Even mijn ei kwijt.. Weet even niet wat ik hiermee aan moet.. Mijn vriend en ik waren al een tijdje bezig om zwanger te worden. Hier hebben we een aantal tegenslagen in gehad. We hebben toen besloten om even niet meer bezig te zijn met zwanger worden. Dat hebben we ook zo gedaan. Nu zit ik sinds eergister weer op zwangerschapspagina (alsof ik het aanvoelde) en gister bedacht ik me dat ik misschien al ongesteld had moeten zijn. Dus naar de kruidvat en jahoor, gelijk een knalpositieve zwangerschapstest! Ik ben natuurlijk helemaal door het dolle heen! Het was gelukt ik ben zwanger en dit keer geen vage streepjes of bloedverlies op of voor NOD, maar over tijd en goed zwanger. Ik was zo gelukkig! Mijn vriend en ik hebben allebei een eigen huis en zouden gister eigenlijk niet samen zijn. Maar hij belde mij in de middag en zei dat ie toch langskwam, dus ik was natuurlijk blij, dan kon ik hem het nieuws vertellen. Alleen kwam hij met heel ander nieuws. Dat ie er geen zin meer in heeft, en een punt achter onze relatie zet. Hij wilt ook eigenlijk helemaal nog geen kinderen. Heeft zich mee laten slepen in mijn enthousiasme zegt ie. Maar wilt liever uit elkaar. Hij had gelijk al mijn spullen ook meegenomen en ik heb hem verzocht om weg te gaan omdat ik dat op dat moment allemaal even niet trok. Ik heb hem dus niet verteld dat ik zwanger ben.. Ik zou zelf in Februari naar school gaan, heb een dochtertje van 4 thuis wonen. En verder heb ik alleen mijn moeder die hier in de buurt woont en een buurmeissie waar ik goed contact mee heb. Ik weet even niet meer wat ik moet doen. En of ik dit wel ga redden in mijn eentje.. Moet ik voor abortus kiezen? Word al misselijk bij de gedachte.. Maar wat als ik het niet red alleen met 2 kinderen? Ik weet echt even niet meer wat te doen.....
Och meid wat vreselijk voor je! Weet niet zo goed wat ik moet zeggen! Maar ik wil je wel feliciteren met de kleine opkomst! En als de gemoederen straks wat gesust zijn vind ik wel dat hij het hoort te weten ! Sterkte meid
oh bah, wat ontzettend naar. Is hij ook de vader van je dochtertje? Ik weet niet of je financieel goed zit maar als jij het graag wil houden moet je dat doen. En als je daarvoor kiest hoor je dat hem eigenlijk ook wel te vertellen. Maar zoek eerst zelf eens rustig uit wat je wil en wat voor mogelijkheden je hebt. Sterkte!
Oh jeetje meid, wat vervelend! Mag ik je toch feliciteren met je zwangerschap? Maar jeetje, wat is de dag gisteren anders verlopen dan je had verwacht of gehoopt. Ik kan me wel voorstellen dat je zo overdonderd was dat hij jullie relatie kwam verbreken dat je hem niet hebt verteld dat je zwanger bent, maar eigenlijke zou je dat wel zo snel mogelijk moeten doen denk ik. Wie weet hoe hij dan reageert. Hij kan wel hebben gezegd dat hij er nu toch niet klaar voor is... Maar dat was voordat hij wist dat het al zover is. Wie weet hoe hij reageert als hij hoort dat je al zwanger bent. Neem geen overhaaste beslissingen. Laat alles even goed op je inwerken en praat er over met bijv je moeder. In ieder geval heel veel sterkte!!!
God wat een rotnieuws zeg en dat op de dag dat jijzelf het mooiste nieuws hebt. Ik zou het vandaag nog vertellen tegen de vader, want dit is iets wat je met zijn tweeen moet dragen. Sterkte meis.
Jeetje meid, dat is schrikken zeg. Dat verwacht je totaal niet. Hoe sta je er financieel voor? Denk er goed over na, je wilde het wel heel graag. Pff wat dubbel zeg. Toch gefeliciteerd met je zwangerschap!
Hallo meiden, ontzettend bedankt voor de lieve berichten.. Ik ben nog steeds helemaal ondersteboven van gister. Financieel is mijn situatie redelijk. En ik denk altijd.. Waar 2 eten kunnen er ook 3 eten. Dus financieel maak ik mij ook weinig zorgen. Ik had mij dit alleen zo helemaal niet voorgesteld.. Ik plan vaak alles.. En als dingen anders lopen dan ben ik nogal van slag.. Zoals nu dus.. Ik heb al wel een afspraak voor een vroege echo 24 Januari.. Ik denk dat ik deze afwacht aangezien ik eerder al BBZ en miskramen gehad heb. En als ik echt zwanger ben en het goed zit ga ik toch maar met hem praten.
