Zoals mijn banner aangeeft ben ik nu bijna 9 weken zwanger. Naast de "gewone" kwaaltjes zoals moeheid en gespannen borsten heb ik last van nog een kwaal, of eigenlijk heeft mijn omgeving het meest last van die kwaal... Ik kan om niks helemaal kwaad worden, loop te schelden om niks, flip als ons dochter weer eens haar drinken omgooit, word helemaal woest als die suffe muts voor me wel voor een oranje verkeerslicht stopt. Kortom, ik heb een extreem kort lontje nu. Zeg maar gerust een strijker, aanraken en BOEM! Ik begin nu ook diep respect voor mijn man te krijgen die het de komende 30 weken nog met me uit moet houden. En het ook al 2 maal eerder heeft meegemaakt. Daarbij vind ik mezelf ook nog eens erg zielig, gister voor de kerst wilde ik leuke kleding aan, maar niets zit goed. Alles staat alsof ik de kerst-rollade ben Zelfs na een fikse huilbui ben ik nog niets van de 8 kilo kwijt die er inmiddels alweer aangekomen zijn sinds ik 2 streepjes op de test had Nou ja, lang verhaal kort maken: ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die last van hormonsters heeft en er zelf eentje aan het worden is. Wie heeft hier ook last van en hoe gaat je omgeving (of jezelf) hier mee om? Groet van Kiki
hoi, Ik bergijp je volkomen had va de week ook al een topic gestart haha dat ik zo makkelijk kwaad word en als een hysterische wijf begin te janken van kwaadheid. het kan nog maar zijn als me ma in gesprek is me vriend niet lief zijn mobiel op neemt Daan die zijn fruit niet wil eten overal. Gelukkig kan ik me hormonen bij Daan heel goed in bedwang houden daar ben ik heel blij mee. Heel veel sterkte en succes en ik hoop voor je dat het nog wat afzwakt Liefs Fleur1
Heel herkenbaar, Hier nog een wandelende tijdbom. Vooral mijn man heeft het zwaar te verduren met mij (heeft ook heel veel zelfmedelijden). Aangezien ik in de horeca werk, moet ik de hele dag opgewekt en vriendelijk doen, wat ik dus niet ben. Als ik thuis kom is mijn vriendelijkheid "op" en moet mijn man het ontgelden.... Gelukkig weet hij dat het door de zwangerschap komt en ik normaal gesproken niet zo'n feeks ben
ik kwam er pas na 2,5 maand achter dat ik zwanger was, maar mijn man liep al die tijd al te zeggen dat ie me zo niet gewend was, en dat ie mijn gedrag meer dan spuugzat was en dat ik er maar iets aan moest doen! Toen wij een positieve zwangerschapstest onder ogen kregen, viel er voor ons een hoop op zijn plek hihi.. Ook ik ben explosiegevaar, en het lijkt wel alsof het steeds erger wordt naarmate de zwangerschap vordert. Ik ken mezelf niet meer terug. Ik ben ook enorm onrustig, terwijl ik normaal altijd kalm was. Mijn mannie heeft het soms behoooorlijk te verduren. En hij is ook nog erg eigenwijs en durft zo nu en dan nog met me in discussie te gaan.... oh-ooohh.... "Juu je bent nu echt onredelijk, je denkt niet meer helder na. Word eerst eens even kalm..." "Kalm? kalm?! IK LOOP POTVERDORIE MET RUGPIJN EN BEKKENPIJN EN IK KAN NIET SLAPEN EN IK HEB STRIEMEN EN IK ZIE ERUIT ALS EEN KOE EN JIJ ZEURT OVER ONBENULLIGE DINGEN! ALSOF IK ME DAAR DRUK OVER KAN MAKEN NU!" ">_<" "..EN TREK NIET ZO'N GEZICHT!" "Je moet nu echt ophouden, ik heb je niks gedaan.." "jawel je bent irritant!" "ik ben helemaal niet irritant! JIJ bent irritant!" "zie je DIT?! *wijst naar buik*... dat is ook JOUW kind, maar nee jij hoeft er niet mee te lopen! JIJ hebt nergens last van en IK ben irritant?!" "Ik weet dat het je hormonen zijn, maar nu mag je wel ophouden.." "WAT WEET JIJ NOU VAN HORMONEN?!" "ik moet met een zwangere jou leven..." "als het je niet bevalt dan ga je maar terug naar je moeder, kijken of je het daar beter hebt! " "fijn, nu ga je ook nog gemeen worden.." "... laat me met rust, zit niet zo op mijn nek.." enzovoort.... whaha...
He dames, errug herkenbaar! hihihii Ik ben nu 2,5 maand enne ooeooeoeoeoeeo, mijn mannetje moet het ontgelden hoor! Hij heeft het zwaar te verduren! Bij mijn familie ook, ze hebben het er steeds over, jaaa dat zijn de hormonen blablabla... en dan wordt ik nog kwaaier! hihihih Stom hé! Ik hoop dat het wat afzwakt want ik vind het gewoon zielig voor mijn manneke!
