal niet lekker liep, besloot ik hem opnieuw te confronteren. Op dat punt begon hij heel hard te huilen en mij te knuffelen en biechtte hij op dat hij inderdaad een affaire had en dat hij twijfelde wat hij moest doen. Zijn minnares / vriendin had hem aangegeven dat hij moest kiezen tussen zijn gezin en haar. Uiteraard was ik helemaal kapot en volledig overstuur, ik heb zijn minnares een bericht gestuurd met een smeekbede of ze hem los wou laten, juist met het oog dat wij net een 2e kindje hebben van een paar week oud. Ze had niet op mij gereageerd, maar wel op mijn man. Dat ze het niet terecht vond dat ik haar een bericht stuurde, en ik suggereerde dat zij een gezinsbreker was. Zij vind niet dat ik eerlijk reageerde naar haar en ze legde wederom de bal naar mijn man. Lang verhaal, maar nu zijn we 4 weken verder ongeveer en hij heeft voor mij gekozen.. en haar afgesloten. Maar nu er weer een beetje rust komt in ons gezin, vraag me af hoezeer hij haar heeft afgesloten. Begrijp mij niet verkeerd, hij geeft ons nu daadwerkelijk weer aandacht en hij helpt mij nu met het huishouden en met de kinderen, maar toch... ik heb haar nummer gevonden en in mijn telefoon gezet. En ik zie dat ze vaak nog samen online zijn in de nachtelijke uren wanneer hij werkt. Mijn man doet het af als toeval, en dat hij haar echt heeft afgesloten, mag het ook wel controleren. Maar ja.. die appjes zijn natuurlijk makkelijk te verwijderen. Het is net alsof het nu begint te dalen wat er allemaal gebeurt is. En nu kom ik op het punt.. wil ik dit wel? Al met al heeft de affaire een jaar geduurd.. vorig jaar september begon het, daarna midden oktober / november stopte het.. want toen moest hij haar vertellen dat ik zwanger was. Let wel, ik heb nooit iets doorgehad! In april / mei van dit jaar was het weer begonnen.. en het ging ook na de bevalling meteen weer door. In de tussentijd hadden ik en mijn man een huis gekocht in maart. Die wij beide niet alleen kunnen bekostigen. Plus we hebben nog een lening Zijn minnares werkt niet, dus zij kan zowel het huis als de lening niet overnemen. Ik heb dan ook echt het idee dat hij mij gekozen heeft uit praktische overwegingen en niet met zijn hart. Ondanks dat nu zo zijn best doet, en ook aangeeft zo verschrikkelijk veel spijt te hebben. Dat hij niet nadacht, maar altijd een toekomst wou met mij, en met ons gezin. Dat hij haar nam als afleiding / hitsigheid. En mij om een toekomst mee te hebben. Daarom kocht hij ook het huis met mij (daarvoor had ik mijn eigen woning, waar hij bij in ging als het ware). Mijn oudste 2 en natuurlijk ook mijn jongste zijn ontzettend wijs met hem.. en mijn 2 jongste zijn echt nog maar heel jong.. ik kan nu toch onmogelijk alsnog de deur dichtsmijten ? Wat moet ik hiermee?
Wat heb ik het met jou te doen! Wat een sukkel dat hij je zoiets aandoet. Wat je hier mee moet kan ik je natuurlijk niet zeggen. Ik kan je alleen vertellen wat ik zelf zou doen. En dat is scheiden. Nooit zou ik hem nog kunnen vertrouwen. Hij heeft je meer dan een jaar volledig voor schut gezet, bedrogen, toen je hem hard nodig had was hij er gewoon niet. Dit zou voor mij niet te accepteren zijn. Het verbaasd me ook wel een beetje dat je dit nog overweegt. Waar is je zelfrespect? Je kinderen komen hier ook wel overheen. Jij wordt hier geen beter en gelukkig mens van. Je ligt hem midden in de nacht te controleren, wat heel terecht is. Zou je zijn uitleg ooit nog voor waar aannemen?
