Ik zit soms echt met de handen in het haar, ik hoop dat jullie me tips en advies kunnen geven. Het gaat om mijn jongste zoon van bijna 3. Hij is altijd al een jongetje geweest dat snel huilt en jengelt, maar de laatste weken weet ik soms niet wat ik met hem aan moet. Zodra iets tegenzit begint hij keihard te gillen. Een voorbeeldje van van de week. Hij heeft met de loopauto gespeeld en is daarna naast zijn broer op de bank gaan zitten. Broer zit na school even tv te kijken. De loopauto staat naast de bank. Als jongste zoon ziet dat zijn zusje de loopauto aanraakt begint hij meteen te gillen. En hij stopt niet totdat hij de auto heeft... Ander voorbeeld. Hij slaapt met een knuffel. Soms heeft hij er twee, als hij per ongeluk het konijn dat hij op de opvang heeft uit de tas heeft gehaald. Vanavond bij het naar bed brengen begint hij uit het niets te gillen dat hij twee konijnen wil. Daarvoor hadden we rustig een verhaaltje gelezen en was hij rustig in bed gaan liggen. Het lukt dan niet tot hem door te dringen en hij kan dan ook heel verdrietig worden. Hoe kan ik het beste reageren? Ik heb soms de neiging heel erg boos te worden, want dat continue gegil werkt op m'n zenuwen, maar dat werkt averechts. En ik wíl ook niet boos op hem worden.
Ik zou niet weten waarom je niet boos wil worden. Zomaar een beetje gaan gillen om je zin te krijgen? Kom zeg, je bent toch geen baby die niet kan praten? Hier mag gillen niet (en zeker niet om dit soort onzin), en na 2 waarschuwingen gaan ze maar lekker op de trap zitten gillen tot ze klaar zijn.
Het enige wat hij doet als ik hem op de kruk zet is nog harder gillen. En dan is hij heel verdrietig en overstuur. Het is niet zo dat hij na een tijdje stil wordt.
Dit.. Tenzij er echt iets met hem is, gedragsmatig. Maar anders zou ik zeggen; op die kruk en volhouden maar! Hij stopt echt wel een keer.. En natuurlijk raakt hij overstuur en verdrietig, hij krijgt namelijk zijn zin niet, dat moet hij leren en dat is niet leuk. Maar uiteindelijk wordt hij er beter van
Wat gebeurd er als je zegt dat je niet in gesprek met hem gaat als hij gilt? Dat hij gewoon normaal kan praten en dat je dan wel zal luisteren? En er vervolgens naar handelt door bij gillen gewoon verder te gaan met je bezigheden en bij praten begripvol te reageren zoals: 'zo kan ik jou goed begrijpen, als jij gilt weet ik niet wat jij bedoeld'?
Als ze hier gilt, huilt, schreeuwt etc etc. Zeg ik altijd zoiets als dit: Och R. Als je denkt dat ik hier naar ga luisteren heb je het mis. Ga dat maar op de gang doen. We praten hier normaal. Kom maar terug als je gewoon kan praten of vragen. Als het echt te erg is zet ik haar zelf op de gang met een paar strenge woorden en een gesprekje erna.
Als jij zegt ik kom pas bij je als je stopt met gillen dan gaat hij echt wel stoppen. Misschien eerste keer paar keer rustig herhalen, maar op drie jarige leeftijd heeft hij echt wel door dat zijn gegil dus niets oplevert. Hier spreek ik mijn kinderen ook altijd op hun gegil aan. Gaat er iets niet zoals zij graag willen dan kunnen ze dat vertellen en niet door gegil kenbaar te maken. Mijn antwoord is dan ook stoppen met gillen en ga vertellen wat er is en dan neem ik daar natuurlijk wel de tijd voor om ernaar te luisteren en dan samen af te spreken wat we gaan doen, de ene keer gaat het dan nog wel op mijn manier en de andere keer doe ik wat ze vragen. Blijven ze gillen, ja dan is het de mat bij de voordeur tot ze weer met me kunnen praten.
Gillen mag hier ook niet en dat wordt hem ook gezegd en na waarschuwen gaat hij op de kruk. Maar hij gilt nu echt om alles. Dan kan ik hem de hele dag wel op de kruk laten zitten Maar ik geef toe dat ik wel wat consequenter kan zijn. Soms ben ik net druk met kleine zus en dan blijft het erbij.
Ik ben niet voor boos worden. Hij gillen en jij streng er tegenin lijkt me absoluut averechts werken. Hier wel, in elk geval. Heb je negeren geprobeerd? Ik snap dat dat lastig is als hij zoiets extreems uit de kast haalt, maar het doet me denken aan die kinderen die gaan overgeven of met hun hoofd tegen de muur slaan om hun zin te krijgen. Met het voorbeeld van de auto geef je aan dat hij pas ophoudt met gillen als hij zin zin heeft. Leert hij zo niet dat gillen loont? Ik zou geen spier vertrekken (proberen dan hè ), hem net zo behandelen als altijd en hem laten merken dat je absoluut niet onder de indruk bent van zijn gegil. En wat hier ook nog wel eens helpt, is benoemen hoe je het wél graag wil hebben. Dus: 'als je iets wilt, dan vraag je het gewoon.' Maar het lijkt me lastig zat! Succes ermee!