Hier nog een, ik neem alles erg persoonlijk op, en soms zoek ik ruzie haha! Heel zielig voor mijn omgeving, nog eventjes en ik hoop weer een beetje mezelf te worden ! -xxx-
haha ik heb het denk ik ook al denk ik zelf dat ik heel redelijk ben. Maar mijn mannetje niet! bijv. ik ben nu 9 weken en ik ben al 2 weken echt moe. logisch dat ik vroeg wil slapen. Leg dat hem eens uit Ruzie dat wij erover hebben. Ze moeten eens een voorlichtingavond voor mannen over zwangerschapshormonen hebben, Ik ben MOE laat me lekker SLAPEN! Ik word wel altijd om 7 uur wakker terwijl meneertje lekker ligt uit te slapen en ik niet verder kan slapen door zijn gesnurk! En ook nog eens zeuren dat ik chagerijnig ben,,,helemaal niet! met eerste kerstdag bijv. we zijn samen bezig in de keuken. meneertje pleurt alles lekker in de wasbak. ik wil mijn handen wassen en er is gewoon geen plek. ik zeg heel rustig wil je voortaan alles even opzij zetten dan kan ik erbij. Hij draaide helemaal door en toen lag er een kommetje vlees op de grond en werd het een potje bekvechten. pff ik wordt er zo moe van. Kunnen ze niet gewoon 9 maanden lekker bij hun moeder wonen? Ik bedoel als je het al een keer hebt meegemaakt dan weet je hoe je volgende keer er mee moet omgaan volgens mij. en dit keer probeer ik me echt rustig te houden, maar volgens mij heeft mijn man meer last van zwangerschapshormonen als MIJ!
Heel herkenbaar allemaal. En als ik tegen mijn man zeg dat ik zo vervelend doe vanwege de hormonen, begint hij erover dat ik ze dan maar moet negeren. Net of dat dat kan. Want, zegt ie, als hij 'n keer chagrijnig is vind ik dat ook niet kunnen en moet ie ook maar normaal doen.
Hahaha, gelukkig ben ik dus niet de enige. Kon ik me ook al haast niet voorstellen Nou ja, het wordt vast een knallend uiteinde voor ons, zodat we weer vol goeie moed en lieve hormonen het nieuwe jaar tegemoet zien. Oh, nu bedenk ik me nog iets. Ik ben uitgeteld in de 1e week van augustus, uit ervaring weet ik dat dik zijn in een hittegolf niet grappig is... Misschien moet ik maar wat liever tegen mijn man doen, zodat hij de volle laag in de zomer aankan Groetjes van Kiki
Dames, het is geloof ik meer zeldzaam als regel als je géén last hebt van die hormonen. Maar vaak gaat het beter als je de twintig weken maar over bent hoor. Hoewel: soms...........
Herkenbaar Ik heb respect voor mijn man eigenlijk. Op het moment zelf zou ik hem vermoorden meestal, juist om zijn rationionaliteit, maar achteraf vind ik dat hij prima met mijn hormonen omgaat Begon bij mij aan week 5 al en blijft maar duren...
@ Joeja...... Bij mij ook zo herkenbaar! Gaat nu sinds een week of 6 stukken beter, maar daarvoor.........oeh.......... En dat terwijl ik mijn eerste zwangerschap gewoon heel anders beleefd heb, zowel lichamelijk als geestelijk ging me het zeer gemakkelijk af! Wat een omschakeling als het bij de 2e zwangerschap ineens heel anders gaat dan! Maar meiden...mijn relatie heeft het overleeft! En het gaat echt echt echt weer over hoor! Nog even door de zure appel heen bijten! Nou ja....de mannen dan.....
Hormonen?Heb ik helemaal geen last van! Het is toch niet mijn schuld dat iedereen rondom mij zo vreselijk vervelend doet?! Grapje!
Ik heb er nu ook al last van, alleen niet tegen mijn man, maar tegen mijn zusje. Die heeft de afgelopen dagen bij ons gelogeerd en om het minste begon ik tegen haar tekeer te gaan en ruzie te maken, en dan sprongen de tranen in mijn ogen. Mijn zusje is ook geen type die dan toegeeft oid. dus dat ging lekker hard tegen hard. Ben blij dat ik het met mijn man nog niet heb.
Ja dat explosie gevaar.... Hier nog 1. Strijker? Zeg maar gerust atoombom. 1e kerstdag.... Familie zou komen einde van de middag, dus wij ons huis schoonmaken. (man en ik) Overal was echt een piiieeeppp zooi, ik wilde eerst al alle versieringen weghalen, toen had ik zoiets... ik flikker die boom naar buiten, grrrr. (heb hem nu al afgetuigd) Toen had ik zoiets van.... ik flikker alles naar buiten, ga wel op een krat bier tv zitten kijken. Toen iets aantrekken... Ik wist welke broek ik aanwilde, die was zwart. Had een leuk truitje gekocht, die was ook zwart. M'n schoenen, ook zwart. Ik tegen Kris, dit kan ik toch niet aantrekken? Het is kerst, ik ga niet naar een begrafenis. Hij: maar het is toch leuk? Neeeeee het is niet leuk! Alles ongeveer uit de kast getrokken. Uiteindelijk zoiets: wat kan mij het ook schelen, ik trek wel gewoon niets aan! Grrr... Maar voor de rest ben ik wel lief hoor.....
Nou precies, zo is het maar net, volgens mij doet echt iedereen om me heen stom! Vandaag bij Miss Etam, ik rommel wat tussen de uitverkoop van de zwangerkleding en zoek een paar dingetjes om te passen. Komt zo'n verkoopmevrouw naar me toe: eh dit is het rek met positiekleding hoor, verderop is de gewone grotematen collectie... Nee potjandrie, ik ben niet dik (pas nog in 40 en 42) achterlijke muts (dat dacht, ik zei het niet), ik sla vast in voor het geval mijn 3e wel aan de buitenkant gaat groeien En je wordt er nog eens moe van ook, pfffff. Groet van Kiki
Sooooo die verkoopster durft zeg! Nou....ik had ook vooral last van het feit dat iedereen om mij heen zoveel last had van hormonen. Ik mankeerde echt niks en was hartstikke lief. Ze moesten gewoon niet zo moeilijk doen steeds Enne....ik neig nog steeds naar positiekleding hoor! Die 20 kilo ben je niet zo 1 2 3 kwijt....