Dat vraag ik mij nu ook steeds meer en meer af.. kan dit uberhaupt nog goed komen, wil ik dat nog wel. Ergens heb ik zoiets, iedereen verdient een 2e kans, zeker omdat hij nu zijn best doet.. Ik hou gek genoeg ook nog zo ontzettend veel van hem. Maar je hebt natuurlijk wel gelijk.. hij heeft een jaar lang mij knap beduveld in de periode dat het meest mooiste had moeten zijn.. Ondanks dat die periode ook echt wel heel mooi was (ik wist natuurlijk van niks) valt er toch nu een soort van schaduw overheen, omdat ik nu wel weet wat er toen gespeeld heeft. Ik wordt vaak ook wakker met de gedachte, pff... was het maar een nachtmerrie, was het allemaal maar niet gebeurt.. kon ik het maar van mij afzetten. Als ik de keuze maak om de deur voor hem dicht te gooien, beslis ik ook voor mijn kinderen dat hun papa minder gaan zien. Daarna denk ik ook weer, maar die keuze heeft niet aan mij gelegen, mijn man besloot natuurlijk in eerste instantie om er iemand naast te houden.. Het is zo verwarrend allemaal.
Inderdaad. Die keuze maak jij niet voor hem. Dat heeft hij zelf gedaan! Een slippertje zou ik nog kunnen vergeven. Maar dit!? Absoluut niet. Hij hoort jou vertrouwenspersoon te zijn, je beste vriend, achter je te staan op je beste en slechtste momenten, je in vertrouwen te nemen, hoe lelijk de waarheid ook is. In alles heeft hij je laten vallen.
Dank je wel. Sorry voor de late reactie, ik kreeg geen melding. Het gaat wel.. Ik heb zijn koffers gepakt en bij de deur gezet, dit was woensdag. Hij heeft ze ingepakt gelaten, maar is gewoon in huis gegaan met de koffers en kon alleen maar huilen. Ik ook, ik ben echt wel kapot, mijn energie is er gewoon niet meer. Ik heb voorgesteld of hij anders niet even alleen moet zijn. Gewoon als vrijgezel ,dat hij mag en kan doen wat hij wil en op adem te komen. Hij heeft hier wel over nagedacht om anders op 0 te beginnen en dan eerst alleen te zijn. maar hij zegt, dan is het definitief en ik besef me alleen maar door dit gedoe, dat ik jou echt niet kwijt wil. Nu alles wat wegebt qua gevoel voor haar, besef ik steeds meer wat ik heb gedaan. Dat had ik toen niet door, omdat ik zo verliefd was. Hij heeft mij zijn specificatie van de factuur laten zien en hij heeft voor het laatst contact gehad met haar op 13 augustus en dit was een telefoon gesprek van 2 minuten. Daarna helemaal niets meer. Ik kan alleen maar hopen dat hij eerlijk is.. we moeten het stap voor stap bekijken denk ik. Juist voor de kinderen.
Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik hier op moet zeggen. Ik vind het gewaagd van je dat je dit aan durft. Ik wil niet zeggen dat een vreemdganger altijd vreemdgaat. Maar dit is een heel ander verhaal. Je leeft samen met iemand die alleen aan zichzelf denkt. Die je belazert waar je bij staat, en niet 1x maar structureel. Dag in dag uit. In welk opzicht is dit goed voor je kinderen? Leer je ze hier niet mee dat je over je heen laat lopen?
Ik heb hem afgelopen zaterdag eruit gezet. Mis hem like crazy, en ik ben helemaal kapot. Hij bericht mij ook vaak, dat hij mij niet kwijt wil, hij wil oud worden met mij en dat hij zelfs met mij wil verhuizen zodat hij haar niet meer ziet, en ik niet meer bang hoef te zijn. Ik maak mij zoveel zorgen om de kinderen. Ik wil niet dat mijn kinderen door haar opgevoed worden. Zo een gemeen vals mens, ze wist dat ik zwanger was, en net bevallen was.. en dat moet nu mijn kinderen opvoeden, mijn kleine man van 4 maand.. ik wordt helemaal gek joh Maar goed.. dan denk ik ook niet helder na.. ik weet dat ik er niet onderuit ga komen.
