hallo, voel me echt heel slecht. vanmorgen mijn zoontje van vier naar school gebracht, hij gaat deze week voor het eerst. hij moest in de kring gaan zitten en hij ging naast zijn neefje zitten die is een jaar ouder. op een gegeven moment zei dat neefje dat mijn zoontje weg moest omdat een ander kindje daar moest zitten. eerst zei mijn zoontje nee ik blijf zitten maar toen meer kinderen zich ermee gingen bemoeien stond mijn zoontje toch op en begon heel zachtjes te snikken. de juffrouw heeft hem toen ergens anders neergezet. mijn hart ging kapot en ik hield het nog net droog tot aan de auto. ik heb het mijn schoonzus verteld maar zij zei dat ze er niks aan kon doen. nou sorry hoor maar haar kind pest mijn kind gewoon weg. ik kan daar echt niet tegen, hele ochtend gejankt en net belde ze op. haar zoontje wilde sorry zeggen tegen mijn zoontje, hij had het zo niet bedoeld. ja daaaaag. ik heb wel duidelijk gemaakt aan mijn schoonzus dat ik er wel echt mee zit. sorry voor het lange verhaal maar ik moest het effe kwijt. wat die hormonen kunnen doen, of is dit normaal.
Het hoort echt een beetje bij die leeftijd hoor. De juf kan dat vast heel goed oplossen. Als het een "vreemd" jongetje was geweest had je zijn moeder denk ik ook niet gebeld. De volgende keer zal je zien dat jouw zoontje degene is die een ander "wegjaagt", als hij een beetje gewend is. Ik begrijp je gevoel heel goed hoor, die van mij moet volgende week oefenen op het KDV Loslaten is moeilijk...maar het moet nou eenmaal. Je bent zelf ook nog eens hartstikke zwanger Geef het even tijd..... hij wordt harstikke groot en sterk op de basisschool! Elmo
Kinderen onder elkaar.... Je neefje zit vast altijd naast iemand anders. En dan een nieuwe in de klas tja die moet zich een beetje aan passen.. en het is nu ook nog familie maar goed. Wij deden het anders met nieuwe kinderen. Die hielden we bij ons dat iedereen zat en stelde we het kindje voor aan de klas... en dan kwam de vraag waar mag die zitten en dan reageren kinderen heel anders. Probeer je er niet druk over te maken loopt wel los. Over een paar dagen is alles anders en heeft die zijn draai echt wel gevonden
Het hoort er idd echt bij, die kinderen onder elkaar, bereid je maar voor, want er komt nog veel meer. Op school hebben ze met van allerlei karaktertjes te maken, met allerlei achtergronden. Ik heb er nu nog steeds heus moeite mee ondanks dat 4 van de 5 al op school zitten.
Kinderen zijn op school heel anders tegen elkaar, dan in het priveleven (ook al zijn ze familieleden van elkaar)..je moet het niet te zwaar opvatten want dat zijn kinderen onder elkaar. Maar ik weet Björn's eerste x nog zoooo goed, ik liep weg en keek nog even door het raampje in de hal...daar zat mijn kleine lieve knul, oogjes naar beneden geslagen, pruillipje..ik heb zitten brullen als een baby in de auto en gelijk naar mijn moeder gereden! Wat voelde ik mij rot die dag! Toen ik hem naderhand van school ging halen vroeg ik aan de juf hoe het was gegaan: Ow prima hoor! Hij maak al vriendjes! Hij heeft alleen de eerste paar min naar de grond gekeken, en kwam toen beetje bij beetje los. En ik had de halve ochtend bij mijn moeder zitten huilen En zoals hierboven al staat geschreven, als jouw zoontje straks een tijdje op school zit en er komt een nieuw kindje in de klas..jaagt hij die net zo makkelijk van zijn stoeltje als hij van iemand anders is. geen zorgen!
Ik vind de antwoorden van de andere mama's hier lief, beetje geruststellend. Maar...oh wat ik kan ik je begrijpen! Ik zou precies hetzelfde gevoeld hebben. Wat wel positief is is dat je schoonzus weer gebeld heeft omdat haar zoon sorry wil zeggen. Dat komt nl. niet uit haar zoon zelf, kinderen zijn nu eenmaal zo 'hard' tegen elkaar. Bijkbaar heeft je schoonzus het zich toch aangetrokken en heeft ze het met haar zoontje besproken toen hij thuiskwam. Dus die kans zou ik zeker pakken; laat ze gezellig langskomen, sorry zeggen en dan even spelen met elkaar. Ik weet zeker dat jij je dan ook 10x beter voelt en er dan later om kan lachen!
