Ik zou graag mijn verhaal van me af willen schrijven en misschien wat adviezen kunnen krijgen. Vriendinnen, ouders en iedereen hebben allemaal wel adviezen voor je klaarliggen, maar zij snappen niet hoe het is als er ook nog een klein meisje in het spel is. M'n vriend en ik zijn nu 3 jaar samen.. in die 3 jaar een hoop gebeurd en we gingen 100% voor elkaar. M'n vriend was altijd veel weg met vrienden.. Ik heb dat nooit leuk gevonden maar verliefdheid maakt een hoop mooier dan dat het is. In de loop der jaren is hij na aandringen van mij wel wat vaker thuis gebleven. Toen werd ik zwanger en zat ik dus 4 avonden per week alleen thuis op de bank met een dikke buik.. We hadden afgesproken dat wanneer we een kindje zouden krijgen dat hij vaker thuis zou zijn.. dit gebeurde niet.. ik hoopte nog dat het zou gebeuren als ons meisje er zou zijn.. maar ook nu zit ik veel alleen.. Pas gingen we een weekendje weg, toen is hij op zaterdag terug gereden naar huis om met z'n vrienden voetbal te gaan kijken.. en vervolgens nog de hele nacht uit te gaan ook.. 2 weken geleden is bij mij de bom gebarsten. Iedere keer dat hij weg ging voelde voor mij als een afwijzing en alsof we niet goed genoeg zijn. wanneer hij dan thuis is, is hij zo sacherijnig.. Ik probeer nog het gesprek op gang te krijgen, grapjes te maken, dingen te laten zien maar ik krijg er amper reactie op. langzaam is er ingekropen dat ik gewoon ongelukkig ben. We hebben besloten ervoor te vechten, maar ook hij is niet gelukkig. Hij wil niet vaker thuis zijn omdat dit niet in zijn aard zit. Maar een papa die niet bij z'n gezin kan zijn... wat moet ik daar nou mee. Hij zegt het nu te gaan proberen maar de momenten dat hij thuis is, is hij nog steeds zo sacherijnig. Ik doe zo m'n best, en dan lijkt het even gezellig te zijn maar ik hoef maar 1 verkeerd iets te zeggen en de wereld is weer te klein.. Mijn bevalling is mega zwaar geweest en ik ben nog steeds herstellende, loop bij de fysio en mag nog geen seks hebben.. maar mijn vriend blijft zich aan me opdringen.. maar er zijn zoveel dingen gezegd de laatste 2 weken dat ik me niet zomaar weer kan overgeven om intiem te zijn. Ik weet ook dat ik niet de makkelijkste ben en hij een 'echte' man is qua seks. Maar hij drijft me alleen maar verder weg. ik voel me zo vreselijk falen.. ik ben een pleaser en ik heb zolang zo veel goed gevonden om hem gelukkig te maken.. en dat is ook mijn fout.. Maar ik weet nu gewoon niet meer wat ik moet doen.. hij geeft me zo het gevoel alsof alles mijn schuld is.. en ik probeer het zo hard voor onze kleine meid en ik wil zograag weer gelukkig zijn met hem.. maar hoe..
Ik had pressies zo een relatie, maar heb de knoop doorgehakt en alleen verder gegaan met 2 kinderen. En ik ben daar zo blij mee! Mijn ex partner was dan niet steeds de deur uit, maar was op zolder en kwam nooit beneden. Ook na de geboorte van zijn eerste kind zou hij meer beneden zijn en minder gaan blowen.. Nou mooi niet dus! Inmiddels is het contact goed tussen zowel kinderen en papa als mij en papa. We spreken elkaar elke dag zowat, maar zullen niet terug bij elkaar komen... Ook heb ik nu een nieuwe partner een die wel er voor mij en de kinderen is
Eerlijk? Ik zou hem héél duidelijk maken hoe je je voelt. Maar sorry ... 4 dagen per week weg met vrienden en zelfs op weekend uitgaan met vrienden? Dan heeft hij toch geen vriendin maar een huishoudster? Ik zou het zelf absoluut niet pikken en nog minder als er een kind is. Ik zeg niet dat hij "niet" weg mag, maar 1 of 2 keer per week zou bij mij toch echt wel de limiet zijn. En al zeker als er een kind bij is. Hier het devies dus: Praten, praten, praten en hopen dat hij luistert! Hem uiteraard wel tijd geven om te veranderen en volwassen te worden (want voor een stuk lijkt het mij dat), maar als er over een aantal maanden niks veranderd is, zou ik wel mijn conclusies trekken. Succes en sterkte! Je kan natuurlijk ook gewoon es zeggen tegen hem van "en nu ben ik een avond - of zelfs een weekend - weg met vriendinnen, trek jij je plan maar es een avond / weekend met ons kind".
