Omdat je eigen moeder er nog wel is, zou ik neigen naar oma Annette. Ligt anders erg gevoelig ben ik bang. Ik had zelf als kind drie mannen die ik opa noemde, maar slechts 1 die ook mijn opa was; de anderen waren mijn overgrootvader en de tweede man van oma. Die heb ik ook altijd als opafiguur gezien, maar mijn echte opa is overleden meer dan 10 jaar voordat ik geboren werd, dus dat vind k wel heel anders dan dat echte oma ook nog rondloopt en misschien een band wil opbouwen (onderschat de oer-aantrekkingskracht van kleinkind naar oma niet). Mijn stiefopa noemde ik het eerste jaar, voordat ze trouwden, ook opa voornaam.
Bedankt voor alle reacties! Ik zal ze eens aan mijn man laten lezen en dan gaan wij het er hier nog eens over hebben. Het merendeel lijkt dus gewoon opa/oma te zeggen, lijkt mij voor de kinderen het meest praktisch inderdaad. Toch voelt het voor mijn man en mij gek.. (Terwijl hij mijn ouders niet samen gekend heeft, mijn vader was toen al met Annette. Hij heeft gewoon een soort afkeer tegen mensen die te pas en te onpas iedereen die geen familie is maar opa, oma, oom of tante etc noemen) Oma Annette is ook een optie, maar voor mij waren mijn twee opa's en twee oma's vroeger ook al oma naam en opa naam om aan te geven welke ik bedoelde. Maar tegen de opa's en oma's zelf zei ik gewoon opa en oma zonder toevoeging.
Hier was het gewoon Opa Fristi (kregen bij deze opa en oma altijd fristi te drinken) Maar nu was de vader van mijn man overleden. Ik zou mijn kind gewoon opa of oma laten zeggen. Tuurlijk is het voor jullie anders omdat jullie dingen in een ander context zien. Is het niet beledigend voor de andere oma, maar ze is biologisch gezien niet de oma etc. Een kind ziet dit niet die heeft gewoon de rijkdom om meerdere oma's te hebben.
Hier gewoon opa, hij is voor ons ook gewoon opa Will. Ik zou het persoonlijk niet leuk voor hem vinden als hij ineens gewoon Will was of stief opa want hij gaat er net zo liefdevol mee om als de andere. Nu moet ik zeggen dat ik zelf ook een opa en oma had wie eigenlijk alleen de echte opa en oma van mijn zussen waren en voor mij was het dan ook meteen de meest logische keuze (gewoon opa), omdat ik er zelf als kind nooit problemen aan heb ondervonden. Overigens hebben de opa's en oma's hier zelf ook echt geen problemen mee (leven nog allen). Het zijn in mijn optiek toch ook allemaal volwassen mensen die het beste voor hebben met onze zoon en allemaal begrijpen dat een extra opa alleen maar extra liefde en geluk betekend voor de kleine man.
Hier de naam van de stiefvader... Mijn vader is overleden en is opa... pake en beppe zijn de ouders van mijn man...
Ik zou gewoon oma doen. Anette wordt toch te verwarrend denk ik? Jullie kindje groeit op met deze mensen, het is niet dat Anette later in het leven komt. Het wordt denk ik erg verwarrend waarom ze tegen de een opa moet zeggen, tegen iemand anders weer oma en tegen "oma" Anette. (Sorry als het er onduidelijk staat, hoop dat je snapt wat ik bedoel) Mijn opa en oma van vaders kant zijn gescheiden. Hadden beiden een nieuwe partner nog voor dat de kleinkinderen waren geboren. Wij weten dus ook niet beter dan dat we 3 opa's en 3 oma's hebben (hadden). Al kwam ik uiteindelijk wel op een leeftijd dat ik me ineens afvroeg waarom ik van ieder 3 heb en andere kindjes maar 2 Heeft ook even geduurd voor ik het snapte haha. Maar dat deed er geen afbreuk aan. De titel verdienen ze want ze waren voor ons gewoon een opa en oma. Tegen mijn schoonouders zeg ik ook pap en mam i.p.v. de naam.
Mijn man en ik vinden het toch wat onwennig, we zeggen maar opa en oma en de naam erachter tegen de kinderen, maar ja, zijn ouders zijn gescheiden net voor hij het huis uit ging en hij heeft niet echt een hechte band met ze, dus ja, moeilijk zoiets. De kinderen weten overigens wel wie van de opa's en oma's de vader en moeder van mijn man zijn.
Ik ben stiefmoeder van een meisje van (nu) 17 en een jongen van (nu) 14. Zij hebben zelf aangegeven in het begin mijn ouders bij de voornaam te willen noemen. Nu heb mijn man en ik een kindje gekregen en hebben mijn stiefkinderen zelf aangegeven dat ze het nu wel tijd vonden om opa en oma te gaan zeggen.
hier is iedereen opa en oma en dat zijn er nog al wat xD. mijn vader en stiefmoeder mijn moeder en stiefvader mijn schoonouders mijn oma mijn stiefoma mijn opa en oma en iedereen verdient de titel net zo goed. dus ik zou gewoon oma doen als ik jou was.
