Hier ook inderdaad.. Bij dit soort dingen vind ik dat er tegenwoordig echt overdreven wordt gereageerd. Ik ben tante, en het zal mij een zorg wezen wie mijn neefjes nog meer tante noemen... Onze band gaat verder dan dat. Mijn kinderen noemen overgrootoma 'oma'. Zelfs de oma's van hun vrienden noemen ze oma. Nu ik dit schrikf bedenk ik me dat ik het laatste ook doe bij oma van mijn beste vriendin. Tantes zijn: eigen tante, onze tantes en onze nichten.
Daar heb je zelf toch ook een keuze in? Kinderen moeten ook leren dat het voor beide partijen goed moet voelen. Mijn zwager zei in het begin steeds heel beleefd u tegen mijn ouders. Die bleven hem u terug noemen, toen stopte hij er snel mee Haha (U met een hoofdletter, dan heb je het over God
Nee hoor, "U" met de hoofdletter is de ouderwetse spelling. En nee, ik vind niet echt dat ik daar een keuze in heb. Het zijn hun kinderen en ook hun opvoeding. als zij willen dat hun kinderen volwassenen aanspreken met u, ga ik daar wel in mee, daar heb ik geen problemen mee, daarbij zie of spreek ik ze weinig, dus de afstand is er toch wel, Begrijp het niet verkeerd, ondanks dat, hou ik wel van ze.
Ik begrijp jouw kant van het verhaal wel. Maar ik zou toch ook graag van mijn kinderen willen dat ze de mening van een ander ook belangrijk vinden. Maar dat is in dit geval de taak van hun ouders. En U is inderdaad ouderwets
Het is in onze vrienden-, kennissen- en familiekring heel gebruikelijk dat kinderen andere vaders/moeders, oudere mensen, meesters/jufs etc. met U aan spreken. Heel actueel juist i.p.v. ouderwets, hier in elk geval. Het schept een bepaalde afstand die bij het natuurlijke gezag van ouders/ andere opvoeders hoort. Je bent per slot van rekening geen vriendje. Ten minste, dat is onze gedachte erachter. Wij spreken zelf mensen die ouder zijn dan wij aan met U en verwachten dat van onze zoons ook.
Oom X en tante X. Zo noemde ik mijn oudooms en oudtantes ook. Nu kennen mijn kinderen eigenlijk maar een oom en tante van mij. Met de rest heb ik weinig tot zeer weinig contact. Bij mijn man hetzelfde: met een oom en tante (en diens kinderen en kleinkinderen) gaan we nog wel geregeld om. De rest van zijn familie zien we nooit.
Ik vind vousvoyeren helemaal niet ouderwets. Juist goed dat dat steeds normaler wordt gevonden weer, het respect is soms ver te zoeken namelijk.
Vreemde en oudere u noemen vind ik niet meer als normaal. Maar mijn dochter zegt tegen mijn oma ook gewoon je, ik vind u persoonlijk wat onpersoonlijk klinken voor iemand die je vaak ziet, en een hele goede band mee hebt. Mijn oma wilt zelf ook niet u genoemd worden.
Ik sprak een oma aan met 'je' en de andere met 'u'. Dat was ook oma achternaam. Als ik haar voornaam zou noemen, zou dat zeer respectloos gevonden worden en had ik een preek kunnen verwachten. Mijn oudste heeft de eerste oma nog een tijdje meegemaakt. Wij noemden haar toen superoma. Verder waren al onze grootouders al jaren dood. Het is ook maar net wat je gewend bent. Ik vind oom of tante helemaal niet oubollig. Al mijn vrienden laten zich zo noemen. En ik straks ook. Ik noem mijn ooms en tantes ook nog steeds zo, ik zou niet eens 'durven' om ze gewoon met hun voornaam aan te spreken. Mijn man doet dat dan weer wel en ook bij zijn eigen oom en tante. Die is niet opgegroeid met die termen.