Nav het topic van de post nl bezorgers, waarin ik vertelde dat ik onze vaste bezorgers een doosje merci heb gegeven waar de dankbaarheid heel groot was, ben ik wel nieuwsgierig wie er nog meer dit soort kleine dingen doet die eigenlijk gewoon een mooi gebaar zijn. De titel klopt misschien niet helemaal, maar ik vond wat doe jij voor je medemens nou ook weer zo.. Hard. Ik kom er zelf zo op terug. Eerst even een tandarts afspraak haha.
Nou... Onze dochter heeft een angststoornis en daardoor durft ze niet zomaar ergens een groot gebouw in. Nu gaan ze deze week naar het theater met de klas. Ik ben vorige week naar het theater gegaan en gevraagd of we daar vast een keer mochten kijken. Eigenlijk kon dat niet en waren ze gesloten...maar...nu komt de gastvrouw van huis om ons daar rustig te laten kijken. Dus speciaal voor onze dochter gaat ze de deur openen. Echt zo lief. Ik heb ook maar een doosje chocolade gekocht als bedankje.
Bij mijn zieke vader komen iedere week een stel buurtkinderen op bezoek. Ik vind dat zo’n mooi gebaar, dat ik vorige week voor elk van hen wat aardigheidjes in de openhaard heb gelegd (hoewel ze allang niet meer geloven). Positiviteit 2 kanten op dus!
Wat een mooie gedachten en niet alleen voor deze maand! Ik probeerde vanmorgen te lachen en zwaaien ipv heel boos te kijken toen ik weer niet van mijn oprit af kon vanwege al het bouwverkeer hier in de straat XD Maar je bedoelt vast wat anders Ik zit bij een kerk en probeer daar zoveel tijd en liefde te geven als ik heb. Altijd mensen met minder boodschapjes voor te laten in de winkel. Ik probeer de Juf op school zoveel mogelijk te helpen en probeer mijn familie en vrienden positief te ondersteunen.
@bosi333 @cowgirl80 Ja dit soort dingen bedoel ik inderdaad. Het zijn kleine dingen, maar kunnen zo groots zijn in gebaar. Vooral van die kinderen die bij je vader op bezoek komen, wauw. Daar krijg ik echt zo'n rilling van. Wat lief van ze! Hier heb ik dus bedankjes gekocht voor onze postbode/postnl en dhl bezorger. En wat ik ook met regelmaat doe, is met een van onze dieren (hond of een van de ragdolls) of kinderen naar een verzorgingstehuis (in overleg) om bij mensen op bezoek te gaan en een kopje thee te doen, of de kinderen gaan kleuren met hen. Zij vinden het zo gezellig, en genieten intens van de dieren en kinderen. Ze leven echt even een uurtje op. Zo dankbaar om te doen.
Ik ben er sinds kort meer mee bezig, dat alles wat we doen een eigen keuze is. En dat je die 2 kanten op kunt maken. Waar ik bijvoorbeeld voorheen ook echt wel geirriteerd kon zijn als bijv de post later was, of een pakketje niet kwam, heb ik nu ingezien dat ook zij aan zaken vastzitten en het geen onwil is bijvoorbeeld. En dat ik dan heel geirriteerd kan worden, maar het daar toch niet mee word opgelost. Bij eenzame ouderen vind ik het schrijnend en het kost me niets, enkel een uurtje van mijn tijd. Maar de energie die je er van terug krijgt... Nooit geweten dat dat zoveel zou losmaken. En dat vind ik nou juist zo bijzonder.
Te weinig de laatste tijd. Ik zit door vitaminegebrek niet goed in mijn vel en mijn gedachtes zijn vooral somber. Ik denk nu na over jouw bericht en kan nergens op komen, terwijl ik in de zomer vast legio voorbeelden had van mooie dingen die ik had gezien. Wel heel schattig vind ik de klas van mijn oudste die op bezoek gaan in het woonzorgcentrum in de buurt. Die mensen leven daar altijd helemaal van op en de kinderen vinden het ook geweldig, zoveel aandacht ineens. Wel geef ik een ander altijd het voordeel van de twijfel. Ik ga er altijd vanuit dat ik iets verkeerd begrepen heb, voor ik veronderstel dat iemand iets expres zo doet. Ook in het verkeer, als iemand iets doms doet, ga ik niet toeteren of met mijn vuist zwaaien ofzo. Dat is niet iets dat ik bewust doe, ik doe dat al van kindsaf aan. Maakt je ook een object van pesterijen, maar ik sta liever zo in het leven dan iemand die continu grauwt en snauwt of nog erger, denkt anderen naar beneden te moeten halen. Ik heb een hekel aan die korte lontjes.
Ah dat lijkt me naar, die gevoelens door vitamine gebrek. Kan dat wel beteren? (Ik bedoel ben je daar al mee bezig eigenlijk? ) Die klas van je oudste, smelt! Wat goed van hen.
Ja ik slik supplementen en probeer zoveel mogelijk naar buiten te gaan. Ik merk echt dat ik beter functioneer als de zon een beetje heeft geschenen. Het is voor het eerst dat ik er zoveel last van heb, de vermoeidheid ok, maar ik vind die negatieve gedachten zo naar.
Ja dat kan ik me voorstellen. Heb je al eens zo'n speciale lamp geprobeerd? Dat hielp mijn moeder destijds enorm icm vitamine B injecties, en D supplementen.
Herkenbaar dit. Ik vind dit soort dingen zo belangrijk, heb ook met onze kinderen standaard de 'random act of kindness' op het programma staan. Maar het is op dit moment zo bikkelen om alleen maar de dag door te komen met/voor ze, vooral de oudste, dat we er eigenlijk allemaal niets extra's bij kunnen hebben. Heel jammer vind ik dat en ik voel me daar ook wel schuldig over soms. Maar inderdaad: de positieve houding probeer ik te houden. Ik betaal wel eens de boodschappen voor degene achter me, dingen die me geen tijd/energie kosten probeer ik te blijven doen. Maar verder...
Hey, je bent je er al bewust van en soms is dat juist al genoeg he. Niet te streng zijn voor jezelf. Dat komt vanzelf wel weer. (En nog gefeliciteerd met de geboorte van je meisje!)
Dankjewel! Nu in de kraamperiode verwacht ik het ook niet van mezelf hoor, maar het is al een tijdje dat dit soort dingen er gewoon bij inschiet. Heel jammer, maar we hebben gewoon best intensieve kinderen...