Mijn stiefmoeder is gewoon oma voor mijn kind. Ze verdient die titel echt en is gewoon echt zijn oma net als zij mama voor mij is. Haar ouders noem ik ook opa en oma. En mijn stiefbroeder noemt mijn opa en opa ook opa en oma als je vraagt hoeveel kleinkinderen ze hebben tellen hun ook ons er bij. Hier is het vanzelf gegaan eigenlijk. En voor mij niet meer als logisch dat mijn kind mijn stiefmama ook oma gewoon noemt.
We hebben het aan stiefmoeder zelf gevraagd en die wou graag oma genoemd worden. Echter, ze lijkt er op teruggekomen te zijn lijkt het. Voor alsnog laat ik dochter later zelf kiezen wat ze het prettigst vindt.
Omdat het hier ook best ingewikkeld ligt (overleden ouders, pleegouders, aangetrouwde partners etc), noemen we iedereen opa en oma met de voornaam er achter. Mijn pleegouders houden net zo veel van mijn kinderen, als van hun biologische kleinkinderen, dus zijn ze voor iedereen opa en oma. Zo noemen we ze ook. Alleen een voornaam schept toch meer afstand, en onderscheid tussen de kindjes.
Hier heet stiefoma ook gewoon oma (of oma naam zoals alle opa's en oma's). Wist eerst niet zeker of zij ook oma genoemd wilde worden (ze heeft zelf geen kinderen) en toen praatte we er omheen, maar dat heeft ze zelf opgelost Zij is ook al heel lang bij mijn sv. Moet wel zeggen dat mijn sm het helemaal niet leuk vond/vindt dat stiefoma ook oma genoemd wordt (dat hoor ik dan via via) maar daar heb ik eerlijk gezegd geen boodschap aan. Het gaat mij om mijn zoon en zijn band met zijn stiefoma en die is hetzelfde als met de 'echte' oma. Voor hem is er echt geen verschil en heeft hij gewoon 3 oma's. Hij wil ook niets horen van stiefoma (daar hadden we het een keer over), het is gewoon oma en klaar
Hier is het opa en voornaam, en oma en voornaam. Maar mijn ouders zijn nu een jaar of 5 uit elkaar, iets te vers misschien nog
Wij maken geen onderscheid... Alle oma's en alle opa's zijn voor haar ook gewoon echte opa's en oma's. Iedereen gescheiden en dan heeft mijn moeder ook nog een twee zussen waar ik dus vaak komt, dus ook oma (want hebben zelf ook kleinkinderen die oma en opa daar zeggen. Haha, tegen de tijd dat ze een jaar of 30 is snapt ze wel hoe het zit met al die familiebanden.
Stiefoma is zelf het contact kwijtgeraakt met dochter en dus ook kleinkids het gemis is groot ons kind is dus het enige 'kleinkind' wat ze nog ziet Zodoende wel besloten haar oma te noemen Haar gezicht had niet meer geluk uit kunnen stralen en dat vind ik het belangrijkste Als je iemand er een plezier mee kan doen wat maakt het dan uit wat het feitelijk is Als ze in de ogen van je kind een omarol vervult is ze de dtitel toch meer dan waard
Ik zou ook gewoon voor oma gaan, het is tenslotte maar een titel en in de ogen van je kind is het toch gewoon een oma? Al helemaal omdat je er zelf ook een goede band mee hebt ... ik heb zelf een stiefoma, maar ik zeg gewoon oma, ondanks dat ik al een jaar of 9 was toen mijn opa is hertrouwd. Ook aan de andere kant heb ik een stiefopa gehad (overleden) en die noemde ik zelfs opa terwijl ik al 14 was toen mijn oma met hem trouwde ... Ja hoor, ik vind het zo gek om geen opa en oma te zeggen! maar dat is mijn mening ... ik zou dus gewoon voor opa en oma gaan! Het is tenslotte maar een woordje, je hoeft echt geen bloedband te hebben om iemand zijn oma/opa te kunnen zijn.
Het kan dan weer wel in 't verkeerde keelgat schieten bij de "echte" oma. Voor jou is het maar een woord, maar voor haar is het misschien echt een ere-titel. In sommige families kan zoiets héél gevoelig liggen. Een beetje gelijkaardig aan dat veel stiefkinderen geen "mama" zeggen tegen hun stiefmoeder.
Nog even een opmerking vanuit de 'andere' kant: Ik heb 2 stief-"oma's" (gehad), en wat waren dat een trutten. Mij expres buitensluiten, hun kleinkinderen voor mijn neus verwennen en dan ook nog een gemene blik naar mij toe (en ik was niet de enige die dit opviel). Een oma die de naam waardig is, is een groot goed, of ze nou een bloedverwant is of niet.