Uiteindelijk stopt hij heus wel. Het zal de eerste keer misschien even duren maar als hij doorkrijgt dat je niet toegeeft zal het én veel sneller over zijn en zal hij ook een stuk minder snel gaan gillen.
Wat een onaardige reacties. Een kind maar steeds alleen op de trap zetten om het af te leren. Echt leerzaam en gezellig. Ik zou wel het gillen aanpakken door hem te leren hoe hij op een andere manier iets duidelijk kan maken. Dat lukt niet ineens en altijd maar zo leer je hem wel iets ipv ongewenst gedrag steed ste bestraffen. Geef aan dat gillen in huis niet kan en dat je hem daardoor niet verstaat. Geef steeds weer het voorbeeld hoe het wel kan, hij gaat dat echt wel een keer oppakken. Steeds als hij gilt zeg je dat je hem niet verstaat en dat je pas hoort wat hij bedoelt als hij het zegt ipv schreeuwt. Praat zelf ook rustig. Sommige kinderen zijn bang dat ze niet gehoord worden, zeker als er een baby in huis is die veel directe aandacht vraagt en krijgt. Kinderen overschreeuwen zich dan, gewoon omdat dat het eerste instinct is. Straffen vind ik onzin en je leert hem alleen dat hij niet mag schreeuwen omdat mama anders kwaad wordt. Ik zou hem leren hoe hij effectiever kan communiceren, dat is dan ook meteen winst voor later en op momenten dat hij niet bij jou is. Neemt wat tijd in beslag maar wees consequent, heel geduldig en blijf zelf kalm. Herhaal steeds als mantra dat je niet verstaat wat hij zegt als hij schreeuwt. Let ook op dat je hem niet in de rede valt en niet zomaar de aandacht wisselt naar zijn zusje, hij moet wel de kans krijgen om zijn zegje te doen. Verder heb ik ook een dochter die slecht tegen onvoorspelbaarheid kan en in paniek raakt wanneer iets anders gaat dat ze verwacht. Ik zorg dat ik alles van tevoren duidelijk vertel en speel hier wel op in. Als iets tegenzit bevestig ik haar gevoel dat dat soms moeilijk is en dat ze hier best even sip om kan zijn. Erkennen is vaak genoeg om meer verdriet te besparen. Op die momenten van zo'n knuffel zou ik helemaal niet ingaan op schreeuwen want het gaat om de onmacht en verdriet van je kind. Erken dat het lastig is en zo leer je hem ook weer om te gaan met teleurstelling. Je kunt heel veel moeilijke situaties in de opvoeding aangrijpen om kinderen iets te leren over communiceren. Zo voed je op ipv alles maar te bestraffen, dat levert het kind namelijk niks op.
Iedereen bedankt voor de reacties. Ik heb er al veel aan in de zin dat ik weer even goed ben na ben gaan denken over mijn reactie naar hem als hij gaat gillen. En dat ik consequenter moet zijn. Ik heb heel veel aan wat jij zegt Carino. Dat is ook wat ik het liefst zou doen. Maar het lastige is: als hij gilt, dring ik absoluut niet tot hem door en hoort hij niet wat ik zeg. Ik probeer soms wel te benoemen dat iets moeilijk voor hem is, maar hij hoort me niet. En als hij gilt zeg ik ook altijd tegen hem dat we zo niet met elkaar praten en dat ik naar hem luister als hij weer rustig is en gewoon praat. Maar veel effect heeft dat helaas niet.
Dit is ook een moeilijke leeftijd. Kinderen willen alles zelf doen en op hun manier, helaas ontbreekt de kennis soms Een kind dat gefrustreerd raakt iets uitleggen heeft geen zin. De woede en onmacht overheerst en luisteren lukt dan niet. Op de gang zetten in zo'n frustratie levert nóg meer onmacht op en vind ik gewoon sneu en zinloos. Wat hier het beste werkt is even de frustratie er uit laten gaan. Ik geef daarin mijn dochter niet haar zin maar blijf wel rustig. Uitleggen en helpen doe ik wanneer de grootste boosheid weer wegtrekt. Dan kun je laten zien dat je naast ze staat en wilt helpen. Ook kun je op zo'n moment samen kijken hoe het een andere keer beter kan. Dat lijkt zo volwassen maar kan echt wel op een simpele kinderlijke manier. Het is niet een methode die direct effect heeft, maar wie leert er zelf nou iets nieuws in een keer aan? Kinderen zijn net mensen en ze leren van ons hoe je met emoties kunt omgaan. Dat mag nog vaak misgaan. Op de lange termijn leer je zel wel iets waardevols. Wat helpt is om te kijken of er een manier is die een fustratie voorkomt. Meer zelfstandigheid, meer betrokkenheid, meer uitleg en planning, van tevoren stand bespreken wat ieders wens is etc. Een kind dat voorbereid is, weet waar hij aan toe is. Op het moment van schreeuwen blijf ik gewoon in de buurt. Geef wel aan dat ik kan helpen als het nodig is en ga verder met mijn eigen bezigheid. Ik oordeel niet en sta gewoon weer klaar om te helpen daarna. Ik blijf wel consequent dat hetgeen waarom geschreeuwd wordt, niet toch wordt toegelaten. Ik leg daarbij uit waarom niet.