Je bent nog erg emotioneel na de bevalling Je moet het tijd geven denk rustig na wat voor jou goed voelt. Kinderen zijn flexibel Maar ik begrijp jou wel goed dat je niet zomaar alles weg wilt gooien Ik kan helaas niet voor je beslissen wat goed is of zeggen gooi hem eruit Dat is aan jou
Helaas het zelfde mee gemaakt. Man ging vreemd terwijl ik niks doorhad. Wij waren met een ivf traject begonnen en wouden naar mijn weten allebij nog een 2e kindje. Ik kreeg op dag een berichtje van zijn minnares of ik wist dat zij een relatie had met hem en hij haar zelfs ten huwelijk had gevraagd. Mijn man geconfronteerd en in het begin ontkende hij alles. Zelf toch de knoop door gehakt diezelfde dag dat ik hem niet meer kon vertrouwen. Stukje bij beetje kwam de waarheid op tafel en hij toegegeven heeft 3 weken een relatie met haar te hebben gehad. Hij wou me nog vaak terug in de afgelopen 3 maanden maar ik niet, vertrouwen was kapot, hij had alles kapot gemaakt.. Op een dag heb ik hem duidelijk gemaakt dat het echt niet meer goed zou komen tussen ons en dat ik wou scheiden, dezelfde dag zat hij weer bij zijn minnares dus zoveel hield hij van mij We zijn nu officieel met de scheiding bezig en onze zoon leid er nu enorm onder maar vraagt helemaal niet om zijn vader. Het is niet dat ik hem weg wil houden van zijn vader maar ga mijn zoontje niet dwingen Hij heeft de laatste steek toegebracht, wij (mijn zoontje en ik) moeten maar een andere woning zoeken volgens hem, het is een huurwoning gelukkig dus er hoefd niets verkocht te worden. Maar hij is fout geweest en ja ik heb de relatie beëindigd maar het is me nu wel duidelijk geworden dat ik met een monster getrouwd ben geweest. Zomaar moeder en kind op straat zetten, wonen nu noodgedwongen bij mijn ouders in, geen ideale situatie met een klein stuiterballetje van bijna 4. Eind van deze maand duidelijkheid via de rechter wie er in de woning mag wonen. Heel verhaal maar het moraal van dit verhaal is dat iedereen zelf moeten weten hoe ze met vreemdgaande partners om moeten gaan of wel terug of niet maar voor mij ging dat niet, hij heeft teveel beschadigd.
Wat zit je in een lastige situatie! Ik heb met je te doen. Hoe je je nu voelt zou niemand zich mogen voelen. Ik heb beide kanten meegemaakt. Ik ben de vreemdganger geweest en mijn ex heeft het bij mij gedaan. De man waar ik mee vreemdging tijdens mijn huwelijk is nu al 6 jaar mijn huidige man. Hij heeft 2 kinderen uit zijn eerste huwelijk dus dat zijn ex een gruwelijke hekel aan mij heeft begrijp ik tot op zekere hoogte wel. Toen mijn ex vreemdging in ons huwelijk trof hij me in het diepst van mijn ziel. Wat ik wil vertellen met dit verhaal (en dit is natuurlijk maar een heel klein stukje; er zijn nog veel meer details over het hoe en waarom voordat je me misschien oppervlakkig vindt) is; luister heel goed naar je gevoel. Volg dat. Worden je kinderen blij met dit voorbeeld? Zijn ze nu gelukkig met de situatie; een papa en mama die het ook niet meer weten even? Ik snap het hoor dat je niet wil dat de kinderen deels door haar opgevoed willen worden. De vrouw die jou gekwetst heeft tot op het bot. Ik moet er niet aan denken dat een andere vrouw mijn kinderen deels zou moeten opvoeden. Dit is ook de reden waarom ik soms, ondanks alle bizarre dingen die ex van mijn man doet, empathie heb voor haar. Ik voed ook haar kinderen deels op; de vrouw die haar huwelijk stukmaakte. In haar ogen dan. Als ik de verhalen van mijn man mag geloven heeft ze er zelf hard aan meegewerkt...