Ik vind dat je alleen man en vrouw bent als je getrouwd bent. Daarom zijn wij een jaar na ons GP ook echt getrouwd. Voelt toch... echter en serieuzer.
Grappig te lezen dat velen het gebruik van het woord vriend te kinderachtig vinden of niet serieus. Ik ben 8 jaar getrouwd, heb zijn naam aangenomen en toch noem ik hem bijna altijd mijn vriend ipv mijn man. Vind mijn man zo saai en stoffig klinken, alsof we allebei al 60 zijn ofzo. Vriend klinkt me wat liever in de oren dus noem ik m lekker zo
Als je trouwt wordt je wettelijk man en vrouw, dus nee, ik zou hem niet je man noemen. Als iemand het over haar man heeft, ga ik er ook vanuit dat ze getrouwd zijn. Overigens snap ik het niet helemaal.. Ik zie heel veel reacties met; het is bijna hetzelfde als trouwen, heb ringen gewisseld, ja-woord gegeven, enz.... Waarom dan niet gewoon trouwen? Wat weerhoudt je daarvan dan?
Deze vraag heb ik ook al gesteld, uit de reacties begrijp dat het verschil vooral: wel/geen bruiloft/ groot feest is.
Toen wij ons eerste huis kochten zijn wij GP aangegaan. Trouwen vind ik echt heel erg jaren 70. Een bruiloft met witte jurk en grote taart hebben we niks mee. Gingen liever op reis van die centen! Toen we verhuisd waren wel grote housewarming gegeven; mooi feestje was dat. Oh, ik noemde mijn man al lang voor GP mijn man. Maar wij zijn dan ook al bijna een kwart eeuw samen inmiddels.
Bij mijn weten staat er niet in de wet dat je elkaar "man en vrouw" mag noemen na een huwelijk. Wat ik wel weet is dat GP en huwelijk wat betreft de wederzijdse relatie van de partners, wettelijk gezien hetzelfde is. Dus als je elkaar "man en vrouw"mag noemen na een huwelijk, mag dit na een GP ook. Het verschil zit hem namelijk niet in de wettelijke / juridische band die je als partners hebt, het verschil zat hem (voorheen) met name in de juridische band met de kinderen. Wat voor ons de reden was om eerst GP te doen en daarna pas te trouwens: we kochten een huis. En er is geloof ik een wetswijziging in de maak (of misschien al uitgevoerd). Maar toen wij ons huis kochten, zat je nog met de bizarre situatie dat als twee (ongehuwde) mensen samen een huis kopen en samen een hypotheek afsluiten en vervolgens 1 van die 2 overlijdt, dat de ander dan gewoon zijn halve huis kwijt is. Die gaat namelijk naar de wettige erfgenamen. Er zijn twee manieren om dat op te lossen: een duur testament of een huwelijk / GP. Waarbij je bij die laatste de mogelijkheid hebt om dit vrijwel gratis te doen. Aangezien wij niet 'noodgedwongen' wilden trouwen, hebben wij eerst een GP afgesloten. Dan was die hele erfenis-toestand in 1 keer goed geregeld. Je hebt dan ook een veel hogere vrijstelling wat betreft het bedrag dat je van je partner mag erven voordat je er belasting over moet afdragen. Het trouwen hebben wij bewaard tot we een keer in het bijzijn van familie en vrienden onze liefde voor elkaar wilden bezegelen. Dus het GP was -voor ons!- iets zakelijks. Net als de handtekeningen onder de hypotheek en de levensverzekering. Ons trouwen was vanwege de romantiek en het feestje. Wat mij wel opvalt is dat veel mensen reageren dat je elkaar met een GP geen "man en vrouw" zou mogen noemen. Of dat je dan net zo goed 'gewoon' kunt trouwen enzo. Niet bij al die reacties, maar bij een aantal hen ik echt het gevoel dat er een beetje neerbuigend over een GP wordt gedaan. Alsof dat minder is dan een huwelijk ofzo. Misschien lees ik dat verkeerd hoor, dat is natuurlijk altijd lastig met tekst zonder mimiek en intonatie. Maar zo komt het over. Dat snap ik dus echt niet. Als twee andere mensen (dus niet jouw partner en jijzelf) nu hiervoor kiezen en dat voor hun goed vinden, dan is dat toch goed. Waarom zou een ander daar dan nog iets van moeten vinden of er zelfs op neer moeten kijken. Als een stel wil trouwen, dan trouwen ze. Hartstikke leuk en proficiat. En als een stel kiest voor een GP, ook dan wens ik ze veel geluk gewenst samen. Het gaat er toch om of je er samen achter staat en samen gelukkig bent?
