Heb alleen even het bericht van TS gelezen... Persoonlijk zou ik niet met zo'n persoon kunnen leven, maar dat ben ik... Een paar punten die me zo te binnen schoten.... 1) Dit zit schijnbaar heel diep in het karakter van je man. Wist je dit niet eerder? 2) Je moet bij jezelf te rade gaan, of je met deze karaktertrek kunt leven, de rest van je leven. De kans is klein dat hij verandert. Kun jij je hier overheen zetten? 3) Wat zou er gebeuren als jij die dingen ook niet meer doet? Dus als hij zich niet lekker voelt, dat jij de huisarts ook niet belt? Ik vind dat ie oud en wijs genoeg moet zijn, om deze dingen zelf te kunnen. Het is toch geen klein kind meer? En ja, zijn moeder heeft hier ook schuld aan.
Ik moet er eigenlijk even bijvertellen dat ik zelf ook niet zo'n held ben in bellen. Ik heb de meeste moeite met bellen naar telefoonnummers waar je in de wacht komt te staan of waar je eerst in een menu komt waar je nummers moet intikken. Dan is het zo onverwachts in één keer wanneer iemand van de andere kant aan de lijn komt. En dan ben ik ook wel een beetje bang dat ik ineens niet meer weet wat ik moet zeggen of bang dat ik niet uit mijn woorden ga komen. Maar ik heb er in mindere maten angst voor dan mijn man. Dus daarom komt het ook al snel op mij neer. Mijn man is verder ook een beetje een verlegen type en is niet zo'n prater. Maar hij heeft vd week nog wel met Ziggo gebeld omdat de tv het niet deed. Dus dan denk ik: dat kan hij weer wel. Ook heeft hij een baan waarbij hij veel moet bellen (ook met vreemden), en dat doet hij ook gewoon, omdat het moet... Maar meestal als hij thuis moet bellen voor zijn werk dan loopt hij vaak wel naar boven. Hij voelt zich denk ik dom of onzeker als ik in zijn buurt ben en meeluister. Ik maak er niet zo'n gigantisch probleem van en als het niet anders kan dan zij het zo. Maar een beetje irritant vind ik het wel. Gewoon omdat het soms gewoon moet. Er valt voor mij wel mee te leven. En het blijkt nu dus ook dat veel meer mensen dit hebben, zowel sommige partners als mensen hier zelf.
Hier ook een secretaresse notabene die een hekel heeft aan telefoneren. Bij mij vooral bellen voor afspraken, met instanties, maar ook met de meeste bekenden. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen aan de telefoon. Wel til ik mezelf over die angst heen en zal mijn vriend hiervoor niet aan het karretje spannen. Ik blijf er wel een probleem mee hebben, weet ook niet waarom. Vooral onzekerheid denk ik. Ik zou het niet prettig vinden als mijn vriend steeds vervelende telefoontjes zou ontlopen omdat hij niet durft. Ik wil het gevoel hebben dat ik op mijn vriend kan bouwen en hij ook voor zichzelf kan zorgen en niet dat ik als een soort moeder moet fungeren. Lijkt me erg vervelend.