Wij zijn ook geregistreerd partners en we dachten dat we daarna partnen of man/vrouw zouden zeggen maar het voelt vreemd haha. Dus ik zeg nog steeds vriend en heel af en toe als het wat meer formeel is dan zeg ik wel eens man maar voelt altijd beetje gek.
In het Nederlands ‘mijn vriend’ , in het Frans ‘mon mari’ (mijn man). We zijn niet getrouwd, geen geregistreerd partnerschap of wat dan ook.
Wij zijn getrouwd, dus gewoon ‘man’. ‘Vriend’ vind ik altijd toch een beetje suffig klinken bij stellen die boven de 35 zijn
hemzelf: naam Tegen kinderen: papa (bijv papa komt jullie halen) Tegen anderen: mijn man of zijn naam
Hier precies hetzelfde, na 20 jaar en 4 kids klinkt ‘vriend’ niet echt meer in mijn ogen. Dus ‘illegaal’ mijn man
Mijn heer gemaal Man, "naam", papa, directeur, baas. En dan nog van alles tussen schelden en liefdes- of lustuitingen
Ik had het zelf getypt kunnen hebben haha. Terwijl ik zo graag 1 naam als gezin wilde dragen vind ik het nog steeds gek om uit te spreken.
Vriend. Houdt je jong. Maar als ik m'n vriend moet geloven gaat hij mij ten huwelijk vragen dus dan moet ik toch maar aan 'man' wennen.
Geregistreerd partner maar hij is mijn man. Wettelijk ook dus voelt niet illegaal hier Ik noem mijn man trouwens nooit bij zijn naam. Altijd schat of lieffie. Voelt heeel raar als ik hem bij zijn naam noem. Soms doe ik het voor de grap en dan kijkt hij me ook zo aan En voor de kinderen papa en bij vrienden/familie wel zijn naam als ik het over hem heb.
Hier een geregistreerd partnerschap. Maar ondanks dat noemde ik hem al snel mijn man. Partner vond ik zo afstandelijk, zeker na kind(eren) en vriend voelde ook raar, ben toch geen puber meer. Dus man, en dat is zo gebleven.
Wij zijn getrouwd. Tussen ons noem ik hem amour Voor de familie is het voornaam. Bij anderen mijn man.