Precies wat Tupp zegt. Wij hebben de GP ook voor erven ivm huis gedaan en omdat we toen geen feest konden geven omdat we een huis aan het bouwen waren en de centen aardig waren uitgegeven. Dat nu de erkenning van de kinderen is aangepast is mooi meegenomen. Scheelt ons een bezoekje aan het gemeentehuis. Ik heb (en mijn man ook) zelf helemaal niets met de romantiek van 'de bruiloft'. Dat is maar 1 dag. Wij voelen ons gewoon erg verbonden door onze liefde voor elkaar en hebben daar geen bruiloft voor nodig. Wij dragen ook geen ringen, maar ik heb officieel wel zijn achternaam (ivm handigheid toekomstige kinderen). Voor anderen die wel van de symboliek van de bruiloft houden vind ik het geweldig als ze gaan trouwen. Maar voor mij hoeft dat gewoon niet.
We hebben allebei niets met trouwen, nooit gehad ook. Maar we zijn getrouwd omdat ik zwanger was, we gelukkig waren met elkaar en het geld voor notariële akten liever aan een feestje wilden uitgeven. We trouwden in een café, op een mooie zomerdag, en hebben met iedereen die ons dierbaar is heerlijk uren op het terras gezeten. Geen trouwjurk, maar een jurkje van 34,95, geen smoking, maar een mooie spijkerbroek, geen corsages, maar een veldboeket op tafel, geen ringen en geen uitwisseling van achternamen. We hebben een heerlijke dag gehad, en er is nadien niets veranderd tussen ons. Behalve dan dat alles goed geregeld is . Elk ritueel heeft de betekenis die je er zelf aan geeft, wil ik er maar mee zeggen. Het maakt niet uit, als je het maar goed regelt en als je je er maar prettig bij voelt.
HAHA, ja geregistreerd partner kan ik m natuurlijk ook noemen! Lol! Maar betreft gesprekje enzo... er is ons verder niks erover gevraagd enzo en op de site van de gemeente stond dat je kon kiezen voor een gesprekje/ja woord/ringen. Hebben wij niets van aangegeven. Ook konden we een trouwboekje krijgen maar dit wilde we ook niet. Wel hebben we natuurlijk 2 getuigen, het zal niet langer dan 10 minuten duren werdt er gezegd.
Tijdens ons geregistreerd partnerschap noemde ik hem 'vriend'. Sinds we 5 jaar geleden het laten hebben omzetten in een huwelijk noem ik hem mijn man.
Het is dus gewoon persoonlijk! Alleen dat het 'raar' is of 'niet mag' na een GP vind ik onaardig en niet waar. Maar dat is mijn mening. Hij is mijn man, volgens de ambtenaar, dus noem ik hem ook zo.
Gewoon man.. Alhoewel.. mijn man en ik zijn ruim 4 jaar getrouwd en ik begin er nu pas een beetje aan te wennen dat ik "mijn man" zeg.. ik heb nog heel lang "mijn vriend" gezegd. Gewoon omdat ik "mijn man" zo raar vond klinken
Als ik iemand hoor praten over zijn partner, denk ik dat het een homo is die nog niet uit de kast is gekomen. Ik vind dat zo stom klinken! Of 'vriend' als je dik in de 40 bent en bijna een kwart eeuw samen. Mijn man is wel iets meer dan mijn 'vriend'.
Het is maar net wat voor gevoel je hebt bij 'man' of 'vriend'. Ik zie de meerwaarde van het ene of het andere woord dus totaal niet, en gebruik 'man' eigenlijk vooral in een officiële setting. En na al die jaren vind ik dat doorgaans nog steeds flink oubollig klinken.