Dus je zegt op het moment van schreeuwen 1 keer dat je er bent (en ook dat ze niet mag schreeuwen?) en dan laat je haar gewoon schreeuwen?
Ik wissel het een beetje af, naar gelang de situatie. Wanneer mijn dochter iets heel graag wil en enthousiast is maar iets lukt niet waardoor ze begint te schreeuwen, help ik haar door zelf het voorbeeld te geven. Bijvoorbeeld met spelen en iets frustreert haar of ligt te hoog of in een kast en zij moet dat op stel en sprong hebben, dan blijf ik heel kalm en geef geen aandacht aan haar geschreeuw maar zeg: "mama, ik wil graag die ... even hebben, kun je me helpen?" . Dit is een mantra dat ik vaak herhaal en vervolg met: " ik kan je zo veel beter verstaan als je praat ipv schreeuwt. Ik kan je altijd helpen maar het schreeuwen doet pijn aan mijn oren." Op andere momenten zeg ik wel eens dit: " ik weet niet wat je bedoelt/wilt als je zo hard schreeuwt, als je het wat zachter zegt kan ik je beter helpen. Soms zeg ik dit: " ik zie dat je boos wordt omdat je iets graag wilt maar (vul reden in waarom dat niet kan en misschien een alternatief). Je mag best even boos zijn. (Hierin geef je dan niet toe). (Zorg dat de reden gegrond is en geen gemakzucht). Ik geloof zelf erg in een positieve benadering. Soms is het leven van een peuter gewoon lastig en ze moeten nog leren hoe met woede om te gaan. Dat voorbeeld mag jij geven. Lastig soms hè, ik worstel er ook mee en moet zo veel geduld opbrengen Maar ik neem mijn kinderen altijd serieus en ik bied altijd aan te helpen. Zij kiezen zelf of ze dat willen. En soms is even lekker boos zijn ook lekker, stress mag eruit en daarverbind ik geen straf aan.
Je kindje is bijna 3 jaar en op deze lft begrijpen ze al een heleboel.Meer als dat wij denken.Ik zou juist op de momenten dat hij niet gilt bespreken dat je het niet fijn vind dat hij gilt en dat wanneer hij gilt je niet naar hem luistert.Hij moet leren om op een normale manier te communiceren. Gaat hij toch gillen dan kun je hem zeggen dat je niet luistert wanneer die zo aan het gillen is. Dat een kind van deze leeftijd dit niet zou snappen is onzin. Onze jongste is 2 jaar en zelfs tegen haar kan ik al heel goed uitleggen dat ik niet van dat gillen houd en dat ik er ook geen stap harder van ga lopen.
Anouk, hij begrijpt ook zeker wel wat ik zeg, alleen op de momenten dat hij zo gilt dring ik niet tot hem door. Je tip om het er eens met hem over te hebben op een rustig moment neem ik zeker ter harte. Ook de andere reacties hebben me geholpen. Ik ben blij dat ik dit topic geopend heb. Ik heb nu weer een beter beeld van hoe ik ga reageren als hij weer zo boos is en gaat gillen. Als de irritaties over zijn gedrag de bovenhand gaan voeren is het lastig de rust te bewaren en consequent te blijven. Maar dat is juist wat nodig is om hem te leren hoe het wel moet.
Mijn dochter had ongeveer hetzelfde, het was niet keihard gillen, maar een soort van snauwen waar je niet doorheen kwam. Nu is zij nogal gek van nieuwe dingen leren, en toen ik een strikje voor haar getekend had vond ze dat helemaal geweldig. Gelijk ernstig misbruik van gemaakt, en een kaart gemaakt. Met haar om de tafel gaan zitten, uitgelegd dat dat snauwerige heel erg vervelend is om naar te luisteren, en dat ik dat niet wil hebben. Afgesproken dat als zij normaal communiceerde ik een mooi strikje zou tekenen op haar kaart voor die dag, en een kruis neer zou zetten als het niet zo lekker ging Tegelijkertijd een stopwoordje afgesproken, bij ons is dat "grens" en ondanks dat je niet doordringt reageert ze daar wel op, omdat het maar 1 woordje is waar een duidelijke betekenis aan zit, wij gebruiken het dan ook nergens anders voor. Ondertussen al hele lange tijd geen grens meer hoeven te zeggen, de kaart is van de kast, strikjes kan ze nu zelf tekenen, en binnen ons gezin meer rust omdat ze niet bij alles meteen dat snauwerige geschreeuw neer zet. Bij dingen zoals jij noemt bvb zoals de auto, dan pak ik hetgeen beet en zet het op de kast, kan niemand er meer bij. Natuurlijk heeft ze nog weleens wat, ze is een 4 jarige en soms moet je gewoon even onredelijk zijn, maar de hele dag door is inderdaad niet iets waar je heel erg happy van word