Tja kinderen kunnen heel hard zijn en je kan zo een kind van deze leeftijd daar niet op aankijken vindt ik. Hij wilde zelfs sorry zeggen en jij accepteerd dat niet, ik persoonlijk vindt dat heel hard naar zo een jong ventje toe. Zoals al is gezegd laat ze lekker met elkaar spelen bij jullie thuis komt vast wel goed meid!
sorry dat ik lang niet heb gereageerd maar ik was effe topic kwijt. ik heb niet gezegd dat ik het niet geaccepteerd heb, maar dat kleine ventje is zoveel slimmer dan wij allemaal denken. het gaat nu beter met mijn zoontje, hij heeft gewoon andere vriendjes gezocht. maar toch maak ik me zorgen om hem, dat zal mijn hele leven zo blijven denk ik, het is toch je kind. Ik hou gewoon zoveel van hem dat het pijn doet als iemand ook maar scheef naar hem kijkt. misschien ben ik wel overbezorgd ofzo. maar ik weet zeker dat hij sterker is en dat hij het zeker redt op school. voorlopig wil ik in ieder geval niet dat hij komt spelen, dat is mijn eigen mening. we hebben ze samen op zwemles aangemeld, dus dat komt ook wel goed, maar heb gewoon even geen behoefte aan schoonzus en kind. zullen wel mijn hormonen zijn ofzo. in ieder geval iedereen bedankt voor de reacties.
Je bent zeker niet overbezorgt, maar je moet wel uitkijken wat je doet in het gezichtsveld van je kleintje Zo hebben wij op school een meisje wat gebracht wordt door haar moeder en serieus elke dag barst de moeder in tranen uit, voor de ogen van haar dochtertje! Die denkt zodoende dat school wat vreselijks is en begint ook te brullen en is met geen tien paarden het lokaal in te krijgen Met als gevolg dat heel de klas overstuur is. Ik had het ook moeilijk toen die van mij naar school moest en als ze begon te huilen dan had ik het ook wel moeilijk, maar ff op je tanden bijten, kind in de armen van de lerares douwen en wegwezen Het went, en voor je kindje en voor jezelf En dan denk ik dat de uk er sneller aan gewend is als jijzelf
mijn zoon heeft helemaal geen moeite om naar school te gaan en zo extreem als die vrouw doe ik helemaal niet. ik laat mijn zoon niks merken hoor. zit allemaal bij mij vanbinnen. het gaat deze week trouwens veel beter, hij heeft zijn draai gevonden en alle kindjes gaan nu naast hem zitten omdat het gewoon een heel lief kind is. en die van mijn schoonzus is meer een stiekem en gemeen kind.
het was niet direct naar jou bedoelt hoor wou er alleen mee aangeven dat ze je gevoelens wel mee krijgen en jij dus kan bepalen hoe ;leuk ze het vinden op school Ik ben blij dat je manneke vrolijk naar school gaat en het neefje, tsja iedereen is anders
Toch vind ik dat je je wel een beetje vreemd opstelt naar je neefje toe. Het is nog maar een jong kind en ook hij kan fouten maken. Sociaal ingesteld zijn, moeten ze op die leeftijd nog leren. Je doet het nu een beetje voorkomen of je neefje een vreselijk kind is. Vind ik eigenlijk niet helemaal eerlijk. Beetje onvolwassen eigenlijk.
Ben het er mee eens, ik snap Ts ook wel hoor je wilt je kind beschermen en wilt gewoon niet dat iemand je kind maar een haartje krenkt. Maar ik vindt echt niet dat je zo hard kan zijn naar een jong kind. Dat je het moeilijk vindt je kleine mannetje naar school brengen is logisch, tis toch weer een mijlpaal in zijn leventje en je moet hem weer een stukje losser laten.
Heeeeel herkenbaar! Ook je primaire reactie naar (nota bene!) een kind! Heb ik precies hetzelfde gehad bij mijn twee oudste kinderen toen ze naar school gingen! Achteraf realiseerde ik mij dat je het zo'n kind ook niet kwalijk kan nemen. Je projecteert ook echt je eigen gevoel op je kind, neem dat van mij aan. Wordt nog eens versterkt door ke hormonen. Geloof me, ik heb precies hetzelfde gehad (was zwanger van de derde toen de twede naar school ging). Bij beide kinderen heb ik gemerkt dat het eerste jaar een beetje zoeken is/blijft. Als ze eenmaal oudste kleuters zijn ontwikkelen ze een eigen kringetje. Daarvoor duwen de moeders hun kinderen naar andere kinderen toe die ze wel leuke kameraadjes voor hun kinderen vinden, maar allemaal vanuit hetzelfde gevoel... Je wilt het allemaal regelen voor je kind zodat het zich niet rot zal voelen, alleen, eenzaam, buiten de boot valt... Ik denk echter dat kinderen dat prima zelf kunnen en dat je ze daar tijd en ruimte voor moet geven. Zelf hebben ze daar echt niet zoveel last van als wij zelf...
Mijn hartje zou ook breken. Helaas is het nu eenmaal zo. Deze keer zag je het en was het familie, maar dat kan maar zo anders zijn. Zo leert ie wel weerbaar worden. Maar ja, dit is mijn verstand die je hoort, mijn gevoel zou ook heeeel anders zijn...