Bedankt voor jullie reacties.. Praten probeer ik inderdaad heel veel en ik heb geprobeerd een compromis met hem te sluiten. 1x max 2x weg per week. Hij is het hier niet mee eens maar wilt het wel proberen.. Het nadeel is nu dat hij echt zit te mokken en sacherijnen als hij thusi zit. Op maandag is hij vrij en ik werk tot 14.00. Hij MOET gewoon dingen doen, hij kan niet stil zitten hoe vaak ik m ook vraag om rustig te doen. Die kleine moet ook der middagslaapje.. Net liep hij gewoon te ijsberen door de kamer omdat hij niet weer wat hij met zichzelf aan moet.. Dus gaat hij maar onder de zonnebank en 2 uur lang naar de sportschool.. Ik hoop echt dat hij snel volwassen wordt en voor zn gezin gaat kiezen.. Nu zet hij zichzelf echt te vaak op 1..
Laat hem zn energie dan op het huishouden botvieren ik bedoel tijdens het slaapje van jullie kindje kan hij prima was opvouwen, afstoffen of aardappelen schillen oid.
Dat heb ik inderdaad ook voorgesteld, of om met een professioneel iemand te gaan praten.. ik ben ervan overtuigd dat er ook problemen van vroeger zitten bij hem. Maar daar wil hij echt niet aan..
Ik zou er niet omheen draaien en hem vragen wat hij belangrijker vind, Uitgaan met zijn vrienden of zijn gezin? Zegt hij dat hij jou en de kleine belangrijker vind dan is het de hoogste tijd dat hij dat laat zien en zich ook gedraagt als een volwassen man en niet als een pupertje. Zegt hij dat zijn vrienden belangrijker zijn dan weet je genoeg. Tijd geven om volwassen te worden vind ik persoonlijk onzin, die tijd had hij toen jij zwanger was. Goed ik ben hierin mischien hard en ik weet heel goed dat het veel moeilijker is als je er middenin zit, maar laat dit niet te lang doorgaan want het wordt echt niet makkelijker. Ik heb zelf in zo een relatie gezeten, gelukkig zonder kinderen Maar achteraf heb ik jaren van mijn leven weg gegooit. Een relatie hoeft echt niet altijd rozegeur en maneschijn te zijn, Maar als je het grootste deel van de tijd ongelukkig bent of op je tenen moet lopen dan is het de hoogste tijd om daar wat aan te veranderen.
Ik sluit me aan bij wat Pooh28 zegt. Ook ik heb jaren in een relatie gezeten waarvan ik ook al jaren wist dat ik niet oud wou worden met hem. Toch 2 kindjes en die zijn uiteindelijk de dupe van het gebeuren. Gelukkig heb ik nu een partner waarvan ik volmondig kan zeggen da tik oud met hem wil worden. Dat zegt niet dat ik altijd 100% gelukkig ben, maar de meeste tijd wel. En het gevoel is gewoon goed.
Ik zou de rollen gaan omdraaien. In plaats van achter zijn reet aan te lopen en op je tenen om hem te pleasen, hem voor het blok gaan zetten. Jij gaat nu hem vertellen hoe jij je voelt, wat je van hem verwacht en hoe jij dit wil. Vraag hem hoe hij de toekomst ziet. Geef aan dat jij op deze manier niet verder wil en twijfelt of jullie zo een toekomst hebben. Hij is nu een vader en zo hoort hij zich te gedragen. Tuurlijk mag hij uit, maar 4 dagen per week is belachelijk veel met een gezin en ik vind het egoïstisch ook om jou zo te laten zitten. Hij gaat maar eens wat meer begrip voor jou tonen en voor jullie er zijn. Kan/wil hij dat niet, zou ik persoonlijk hem aan de kant zetten. Ik zeg niet dat jij dat moet doen, maar ik zou nooit met een vent kunnen samenleven die mij als hotel/sekspop gebruikt en verder de benen neemt. Dat hij notabene weg is gegaan tijdens jullie weekendje weg om naar z'n vrienden te gaan is echt ronduit belachelijk! Ik had dat nooit gepikt. Zoals ik het lees komen jullie op de tweede plaats en dat is niet goed. Zet hem voor het blok en geen smoesjes meer of chagerijnig gedoe. Hij gaat maar met z'n billen bloot. Laat niet zo over je heen lopen en stop met pleasen.