Meid wat een mix van mooi en rot door elkaar. Ik feliciteer je met deze zwangerschap. Ik denk dat het zeker goed is als je met hem gaat praten. En over plannen: niet alles in het leven is te plannen. Dat heb ikzelf ook wel ondervonden. Probeer de dingen te nemen zoals ze komen. Je vind er echt je weg wel in!
Even een update.. Ik heb toch maar de stoute schoenen aan getrokken en mijn ex verteld dat ik zwanger ben. Zijn reactie was TOTAAL niet wat ik had verwacht helaas.. Hij wilt dit echt niet en wilt dat ik abortus laat doen. Ik begrijp er even helemaal niks meer van. Ik dacht dat hij dit net zo graag wilde als ik... Blijkbaar ineens niet meer.. Hij is erg boos en zei dat we helemaal niet meer bezig waren en dat ik hem erin geluisd heb.. We hebben alleen gezegd dat we er even niet meer mee bezig zouden zijn.. Nooit over weer aan de pil gaan gehad oid. Hij is dus erg boos en ik krijg nu berichten dat ik de consequenties wel mee zal maken.. Geen idee wat hij daarmee bedoelt.. Ik heb het gevraagd maar krijg ook niks meer terug en telefoon neemt ie niet op. Ik ben echt even ten einde raad.. Ik wil zo graag kunnen genieten van mijn zwangerschap.. Het had zo een mooie tijd moeten zijn nu.. Maar ik voel me vooral verdrietig om hoe dit nu is gelopen..
Dat is wel heel naar, dat hij zo reageert. Maar het is niet zo vreemd. ik lees vaker dit soort verhalen hier. Als mannen er klaar mee zijn, zijn ze er ook goed klaar mee, geloof ik. Laat je in ieder geval niet dwingen tot een abortus als je dat zelf niet wilt. Want daar krijg je dan achteraf alleen maar spijt van. Blijven hangen in wat had kunnen zijn, zal je ook remmen in je mogelijkheden om een toekomst te zien met jou en je kindje samen. Natuurlijk mag je kwaad, verdrietig en wanhopig zijn. maar er zijn mensen die je helpen en ook vanuit dit forum heb ik ervaren, dat soms wildvreemde mensen je op geweldige wijze kunnen helpen met spullen, praktische tips en een luisterend oor!
Laa ik je eerst even geruststellen; hij kan jou geen "consequenties" opleggen. Op dit punt heeft hij niks over deze zwangerschap te vertellen. Als jij misselijk wordt bij de gedachte aan een abortus, moet je dat nie doen. En zeker niet voor een vriend die het net uitgemaakt heeft! Als ik het goed begrijp, wordt dit je derde kindje. We hoeven je hier dus niet te verellen wat je kunt verwachten, dat weet je wel. En je weet dus ook wel dat je het wel gaat redden. Er zullen vast moeilijke momenten zijn. Maar je bent mama en mama's slaan zich nu een,aal overal doorheen. Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Gefeleiciteerd met je zwangerschap. Als jij graag een kindje wil, zou ik zeker geen abortus laten plegen, dan krijg je er de rest van je leven misschien wel spijt van. Als hij geen vader ervoor wil zijn, is dat zijn probleem !! Hij weet niet wat hij mist. Tis zo mooi een kindje. Het is jammer voor het kindje dat het zijn vader niet zal leren kennen misschien, maar als dat het ergste is?? Er zijn zat kinderen groot geworden hoor , met maar 1 ouder.
Bedankt ik ben ook echt ontzettend blij met de zwangerschap. En ik laat ook echt geen abortus doen. Tijdens dit schrijven belt mijn ex mij op. Dat ie er vanavond over wilt praten. Dus ik hoop maar dat dat goed gaat. Ik verwacht er niks van. Ik laat het maar gewoon gebeuren. Bedankt voor de berichtjes.. Merk dat het erg helpt om het er even uit te gooien. Ik wil ook nog niet echt aan mensen vertellen dat ik zwanger ben. Aangezien het eerder al een aantal keer misgegaan is wil ik eerst zeker weten dat ik zwanger blijf.
Dat is een punt. Aan de andere kant als mensen het wel weten, en het gaat mis, kan je er wel beter over praten met hun. Steun in een moeilijke tijd is belangerijk. Al is het maar om even je hart te luchten bij iemand.
Goedemorgen dames.. Nou gisteravond was ie er dan om 7 uur om te praten. Dit verliep opzich wel redelijk. Hij begrijpt dat hij er niks over te zeggen heeft of ik het hou of niet. Ik heb heel duidelijk gezegd dat we niet hoeven te praten over situaties of abortus of hoe of wat.. Maar over hoe nu verder. Hij wilt geen kind op de wereld zetten met gescheiden ouders. Dus hij wilt het samen met mij doen. Hij is er alleen niet blij mee dat ik het wil houden. Maar hier praten we nog een keer over. Lagen we in bed gisteravond.. Begon ie toch weer richting abortus te praten.. Waarop ik nu weer heel erg twijfel of ik dit echt wel samen wil doen. Ik wil genieten van mijn zwangerschap. Ik heb hier een best tijdje op moeten wachten, en ben zo blij dat ik nu eindelijk eens goed zwanger ben. Ik heb weinig zin om niet over mijn zwangerschap te praten, zeker als je samen een kind verwacht. Hebben meer meiden dit meegemaakt? En is dat nog goed gekomen? Ik wil echt wel rekening houden met zijn gevoelens, maar ik wil mijn gevoelens en blijdschap niet opzij zetten.
Het lijkt erop dat hij jouw wens niet respecteert, NU al. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe hij had gedacht dit samen met jou te gaan doen als ie er zelf toch duidelijk héél anders over denkt. Feitelijk spreekt hij zichzelf tegen: hij wil het niet, maar wil het samen doen omdat ie geen kind met gescheiden ouders wil, maar begint dan toch weer over abortus. Soms vraga ik me af wat erger is: mensen die "om de kinderen"bij elkaar blijven, of een kind dat opgroeit bij één ouder (die hem/haar heeft gewenst en er ook echt voor hem of haar kan zijn.....). Nu zijn zulke beslissingen heel persoonlijk, maar ik zou het dan wel weten. Maar wat belangrijker is en eigenlijk het enige dat telt: hoe sta jij hier nu in? Want jij zegt rekening te houden met zijn gevoelens, maar hij doet dat niet met de jouwe..
Als ik het alleen ga doen (wat ik dus in eerste instantie ook tegen hem gezegd heb) was zijn reactie daarop: Weet je dat zeker? Want dat gaat straks een hele hoop ellende opleveren tussen ons en een hele strijd worden.. We hadden afgesproken dat ik vanavond bij hem zou zijn, maar hier heb ik ook eigenlijk helemaal geen zin in. Mijn hoofd loopt op dit moment zo over van allerlei gedachtes.. En merk dat ik echt tijd nodig heb om alles even op een rijtje te zetten. Ik heb ook niet echt de kans gekregen om er gister over na te denken of ik dit samen of alleen wilde doen, want hij wilde gelijk een antwoord hebben. Aangezien hij eerder een keer losse handjes heeft gehad bij mij was ik een beetje bang om hem tegen te spreken en heb ik gezegd het samen te doen. Voelde me erg in een hoekje gedrukt. Ik denk ook zeker dat het niet goed is om om de kinderen samen te blijven. Als het gevoel niet goed is, dan is dat met een kind erbij ook echt niet veranderd. Ik sta er op dit moment dus in dat ik het wel alleen wil doen. Ik wil dit niet samen doen. Maar hoe ga ik dat op een juiste manier oplossen? Ik durf het niet zo goed in zijn gezicht te zeggen. Maar om dit via sms of mail te doen vind ik ook weer zo laf.. Heb nog een aantal uurtjes om erover na te denken gelukkig. Eventuele tips zijn ook welkom Bedankt voor het meeleven en denken dames!
Heftige situatie hoor! Wat jammer dat hij er zo over denkt en dan toch weer over abortus begint. Ik wens je veel sterkte en kracht toe!
Heftig zeg. Hij heeft al een keer losse handjes gehad? En jij bent dus eigenlijk 'bang' van hem. In dat geval zou ik zeker zeggen: alleen doen. Want met angst in een relatie zitten is niet goed en ook geen goed voorbeeld voor je kinderen. En wat als die losse handjes nou ook richting de kinderen gaan?? Ik zou hem niet het kindje laten erkennen en ook geen gezag geven. Dan kan hij dreigen wat hij wil, maar aan je kind kan hij dan niet komen.